Μια από τις πιο εμβληματικές μορφές της Formula 1, ένας θρύλος του μηχανοκίνητου αθλητισμού δεν βρίσκεται εδώ και ένα χρόνο στη ζωή. Ο σπουδαίος Νίκι Λάουντα, ο Αυστριακός που έγραψε τη δική του μοναδική ιστορία "έφυγε" στις 20 Μαΐου του 2019 σε ηλικία 70 χρονών, έχοντας ταλαιπωρηθεί αρκετά με την υγεία του.

Το Sport24.gr γυρίζει την κλεψύδρα ανάποδα, κάνει φλας μπακ και παρουσιάζει πέντε πράγματα που πρέπει να γνωρίζεις για τον τρεις φορές παγκόσμιο πρωταθλητή (1975, 1977, 1984). Τον άνθρωπο που επέζησε από ένα τρομακτικό ατύχημα, που η ζωή του αποτέλεσε βασικό κομμάτι μιας ταινίας υπέροχης και στον οποίο η Formula 1 χρωστάει πολλά.

1. ΟΔΗΓΟΣ ΧΩΡΙΣ ΤΗ ΣΥΜΦΩΝΗ ΓΝΩΜΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΤΟΥ

Ο Νίκι Λάουντα γεννήθηκε στη Βιέννη και προερχόταν από μια ιδιαιτέρως ευκατάστατη οικογένεια. Ο παππούς του από τη μεριά του πατέρα του ήταν ο Βιενέζος επιχειρηματίας, Χανς Λάουντα. Ο Νίκι αποφάσισε έγινε οδηγός αγώνων, παρά την αντίθετη γνώμη της οικογένειάς του. Ο πατέρας του, Χουάν Λάουντα Κρέσπο, δεν ήθελε ο γιος του να ασχοληθεί με τα αγωνιστικά αυτοκίνητα. Αρχικά, ξεκίνησε με ένα Mini και μεταπήδησε στη Formula Vee, όπως γινόταν τότε στην Κεντρική Ευρώπη, αλλά πολύ σύντομα οδήγησε ιδιωτικά αγωνιστικά αυτοκίνητα Porsche και Chevron. Όταν η καριέρα του άρχισε να παραμένει στάσιμη, πήρε τραπεζικό δάνειο 30.000 βρετανικών λιρών, μαζί με μια ασφάλεια ζωής, ώστε να αγοράσει μια θέση οδηγού στη νεοφώτιστη ομάδα της March στο πρωτάθλημα της Formula 2 το 1971. Εκείνα τα χρόνια αρκούσε η πληρωμή ενός ποσού από τον υποψήφιο οδηγό στην ομάδα για τη συμμετοχή του στο αγωνιστικό τμήμα.

Επειδή οι διαφωνίες με την οικογένειά του ήταν μεγάλες και συνεχείς σχετικά με το μέλλον του, διέκοψε τις σχέσεις του μαζί τους. Γρήγορα πέρασε στην ομάδα της F1, αλλά το 1972 οδήγησε για την ομάδα της March τόσο στην F1 όσο και στην F2. Αν και τα αυτοκίνητα της F2 ήταν καλά (και οι οδηγικές ικανότητες του Λάουντα εντυπωσίασαν το αφεντικό της March, Ρόμπιν Χερντ, το 1972 ήταν καταστροφικό για τη March στην F1. Ο Λάουντα απελπίστηκε και (καθώς ήταν πολύ χρεωμένος στην τράπεζα) για μια στιγμή σκέφτηκε να αυτοκτονήσει. Τελικά όμως πήρε ένα νέο τραπεζικό δάνειο έτσι ώστε να αγοράσει μια θέση στην ομάδα της BRM το 1973. Ήταν πολύ γρήγορος από την αρχή, αλλά η ομάδα της BRM βρισκόταν ήδη στη δύση της.

Το μεγάλο βήμα στη σταδιοδρομία του έγινε όταν ο συναγωνιστής του στην ομάδα της BRM Κλέι Ρεγκατσόνι έφυγε για τη Ferrari το 1974 και ο ιδιοκτήτης της ιταλικής φίρμας Έντσο Φεράρι ρώτησε τον Ιταλοελβετό οδηγό τη γνώμη του για τον Λάουντα. Εκείνος του μίλησε με τα καλύτερα λόγια, με αποτέλεσμα ο Λάουντα να υπογράψει πολύ σύντομα με την ιταλική ομάδα, η οποία του πρόσφερε αρκετά χρήματα ώστε να εξοφλήσει τις δανειακές του υποχρεώσεις.

2. Η "ΚΟΛΑΣΗ" ΤΟΥ ΛΑΟΥΝΤΑ ΣΤΟ ΝΙΡΜΠΟΥΡΓΚΡΙΝΓΚ

Το γεγονός που στιγμάτισε την καριέρα του, ήταν αναμφίβολα το ατύχημά του στο Grand Prix στο Νίρμπουργκρινγκ την 1η Αυγούστου του 1976. Η μονομαχία του παγκόσμιου πρωταθλητή, Νίκι Λάουντα, με τον διεκδικητή, Τζέιμς Χαντ, για τον τίτλο ήταν η πιο δραματική στην ιστορία του σπορ. Το σημείο καμπής ήταν το σχεδόν θανατηφόρο ατύχημα του Λάουντα με τη Ferrari στο γερμανικό GP, γνωστό και ως "Πράσινη Κόλαση". Ήταν ο 10ος αγώνας της σεζόν σε μια πίστα χτισμένη ανάμεσα στα βουνά. Μια διαδρομή με 177 στροφές και 130 θανάτους που είχαν σημειωθεί σε εκείνα τα 56 χρόνια που οι ταχύτεροι οδηγοί στον κόσμο προσπαθούσαν να τερματίσουν, να επιζήσουν αν θέλετε, σε εκείνο το τρενάκι του τρόμου.

Στις κατατακτήριες δοκιμές του 1975, ο Λάουντα με τη Ferrari είχε εξασφαλίσει την πολ ποζίσιον με ένα χρόνο κάτω από τα επτά λεπτά, για πρώτη φορά στην ιστορία του αγώνα. Το 1976, ωστόσο, ζητούσε από τους οδηγούς να μποϊκοτάρουν τον αγώνα, ήταν απλά πολύ επικίνδυνο. "Ορισμένοι ήθελαν να φανούν γενναίοι, άλλοι ήταν απλά τόσο ηλίθιοι για να ξέρουν τι κάνουν", είπε ο Λάουντα που ανησυχούσε πως οι μπαριέρες βρίσκονταν κοντά και δεν υπήρχαν σημεία διαφυγής για ένα μονοθέσιο που θα είχε βγει εκτός πίστας. Ο Χαντ ψήφισε να διεξαχθεί ο αγώνας. Εξασφάλισε την πολ ποζίσιον, αν και δεν έκρυψε πως φοβόταν, λέγοντας " χαίρομαι που βλέπω τη γραμμή τερματισμού σε κάθε γύρο".

Στην εκκίνηση ο Λάουντα βρισκόταν δίπλα του. Είχε πραγματοποιήσει τον δεύτερο ταχύτερο γύρο σχεδόν ένα δευτερόλεπτο πιο αργός από τη McLaren του Βρετανού. Βρίσκονταν στο δικό τους αγώνα, ήταν ταχύτεροι από τους υπόλοιπους. Ο αγώνας ξεκίνησε. Μόλις στον 2ο γύρο μπροστά από τα πιτ πέρασαν 14 μονοθέσια. Τί είχαν απογίνει οι υπόλοιποι; Αυτό σήμαινε πως ένα σοβαρό ατύχημα είχε συμβεί σε κάποιο μέρος της πίστας. Οι άλλοι οδηγοί προσπαθούσαν να βοηθήσουν τον συνάδελφο τους. Από τα μεγάφωνα ανακοινώθηκε πως είχε γίνει ένα ατύχημα στο Μπέργκβεργκ, στην πιο βορινή στροφή. Μετά από αρκετά λεπτά ανακοινώθηκε πως ο οδηγός ήταν ο Νίκι Λάουντα της Ferrari.

Με ταχύτητα περίπου 193 χλμ/ώρα, έχασε τον έλεγχο, η Ferrari χτύπησε στις μπαριέρες, στροβιλίστηκε και το φλεγόμενο μονοθέσιο βρέθηκε ξανά στην πίστα. Ο οδηγός που ακολουθούσε, ο Γκάι Έντουαρντς με τη Hesketh κατάφερε να αποφύγει τη Ferrari με αλλεπάλληλα ζιγκ-ζαγκ, αλλά ο Μπρετ Λάνγκερ της Surtees δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για να μη χτυπήσει το φλεγόμενο μονοθέσιο. Στη συνέχεια ο Χάραλντ Ερτλ της Hesketh χτύπησε και τα δύο μονοθέσια. Οι δύο οδηγοί βγήκαν από τα μονοθέσια τους, τρέχοντας να βοηθήσουν τον Λάουντα, ο οποίος δεν είχε χάσει ακόμα τις αισθήσεις του. Το κράνος του είχε στραβώσει και οι φλόγες έκαιγαν το πρόσωπο του, προσπαθούσε πανικόβλητος να σβήσει τις φλόγες που έκαιγαν το πρόσωπο του. Οι τρεις οδηγοί και ο Αρτούριο Μερζάριο της Williams αψήφησαν τη ζωή τους και προσπάθησαν να βγάλουν τον παγιδευμένο Λάουντα. Δεν τα κατάφεραν γιατί ο Αυστριακός ήταν δεμένος στο μονοθέσιο του. Τελικά οι τρεις οδηγοί και τα σωστικά συνεργεία απεγκλώβισαν τον Λάουντα.

Ο Αυστριακός μεταφέρθηκε σε μια ειδική κλινική στο Μάνχαϊμ για ασθενείς που είχαν υποστεί εγκαύματα. Έξι γιατροί και 34 νοσοκόμες επιστρατεύτηκαν για να τον κρατήσουν στη ζωή. Την τρίτη μέρα νοσηλείας του ένας ιερέας μπήκε στο θάλαμο για να τον διαβάσει. " Τον άκουγα να μιλάει στα λατινικά. Ο ιερέας δεν λέει τίποτα καλό, ούτε την πιθανότητα να γίνω καλύτερα. Ήθελα να του φωνάξω "σταμάτησε, θα το μετανιώνεις μια ζωή. Δεν θα πεθάνω". Την επόμενη μέρα η υγεία του Λάουντα παρουσίασε βελτίωση. Οι γιατροί έκριναν πως δεν διέτρεχε κίνδυνο. Είχε ήδη ξεκινήσει η προσπάθεια να επανέλθει. Ήταν μαχητής, δεν επρόκειτο να τα παρατήσει...

3. Η ΠΑΡΑΜΟΡΦΩΣΗ, Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΚΑΙ Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΓΑΜΟΣ

Ο Λάουντα από το ατύχημά, του υπέστη εγκαύματα πρώτου έως τρίτου βαθμού στο κεφάλι και στους καρπούς, κατάγματα στα πλευρά, στην κλείδα και στα ζυγωματικά. Πιο σοβαρά ήταν τα δηλητηριώδη και τοξικά αέρια που είχε εισπνεύσει από το χυμένο καύσιμο, τον αφρό του πυροσβεστήρα. Οι γιατροί είπαν στη γυναίκα του, τη Μαρλέν να μη φύγει από το πλευρό του. Δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα για εκείνον και ο θάνατος του ήταν θέμα χρόνου. Εντέλει, νίκησε και τον θάνατο, όπως έκανε δεκάδες φορές στις πίστες.

Έξι εβδομάδες αργότερα επέστρεψε στο ιταλικό Grand Prix. Τα βλέφαρα του Λάουντα είχαν καεί, έμπαινε νερό στα μάτια του και επέλεξε να μη συνεχίσει τον αγώνα, όπου πραγματοποιούνταν υπό βροχή. Χάρη στην πλαστική χειρουργική, απέκτησε νέα βλέφαρα, έγινε σχεδόν ευπαρουσίαστος, χρησιμοποιούσε καπέλο για να καλύπτει τις ουλές στο κρανίο του. Το κεφάλι του κοστολογείται πολύ ακριβά από τις εταιρείες που τον χρυσοπλήρωναν να φοράει το καπέλο με το δικό τους logo όπως η Parmalat επί σειρά ετών.

Ο ίδιος δεν έκανε καμιά προσπάθεια να αντικαταστήσει το κομμένο μέρος του αυτιού του. Ισχυριζόταν μάλιστα πως μιλούσε καλύτερα στο τηλέφωνο. Όσο για το ατύχημα, ο ίδιος δεν θυμόταν τι συνέβη. Ο εγκέφαλος του μπλόκαρε το συμβάν από το σημείο που έφυγε από τα πιτ με σλικ ελαστικά, θυμόταν μόνο τον ήχο που έκανε το ελικόπτερο, όταν τον μετέφερε στο νοσοκομείο.

Εξάλλου, με τη Μαρλέν χώρισε. Απέκτησαν δύο γιους που ασχολήθηκαν με τους αγώνες, χώρισαν φιλικά και ο Λάουντα μετέπειτα παντρεύτηκε με πρώην αεροσυνοδό της αεροπορικής εταιρείας του και απέκτησαν δίδυμα.

4. Η ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΑΕΡΟΠΛΑΝΟΥ ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΤΟΥ

Μετά το τέλος της καριέρας του στη Formula 1, o Αυστριακός ασχολήθηκε με τα αεροπλάνα. Πάντοτε του άρεσαν και ο ίδιος ήταν ερασιτέχνης πιλότος. Έτσι, αποφάσισε να ιδρύσει τη δική του μικρή αεροπορική εταιρεία. Κάπως έτσι, το 1985 δημιουργήθηκε η Lauda Air. Αρχικά, λειτούργησε ως εταιρεία για πτήσεις τσάρτερ Το 1987 άρχισε τις πτήσεις εντός Αυστρίας και δύο χρόνια αργότερα επεκτάθηκε και στο εξωτερικό. Κάπως έτσι φτάσαμε σε πτήσεις προς εξωτικούς προορισμούς όπως η Ταϋλάνδη και το Χονγκ Κονγκ.

Μία από τις πολλές πτήσεις, ήταν αυτή που συνέδεε το Χονγκ Κονγκ, την Ταϋλάνδη με την Αυστρία. Το πρωί της 26ης Μαΐου ,η πτήση NG004 της Lauda Air δεν έφτασε ποτέ στον προορισμό της. Το Boeing 767-3Z9ER απογειώθηκε από την Μπανγκόνγκ με προορισμό τη Βιέννη. Λίγο μετά τις 11μ.μ. το στίγμα του αεροπλάνου χάθηκε και οι 223 επιβαίνοντες βρήκαν ακαριαίο θάνατο. Το αεροπλάνο συνετρίβη ανάμεσα στις περιοχές Suphanburi και Uthai Thani μέσα σε ζούγκλα και σε υψόμετρο περίπου 600μ. Αυτό έκανε δύσκολες και τις έρευνες αφού τα συντρίμμια είχαν εξαπλωθεί σε ακτίνα χιλιομέτρων. Από τους πρώτους που έφτασαν στο σημείο των ερευνών ήταν ο Λάουντα.

Ο Αυστριακός ήθελε να συμμετέχει στις έρευνες για να διαλευκανθεί η υπόθεση. Το "μαύρο κουτί" του αεροπλάνου είχε καταστραφεί και το μόνο που υπήρχε για να βοηθήσει τις αρχέ,ς ήταν ο καταγραφέας φωνής στο πιλοτήριο. Στα τελευταία δευτερόλεπτα ακουγόταν ο ένας από τους δύο πιλότους να λέει: "Ωχ, όχι", στη συνέχεια ακούγεται ο ήχος κινδύνου από κάποια από τις ενδείξεις που έχουν στη διάθεσή τους οι πιλότοι και τέλος ένας δυνατός θόρυβος.

Κάπου εκεί άρχισε και η έρευνα για το ποια μηχανική βλάβη οδήγησε στην πτώση του αεροπλάνου. Εξετάστηκαν ενδελεχώς όλα τα πιθανά σενάρια με τον Νίκι Λάουντα από την αρχή να επιμένει πως κάτι συνέβη με κάποιων εκ των κινητήρων. Μέσα από την πορεία των ερευνών ο σπουδαίος πιλότος της Formula 1 έφερε στο μυαλό το σενάριο να άνοιξε κατά τη διάρκεια της πτήσης ο αναστροφέας ώσης. Τι είναι αυτό; Πρόκειται για μία λειτουργία του κινητήρα η οποία χρησιμοποιείται κατά την φάση της προσγείωσης του αεροσκάφους, ενώ αυτό τροχιοδροµεί. Ουσιαστικά "κλείνει" την εξαγωγή των καυσαερίων, έτσι ώστε αυτά να κατευθυνθούν προς το εµπρόσθιο τµήµα της ατράκτου. Με αυτό τον τρόπο, δηµιουργείται µία "δύναµη φρεναρίσµατος", η οποία βοηθά σηµαντικά στην ταχεία επιβράδυνση του αεροσκάφους.

Η Boeing απέρριψε το συγκεκριμένο σενάριο τονίζοντας πως από τις δοκιμές που είχαν γίνει δεν υπήρχε αυτό το ενδεχόμενο να συμβεί. Ο Λάουντα επέμενε να γίνουν δοκιμές στον προσομοιωτή με τις συνθήκες που υπήρχαν στην πτήση (υψόμετρο, καιρικές συνθήκες κλπ κλπ). Κάπου εκεί άρχισε η διαμάχη των δύο πλευρών με τον Αυστριακό να κερδίζει αυτό που ήθελε και τελικά να αποδεικνύει πως όντως ο αναστροφέας ώσης άνοιξε για άγνωστο μέχρι και σήμερα λόγο και οδήγησε στην πτώση του αεροσκάφους. Η Boeing προχώρησε σε αλλαγές ώστε να διασφαλίσει ότι θα συνεχιστεί το συγκεκριμένο μοντέλο αεροσκάφους να πετά με ασφάλεια, αποκλείοντας στο μέτρο του δυνατού να ξανασυμβεί ένα τέτοιο ατύχημα.

5. Η ΘΡΥΛΙΚΗ ΜΑΧΗ ΜΕ ΤΟΝ ΧΑΝΤ ΕΓΙΝΕ ΜΙΑ ΥΠΕΡΟΧΗ ΤΑΙΝΙΑ

Η μάχη του με τον Τζέιμς Χαντ για τον τίτλο του 1976 έγινε μια υπέροχη ταινία που αξίζει κάποιος να δει. Το "Rush" είναι ένα βιογραφικό αθλητικό δράμα σε σκηνοθεσία Ρον Χάουαρντ και σε σενάριο Πίτερ Μόργκαν. Αφορά τη διαμάχη του Αυστριακού με τον γόη της εποχής και ταλαντούχο Βρετανό πιλότο, Τζέιμς Χαντ. Πρωταγωνίστησαν οι Κρις Χέμσγουορθ ως Χαντ και Ντάνιελ Μπρουλ ως Λάουντα. Η πρεμιέρα της ταινίας πραγματοποιήθηκε στις 2 Σεπτεμβρίου 2013 και προβλήθηκε επίσης στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο. Κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους στις 13 Σεπτεμβρίου 2013 και κέρδισε δύο υποψηφιότητες για Χρυσή Σφαίρα.

Παρακολουθώντας τις προσωπικές στιγμές της ζωής τους, η κάμερα καταγράφει τα όρια της σωματικής και ψυχικής αντοχής σε έναν κόσμο όπου ένα μικρό λάθος μπορεί εύκολα να στοιχίσει μια ή και περισσότερες ζωές. Ο Λάουντα είχε ήδη κατακτήσει το παγκόσμιο πρωτάθλημα, αλλά ο Χαντ, ωραίος και επιθετικός, είχε τη φιλοδοξία να διεκδικήσει τα πρωτεία. Ο Αυστριακός είχε δει την ταινία και του άρεσε πολύ, συμφωνώντας με ένα πορτρέτο που βασίζεται στη δική του βιογραφία. Αν και δε βγαίνει συμπαθής, κάτι που δεν επεζήτησε ποτέ στην καριέρα του, αρκούμενος στις νίκες και στη σταθερότητα του θρύλου που έχτισε, η ιστορία είναι σε μεγάλο βαθμό υπέρ του, παρυσιάζοντας το προφίλ ενός αθλητή που μάθαινε από τα λάθη του και τον φθόνο των άλλων.