Ο Θοδωρής Ιακωβίδης στο SPORT24: "Πριν τον αγώνα στο Τόκιο έκλαιγα από τις 11 το βράδυ μέχρι τις 2 το μεσημέρι"

Θοδωρής Ιακωβίδης. Ο άνθρωπος που έσεισε συθέμελα την τέλεια εικόνα που είχαμε για τον αθλητισμό και έβγαλε στον αφρό τις παθογένειες που κρύβονται καλά κάτω από το χαλάκι του ερασιτεχνικού αθλητισμού.

Η ιστορία του πάνω κάτω γνωστή σε όλους. Δεν είναι ο πρώτος αθλητής που έκλαψε και δεν δέχθηκε να ανταλλάξει την αξιοπρέπειά του με την παραμονή του στο άθλημα που αγαπά. Δεν είναι ο πρώτος αθλητής που μας χάλασε την ωραιοποιημένη μας εικόνα για τον αθλητισμό. Ο Θοδωρής είπε την αλήθεια του, με τη διαφορά ότι αυτή τη φορά κάποιος τον άκουσε.

Συνέντευξη στη Μαρία Κουβέλη

Κι αυτός ο κάποιος ήταν ο απλός κόσμος. Ήσουν εσύ, ήταν ο φίλος σου, ο γείτονάς σου, ήταν ο καθένας από εμάς που θορυβήθηκε, κινητοποιήθηκε που προσπάθησε να βοηθήσει και να πάει κόντρα σε αυτή την αδικία –για να το πούμε ευγενικά, έστω και με ένα απλό follow.

“Δεν περίμενα σε καμία των περιπτώσεων όλο αυτό το κύμα συμπαράστασης και αγάπης του κόσμου, ούτε αυτό που συμβαίνει κι έναν μήνα μετά. Είναι απίστευτο.

Άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι κάτι συμβαίνει μετά από 4-5 ώρες. Στην Ελλάδα ήταν νωρίς ακόμα, γύρω στις 10 το πρωί. Στο Τόκιο ήταν μεσημέρι. Γύρισα πίσω, είχα εκτονωθεί, είχε φύγει όλη η ένταση από μέσα μου και ξάπλωσα. Ξύπνησα μετά από ώρα κι όταν έπιασα το κινητό έκαιγε. Μπαίνω στο instagram και βλέπω 40.000 followers.

Στην αρχή πίστευα ότι μου χάλασε το τηλέφωνο (γέλια), ότι κόλλησε. Το κοιτούσα, το ξανακοιτούσα, έκανα refresh τα 40k γίνονταν 41,5k. Λέω τι γίνεται. Και συνεχώς ανέβαινε. Γυρνάω και λέω στον προπονητή να ξέρεις στην Ελλάδα κάτι έχει γίνει. Παίρνω τη μάνα μου τηλέφωνο. Κατάλαβα ότι κάτι συνέβη. Μετά μπήκα και στα μηνύματα και λέω “αμάν, μπλέξαμε τώρα” (γέλια).

Κάποια μηνύματα που πήρα μ'έκαναν και δάκρυσα, έλεγα ευχαριστώ και το ευχαριστώ ήταν φθηνό

Ξεκίνησαν να χτυπούν τα τηλέφωνα. Με πήρε ο Υπουργός, μου εξέφρασε τη στήριξή του. Μου είπε ότι θα μιλήσουμε και από κοντά. Μου έδωσε εγγυήσεις ότι στο Ράλι Ακρόπολις θα βρεθεί με όλους τους αθλητές να συζητήσουν τις παθογένειες και τα προβλήματα του ερασιτεχνικού αθλητισμού κι αν μπορέσουμε να δώσουμε μία λύση.

Δεν έχω λάβει ένα μήνυμα κακό. Όσα έχω καταφέρει να διαβάσω ήταν απίστευτα. Έλεγα ευχαριστώ και το ευχαριστώ ήταν φθηνό. Κάποια με έκαναν και δάκρυσα. Από κόσμο που δεν είχα γνωρίσει ποτέ”.

Δεν ήταν μία απόφαση βέβαια που πάρθηκε εν μία νυκτί. Ο Θοδωρής είχε αποφασίσει ότι θα κόψει τον ομφάλιο λώρο με το “παιδί” του, την Άρση Βαρών από το 2018. Οι πληγές του ερασιτεχνικού αθλητισμού πολλές και ο Θοδωρής ανήμπορος να πετύχει κάτι μόνος του, ήταν η στιγμή να θέσει σε προτεραιότητα τον εαυτό του. Ήταν το γαμώτο. Ήταν η ανισότητα και η αδικία που τον “έπνιγε”.

"Το είχα αποφασίσει από το 2018. Είχα πει πως θα κάνω μία προσπάθεια μέχρι το 2020, ό,τι προκύψει. Εγώ θα τα δώσω όλα και μετά θα σταματήσω. Επειδή εργάζομαι για να έχω τα προς το ζην και δεν μπορώ να είμαι και δουλειά και προπόνηση. Και μου την έδινε και λίγο στο μυαλό. Έβλεπα τους αντίπαλούς μου και τα είχαν όλα. Με πειράζει. Με ενοχλεί το ότι δεν μπορώ να αποδώσω το 100%. Ξέρω από την αρχή ότι πάω και ο αγώνας είναι άνισος.

Το ξέσπασμά μου ήταν σαν ένας χωρισμός που δεν τον ήθελα και πόνεσε, κάπως έτσι

Κάποια στιγμή φτάνεις στα 26-27 και λες τι έκανα. Έφτασα πολλές φορές κοντά στο τέλος. Απλά πριν το Ρίο ήμουν 23-24 κι έλεγα “έλα εντάξει, μικρός είσαι ακόμα, προσπάθησε λίγο ακόμα”.

Πιο πολύ λύγισα γιατί νόμιζα ότι είμαι συνειδητοποιημένος με το τέλος, αλλά τελικά πόνεσε. Γιατί δεν ήθελα να τελειώσει. Έκανα κάτι που αγαπούσα και ήθελα να συνεχίσω να το κάνω, αλλά δεν μπορούσα. Είχα ξεκινήσει να κλαίω από το προηγούμενο βράδυ. Δεν κοιμήθηκα το βράδυ, ξυπνούσα, έκλαιγα. Από τις 11 περίπου το βράδυ μέχρι τις 2 το μεσημέρι έκλαιγα.

"Προφανώς και δεν το μετάνιωσα το ξέσπασμα. Αυτός είμαι, το συναίσθημά μου ήταν. Ήταν σαν ένας χωρισμός που δεν τον ήθελα και πόνεσε. Κάπως έτσι. Εγώ ψυχολογικά είμαι πάντα δυνατός. Κι όταν λυγίζω δεν θα το δείξω, θα προσπαθήσω να δείχνω δυνατός. Δεν με έχει δει κανένας να κλαίω και τώρα με είδε όλη η Ελλάδα (γέλια). Πήγα από το ένα άκρο στο άλλο. Είμαι σε 10 μεριές για να καταφέρω να τα βγάλω όλα πέρα κι αυτό μου απορροφά ενέργεια.

Είχε επιπτώσεις στην προσωπική μου ζωή. Όταν δεν έχω χρόνο για τίποτα και μέσα σε όλα αυτά πρέπει να βάλω και την προπόνηση. Και υπάρχει μία σχέση και έχεις 24 ώρες, τις υπόλοιπες 16 είμαι απασχολημένος. Πρέπει να βρω ώρες, άρα ο ύπνος μπορεί να γίνει και πέντε ώρες και τέσσερις. Οπότε όλο αυτό δεν μου επιτρέπει να είμαι αφοσιωμένος στον στόχο μου”.

Μας έβαλαν μία φανέλα στον ώμο, που ζύγιζε 500 κιλά και μας είπαν 'τώρα είστε Έθνική ομάδα'. Αλλά είχε μια λαδιά πάνω αυτή η φανέλα, μια ρετσινιά

Πόσο να αντέξουν όμως και τα “μπαλώματα”; Τα σημάδια εγκατάλειψης φώναζαν χρόνια τώρα. Το πλοίο άρχιζε να βουλιάζει και τα σωσίβια των χορηγών αγνοούνταν. Όπου υπάρχει κοινό, υπάρχουν και χορηγοί. Κι αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα των μη λαοφιλών αθλημάτων. Όχι το μοναδικό όμως.

Η Άρση Βαρών έχει πάρει την κατιούσα εδώ και 15 χρόνια. Από την dream team του Πύρρου Δήμα και των άλλων παιδιών εκείνης της εποχής φτάσαμε να μετέχουμε στους Ολυμπιακούς Αγώνες με μόλις έναν αθλητή. Σαν “βόμβα” έσκασε το 2008, λίγους μήνες πριν από το Πεκίνο, η είδηση ότι 11 από τους 14 αθλητές/τριες της Εθνικής ομάδας άρσης βαρών βρέθηκαν θετικοί σε αιφνίδιο έλεγχο ντόπινγκ.

Ακολούθησε κι οικονομική κρίση στη συνέχεια, που πετσόκοψε τους προϋπολογισμούς των ομοσπονδιών, με τις προσπάθειες των αθλητών να στηρίζονται πλέον με ψίχουλα. Το τέλος μίας χρυσής εποχής είχε προδιαγραφεί.

“Έπαιξε πρωταρχικό ρόλο το σκάνδαλο του 2008. Εκεί κατέρρευσε το σύμπαν. Η Άρση Βαρών διαλύθηκε. Εγώ στην Εθνική ομάδα μπήκα το 2010. Μας έβαλαν μία φανέλα στον ώμο μας, που ζύγιζε 500 κιλά και μας είπαν τώρα είστε Εθνική ομάδα και ήμασταν 18 χρονών παιδάκια. Και με ένα όνομα ναι μεν βαρύ σαν ιστορία, αλλά είχε και μία λαδιά πάνω αυτή η φανέλα, μία ρετσινιά.

Μετά ήρθε η οικονομική κρίση, έπαιξε καθοριστικό ρόλο. Οι επιχορηγήσεις κόπηκαν, όχι στο 50%, αλλά τα ποσά δεν φτάνουν για τίποτα. Σιγά σιγά ο κόσμος αποχωρεί. Δεν υπάρχουν προνόμια, δεν υπάρχουν στόχοι. Αυτό που έχω πει κι άλλες φορές, στις μαθητικές ηλικίες ματώνουμε, γιατί εκεί είναι η βάση της Άρσης Βαρών κι όλων των αθλημάτων.

Όταν στο παιδί δεν δίνεις μοριοδότηση για το πανεπιστήμιο, όταν έρθει η ώρα των πανελληνίων, από Β' λυκείου σταματάει την προπόνηση για να πάει να διαβάσει και δικαίως πράττει. Κι έτσι, τον χάνεις”.

Η νίκη έχει χίλιους πατέρες και η ήττα είναι ορφανή, αλλά εγώ στην ήττα είχα πολλούς πατέρες, ήταν πολλοί δίπλα μου

Αν και έφτασε όμως, πολλές φορές κοντά στο να γράψει τον επίλογο της δικής του καριέρας δεν το έκανε. Δεν το έβαλε κάτω. Υπήρχε κάτι που πάντα τον κρατούσε όρθιο. Ήταν η ελπίδα, ήταν οι δικοί του άνθρωποι. Γιατί όταν τα φώτα σβήσουν και οι κάμερες κλείσουν μένουν λίγοι. Ο Θοδωρής όμως, δεν έμεινε ποτέ μόνος. Οι άνθρωποι που του στάθηκαν στα δύσκολα, πολλοί και η βοήθειά τους πολύτιμη.

“Η ελπίδα πάντα υπήρχε. Αν δεν ελπίζεις σε τίποτα, γιατί ζεις; Όσο ζω, ελπίζω. Νιώθω τυχερός και είμαι ευγνώμων για το ότι είχα ανθρώπους γύρω μου που πάντα με στήριζαν. Ήταν πραγματικά εκεί. Δηλαδή πιο πολλοί ήταν δίπλα μου στις ήττες παρά στις νίκες. Όταν δεν πήγαινα καλά, είχα περισσότερη στήριξη.

Αυτό που λέω εγώ είναι ότι “η νίκη έχει χίλιους πατέρες και η ήττα είναι ορφανή”. Όταν πηγαίνεις καλά, δηλαδή, εμφανίζονται όλοι και λένε “α εγώ τον έκανα, εγώ τον βοήθησα κλπ”, στην ήττα δεν υπάρχει κανένας. Όμως, εγώ στην ήττα είχα πολλούς πατέρες.

Από πού να αρχίσω. Δεν έχω λόγια για τον φυσικοθεραπευτή μου. Ο άνθρωπος αυτός με έχει βοηθήσει όσο λίγοι. Καταρχάς δεν μου έχει πάρει ποτέ χρήματα μέχρι και σήμερα. Κι αν τον ρωτήσεις γιατί το έκανε αυτό θα σου πει αυτός είναι ο τρόπος μου να συνεισφέρω κι εγώ όσο μπορώ για τη σημαία. Αλλά έρχεται κάποια στιγμή που λες δεν μπορώ άλλο. Χρόνια αισθάνομαι άσχημα.

Τι να πω για τον γιατρό μας; Δεν μας έχει πάρει ποτέ ένα ευρώ. Άλλος άνθρωπος στη θέση του θα είχε φύγει. Όταν του πεις «γιατρέ πονάω», σου λέει «έλα γρήγορα» και σε βάζει σφήνα. Μου έκανε χειρουργείο στον ώμο και δεν πήρε τίποτα. Τα υλικά μόνο και τη νοσηλεία. Ο ίδιος δεν πληρώθηκε. Αυτός δεν είναι ένας μεγάλος σπόνσορας για μένα; Αυτός είναι φίλος, άγγελος.

Στο Πανελλήνιο είχα έναν άνθρωπο που ήταν δίπλα μου σε όλα, τον Παρασκευόπουλο τον Γιώργο. Στον Παναθηναϊκό που πήγα βρήκα μία οικογένεια. Ο αντιπρόεδρος, ο Δημήτρης ο Βρανόπουλος μου φέρεται σαν να είμαι γιος του. Η στήριξη που μου δίνει, η βοήθεια, εγώ έτσι το εκλαμβάνω. Σαν παιδί του νιώθω. Αυτοί με κράτησαν στον χώρο.

Κάθε φορά που κάτι κακό συνέβαινε, γιατί σε όλα τα αθλήματα υπάρχει και παρασκήνιο. Ο κόσμος βλέπει έναν αθλητή μέσα στο πλατό, στο ταρτάν, στην πισίνα, το τι γίνεται από πίσω δεν το ξέρει κανείς. Η ψυχολογική στήριξη είναι απαραίτητη”.

Η αρχή του έρωτα με την άρχη βαρών

Μιλώντας έστω και για λίγα λεπτά μαζί του εύκολα καταλαβαίνει κανείς ότι είναι αυτός ο άνθρωπος που όσο του λες “δεν μπορείς”, τόσο αυτός πεισμώνει. Το αγωνιστικό του προφίλ χαρακτηρίζεται από πείσμα και θέληση για την επιτυχία. Και πράγματι, δεν γεννήθηκε με τη στόφα του αρσιβαρίστα. Αυτό το παραδέχεται κι ο ίδιος. Αλλά τελικά μικρή σημασία έχει η δομή του σώματος, η ηλικία και τα κιλά μπροστά σε κάποιον που “θέλει” και ο Θοδωρής ήθελε πολύ.

“Στη ζωή μου μπήκε όταν ήμουν 11 χρονών. Το 2002. Πήγαινα έκτη δημοτικού. Εκεί μπήκε στη ζωή μου η Άρση Βαρών. Ήρθαν από τα αθλητικά σχολεία. Άλλο πλήγμα μεγάλο για τον αθλητισμό, που δεν υπάρχουν πλέον αθλητικά σχολεία. Πρέπει να τα επαναφέρουν γιατί πραγματικά από εκεί βγήκαν πολλοί αθλητές. Είναι μεγάλη διευκόλυνση για τον αθλητή.

Ήρθε λοιπόν, το αθλητικό γυμνάσιο για ενημέρωση στο Δημοτικό. Εγώ είχα την καψούρα να γίνω αθλητής, δήλωσα κατευθείαν το ενδιαφέρον μου. Οι γονείς μου ήταν σύμφωνοι, δεν είχαν πει ακόμα το άθλημα. Μετά έγινε η ενημέρωση για το άθλημα και εμένα μου κέντρισε το ενδιαφέρον η Άρση Βαρών. Εντάξει, υπήρχε και μεγάλη ομάδα.

Φεύγαμε από το σχολείο με ένα συμμαθητή και λέγαμε πάμε σπίτι να δούμε άρση βαρών

Καταρχάς, βλέπαμε όλοι άρση βαρών. Έχω αναμνήσεις να βλέπω Άρση Βαρών από Παγκόσμιο Πρωτάθλημα 1998, όταν ήμουν επτά χρονών. Και θυμάμαι με τον παππού και τον πατέρα μου βλέπαμε μαζί ΕΤ1. Έχω ανάμνηση από το Δημοτικό το 2000 Σίδνεϊ.

Θυμάμαι φεύγαμε από το σχολείο με έναν συμμαθητή μου και λέγαμε πάμε σπίτι να δούμε άρση βαρών, είναι ο Μήτρου σήμερα. Λέγαμε σήμερα ξεκινούν οι καλοί, οι καλοί σήκωναν 200 κιλά και πάνω. Και φεύγαμε για να δούμε με κάψα άρση βαρών.

Ήμουν και ένα μικροκαμωμένο παιδάκι, λεπτό, αδύνατο που πολλές φορές στο σχολείο ας το πούμε ότι έπεσα θύμα bullying. Με πείραζαν και πάντα ήμουν ξέρεις στο “εσύ, μην μιλάς”. Και λέω θα πάω εκεί να δυναμώσω να τους δείξω εγώ, να δεις τι θα πάθουν (γέλια)”.

“Η μάνα μου ήταν πιο θετική, αν και είχε τις ενστάσεις της. Η πρώτη αντίδραση όμως, ήταν το “όχι”. Το παιδί θα μείνει κοντό, είναι αδύνατο, θα χτυπήσει, που να το πάμε άρση βαρών Ήμουν και 45 κιλά. Μετά από αυτά περάσαμε στο “άστον να κάνει το κομμάτι του, θα βαρεθεί”. Εγώ όχι δεν βαρέθηκα, το παντρεύτηκα (γέλια)”.

Το Τόκιο υπήρξε καθοριστικός σταθμός στη ζωή και την επαγγελματική πορεία του Θοδωρή. Ένα είναι σίγουρο όμως. Αυτές τις ημέρες στην πρωτεύουσα της Ιαπωνίας δεν θα τις ξεχάσει ποτέ. Και για αυτά που έζησε και για όσα ακολούθησαν.

Ο Θοδωρής άγγιξε και μίλησε στην καρδιά των ανθρώπων. Δεν ήταν μόνο η ηχηρή εικόνα με τα δάκρυα στα μάτια. Ήταν κι ότι πολλοί αισθάνθηκαν πως καθρεφτίζονται στο πρόσωπο του Έλληνα Ολυμπιονίκη.

Νομίζω ότι είναι ο αγώνας της ζωής μου αυτός, είναι το χρυσό που μου έδωσε η ζωή

“Αυτό είναι το φιλότιμο του Έλληνα. Δεν νομίζω ότι το έχει άλλος λαός. Όταν λέω ότι είμαστε ο καλύτερος λαός στον κόσμο με λένε γραφικό. Πάντα όταν κάποιος ακουμπήσει τη ψυχή μας, θα τρέξουμε όλοι. Ακόμα και τώρα με τις φωτιές, τρέξαμε όλοι. Είμαστε ένας λαός που γενικότερα του αρέσουν τα δίπολα για κάποιο λόγο. Αριστεροί – δεξιοί, εμβολιασμένοι – ανεμβολίαστοι, πράσινοι – κόκκινοι και είναι σε μία κόντρα. Αλλά, όταν υπάρχει ανάγκη τα ξεχνάμε όλα και τρέχουμε όλοι μαζί.

Ψάχνω πάντα το γιατί. Νομίζω ότι αρκετός κόσμος ταυτίστηκε. Γιατί εγώ παλεύω στον αθλητισμό με τα δικά μου προβλήματα με τις δικές μου δυσκολίες. Άλλοι παλεύουν με την οικογένειά τους, στο σπίτι, στη δουλειά. Νομίζω ότι πολλοί είδαν τον εαυτό τους μέσα στο πρόσωπό μου”.

Να δουλέψουμε, χωρίς να πούμε συγνώμη. Να φτιάξουμε 2-3 πράγματα και αυτή θα είναι η μεγαλύτερη συγνώμη, η πιο απολαυστική

Η συγγνώμη όμως, δεν είναι η λύση στο πρόβλημα, που αναζητά ο Θοδωρής. Συγνώμη από τον Πύρρο Δήμα, από τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, από σπουδαίους αθλητές μέχρι και απλούς πολίτες. Ο καθένας αναλαμβάνοντας την ευθύνη που αισθάνεται πως του αναλογεί.

“Εγώ τη συγγνώμη δεν τη δέχομαι από έναν άνθρωπο που για παράδειγμα είναι ψαράς ή έχει το δικό του επάγγελμα. Γιατί να μου ζητήσει συγγνώμη; Δεν τη θέλω τη συγγνώμη. Και μόνο που μπήκε στη διαδικασία να μου στείλει μήνυμα τον ευχαριστώ.

Τώρα ακόμα κι από εκείνους που μπορούν να βοηθήσουν, η συγγνώμη στα λόγια δεν μου λέει κάτι. Καλύτερα να το δείξουμε με πράξεις και έργα. Να τα βάλουμε κάτω, να δουλέψουμε, χωρίς να πούμε συγγνώμη, να φτιάξουμε 2-3 πράγματα και αυτή θα είναι η μεγαλύτερη συγγνώμη και η πιο απολαυστική.

Οι Αντετοκούνμπο έχουν περάσει πολύ πιο δύσκολα από εμένα, τι να πω εγώ μπροστά σε αυτούς;

Μιλήσαμε με τον Γιάννη. Άλλο σοκ και αυτό (γέλια). Έχουν ξεκινήσει τα repost και με παίρνει ένας φίλος μου και μου λέει “σε έκανε tag ο Αντετοκούνμπο”. Και του λέω “Ποιος Αντετοκούνμπο ρε;”. Μου είπε ο Γιάννης και του κάνω “Τι λες ρε;”, μόλις το είδα έπαθα σοκ. Πότε έφτασε μέχρι εκεί; Απίστευτο.

Ο Γιάννης έχει αποδείξει πολλές φορές, όπως κι ο Θανάσης, ότι δεν ξεχνούν από πού ξεκίνησαν. Και τα αδέρφια Αντετοκούνμπο έχουν περάσει πολύ πιο δύσκολα από εμένα. Τι να πω εγώ μπροστά σε αυτούς; Μιλήσαμε με μηνύματα. Μου εξέφρασαν τη στήριξή τους και έκαναν και μία ενέργεια ώστε με βοηθήσουν”.

Πλέον όμως, τα δεδομένα είναι διαφορετικά. Η κινητοποίηση απέδωσε καρπούς κι ο Θοδωρής με τη στήριξη του ομίλου του ΑΝΤ1 και της εταιρείας ΔΕΛΤΑ θα βρεθεί στο Παρίσι. Το ζήτημα δεν είναι το “εγώ”, όπως εξηγεί ο Έλληνας Ολυμπιονίκης, αλλά το “εμείς”. Εκείνος τον εαυτό του τον έσωσε. Εκεί που πνιγόταν πέρασε στο παρά πέντε ένα πλεούμενο και του έδωσε το σωσίβιο σωτηρίας. Ο Θοδωρής όμως, θέλει να επιστρέψει και να διασώσει όσους μπορεί.

“Με προσέγγισαν χορηγοί. Πρώτος στόχος είναι το Παρίσι. Δεν γίνεται να βάλουμε πιο χαμηλά τον στόχο. Μέσα από εμένα θέλω να βοηθήσω κι άλλα παιδιά, ώστε στο Παρίσι να μην είμαι πάλι μόνος μου. Ή μακάρι να είναι τέσσερις και να μην είμαι εγώ.

Πάω με διαφορετική ψυχολογία. Τώρα δεν είμαι μόνος μου, έχω συμμάχους. Ξέρω ότι τώρα στις προπονήσεις θα είμαι 100% εκεί. Και το κίνητρο είναι μεγαλύτερο. Πολλοί μου λένε ότι το άγχος θα ανέβει, γιατί τώρα θα πρέπει να αποδείξω. Δεν νομίζω, δεν έχω να αποδείξω κάτι σε κάποιον.

Ίσα ίσα τώρα θα το ευχαριστηθώ και θα το ζήσω στο 100%, όπως δεν έκανα ποτέ μου. Με προετοιμασίες, με καμπ στο εξωτερικό, θα γυμναστώ δίπλα σε μεγάλους αθλητές. Κι ό,τι μπορώ να κερδίσω, θα το κερδίσω”.

Τη στήριξή τους στον Έλληνα Ολυμπιονίκη εξέφρασαν και οι φίλοι του Παναθηναϊκού. Ο Ερασιτέχνης Παναθηναϊκός, στον οποίο κι ανήκει ο αθλητής, άρχισε άμεσα μία καμπάνια στήριξης του Ιακωβίδη μέσω του "Σύλλογος πιο Μεγάλος", με το ποσό που συγκεντρώθηκε να ανέρχεται στις 24.859,95 ευρώ.

“Πραγματικά, οι φίλοι του Παναθηναϊκού με συγκίνησαν πολύ. Μαθαίνω μία ημέρα πριν τον αγώνα κι ενώ έχω ανακοινώσει στο Fb ότι θα σταματήσω ότι ετοιμάζουν μία κίνηση. Και μετά έγινε αυτό και με συγκίνησαν όλοι οι φίλοι του Παναθηναϊκού.

Αλλά να τονίσουμε ότι δεν ήταν μόνο φίλοι του Παναθηναϊκού. Αυτό ήταν το μεγαλύτερο χαστούκι. Ότι ήταν και Ολυμπιακοί και φίλοι της ΑΕΚ, του ΠΑΟΚ και του Άρη. Δηλαδή, αν κατάφερα να ενώσω κι αυτούς, εκεί φαίνεται το μεγαλείο της ελληνικής ψυχής”.

Να γίνει η αθλητική μεταρρύθμιση κι ας σταματήσω τώρα, θα είναι το μεγαλύτερο μετάλλιο που θα φοράω πάνω μου

Η ιδέα και μόνο ότι μπορεί εκείνος να αποτελέσει την αφετηρία για μία νέα αθλητική μεταρρύθμιση, ότι ίσως εκείνος να ταρακουνήσει την πολιτεία και τους αρμόδιους φορείς να ενδιαφερθούν, τον γεμίζει.

Άθελά του ο Θοδωρής βοήθησε τον κόσμο να δει εκτός από την κορυφή του παγόβουνου τι υπάρχει και κάτω από το νερό. Μίλησε ευθέως για τα προβλήματα που βιώνουν πολλοί αθλητές του ερασιτεχνικού αθλητισμού και πλέον είναι αισιόδοξος.

“Αυτό ειλικρινά σου το λέω αν γίνει, μακάρι να γίνει, και δεν θέλω ούτε Παρίσι, ούτε τίποτα. Να γίνει η μεταρρύθμιση κι ας σταματήσω τώρα. Θα είναι όχι απλά μία τεράστια νίκη, θα είναι το μεγαλύτερο μετάλλιο που θα φοράω πάνω μου και θα καμαρώνω κιόλας και θα λέω “Το κερδίσαμε". Που να πάει το μυαλό μου, ότι εγώ θα βγω να πω το αντίο μου και ότι μπορεί να αλλάξει ο αθλητικός νόμος;

Ο κόσμος πιστεύει ότι οι αθλητές ζουν στα πούπουλα και είναι και ακριβοπληρωμένοι. Έχουν μείνει στη δεκαετία του ’90. Δεν υπάρχει αυτό πια. Οι περισσότεροι στον ερασιτεχνικό αθλητισμό βάζουν από την τσέπη τους. Γενικότερα εγώ στη ζωή μου κρατάω μικρό καλάθι μέχρι να γίνει η δουλειά για να είμαι έτοιμος ακόμα και για το χειρότερο ενδεχόμενο. Είμαι συγκρατημένα αισιόδοξος για την επόμενη ημέρα”.

Εκτός από τη συμμετοχή τους στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο και του Τόκιο έχει κερδίσει μετάλλια στους Μεσογειακούς Αγώνες του 2013 και 2018. Στο Μερσίν δύο χάλκινα στην κατηγορία των 85 κιλών και στην Ταραγόνα 5 χρόνια μετά ένα χρυσό και ένα ασημένιο στα 94 κιλά. Στόχος του να σπάσει το φράγμα των πέντε μεταλλίων του Πύρρου Δήμα και να γίνει ο πρώτος Έλληνας αθλητής με έξι μετάλλια στους Μεσογειακούς.

“Οι Μεσογειακοί είναι ένας ωραίος στόχος. Αν κατακτήσω δύο μετάλλια, φτάνω στα έξι και γίνομαι ο πρώτος Έλληνας με έξι μετάλλια. Και θέλω να το κάνω, να είμαι ο μόνος Έλληνας που το έχει κάνει.

Προσπαθώ να σχεδιάσω την επόμενη ημέρα. Σχεδιάζουμε τις προετοιμασίες. Προσπαθώ και με τους χορηγούς να βρω λύση και για τα άλλα παιδιά. Ήδη έχω έρθει σε επικοινωνία και για κάποια παιδιά για χορηγίες, έτσι ώστε να στηθεί ένας πυρήνας ομάδας. Μία ομάδα 5-6 ατόμων που ο ένας θα βοηθάει τον άλλον. Αν εγώ έλυνα το πρόβλημά μου κι έμενα στο εγώ, θα ήμουν σε ένα περιβάλλον μίζερο, όπου εγώ θα ήμουν καλά και οι υπόλοιποι θα είχαν πρόβλημα.

Προσπαθώ με τους χορηγούς να βρω λύση και για τα άλλα παιδιά, μακάρι στο Παρίσι να είμαστε τρία άτομα, τέσσερα, πέντε, να μην είμαι πάλι μόνος μου

Οπότε σε ένα υγιές περιβάλλον ο ένας θα τραβάει τον άλλον και θα μπορέσουμε όλοι μαζί να κάνουμε κάτι καλό. Δεν έχει λυθεί ακόμα το πρόβλημα. Προσπαθούμε να τα λύσουμε όλα και όσα περισσότερα παιδιά μπορώ να βοηθήσω, θα τα βοηθήσω. Μακάρι στο Παρίσι να είμαστε τρία άτομα, τέσσερα, πέντε. Και στο Ρίο και στο Τόκιο ήμουν μόνος. Από το 2008 και μετά πάμε συνεχώς με ένα άτομο.

Όχι μόνο Λος Άντζελες και Αυστραλία πάω. Η ψυχή μου βαστάει, αλλά κάνω κι ένα άθλημα που είναι αρκετά επίπονο για το σώμα. Μέχρι στιγμής κρατάει. Βέβαια είμαι και σε μία ηλικία που ακόμα με παίρνει. Μετά το Παρίσι, το πας χρόνο με τον χρόνο και βλέπεις”.

Κι όσο ο Θοδωρής σχεδιάζει την επόμενη ημέρα, δεν λείπουν από τη ζωή του και τα απρόοπτα. Από το Τόκιο και τον χαμό που ακολούθησε στο Αστυνομικό Τμήμα να τα “βάζει” με τους χάκερ.

“Ξημέρωνε 15 Αύγουστος και μου έρχεται ένα μήνυμα στο Whats App ότι είμαι χάκερ έχω χακάρει τον λογαριασμό σου και δεν έδωσα σημασία. Νόμιζα πως ήταν πλάκα. Μετά από κανένα 10λεπτο πάω να μπω στο Instagram, αλλά τίποτα. Μου είχε χακάρει και το email και τον αριθμό λογαριασμού.

Ο χάκερ μου ζητούσε χρήματα για να ξαναπάρω τον λογαριασμό στην κατοχή μου

Μετά μου ξαναστέλνει μήνυμα ο χάκερ "μην προσπαθείς να μπεις στον λογαριασμό σου, τον ελέγχω πλήρως και στην αστυνομία να πας δεν μπορούν να με κάνουν τίποτα". Μου ζητούσε χρήματα για να ξαναπάρω τον λογαριασμό στην κατοχή μου. Με πήρε και τηλέφωνο. Εκεί θορυβήθηκα και πήγα στην αστυνομία. Πήρα τηλέφωνο τη Δίωξη Ηλεκτρονικού εγκλήματος και προσπαθούσαμε να βγάλουμε άκρη. Ξημέρωσα ανήμερα 15 Αύγουστο στο τμήμα. Έκανα μήνυση κατά αγνώστου.

Την επόμενη ημέρα ανέβασε ποστ και ζητούσε βοήθεια για τους πυρόπληκτους με bit coin. Εκεί θορυβήθηκα ακόμα περισσότερο. Επικοινώνησα με κάποια άτομα. Ρίξαμε τον λογαριασμό άμεσα, με βοήθησαν, επικοινώνησα ξανά με τη Δίωξη και έτσι πήρα τον λογαριασμό πίσω”.

Εκτός όμως, από Ολυμπιονίκης Αρσιβαρίστας, ο Θοδωρής είναι φίλος του ποδοσφαίρου, με τον Παναθηναϊκό και την Τσέλσι να κατέχουν μοναδική θέση στην καρδιά του. Βέβαια, δεν ισχύει το ίδιο και με την Μπαρτσελόνα.

“Είμαι φίλαθλος του Παναθηναϊκού. Υποστηρίζω όλες τις ελληνικές ομάδες όταν παίζουν στο εξωτερικό, γιατί είμαι αθλητής που εκπροσωπώ τα ελληνικά χρώματα. Δεν μπορώ να παίζει κάποια ομάδα στο εξωτερικό και να ζητάω να χάνει. Κι εννοείται όποιος παίζει με τον Παναθηναϊκό, να κερδίζει μόνο ο Παναθηναϊκός.

Πέρυσι και πρόπερσι παρακολούθησα όλους τους αγώνες ποδοσφαίρου. Δεν ξέρω γιατί το έκανα αυτό στον εαυτό μου, γιατί το θέαμα δεν είναι και ό,τι καλύτερο στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Είχα να δω πολλά χρόνια. Μπάσκετ δεν σταμάτησα να βλέπω. Υπάρχει πτώση κι εκεί. Ο Παναθηναϊκός είναι μεγάλο κεφάλαιο για το ελληνικό μπάσκετ. Τα λένε όλα οι τίτλοι.

Η Μπαρτσελόνα μού έχει δημιουργήσει μεγάλα ψυχολογικά προβλήματα από εκείνη την κλοπή που είχε κάνει το 2009 στην Τσέλσι

Δεν χάνω παιχνίδι της Premier League. Είμαι φανατικός οπαδός της Τσέλσι. Δηλαδή η Τσέλσι να χάσει μόνο αν παίζει με τον Παναθηναϊκό (γέλια).

Δεν με ενδιαφέρει που ο Μέσι έφυγε από την Μπαρτσελόνα. Η Μπαρτσελόνα μου έχει δημιουργήσει μεγάλα ψυχολογικά προβλήματα από εκείνη την κλοπή που είχε γίνει με την Τσέλσι. Τα θυμάστε όλοι., μεγάλη κλοπή. Τότε ήμουν 18 χρονών και ακόμα το θυμάμαι”.

Μάλιστα, όπως μας αποκάλυψε είχε περάσει από το μυαλό του η σκέψη να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο. Η μοίρα όμως, του επεφύλασσε διαφορετική συνέχεια.

“Έπαιζα ποδόσφαιρο πάρα πολύ. Στο μπάσκετ είμαι πολύ κακός, είμαι μόνο για να βλέπω. Ήθελα να ασχοληθώ με το ποδόσφαιρο, αλλά με πρόλαβε η άρση βαρών. Και καλύτερα που με πρόλαβε, γιατί στο ποδόσφαιρο δεν θα έκανα τίποτα (γέλια). Δεν θα προχωρούσα στο ποδόσφαιρο, γιατί δεν είμαι ομαδικός παίκτης. Τουλάχιστον να ξέρω ότι όταν εγώ θα πάω άσχημα θα χάσω, όταν εγώ θα πάω καλά θα κερδίσω”.

Ο Στέφανος δεν μου άφησε κακή εντύπωση. Μπορεί να φαίνεται στο γυαλί ο αθλητής που φαίνεται, αλλά είναι καλό παιδί

Σε ένα παράλληλο σύμπαν, ο Θοδωρής θα ήθελε να είναι ο αγαπημένος του Ντρογκμπά της Τσέλσι.

“Αν μπορούσα να μπω σε ένα σώμα, θα ήθελα να ήμουν ο Ντρογκμπά. Από Έλληνα θα πήγαινα σε δικό μου άθλημα. Θα ήθελα τις επιτυχίες του Πύρρου. Είναι ο κορυφαίος Έλληνας αθλητής όλων των εποχών μέχρι στιγμής. Δηλαδή, δεν νομίζω ότι μπορεί να τον φτάσει ακόμα ούτε ο Αντετοκούνμπο, ούτε ο Τσιτσιπάς.

Με τον Στέφανο μίλησα λίγο στο Ολυμπιακό Χωριό πριν τους αγώνες. Καλό παιδί είναι. Εμένα δεν μου άφησε κακή εντύπωση. Είναι παιδί. Μπορεί να φαίνεται στο γυαλί ο αθλητής που φαίνεται, αλλά είναι παιδί.

Έχει δεχθεί σκληρή κριτική, γιατί ανήκει σε ένα ελιτίστικο άθλημα. Δεν μπορεί κάποιος από μία φτωχογειτονιά να πάει να γίνει τενίστας. Το τελευταίο που έγινε, ενώ είχε βγει στην καμπάνια που έγινε και είχε πει μείνετε στο σπίτι, πάρτε μέτρα προφύλαξης και μετά βγαίνει και λέει αυτό για τα εμβόλια. Είναι λάθος αυτό. Εγώ δεν το παρεξηγώ, αλλά γι'αυτόν που τον περιμένει στη γωνία είναι βούτυρο στο ψωμί”.