Δήμας: "Θέλει μαγκιά να παραδεχθείς το ντόπινγκ"

Ο Πύρρος Δήμας, με την ιδιότητα του τεχνικού διευθυντή της ομοσπονδίας άρσης βαρών των ΗΠΑ πλέον, μίλησε για την πορεία του αθλήματος στη χώρα, το ντόπινγκ και την πλούσια καριέρα του, ξεχωρίζοντας το χάλκινο μετάλλιο της Αθήνας.

Ο κορυφαίος αρσιβαρίστας της Ελλάδας εξήγησε ότι αποχώρησε από την πολιτική μετά από 2,5 χρόνια ως βουλευτής διότι αφενός δεν εξελέγη, αφετέρου ζούσε το δικό του προσωπικό δράμα λόγω του όγκου στο κεφάλι που εμφάνισε η σύζυγός του, Αναστασία, η οποία εγχειρίστηκε και πλέον βρίσκεται σε σταθερή κατάσταση.

"Ο Γολγοθάς συνεχίζεται", σημείωσε ο 44χρονος πλέον Δήμας, ο οποίος σχολίασε και την πρόσφατη ρήξη με την εφημερίδα "Αυγή", επισημαίνοντας ότι το άρθρο ήταν "καθοδηγούμενο" και αποκάλυψε ότι "προσέγγισαν δικό μου άνθρωπο από τον ΣΥΡΙΖΑ, το 2012, και του είπαν ότι θέλουμε τον Πύρρο στο Επικρατείας".

Όσο για το πιο αθλητικό σκέλος της συνέντευξης, αφού θυμήθηκε πως όταν είχε πρωτοέρθει στην Ελλάδα "στο λεωφορείο ανέβαζα και τα δύο χέρια μου στις χειρολαβές" λόγω της αντιμετώπισης της κοινωνίας στους Βορειοηπειρώτες, μίλησε για διάφορα θέματα. Αναφέρθηκε με λεπτομέρειες για την τρομερή προσπάθειά του στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, δικαιολόγησε το θετικό δείγμα ντόπινγκ του συναθλητή του Λεωνίδα Σαμπάνη και τόνισε ότι εάν ο ίδιος είχε πάρει απαγορευμένες ουσίες θα αναγκαζόταν να αλλάξει "πλανήτη".

Απόσπασμα από τη συνέντευξη στην "Καθημερινή της Κυριακής"

Το '92 στη Βαρκελώνη η κραυγή "για την Ελλάδα", τι συναισθήματα περιείχε;

"Τότε, προσπαθούσαμε να αποδείξουμε το αυτονόητο: ότι είμαστε Έλληνες. Είχα μπουχτίσει. Τότε, ήρθε η δικαίωση".

Τότε, ο εκφωνητής, σας αποκαλούσε "the Albanian"...

"Να σας πω κάτι; Νομίζω ότι έχουμε κάπως παραχωρήσει τη Βόρεια Ήπειρο στην Αλβανία. Αναφερόμαστε στον Πόντο, στην Κύπρο, για πρώτη φορά ακούστηκε η Βόρεια Ήπειρος στην ελληνική βουλή όταν με είδαν... Με έβλεπαν και θυμήθηκαν".

Το 2004 είχατε πάει στους Ολυμπιακούς με την προσδοκία χρυσού μεταλλίου;

"Όχι. Ενάμιση μήνα πριν είχα κάνει επέμβαση στο γόνατο. Το ένα μου πόδι είχε αδυνατίσει. Η μηχανική του σώματος, όταν σήκωνα τα βάρη, ήταν εντελώς λανθασμένη. Χτύπησα τον καρπό, έκανα κορτιζόνη, πονούσα, κάλεσα τον γιατρό, κάναμε ξυλοκαΐνη. Δοκίμασα το χέρι με 140 κιλά. Δεν πονούσα. Είπα το Σάββατο θα αγωνιστώ. Δεν ένιωθα καθόλου το χέρι μου, δεν μπορούσα να το κουμαντάρω".

Κρεμάσατε τα παπούτσια με θυμό;

"Δεν είχα θυμό, αλλά ένα 'γαμώτο'. Στα 33 μου ήμουν ήδη παππούς για την άρση βαρών. Ήμουν χορτασμένος. Έφυγα γεμάτος".

Το ντόπινγκ και ο ελληνικός πρωταθλητισμός έχουν αποκτήσει στενή σχέση...

"Το ντόπινγκ υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει πάντα. Είναι πρόβλημα το οποίο δεν μπορείς εύκολα να το αντιμετωπίσεις. Όταν ανέλαβα την Ομοσπονδία το 2008 ξεκίνησα να κάνω σεμινάρια με το Κέντρο Αντιντόπινγκ, στους γονείς και στους προπονητές".

Παρατηρούμε όλο και πιο συχνά την πορεία από το βάθρο στην αφαίρεση μεταλλίων...

"Ούτε στον εχθρό μου δεν θα το ευχόμουν. Απογοητευόμαστε με κάποιους αθλητές, αλλά τουλάχιστον από εδώ και πέρα, όσοι συμμετέχουν, θα ξέρουν ότι άμα κλέψουν, θα βρεθούν".

Γιατί οι ξένοι αθλητές παραδέχονται δημόσια το ντόπινγκ κι εδώ αρχίζουν δικαιολογίες όπως "έπεσε από το μηχανάκι" και άλλα φαιδρά;

"Δεν είναι εύκολο να το παραδεχθείς. Θέλει μαγκιά. Υπάρχουν 10.000 φάρμακα. Τα 5.000 επιτρέπονται, τα 5.000 απαγορεύονται. Είναι επιλογή σου πού θέλεις να πας. Προσωπικά δεν τόλμησα, γιατί μετά δεν θα έπρεπε να αλλάξω χώρα, αλλά πλανήτη. Πρόσεχα πάρα πολύ. Το δωμάτιό μου καθαριζόταν πάντα παρουσία μου, είχα μαζί μου πάντα τη ζάχαρη και τον καφέ μου".

Υπάρχει δολιοφθορά;

"Μεγάλη. Ο Σαμπάνης, για μένα, είναι 100% θύμα δολιοφθοράς".

Κάπως έτσι διαλύθηκε η ελληνική ομάδα της άρσης βαρών;

"Όχι. Η ελληνική ομάδα διαλύθηκε γιατί η Πολιτεία σταμάτησε να χρηματοδοτεί. Το 2008 έπαιρνε 1.800.000 ευρώ, τώρα 320.000 και τα λειτουργικά έξοδα της ομοσπονδίας είναι 225.000 τον χρόνο (υπάλληλοι, γραφεία, γυμναστήρια στα οποία πληρώνουμε ενοίκιο για να κάνουν προπόνηση οι ομάδες. Έχουμε πολλά παιδιά ταλαντούχα, τα οποία θα έπρεπε να γυμνάζονται όλα μαζί κάθε μέρα και όχι ο ένας να είναι στα Γιάννενα, ο άλλος στην Αθήνα και ο τρίτος στις Σέρρες... Όταν γυμναζόμουν για παράδειγμα μαζί με τον Κάχι (σ.σ. Καχιασβίλι) κι έβλεπα εκείνον να κάνει ρεκόρ, ήθελα κι εγώ. Τραβάει ο ένας τον άλλον. Η εθνική ομάδα αυτό το νόημα έχει".

Από τους φετινούς ολυμπιονίκες, εσείς προσωπικά σε ποιον θα δίνατε το χρυσό;

"Στον Γιαννιώτη! Όλοι είναι εξαιρετικοί αθλητές, φυσικά, αλλά ο Γιαννιώτης ξεχωρίζει. Είναι η ευγένειά του; Δεν ξέρω τι να πω. 'Εκπέμπει' τον χαρακτήρα του. Πρέπει όμως να πω ότι με τις συνθήκες στη χώρα είναι όλοι για μένα χρυσοί ολυμπιονίκες. Τότε, στη δική μας εποχή, έρρεε το χρήμα. Κι έτσι πρέπει. Σωστά, όμως, και ελεγχόμενα... Αν δεν στηρίξεις τον αθλητισμό, θα δώσεις αργότερα τα χρήματα αναγκαστικά στην υγεία. Ένα ευρώ στον αθλητισμό είναι πέντε στην υγεία".

Έγινε "πάρτι" με τα χρήματα στον αθλητισμό. Το ξέρετε...

"Μα δεν πήγαιναν στον πραγματικό αθλητισμό. Μιλούσε λίγου χάρη ο πρωθυπουργός στον Πειραιά, στη Θεσσαλονίκη, πήγαιναν τα χρήματα αντιστοίχως στα σωματεία και όχι για την ανάπτυξη του αθλητισμού. Ακολουθούσαν άλλες διαδρομές...".

Αισθανθήκατε ποτέ "ήρωας" από τον τρόπο που σας αντιμετώπισαν ή σας υποδέχθηκε η χώρα μετά από τις νίκες σας;

"Όχι. Έκανα το χρέος προς τη χώρα μου, που ξόδευε για μένα, ήθελα να της το ανταποδώσω. Έχω ζήσει καταπληκτικές στιγμές, μπορείτε να πείτε ότι είμαστε πρότυπο για την κοινωνία αλλά όχι ήρωες. Πρέπει να προσέχουμε την προς τα έξω εικόνα μας πάρα πολύ".

Αν κρατούσατε ένα μόνο μετάλλιο από όσα έχετε πάρει, ποιο θα επιλέγατε;

"Το χάλκινο της Αθήνας 2004. Πολύ πόνος και στεναχώρια. Δεν έχει την τύχη ο καθένας να αγωνίζεται στη χώρα του".