Δεν είναι μόνο χαρακτηριστικό της συγκεκριμένης περιόδου, προ των εορτών Χριστουγέννων και πρωτοχρονιάς. Η κυκλοφοριακή συμφόρηση στους δρόμους της Αθήνας, είναι ένα φαινόμενο που μοιάζει να μην κορυφώνεται ποτέ και διαρκώς να εξελίσσεται προς το χειρότερο. Αυτή την πραγματικότητα, οι οδηγοί κάθε οχήματος θα πρέπει να αρχίσουν να τη συνηθίζουν, μια και μεσοπρόθεσμα δεν φαίνεται να μπορεί κάτι να αλλάξει.

Οι οδηγοί που κινούνται στην Αττική, έχουν το “προνόμιο” να μπορούν να χρησιμοποιήσουν μέρος του Εθνικού οδικού δικτύου για την εξυπηρέτησή τους, κινούμενοι προς διάφορες κατευθύνσεις, από το Βορά προς το Νότο και το ανάποδο. Όπως όλοι οι δρόμοι όμως, έτσι και “το ποτάμι” έχει ένα συγκεκριμένο νούμερο αυτοκινήτων που μπορεί να εξυπηρετήσει χωρίς κυκλοφοριακά προβλήματα.

Το όριο αυτό, όλοι έχουμε καταλάβει πως έχει προ πολλού ξεπεραστεί. Τα επίσημα στοιχεία κάνουν λόγο για περίπου 190.000 αυτοκίνητα που εξυπηρετούνται καθημερινά από τη συγκεκριμένη οδική αρτηρία. Δεν έχει νόημα να ασχολούμαστε με την έλλειψη οδηγικής παιδείας των Ελλήνων οδηγών που -σίγουρα παίζει ρόλο αλλά- δεν είναι ο μόνος “υπεύθυνος” για την κατάσταση ακινησίας που αντιμετωπίζουν όλοι τις περισσότερες ώρες της ημέρας.

Αυτό που πρέπει να καταλάβουν οι υπεύθυνοι είναι πως έχει φτάσει η στιγμή για τη λήψη μέτρων, μάλλον ριζοσπαστικών, μια και η δυνατότητα δημιουργίας νέων δρόμων είναι εξαιρετικά περιορισμένη, όπως και η περίφημη “ενίσχυση” των μέσων μαζικής μεταφοράς που εκ προοιμίου μοιάζει ως λύση, καταδικασμένη. Οι λύσεις που θα μπορούσαν να έχουν κάποιο αποτέλεσμα “ορατό για γυμνού οφθαλμού” θα ήταν κάποιες πιο πρωτότυπες.

Θα μπορούσε για παράδειγμα να λειτουργήσει ευεργετικά, μετά από μια εκτενή καμπάνια οδικής ασφάλειας και ενημέρωσης των πολιτών για τα σχετικά θέματα, μια εκ περιτροπής διάθεση όλου του πλάτους των κεντρικών οδικών αρτηριών προς την κατεύθυνση που εντοπίζονται τα μεγαλύτερα προβλήματα κάποιες ώρες της ημέρας.

Προφανώς και δεν μιλάμε για τον Κηφισό που εκεί η χάραξη είναι δεδομένη, τα δύο ρεύματα δεν εφάπτονται και δεν έχει πολύ νόημα το να διατεθούν κάποιες λωρίδες της μιας κατεύθυνσης για εξυπηρέτηση της άλλης. Οι κεντρικοί άξονες όμως που διατρέχουν την Αθήνα, θα μπορούσαν να είναι μεταβαλλόμενης κατεύθυνσης, δίνοντας ένα κίνητρο στους οδηγού να τις χρησιμοποιούν -και άρα να αποφεύγουν το “ποτάμι”.

Ακόμα πιο ριζοσπαστικό, είναι το να οριστούν με μόνιμη κατεύθυνση κάποιες. Για παράδειγμα, η Κηφισίας με όλο της το πλάτος να εξυπηρετεί την άνοδο προς Από κέντρο προς Κηφισιά και η Μιχαλακοπούλου αντίστοιχα την κάθοδο. Τέτοια μέτρα ίσως να απέδιδαν καρπούς αν γινόντουσαν μετά από την εκπόνηση των σχετικών μελετών από αρμόδιες αρχές, που θα μπορούσαν να εντοπίσουν και τις παράπλευρες αλλαγές στην εξυπηρέτηση των ενδιάμεσων συνδετικών δρόμων.