Τα βιβλία της ιστορίας είναι γεμάτα με λαμπερές περιπτώσεις επιτυχίας, σε κάθε τομέα της ζωής, οπότε και στα αυτοκίνητα δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά Μόνο που στην πραγματικότητα για κάθε μεγάλη επιτυχία, υπάρχουν και κάμποσες αποτυχίες- πολλές από τις οποίες αρκετά μεγάλες και θορυβώδεις.

Εδώ έχουμε συγκεντρώσει κάποιες από τις πλέον χαρακτηριστικές περιπτώσεις μοντέλων, που ενδεχομένως οι αυτοκινητοβιομηχανίες που τα δημιούργησαν (και τα πρόσφεραν στην αγορά- με ότι και αν αυτό σημαίνει σε επίπεδο φήμης) να πλήρωναν για να τα “εξαφανίσουν”. Φυσικά και δεν είναι μόνο αυτά που έχουμε εδώ αλλά είναι 5 πολύ “χτυπητές” -ίσως οι πιο κραυγαλέες- περιπτώσεις.

Alfa Romeo Arna

Η Alfa Romeo, εν έτει 1983, έδωσε τα δύο πρώτα γράμματα στο όνομα (AR) και η Nissan Autoveicoli τα άλλα δύο (ΝΑ). Το αποτέλεσμα ήταν μάλλον απίθανα “λάθος” μια και όλα έγιναν στη συνεργασία αυτή, ανάποδα. Η λογική λέει πως θα έπρεπε να παρθεί η αισθητική της Ιταλικής φίρμας και να συνδυαστεί με τα μνημειώδους αξιοπιστίας μηχανικά μέρη της Ιαπωνικής.

Το αποτέλεσμα ήταν μάλλον δραματικό, μια και είχαμε ένα Nissan Cherry με σήματα της Alfa Romeo εμπρός και πίσω, χοντρικά, πάνω σε ένα “πάτωμα” Alfasud. Αν το δει κανείς ιστορικά, το εγχείρημα αυτό, τοποθετείται στην περίοδο που η Alfa Romeo έκανε τις απέλπιδες προσπάθειές της για οικονομική ανεξαρτησία- για να καταλήξει στις “αγκάλες” της Fiat το 1986.

Αston Martin Cygnet

Στο -όχι και τόσο- μακρινό 2011, η Aston Martin θέλοντας να περιορίσει το μέσο όρο των ρύπων της γκάμας των μοντέλων της, ήταν σε τόσο απελπιστική κατάσταση που το να αγοράσει ένα μικρό μοντέλο πόλης και να του “φορέσει” τα σήματά της, ήταν μονόδρομος. Αυτό κοντολογίς ήταν το brief πίσω από την κίνηση της Aston, να φέρει το Toyota iQ στη γκάμα της.

Οι πρώτες προβλέψεις του αισιόδοξου -τότε- αφεντικού της Aston, έκαναν λόγο για ετήσιες πωλήσεις που θα ξεπερνούσαν τις 4.000 μονάδες. Στη γκάμα της βρετανικής εταιρείας, το μικρό Cygnet έμεινε μόλις δύο χρόνια και καθώς έφτασε με πολύ κόπο στις 300 πωλήσεις συνολικά, αποφασίστηκε να το εγκαταλείψουν.

Austin Allegro

Η εταιρεία που έδρεπε πλουσιοπάροχα καρπούς από τη διάθεση δημοφιλών μοντέλων σε όλη την Ευρώπη, είχε τη διάθεση να κάνει άνοιγμα και σε πιο μεγάλη κατηγορία. Φεύγοντας από προτάσεις όπως ήταν εκείνη του θρυλικού Mini, με την ανεπανάληπτη επιτυχία που κράτησε αρκετές δεκαετίες, η Austin θέλησε το 1973 να δώσει στο κοινό κάτι πολύ πιο εξελιγμένο.

Με διάθεση μάλιστα, να ξεφύγει από την πεπατημένη σε πολλές πτυχές της εξέλιξης του αυτοκινήτου. Το Allegro λοιπόν, όσοι το θυμούνται, έχουν να λένε για τις απίθανες ιστορίες αναξιοπιστίας στα μηχανικά και όχι μόνο μέρη του, ενώ δεν έλειπαν και οι περιπτώσεις τόσο κακής ποιοτικά κατασκευής που όταν έβρεχε, έμοιαζε σαν τίποτα να μην εμποδίσει το νερό να φτάνει στα κεφάλια των επιβατών του. To Allegro ήταν μια από τις αιτίες που πλέον ούτε την εταιρείεα θυμούνται οι περισσότεροι.

Ferrari Mondial 8

Για μια εταιρεία όπως είναι η Ferrari που έχει πιστούς φίλους και πελάτες ανά τον κόσμο, μια παταγώδης αποτυχία δεν είναι κάτι που “χωνεύεται” εύκολα, όσα χρόνια και αν περάσουν. Αν είναι κάτι για το οποίο όλες οι Ferrari διαχρονικά ξεχώριζαν, αυτό ήταν το αμίμητο στυλ τους και οι επιδόσεις.

Στη Mondial 8 όμως του 1980, μάλλον όλα πήγαν στραβά. Ο V8 των 3,2 λίτρων απέδιδε μόλις 205 ίππους, οι οποίοι είχαν να κινήσουν ένα μάλλον βαρύ αμάξωμα με διάταξη καθισμάτων για τέσσερις (2+2). Πολλά ήταν και τα ηλεκτρικά προβλήματα που καταμαρτυρούσαν ακόμα και οι πιο καλοπροαίρετοι φίλοι του prancing horse, τα οποία μάλλον αποτελούσαν και το απαραίτητο συνοδευτικό μιας αποτυχίας τέτοιου διαμετρήματος.

Pontiac Aztek

Ακόμα και σήμερα, 23 χρόνια μετά την παρουσίασή του, το Aztek εξακολουθεί και είναι στις συζητήσεις των φίλων του αυτοκινήτου, όταν η κουβέντα έχει να κάνει με την αισθητική από την ανάποδη. Είναι δηλαδή το αυτοκίνητο που ακόμα και σήμερα, μνημονεύεται από τους περισσότερους ως το πλέον άσχημο που έχει πατήσει ποτέ τους τροχούς του στον πλανήτη.

Είναι μια περίπτωση που δεν είχε κραυγαλέα προβληματικά χαρακτηριστικά ως αυτοκίνητο αλλά ήταν τόσο “αχώνευτο” ως εμφάνιση, που πραγματικά δεν το πλησίαζε άνθρωπος. Αυτός είναι και ο λόγος που μια εταιρεία όπως η Pontiac που στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού είχε πολύ σημαντική εμπορική παρουσία, το κράτησε (δύσκολα) για πέντε χρόνια στην παραγωγή και μετά το άφησε στα “χέρια της λήθης”.