Μία από τις μεγαλύτερες φυσιογνωμίες του ευρωπαϊκού μπάσκετ, ο πρεσβευτής της EuroLeague, Τζο Αρλάουκας βρέθηκε στο στούντιο του Sport24 Radio και μίλησε στους Παντελή Βλαχόπουλο και Γιώργο Συρίγο, όπου μαζί θυμήθηκαν μερικές από τις μεγαλύτερες δόξες της εποχής του.

Αρχικά, ο Τζο Αρλάουκας είπε: " Κάθε χρόνο ο ρόλος μου αλλάζει, γιατί δουλεύω όλο και περισσότερο (γέλια)! Στόχος μας είναι κάθε χρόνο να προσφέρουμε μια μοναδική εμπειρία στον κόσμο που θα είναι μαζί μας. Έχει κάθε ξεχωριστό σε σχέση με κάθε άλλο event που βρίσκομαι γιατί εδώ υπάρχει η αίσθηση της οικογένειας. Πέρσι ήταν εδώ μαζί μου η κόρη μου. Ήταν ωραία να έχω την αίσθηση της οικογένειας. Όταν έδινα τα βραβεία είχε δίπλα μου να τρέχουν πολλά μικρά παιδιά και πραγματικά ήταν μια ξεχωριστή αίσθηση. Είναι μια παγκόσμια διοργάνωση. Είναι μια διοργάνωση για τα παιδιά και την οικογένεια και είναι σημαντικό. Πολλά παιδιά παίζουν video games και τους δίνουμε τη δυνατότητα να είναι πιο ενεργά μαζί με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς τους και αυτό είναι σημαντικό".

Σε ερώτηση για το αν είναι πιο εύκολο να διδάξεις τα παιδιά ή τους επαγγελματίες: "Οι μικροί συνήθως σε ακούνε ειδικά αν δεν είναι τα δικά σου παιδιά. Το πιο δύσκολο κομμάτι ήταν να μάθω τα βασικά στον γιο μου βοηθώντας την ομάδα του στο σχολείο. Κάποια στιγμή ο γιος μου μου είπε ότι δεν ξέρω τίποτα από μπάσκετ. Είναι πιο εύκολο να διδάσκεις τους μεγαλύτερους. Στους μικρούς πρέπει να ξεκινάς πάντα από τα βασικά και αυτό δεν είναι και τόσο εύκολο ειδικά για μένα που θεωρώ ορισμένα πράγματα ως δεδομένα".

Αναφορικά με την επικείμενη συνάντησή του με τον Νίκο Γκάλη: "Όταν ήμουν στο πικ της καριέρας μου υπήρχαν στο μυαλό μου δύο κατηγορίες παικτών. Αυτούς που ήθελα να αντιμετωπίσω και ελάχιστοι που ήταν τόσο μεγάλοι που έλεγα καλύτερα που δεν παίξαμε αντίπαλοι. Τώρα λέω ότι μακάρι να είχα παίξει αντίπαλος με έναν τόσο μεγάλο παίκτη, όπως ο Νίκος Γκάλης. Ήταν πραγματικά εντυπωσιακό να τον παρακολουθείς να παίζει. Αν και σχετικά κοντός είχε ένα απίστευτο χάρισμα να στέκεται στον αέρα και να σκοράρει. Θυμήθηκα με τον Παπαλουκά το 1987 που είχε βάλει 40 πόντους στον τελικό με τη Σοβιετική Ένωση".

Όσο για άλλους παίκτες του επιπέδου του Γκάλη που έπαιζαν στην Ευρώπη: " Στην αρχή ήξερα λίγα πράγματα για το ευρωπαϊκό μπάσκετ. Ήξερα τον Μπομπ Μακαντού που ήταν ένας σταρ στο ΝΒΑ και μετά ήρθε στην Ευρώπη και είχα ακούσει για τον Γκάλη. Δεν ήταν όμως πολύ γνωστός στις ΗΠΑ γιατί δεν είχε παίξει στο ΝΒΑ. Ήταν ένας πιονέρος του μπάσκετ. Όταν στα 19 μου τελείωσα το σχολείο και ήμουν έτοιμος να πάω στο Σακραμέντο με πήραν από μια ομάδα από την Ελλάδα και μου πρότειναν να παίξω εδώ και να μου δώσουν ελληνικό διαβατήριο επειδή το επίθετό του έμοιαζε με ελληνικό. Απάντησα ότι το επίθετό μου έχει ρίζες από τη Λιθουανία".

Ερωτηθείς για το αν ο Άρβιντας Σαμπόνις ήταν ο καλύτερος συμπαίκτης που είχε: "Δεν νομίζω ότι ήταν ο καλύτερος συμπαίκτης, αλλά ο καλύτερος παίκτης με τον οποίο είχα παίξει. Για μένα ο καλύτερος συμπαίκτης ήταν ο Ισμαήλ Σάντος, ένας παίκτης που ίσως δεν γνωρίζουν οι νεότεροι. Στις μικρές κατηγορίες έβαλες 35 πόντους σε κάθε παιχνίδι. Έκανε τα πάντα για να βοηθήσει την ομάδα και τους συμπαίκτες του. Για μένα αυτός είναι ο καλύτερος συμπαίκτης. Αυτός που θυσιάζεται για την ομάδα. Έπαιζε απέναντι στον Γιανγκ της Λιμόζ και τον κρατάει κάτω από τους 10 πόντους, το ίδιο και με τον Έντι Τζόνσον του Ολυμπιακού".

Τέλος, σε ερώτηση για τον αν ένα άγγιγμα της μπάλας είναι αρκετό για να ξεχωρίσεις έναν μεγάλο παίκτη, όπως έχει πει ο Παναγιώτης Φασούλας για τον Σαμπόνις και τον Τάρπλεϊ: "Ισχύει αυτό πράγματι. Δεν μπορώ να το προσδιορίσω ακριβώς. Το έχω βιώσει και εγώ βλέποντας τον Ντόντσιτς όταν ήταν στο 15 του. Ήταν ένα ριμπάουντ και η όλη προσπάθεια που έκανε. Μάζεψε το ριμπάουντ και πριν ακουμπήσει το παρκέ έκανε μια καταπληκτική πάσα. Ακόμα και τώρα προσπαθώ να καταλάβω πως το έκανε".

Ακούστε ολόκληρη τη συνέντευξή του στον Sport24 Radio: