Η Lancia Rally 037, παρότι κέρδισε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κατασκευαστών το 1983, δεν μπορούσε να ανταγωνιστεί το πλεονέκτημα που έδινε η τετρακίνηση στα αυτοκίνητα του ανταγωνισμού. Η απάντηση της ιταλικής φίρμας άκουγε στο όνομα Delta S4.

Η Delta S4 δημιουργήθηκε μεταξύ του 1985 και 1986 από τη Lancia σε συνεργασία με την Abarth. Ήταν ένα απόλυτο από κάθε άποψη αγωνιστικό αυτοκίνητο, με το οποίο η Lancia ενέδωσε στην μετάδοση και στους 4 τροχούς. Σκοπός της Delta S4 ήταν να συνεχίσει τη νικηφόρα πορεία της Rally 037 στο θρυλικό Group B.

Κάτω από το καπό ο κινητήρας των 1.759 κ.εκ. συνδύαζε μηχανικό συμπιεστή και στροβυλοσυμπιεστή καυσαερίων, με στόχο να μειωθεί η υστέρηση του Turbo στις χαμηλές στροφές.

Η επίσημη τιμή για τη μέγιστη ισχύ ήταν 490 ίπποι, αν και υπήρχαν φήμες ότι το σύνολο ξεπερνούσε τους 500, κάτι που δεν είναι καθόλου απίθανο, με δεδομένο ότι το 1985, όταν οι μηχανικοί της Lancia δοκίμαζαν τον κινητήρα της S4 σε ακραίες συνθήκες λειτουργίας, είχαν φτάσει τους 1.014 ίππους με πίεση 5 bar!

Η Delta S4 έφερνε για πρώτη φορά στο προσκήνιο τη μέθοδο της διπλής υπερπλήρωσης, με ένα μεγάλο Turbo Kühnle, Kopp & Kausch που ξεκινούσε να λειτουργεί στις 4.500 σ.α.λ. και ένα μηχανικό συμπιεστή Volumex R18 που κάλυπτε το κενό απόδοσης στις χαμηλότερες στροφές.

Η επιλογή του κυβισμού κάθε άλλο παρά τυχαία ήταν, αφού σύμφωνα με τους κανονισμούς της FIA και το συντελεστή 1,4 στα υπερτροφοδοτούμενα σύνολα, ο κινητήρας της S4 έμενε κάτω από το όριο των 2.500 κ.εκ. που εξασφάλιζε το ελάχιστο επιτρεπτό βάρος των 890 κιλών.

Όπως και οι ανταγωνιστές της, η Delta S4 με τον κινητήρα στο κέντρο ελάχιστη σχέση είχε με το αντίστοιχο μοντέλο παραγωγής, την Lancia Delta. Το σωληνωτό πλαίσιο, όπως και εκείνο της 037, είχε ανάρτηση με διπλά ψαλίδια σε όλους τους τροχούς, ενώ το κατασκευασμένο από συνθετικά υλικά αμάξωμα έδινε έμφαση στην αεροδυναμική απόδοση και βέβαια τη γρήγορη αποκατάσταση των ζημιών σε περίπτωση εξόδου.

Το νέο σύστημα τετρακίνησης που η Lancia εξέλιξε για την S4 σε συνεργασία με την Βρετανική Hewland είχε κεντρικό διαφορικό, με κατανομή της ροπής κατά 60%-75% στους πίσω τροχούς και προσέφερε σημαντικό πλεονέκτημα σε σχέση με τα λιγότερο εξελιγμένα συστήματα τετρακίνησης του ανταγωνισμού.

Η Delta S4 έκανε άμεσα αισθητή την παρουσία της κερδίζοντας στην πρώτη επίσημη συμμετοχή της στο Ράλι RAC του 1985 στα χέρια του Χένρι Τόιβονεν. Την επόμενη χρονιά ο Μάρκου Άλεν με την S4 ήταν για δύο εβδομάδες οι Παγκόσμιοι Πρωταθλητές του 1986, τίτλος ο οποίος όμως τελικά τους αφαιρέθηκε μετά την ακύρωση της νίκης του Φιλανδού οδηγού στο Ράλι Σαν Ρέμο για τεχνική παράβαση.

Εκτός από τη χαμένη νίκη στον ιταλικό αγώνα, την ίδια χρονιά η Delta S4 κατέκτησε άλλες 3 νίκες, στο Μόντε Κάρλο με τον Τόιβονεν, στο Ράλι Αργεντινής με τον Νίκι Μπιαζιόν και στο Olympus Rally των Η.Π.Α. με τον Άλεν.

Μάλιστα, η νίκη του Μπιζιόν στην Αργεντινή ήταν η πρώτη του νίκη στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλι! Παράλληλα, το εντυπωσιακό αγωνιστικό της Lancia κατέκτησε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ράλι του 1986.

Το τέλος της Delta S4 ήρθε με τραγικό τρόπο, όταν ο Χένρι Τόιβονεν και ο συνοδηγός του Σέρτζιο Κρέστο σκοτώθηκαν μετά από έξοδο που είχαν στην 18η ειδική διαδρομή (Corte-Taverna) του Ράλι Κορσικής του 1986, δυστύχημα που οδήγησε και στον άμεσο τερματισμό των τρομακτικά ισχυρών αυτοκινήτου του Group Β.

H Lancia είχε ξεκινήσει ήδη να σχεδιάζει τη φουτουριστική Lancia ECV ως αντικαταστάτη της Delta S4 για τη σεζόν του 1987, όμως η ακύρωση του Group S, όπως και του Group B, οδήγησε στην αξιοποίηση της Delta παραγωγής.

Για πρώτη φορά μετά τη Fulvia, η Lancia αναγκαζόταν να βασιστεί για την παρουσία της στους αγώνες σε ένα αυτοκίνητο παραγωγής και όχι σε ένα που σχεδιάστηκε ειδικά για τα ράλι, συνθήκη που όμως θα την οδηγούσε στο πλέον επιτυχημένο αγωνιστικό αυτοκίνητο της ιστορίας της: την αγωνιστική Lancia Delta HF.