Υπάρχουν κάποιες ημέρες που σηματοδοτούν την ζωή σου. Σαν σήμερα, στις 23 Σεπτεμβρίου του 2000, ο Πύρρος Δήμας έγινε από Ολυμπιονίκης... θρύλος, τόσο στον ελληνικό αθλητισμό, όσο και στο παγκόσμιο στερέωμα. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ, ο κορυφαίος αρσιβαρίστας κατέκτησε το τρίτο χρυσό μετάλλιο και έγραψε το όνομά του με ολόχρυσα γράμματα στην Ιστορία της Αρσης Βαρών.

Ο Πύρρος Δήμας άνοιξε την καρδιά του στο ΑΠΕ-ΜΠΕ και ανέφερε για πρώτη φορά τι είχε συμβεί στο σπίτι του, το βράδυ πριν την αναχώρηση για την Αυστραλία. Πως η -τότε- πεντάχρονη κόρη του, Ελένη, τον έκανε να σαστίσει και να νιώσει για πρώτη φορά τόσο άβολα μπροστά στα παιδιά του. Ποια ήταν η αντίδραση της πολυαγαπημένης συζύγου του, Αναστασίας, που έφυγε τόσο άδικα και πρόωρα από τη ζωή, πριν λίγους μήνες.

Ο Δήμας, μιλά ακόμη για την σκληρή προετοιμασία και την προσμονή για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, έως τους πανηγυρισμούς μετά την κατάκτηση. Εξηγεί πώς έχασε την αυτοσυγκέντρωσή του στο αρασέ, που παραλίγο να του στοιχίσει το μετάλλιο και τι ακριβώς έγινε στο ζετέ που τον πείσμωσε και είπε ότι δεν πρόκειται να επιστρέψει στην Ελλάδα χωρίς το χρυσό!

Η συνέντευξη του Πύρρου Δήμα:

ΕΡ: Ολυμπιακοί Αγώνες στο Σίδνεϊ. Με δύο χρυσά στην πλάτη η προετοιμασία σας ήταν διαφορετική;

«Η προετοιμασία τόσο η δική μου όσο και ολόκληρης της ομάδας υπό την επίβλεψη του Χρήστου Ιακώβου ήταν όπως πάντα το ίδιο σκληρή επί μήνες ολόκληρους. Φυσικά η επιθυμία μου για ένα τρίτο χρυσό μετάλλιο ήταν τόσο ισχυρή που με ανάγκαζε ακόμα και στα δύσκολα, ακόμα και με πόνους σε κάποιες περιπτώσεις να δίνω όλες μου τις δυνάμεις στη προπόνηση και βέβαια πάνω από όλα να ονειρεύομαι τη στιγμή της νίκης. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι ποτέ δεν περνούσε σκέψη από το μυαλό μου πέρα από το χρυσό μετάλλιο αν και κάθε διάκριση σε Ολυμπιακούς Αγώνες είναι πάντα ευπρόσδεκτη».

ΕΡ: Σας προκαλούσε άγχος το γεγονός ότι στο Σίδνεϊ θα γράφατε Ιστορία σε περίπτωση που κατακτούσατε το χρυσό;

«Άγχος πέρα από το φυσιολογικό δεν μπορώ να πω ότι είχα στη διάρκεια της προετοιμασίας μου. Θα έλεγα καλύτερα ότι είχα έντονη προσμονή να φθάσει η ημέρα του αγώνα και βέβαια η αγωνία μου στρεφόταν αποκλειστικά στη προσοχή μου να αποφύγω τυχόν τραυματισμούς. Ήξερα ότι θα είχα δυνατούς αντιπάλους οπότε έπρεπε πάση θυσία να βγάλω το πρόγραμμα προπόνησης χωρίς απώλειες. Ευτυχώς όλα κύλησαν κατ’ ευχήν».

ΕΡ: Ολοι γνωρίζουν ότι η γυναίκα σας, η Αναστασία, που έφυγε τόσο πρόωρα από τη ζωή, σας στήριζε όσο κανείς άλλος. Τι σας είχε πει πριν φύγετε για το Σίδνεϊ;

«Αυτό που θυμάμαι είναι ότι είχαμε πραγματοποιήσει τρεις μεγάλες προετοιμασίες (σ.σ. Λουτράκι, Κως, Κύπρος). Μετά από 105 ημέρες που είχαμε μείνει στην Κύπρο, ήρθα στην Αθήνα το Σάββατο το βράδυ και την άλλη ημέρα το πρωί πετούσαμε για Σίδνεϊ. Ημουν με την Αναστασία μπροστά από το πλυντήριο και ξεχωρίζαμε ποιά ρούχα έπρεπε να πλυθούν άμεσα για να τα πάρω μαζί μου. Η Ελένη μου, ήταν τότε περίπου πέντε χρονών και ήταν πραγματικά πολύ χαρούμενη που γύρισα σπίτι και έτρεχε συνέχεια πάνω κάτω. Κάποια στιγμή μας ρωτάει τι κάνετε εκεί; Πραγματικά σάστισα δεν ήξερα πώς να της πω ότι θα έφευγα αύριο.

Η Αναστασία την πήρε αγκαλιά και της είπε: Αγάπη μου ο μπαμπάς πάει να φέρει ένα ακόμα χρυσό μετάλλιο και φεύγει αύριο για τους Αγώνες. Η Ελένη γύρισε σε εμένα με ένα βλέμμα που δεν θα το ξεχάσω ποτέ και μου λέει: Δηλαδή εσύ νομίζεις ότι τώρα είμαστε οικογένεια; Δεν έχω αισθανθεί ποτέ στη ζωή μου τόσο μα τόσο άβολα μπροστά στα παιδιά μου. Εκεί κατάλαβα ότι το αθλητικό μου τέλος πλησιάζει. Η Αναστασία, μόλις έφυγε, με πήρε αγκαλιά και μου είπε μην στεναχωριέσαι φέρε αυτό το χρυσό μετάλλιο για την Ελένη».

ΕΡ: Τι σας έχει μείνει χαραγμένο από εκείνους τους Ολυμπιακούς Αγώνες;

«Αυτό που θυμάμαι έντονα και δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω, ήταν μια ενέργεια του Γεωργιανού Ασανίτζε στο διάλειμμα μεταξύ αρασέ και ζετέ όταν είχα μείνει πέντε κιλά πίσω στο αποτέλεσμα. Στη προσπάθεια μου να συγκεντρωθώ όσο δυνατόν καλύτερα για τη κίνηση του ζετέ μα πάνω από όλα να ηρεμήσω μετά τα στραπάτσο που έπαθα στο αρασέ, βλέπω τον Ασανίτζε να ζητάει και να παίρνει προκλητικά τη σημαία της Γεωργίας από τον προπονητή του ώστε να είναι έτοιμος για τους πανηγυρισμούς της νίκης. Ήταν σίγουρος ότι με πέντε κιλά ήδη υπέρ του δεν χάνει με τίποτα. Τρελάθηκα, γύρισαν τα μάτια μου ανάποδα, πείσμωσα επειδή ένιωσα ότι δεν με υπολόγιζε παρ΄ όλο που ο αγώνας ήταν στα μισά. Υποσχέθηκα να κερδίσω ακόμα και αν χρειαστεί να κάνω παγκόσμιο ρεκόρ. Και κέρδισα»!

ΕΡ: Με τον Ασανίτζε πλέον συνεργάζεστε κιόλας. Εχετε συζητήσει για εκείνους τους Αγώνες;

«Πριν τους Αγώνες ερχόντουσαν κάποιοι Ιρανοί και μας έλεγαν ότι ο Αλλάχ είναι στο πλευρό του και θα τον βοηθήσει να κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο. Στην πρώτη του προσπάθεια τραυματίστηκε στον αγκώνα και αποσύρθηκε. Επειδή ήμασταν φίλοι, μετά τους Αγώνες ήταν η σειρά μας να τους πειράξουμε και να τους ρωτήσουμε τι ακριβώς δεν πήγε καλά. Εκτός από αντίπαλοι, με τους περισσότερους αθλητές ήμασταν φίλοι και είναι φυσικό να πειράζουμε ο ένας τον άλλον. Είναι μια ιστορία που του την έχω θυμήσει και... πρόσφατα».

ΕΡ: Ποια ήταν τα λόγια του Ιακώβου πάνω στον αγώνα;

«Όπως ασφαλώς θα θυμάστε αν και στο μυαλό μου είχα την κατάρριψη του παγκοσμίου ρεκόρ, στο αρασέ με 185 κιλά έχασα τις δύο πρώτες μου προσπάθειες και με τη 3η σήκωσα τελικά 175κ. Ήμουνα μακριά από το στόχο μου και τους αντιπάλους μου. Είχα ζητήσει από τον Ιακώβου να δοκιμάσω στη τελευταία μου προσπάθεια στα 180κ ώστε να μη χάσω την επαφή με τους αντιπάλους μου. Αρνήθηκε κατηγορηματικά, επέμεινε στα 175κ και όταν τα σήκωσα μου είχε πει χαρακτηριστικά «τώρα πάμε για το χρυσό μετάλλιο στο ζετέ, θα είναι δικό μας».

ΕΡ: Τι είχε συμβεί και κάνατε δύο άκυρες στο αρασέ;

«Στην πρώτη προσπάθεια ένας Έλληνας φίλαθλος εκεί που προσπαθούσα να συγκεντρωθώ φώναξε δυνατά για να με εμψυχώσει. Αυτό με αποσυντόνισε, μου έφερε εκνευρισμό και έχασα την ηρεμία μου. Ευτυχώς μπόρεσα και επανήλθα γρήγορα».

ΕΡ: Είχατε κάποιο γούρι;

«Αυτά είναι πολύ προσωπικά θέματα. Ακόμα και αν έχει ολοκληρώσει τη καριέρα του ένας αθλητής συνήθως δεν τα αποκαλύπτει. Ωστόσο μπορώ να σας πω ότι ήμουν πολύ προληπτικός ως αθλητής, δεν το κρύβω, είχα αρκετά γούρια κατά καιρούς που τηρούσα ή παρατηρούσα προσεκτικά. Το μόνο που μπορώ να σας αποκαλύψω είναι ότι πριν από τους αγώνες στο Σίδνεϊ έβγαλα φωτογραφία με δύο αστυνομικούς με τα καπέλα! Ηταν κάτι που το είχα ξανακάνει»...

ΕΡ: Είχατε συνειδητοποιήσει ότι όταν σηκώσατε τα κιλά, σηκώσατε και όλη την χώρα; Οτι γίνατε κάτι σαν εθνικός ήρωας;

«Εγώ στο μυαλό μου είχα τη νίκη. Φυσικά ήξερα ότι η χαρά που θα χάριζα στους Έλληνες θα ήταν πελώρια παρά το γεγονός ότι υπήρχε μεγάλη διαφορά ώρας μεταξύ Ελλάδας και Αυστραλίας. Γνώριζα καλά μέσα μου ότι μαζί με τα βάρη σήκωνα και ολόκληρη την Ελλάδα που τόσο στήριξη και αγάπη μου προσέφερε καθημερινά σε κάθε στιγμή της ζωής μου. Ακόμα και σήμερα αυτή η σχέση δεν έχει αλλάξει και αυτό είναι κάτι που το νιώθω έντονα. Ένα μεγάλο ευχαριστώ για όλα».

ΕΡ: Μετά το χρυσό μετάλλιο τι ακολούθησε;

«Είχαμε πάει σχεδόν όλη η αποστολή, με διάφορους υπουργούς σε μία ταβέρνα και ήταν μια πραγματικά όμορφη βραδιά. Το γλέντι ήταν μεγάλο και εμένα μου είχε φανεί ακόμα μεγαλύτερο, καθώς ήμουν πολύ καιρό με περιορισμούς, οπότε εκεί το διασκέδασα ακόμα περισσότερο».