Αποτελεί ένα από τα πλέον αναγνωρίσιμα σύμβολα της κουλτούρας και κατ’ επέκταση της αυτοκινητοβιομηχανίας των Γάλλων. Σχεδιαστικά ιδιόρρυθμο και απελπιστικά αργό στην οδήγηση, αλλά με χαρακτήρα και δυνατότητες που παραμένουν εξαιρετικές ακόμη και με τα σημερινά δεδομένα.

Το ασχημόπαπο ξεκίνησε την καριέρα του το 1948, λίγο μετά την λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, και έμεινε στην παραγωγή για 42 ολόκληρα χρόνια με ελάχιστες τρανταχτές αλλαγές.

Η ιστορία του ωστόσο ξεκινά αρκετά νωρίτερα. Το 1936 ο αντιπρόεδρος της Citroen, Pierre-Jules Boulanger μαζί με τους Flaminio Bertoni και André Lefebvre, ξεκίνησαν την εξέλιξη του “TPV”, εκ του Très Petite Voiture, που θα πει πολύ μικρό αυτοκίνητο.

Στόχος τους ήταν ένα προσιτό όχημα που θα μπορούσε να μεταφέρει 4 άτομα και 50 κιλά πατάτες, με τελική ταχύτητα 60 km/h. Μάλιστα, για να διατηρηθεί το βάρος χαμηλά, στα μόλις 370 κιλά, το αυτοκίνητο είχε έναν μόλις εμπρός προβολέα!

Τα πρώτα πρωτότυπα ολοκληρώθηκαν το 1937. Δύο χρόνια αργότερα είχαν ετοιμαστεί περίπου 250 αυτοκίνητα προ-παραγωγής, ο πόλεμος όμως έβαλε φρένο τα σχέδια των Γάλλων. Η προγραμματισμένη πρεμιέρα στην έκθεση Παρισιού και η περαιτέρω εξέλιξη του αυτοκινήτου ματαιώθηκαν. Τα πρωτότυπα κρύφτηκαν και πολλά από αυτά διαλύθηκαν σε ανταλλακτικά.

Η ιδέα όμως δεν πέθανε. Η εξέλιξη του 2CV συνεχίστηκε μετά τον πόλεμο και στις 7 Οκτωβρίου 1948, στο Σαλόνι Αυτοκινήτου του Παρισιού, το ιδιόμορφο αυτό Citroen έκανε επίσημο ντεμπούτο προκαλώντας αίσθηση.

Γρήγορα εκτιμήθηκαν οι αρετές του: απλότητα κατασκευής, χαμηλό βάρος, άνεση, πρακτικότητα. Η ειρωνεία είναι πως ο Pierre-Jules Boulanger πέθανε το 1950, πριν μάθει την τεράστια επιτυχία που γνώρισε το δημιούργημά του στη συνέχεια. Είναι αξιοσημείωτο πως εκείνη την εποχή ο χρόνος παράδοσης έφτανε ακόμη και τα 6 χρόνια! Γι’ αυτό και η τιμή των μεταχειρισμένων ήταν συχνά… ψηλότερη από του καινούργιου!!

Ο λιλιπούτειος κινητήρας των 375 κυβικών κινούσε τα 500 κιλά του αμαξώματος μέχρι την τελική ταχύτητα των 65 km/h. Τα χρόνια που ακολούθησαν το 2CV υπέστη πολλές βελτιώσεις.

Οι ουσιαστικότερες αφορούσαν το μοτέρ, που από τα 375 κ.εκ. ανέβηκε σταδιακά στα 425 κ.εκ, στα 435 κ.εκ. και τελικά στα 602 κυβικά. Και όταν λέμε μοτέρ, δεν εννοούμε τίποτε άλλο από ένα δικύλινδρο επίπεδο αερόψυκτο κρεμασμένο στους εμπρός τροχούς, με τον μονό εκκεντροφόρο στο κέντρο να ελέγχει με ωστήρια τις δυο βαλβίδες ανά κύλινδρο.

Ούτε τα υπόλοιπα μηχανικά μέρη διεκδικούσαν βραβείο καινοτομίας: κιβώτιο 4 σχέσεων με αραιότατη κλιμάκωση και χαρακτηριστικό λεβιέ που βγαίνει από το ταμπλό, πλατίνες για την ανάφλεξη, μηχανικός ανεμιστήρας και ψυγείο λαδιού για την ψύξη. Σεμνά και ταπεινά δηλαδή, όπως και οι επιδόσεις.

Ποιος δεν θυμάται και την ανάρτηση με την τεράστια διαδρομή, που επέτρεπε στο αμάξωμα να γέρνει τόσο έντονα που νόμιζες πως θα τουμπάρεις, αλλά προσέφερε εξαιρετικά υψηλό επίπεδο άνεσης, σε άσφαλτο αλλά και χωματόδρομο.

Το 1960 παρουσιάστηκε η τετρακίνητη έκδοση Sahara, ενώ το 1964 έγινε ένα εκτεταμένο facelift. Τη δεκαετία του ’70 παρουσιάστηκαν οι εκδόσεις 2CV 4 και 2CV 6, ενώ το 1981 λανσαρίστηκε η έκδοση Charleston με το χαρακτηριστικό μπορντό-μαύρο αμάξωμα που γνώρισε επίσης μεγάλη επιτυχία.

Η γραμμή παραγωγής στη Γαλλία έκλεισε το Φεβρουάριο του 1989, αλλά η κατασκευή του συνεχίστηκε μέχρι και τις 27 Ιουλίου 1990 στο πορτογαλικό εργοστάσιο Mangualde. Η συνολική παραγωγή ξεπέρασε τα 5,1 εκατομμύρια οχήματα, μαζί με τις επαγγελματικές εκδόσεις “fourgonnette”.