Πριν 60 χρόνια η Mini σημείωσε την πιο ιστορική της νίκη στο παγκόσμιο πρωτάθλημα ράλι
Όποιος δεν πιστεύει στα θαύματα δεν είναι ρεαλιστής. Ο Πάντι Χόπκιρκ ανέδειξε το μικρό βρετανικό αυτοκίνητο σε θρύλο του μηχανοκίνητου αθλητισμού με τη νίκη του στο Ράλι Μόντε Κάρλο πριν από 60 χρόνια.
Αυτές τις ημέρες συμπληρώνονται 60 χρόνια από μια από τις πιο θεαματικές επιτυχίες στην ιστορία του διεθνούς μηχανοκίνητου αθλητισμού. Με τον Ιρλανδό Πάτρικ “Πάντι” Χόπκιρκ στο τιμόνι, το Mini Cooper S ήρθε πρώτο στη γενική κατάταξη στο Ράλι Μόντε Κάρλο. Ευτυχία; Σύμπτωση; Τύχη; Μάλλον όχι, γιατί ακολούθησαν άλλες δύο νίκες στο Ράλι Μόντε Κάρλο (οι Τίμο Μάκινεν και Ράουνο Άλτονεν επανέλαβαν τον θρίαμβο το 1965 και το 1967).
Οι επιτυχίες αυτές όχι μόνο ταρακούνησαν το κατεστημένο στο μηχανοκίνητο αθλητισμό αλλά επιπλέον άλλαξαν και διαμόρφωσαν τη μάρκα MINI μέχρι σήμερα.και πολλές ακόμα επιτυχίες μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1960. Ανατρέχοντας στο παρελθόν, συντελεστές αυτής της επιτυχίας ήταν η σύγχρονη τεχνολογία, οι κορυφαίοι οδηγοί και τα νέα πρότυπα logistics.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1950, τα πρωτοκλασάτα ονόματα των αγώνων ράλι οδηγούσαν κυρίως επιβλητικά και πολυτελή οχήματα διασχίζοντας τα δάση της Αγγλίας, τα ορεινά περάσματα της Γαλλίας ή πηγαίνοντας από τη Λιέγη στη Σόφια και πίσω. Τα Austin Healey και Ford Falcon κυριαρχούσαν την εποχή εκείνη αποτελώντας το σημείο αναφοράς στα ράλι.
Στην πραγματικότητα, δεν ήταν ποτέ κατάλληλα για καθημερινή χρήση. Εκείνη την εποχή, ο Άλεκ Ισιγόνις κατασκεύασε για λογαριασμό της British Motor Corporation (BMC) το πιο σύγχρονο αυτοκίνητο της εποχής του: με τον εγκάρσια τοποθετημένο κινητήρα και κίνηση στους εμπρός τροχούς, το κλασικό Mini πληρούσε τα πρότυπα των μικρών αυτοκινήτων όταν έκανε το ντεμπούτο του το 1959.
Όμως, για μία εντυπωσιακή καριέρα στον μηχανοκίνητο αθλητισμό χρειαζόταν και ένα δεύτερο ταλέντο από τον χώρο του αυτοκινήτου: και δεν ήταν άλλος από τον Τζον Κούπερ. Έχοντας γίνει διάσημος ως οδηγός αγώνων και πλούσιος ως σχεδιαστής, πείστηκε αμέσως για τις σπορ δυνατότητες που έκρυβε μέσα του το κλασικό Mini.
Ο Κούπερ, ο οποίος δεν τοποθετούσε τον κινητήρα μπροστά από τον οδηγό στα μονοθέσια της F1, όπως συνηθιζόταν τότε, αλλά πίσω του, είπε με λίγα λόγια στον φίλο του τον Άλεκ Ισιγόνις οποίος έβλεπε το κλασικό Mini περισσότερο ως ένα αυτοκίνητο για όλους: «Είναι ένα αγωνιστικό αυτοκίνητο. Δώστε του περισσότερη ισχύ, βελτιώστε τα φρένα και κατασκευάστε το».
Έτσι γεννήθηκε το υποτιμημένο αουτσάιντερ - ένας ρόλος που η MINI ανέλαβε επανειλημμένα και με επιτυχία εδώ και πάνω από έξι δεκαετίες. Το πρώτο Mini Cooper δημιουργήθηκε το 1960, διαθέτοντας την εντυπωσιακή ισχύ των 55 ίππων, έναντι των 34 ίππων του αρχικού Mini του 1959. Ήδη από το 1961, το Mini Cooper, το οποίο είχε μήκος μόλις τρία μέτρα, έφερε τα πάνω κάτω στους οδηγούς που αγαπούσαν την ταχύτητα.
Έκτοτε, ακόμη και οι λιγότερο εύποροι μπορούσαν να κινούνται το ίδιο γρήγορα με τους ιδιοκτήτες αμιγώς σπορ αυτοκινήτων και λιμουζινών με υψηλή ιπποδύναμη. Επίσης, στις ειδικές διαδρομές των αγώνων ράλι και στις πίστες, τα μικρά αγωνιστικά με τους στενούς τροχούς των δέκα ιντσών κέρδιζαν τα τρόπαια. Το κλασικό Mini Cooper ήταν κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των ειδικών διαδρομών των αγώνων ράλι της εποχής.
Οι πολύ μικροί πρόβολοι του αμαξώματος εξασφάλιζαν πέρασμα άνετο από παντού, κάτι που ήταν πρωτόγνωρο. Ζυγίζοντας μόλις 650 κιλά, η αναλογία ισχύος/βάρους ήταν αρκετά αποδεκτή με δεδομένη την όχι και τόσο υψηλή ισχύ των 55 ίππων ενός αγωνιστικού Mini της εποχής εκείνης. Αυτή η κατασκευή έμελλε να γίνει η απαρχή της περίφημης go-kart αίσθησης των αυτοκινήτων της εταιρείας.
Τον Μάιο του 1962, το κλασικό Mini μπήκε για πρώτη φορά στη λίστα των νικητών ενός διεθνούς αγώνα ράλι. Στο International Tulip Rally, που περιελάμβανε μια μετ’ επιστροφής διαδρομή από τον ολλανδικό δήμο Noordwijk μέχρι τη γαλλική Ριβιέρα, η Πατ Μος, αδελφή του τέσσερις φορές πρωταθλητή κόσμου και 16 φορές νικητή σε Grand Prix, Στέρλινγκ Μος, κατάφερε να πετύχει με το κλασικό Mini Cooper τον ταχύτερο χρόνο.
Από τότε, το Mini είχε υψηλούς στόχους. Όσο ανέλπιδο κι αν φαίνεται ένα εγχείρημα, η Mini αντιμετώπιζε πάντα τον ανταγωνισμό σε όλη τη διάρκεια της μακράς ιστορίας της. Η έξυπνη βασική φιλοσοφία του οχήματος και οι τρεις κορυφαίοι οδηγοί ήταν σημαντικοί πυλώνες της επιτυχίας. Ο Τζον Κούπερ συνέχισε να βελτιστοποιεί την χωρητικότητα του θαλάμου καύσης, με αποτέλεσμα την αύξηση του κυβισμού στα 1.071 κ.εκ. για τις ανάγκες της κατηγορίας 1100 και την άνοδο της απόδοσής του στους 90 ίππους στο μοντέλο που πλέον ονομαζόταν Mini Cooper S.