Μπορεί να μη συνέβαινε και τίποτα και τώρα απλά να μιλούσαμε για τα αποτελέσματα και τις πολύ καλές εμφανίσεις των διακριθέντων και όχι μόνο, κάτω από συνθήκες ακραίας ζέστης. Δυστυχώς για όλους όμως, συνέβη και μάλιστα, όχι μια αλλά δύο φορές με τρόπο πανομοιότυπο. Όπως αναφέρει και η ανακοίνωση της οργανωτικής επιτροπής του αγώνα, οι εξελίξεις οδηγήθηκαν από τα γεγονότα (μια και καμία πρόβλεψη δεν ήταν ικανή να προβληματίσει και να προλάβει):

“Η 22 η Ανάβαση Δημητσάνας – Ζυγοβιστίου δεν κατέστη δυνατό να ολοκληρωθεί καθώς δύο αγωνιστικά συμβάντα τα οποία έλαβαν χώρα στο πρώτο σκέλος του αγώνα, οδήγησαν την Οργανωτική Επιτροπή στο να διακόψει οριστικά τον αγώνα. Ο οδηγός του VW Golf MK2 (Νο 54) Πάτροκλος Κανσός, μετά από μηχανική βλάβη έχασε τον έλεγχο του αγωνιστικού του αυτοκινήτου με αποτέλεσμα να βρεθεί εκτός διαδρομής σε σημείο που υπήρχαν θεατές.

Κατά την έξοδο υπήρξε τραυματισμός θεατών ωστόσο με την άμεση επέμβαση της οργάνωσης και του ιατρικού προσωπικού οι τραυματίες μεταφέρθηκαν άμεσα στο Κέντρο Υγείας Δημητσάνας. Το δεύτερο συμβάν αφορούσε τον Νίκο Παπαδόπουλο (No 56 Ford Escort MK2), ο οποίος έχασε τον έλεγχο του αγωνιστικού του αυτοκινήτου με αποτέλεσμα να χτυπήσει έναν ρεπόρτερ. Για ακόμη μία φορά η επέμβαση της οργάνωσης και του ιατρικού επιτελείου ήταν άμεση, με τον ρεπόρτερ να μεταφέρεται ομοίως στο Κέντρο Υγείας Δημητσάνας.

Οι θεατές αλλά και ο ρεπόρτερ μεταφέρθηκαν στη συνέχεια στο Γενικό Παναρκαδικό Νοσοκομείο Τρίπολης ώστε να γίνουν περαιτέρω εξετάσεις. Μετά από τα συγκεκριμένα συμβάντα ο Αλυτάρχης και η Οργανωτική Επιτροπή του αγώνα αποφάσισαν την οριστική διακοπή του αγώνα.

Θέλουμε να ευχαριστήσουμε από καρδιάς, τους αγωνιζόμενους, το ιατρικό επιτελείο, το Κέντρο Υγείας Δημητσάνας, τα σώματα ασφαλείας, τους θεατές αλλά και όλους τους ανθρώπους στον Δήμο Γορτυνίας που βοήθησαν με τον τρόπο τους σε μια τόσο δύσκολη στιγμή.

Να τονίσουμε για ακόμη μία φορά πως η 22 η Ανάβαση Δημητσάνας – Ζυγοβιστίου πραγματοποιήθηκε με όλα τα προβλεπόμενα μέτρα ασφαλείας. Η Οργανωτική Επιτροπή εύχεται ταχεία ανάρρωση στους θεατές και στον ρεπόρτερ”. Τίποτα παραπάνω από μια συνηθισμένη ανακοίνωση, κατά την οποία όλα εξελίσσονταν όπως προβλέπεται αλλά δύο ατυχείς στιγμές αγωνιζόμενων, οδήγησαν στη δυσάρεστη αυτή εξέλιξη.

Προφανώς και τα ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν, είναι πολλά. Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνουν ατυχήματα στους αγώνες αυτοκινήτου στην Ελλάδα- και φυσικά, δεν θα είναι η τελευταία. Όπως συμβαίνει παντού, έτσι και εδώ, το motorsport σε κάθε του μορφή, ενέχει κινδύνους για κάθε εμπλεκόμενο, είτε αυτός είναι αγωνιζόμενος, είτε απλός θεατής.

Η συζήτηση όμως που ανοίγουν τα δύο αυτά συμβάντα, είναι πραγματικά τεράστια, ειδικά για τη χώρα μας. Βλέποντας ξανά και ξανά τα βίντεο από τα περιστατικά, δεν μπορεί παρά να αναρωτηθεί κανείς για την επάρκεια των τεχνικών ελέγχων που προηγούνται του αγώνα και οι οποίοι θα πρέπει να διασφαλίζουν πως τα αγωνιστικά αυτοκίνητα πληρούν κάποιες προδιαγραφές προκειμένου να συμμετάσχουν σε ένα αγώνα.

Ύστερα, θα πρέπει να ληφθούν υπόψη και οι καιρικές συνθήκες διεξαγωγής του αγώνα, που σε κάθε περίπτωση αλλάζουν τα δεδομένα για συμμετέχοντες, οργανωτές και θεατές. Η ακραία ζέστη του σαββατοκύριακου που πέρασε, ήταν μάλλον “κακός οιωνός”, που όπως φάνηκε, δεν υπολογίστηκε σωστά. Οι θεατές αναζητώντας προστασία από τον ήλιο, ήταν -για όλους πλην των οργανωτών ίσως- προφανές πως δεν θα δίσταζαν να σταθούν σε “λάθος” σημείο για να παρακολουθήσουν τα περάσματα των αυτοκινήτων.

Τέλος, επειδή η κριτική είναι καλό να γίνεται στην ώρα της και όχι κατόπιν εορτής, η “παρακολούθηση” των τραυματιών (είτε των “απλών” θεατών, είτε του ρεπόρτερ- που δεν καταλαβαίνω προς τι ο διαχωρισμός που γίνεται στο Δελτίο Τύπου της διοργανώτριας) και η κάλυψη των όποιων αναγκών προκύπτουν από το περιστατικό, είναι εκ των ουκ άνευ που λέει και το δημοσιογραφικό κλισέ.

Ξεκάθαρα, οι αγωνιζόμενοι είναι εκείνοι που έχουν το μικρότερο μερίδιο ευθύνης στα ατυχήματα που γίνονται στους αγώνες αυτοκινήτου, είτε εμπλέκονται θεατές, είτε όχι, με και χωρίς τραυματισμούς. Αυτά που πρέπει να αναζητηθούν, είναι τα υπόλοιπα αίτια που οδήγησαν σε αυτό το αποτέλεσμα. Δεν ήμουν εκεί για να ξέρω αν ο τεχνικός έλεγχος ήταν ελλιπής ή αν ο μηχανικός του Πάτροκλου Κανσού ή του Νίκου Παπαδόπουλου δεν έδειξε τη δέουσα προσοχή κατά την προετοιμασία του αυτοκινήτου.

Αυτό που φαίνεται πάντως είναι πως ο έλεγχος για τη θέση των θεατών ήταν, τουλάχιστον, ελάχιστος και όπως έχουμε συνηθίσει να ακούμε τελευταία, η όλη φάση εξελίχθηκε με κάτι σαν “πάμε κι όπου βγει” ως εντολή για την έναρξη και τη διεξαγωγή της ανάβασης. Κάποια στιγμή πρέπει όλοι να καταλάβουμε πως με αυτή τη διάθεση, δεν έχει κανένα νόημα να “συντηρούμε” αγώνες αυτοκινήτου εκτός αυτοκινητοδρομίων στην ταλαίπωρη χώρα μας.

Ας περιοριστούμε σε αυτούς όπου μπορούν συγκριτικά πιο εύκολα να ελεγχθούν όλες οι παράμετροι διεξαγωγής και ας αφήσουμε τις αναβάσεις και τα ράλι κατά μέρος, τουλάχιστον μέχρι να διαμορφωθεί η κατάλληλη κουλτούρα περί αγώνων, η οποία προς το παρόν απουσιάζει από διοργανωτές, θεατές και κάθε άλλο εμπλεκόμενο. Οι αγώνες αυτοκινήτου, είναι εξ ορισμού υπέροχοι και αν με ρωτάτε, θα τους άξιζε σταθερή αναφορά και προβολή από όλα τα ΜΜΕ, ακόμα και χωρίς να υπάρχει κάποιο ατύχημα.

Ακόμα και αυτό όμως, θα μπορούσε να αποτελέσει μια πρώτης τάξεως "εισαγωγή" για μια γενικότερη κουβέντα που θα αποκαλύψει τι είναι αυτό που κρατάει τους αγώνες στην "αφάνεια" όταν όλα κυλούν ομαλά και τίποτα άξιο αναφοράς από τα δελτία ειδήσεων -σύμφωνα με την τρέχουσα αντίληψη του "άξιου αναφοράς"- δεν συμβαίνει.