Όταν ο Άιρτον Σένα έφυγε για πάντα από αυτό το μάταιο κόσμο, το δαχτυλίδι του απόλυτου άρχοντα στη Φόρμουλα 1 επέλεξε τον Μίκαελ Σουμάχερ. Τον νεαρό Γερμανό που ακολουθούσε τη Williams του Βραζιλιάνου στη δεύτερη θέση του αγώνα στην Ίμολα.

Τα χρόνια που ακολούθησαν ο Σουμάχερ κυριάρχησε στο σπορ όπως μόνο το είδωλο του Σένα, ο Χουάν Μανουέλ Φάντζιο είχε καταφέρει. Έγινε ο πιο επιτυχημένος οδηγός στην ιστορία της Φόρμουλα 1.

Επτά τίτλοι, 91 νίκες σε 308 αγώνες και έγινε ο οδηγός που επανέφερε τη Ferrari στην κορυφή μετά από 21 χρόνια. Μέχρι να εμφανιστεί ο "Baby Schumi", Σεμπάστιαν Φέτελ, τα ρεκόρ του έμοιαζαν ακατάρριπτα.

Ίσως το μοναδικό ρεκόρ που ενδιέφερε τον ίδιο ήταν όταν κατέρριψε το ρεκόρ των pole position του Σένα (65). Ο Βραζιλιάνος υπήρξε η φυσιογνωμία που τον ενέπνευσε στο ξεκίνημα της καριέρας του στα καρτ. Αυτός και ο πρωταθλητής των καρτ, Βιτσέντζο Σοσπίρι.

Ο Σουμάχερ με τον Σένα το 1994

Τα πρώτα βήματα

Στα καρτ γεννήθηκε ο έρωτας του για την ταχύτητα. Στα τέσσερα του... τράκαρε με μια κολόνα και τότε ο πατέρας του, Ρολφ τον πήγε στην πίστα καρτ του Κέρπεν. Μια κωμόπολη πολύ κοντά στην πίστα-σύμβολο της καριέρας του Σουμάχερ στη Φόρμουλα 1, το Σπα. Το Κέρπεν είναι συνώνυμο με τους Σουμάχερ, εκεί έκαναν τα πρώτα τους βήματα ο Φέτελ και ο Ελληνογερμανός πρώην οδηγός του DTM, Αλέξανδρος Μαργαρίτης.

Σύντομα ο Μίκαελ εγκατέλειψε το σχολείο όπως αναγκάζονται να κάνουν σχεδόν όλοι οι οδηγοί, δούλευε ως μηχανικός και συμμετείχε σε αγώνες μονοθεσίων, κερδίζοντας και στον περίφημο αγώνα στο Μακάο.

Με υποστηρικτή πλέον τον μάνατζερ Βίλι Βέμπερ (σ.σ. τον Κύριο 10% αφού εισέπραττε το 10% από όλα τα συμβόλαια του Σουμάχερ) βρήκε μια θέση στη νεοσύστατη ομάδα της Mercedes στο γερμανικό πρωτάθλημα τουρισμού μαζί με τους αντιπάλους του στη γερμανική F3, Καρλ Βέντλιγκερ και Χάινς-Χάραλντ Φρέντσεν.

Ο Σουμάχερ με τους Βέντλινγκερ και Φρέντσεν

Και οι τρεις αγωνίστηκαν στη Φόρμουλα 1: Ο Αυστριακός Βέντλιγκερ είχε σοβαρό ατύχημα στο Μονακό το 1994 και ουσιαστικά εκεί τελείωσε η καριέρα του στην F1, ενώ ο Φρέντσεν έφτασε μέχρι τη Williams το 1997 παίρνοντας μια νίκη. Δεν άντεχε την παρουσία του Σουμάχερ τα χρόνια που ήταν αντίπαλοι, αφού η σύντροφος του, η Κορίνα Μπετς τον είχε αφήσει για τον Σουμάχερ. Η Κορίνα έγινε κυρία Σουμάχερ το 1995.

Ξανά μαζί το 2011 στη Σιγκαπούρη

Ντεμπούτο κατά τύχη

Λίγες μέρες πριν από το βελγικό Grand Prix το 1991 ο οδηγός της Τζόρνταν, Μπερτράν Γκασό (σ.σ. ο πρώτος οδηγός που αγωνίστηκε με τη σημαία της Ευρωπαϊκής Ένωσης) τσακώθηκε με οδηγό ταξί στο Λονδίνο. Τον ψέκασε με σπρέι πιπεριού, συνελήφθη και κρατήθηκε στις φυλακές.

Ο Βέμπερ έκανε τα μαγικά του, η Mercedes πλήρωσε 150.000 δολάρια τον Έντι Τζόρνταν για να οδηγήσει το μονοθέσιο ο Σουμάχερ. Μικρή σημασία είχε το γεγονός πως δεν είχε οδηγήσει ξανά στο Σπα. Εντυπωσίασε τους πάντες με την έβδομη θέση στις δοκιμές. Ο αγώνας του ολοκληρώθηκε στον 1ο γύρο, όμως είχε δείξει ό,τι έπρεπε.

Στο Σπα με την πράσινη Jordan

Ήταν πια οδηγός της Φόρμουλα 1, όχι για τη Jordan, αλλά τη Benetton. O Φλάβιο Μπριατόρε... μύριζε το ταλέντο από μακριά και πίσω από την πλάτη του Τζόρνταν, έκανε δικό του τον Σουμάχερ. Το 1992 πάλι στο βρεγμένο Σπα ο Σουμάχερ πήρε την πρώτη νίκη στην καριέρα του. Θα ακολουθούσαν πολλές ακόμα στο βρεγμένο, εξασφαλίζοντας το παρατσούκλι "ο άρχοντας της βροχής".

Στο πρώτο σκαλί του βάθρου το 1992

Το νταμπλ με τη Benetton

Η δεκαετία του 90' ανήκει στη Williams Renault, στα μονοθέσια που σχεδίαζε ο Έιντριαν Νιούι και οδηγούσε στους τίτλους το δίδυμο Φρανκ Γουίλιαμς-Πάτρικ Χεντ. Το 1992 ο Νάιτζελ Μάνσελ, το 1993 ο Αλέν Προστ και το 1994 θα ήταν η σειρά του Σένα.

H εκκίνηση στην Ίμολα με Σένα-Σουμάχερ

Ο Βραζιλιάνος έφυγε από τη ζωή στον τρίτο αγώνα, η Williams συγκλονίστηκε και ο Σουμάχερ οδηγώντας ένα αξιόπιστο μονοθέσιο, τη B194 πήρε τη νίκη στους έξι από τους πρώτους επτά αγώνες. Η Benetton βρέθηκε ένοχη για ηλεκτρονικά βοηθήματα και ακυρώθηκε στη Μεγάλη Βρετανία και στο Βέλγιο. Η νίκη σε αυτούς τους δύο αγώνες είχε καταλήξει στα χέρια του πρώτου πλέον οδηγού της Williams, του Ντέιμον Χιλ, γιο του δύο φορές παγκόσμιου πρωταθλητή Γκρέιαμ.

Ένας βαθμός χώριζε τους δύο οδηγούς στον τελευταίο αγώνα της χρονιάς, στην Αδελαΐδα. 92 για τον Σουμάχερ, 91 για τον Χιλ. Στον 35ο γύρο ο Σουμάχερ έχασε τον έλεγχο του μονοθεσίου του, δεν επέτρεψε στον Χιλ που ακολουθούσε να τον προσπεράσει, οδηγώντας επάνω του. Ο Σουμάχερ βρέθηκε στον αέρα, εγκατέλειψε και σύντομα τον ακολούθησε ο Χιλ. Έτσι στέφθηκε παγκόσμιος πρωταθλητής.

Αγκαλιά με τους μηχανικούς

Αυτή ήταν η πρώτη αμφιλεγόμενη κίνηση του Σουμάχερ. Κέρδισε για πάντα την απέχθεια των Βρετανών εκπροσώπων του Τύπου. Είναι ένας από τους λόγους που δεν θεωρείται πως είναι ο σπουδαιότερος οδηγός στην ιστορία της Φόρμουλα 1.

Το 1995 ακολούθησε ένας δεύτερος τίτλος με ιδιαίτερη άνεση. Η Benetton είχε πλέον κινητήρες Renault και φαινόταν πως θα έστηνε τη δική της αυτοκρατορία. Οι μεγάλες δυνάμεις συνωμότησαν για να μη γίνει αυτό.

Η "κόκκινη" συνωμοσία

Η Φόρμουλα 1 είχε συνέλθει πλέον μετά το δυστύχημα στη στροφή Ταμπουρέλο. Βελτιώθηκε η ασφάλεια στους αγώνες, όμως για να εκτοξευθεί στα ύψη το ενδιαφέρον χρειάζεται η Ferrari. Η ομάδα-σύμβολο της Φόρμουλα 1 υπέφερε και το διοικητικό συμβούλιο είχε αποφασίσει πλέον να πληρώσει αδρά για να επιστρέψει η ομάδα στην κορυφή (σ.σ. εν αντιθέσει με ό,τι πιστεύεται η Ferrari ήταν μια από τις κακοπληρωμένες ομάδες, αφού σύμφωνα με τον Έντσο η τιμή να οδηγείς μιας Ferrari ήταν μεγαλύτερη των χρημάτων).

Η παγκόσμια ομοσπονδία (FIA) έκανε τα στραβά μάτια, ο Μπέρνι Έκλεστοουν... τούμπαρε τον Μπριατόρε με τον τελευταίο να αυξάνει την περιουσία του και ο Σουμάχερ αποφάσισε να πάει στη Ferrari. Όχι μόνος, αλλά πήρε μαζί του τον Ρος Μπρον και τον Ρόρι Μπιρν. Ο σημερινός πρόεδρος της FIA και επικεφαλής του αγωνιστικού τμήματος της Scuderia, Ζαν Τοντ έστηνε μια μεγάλη ομάδα.

H πρώτη φωτογραφία στη Ferrari

Όμως η Ferrari δεν μπορούσε να κοιτάξει στα μάτια τη Williams που κυριαρχούσε με τους Χιλ-Ζακ Βιλνέβ. Ο Σουμάχερ κέρδισε μια εντυπωσιακή πρώτη νίκη στη βρεγμένη Βαρκελώνη και το 1997 διεκδίκησε τον τίτλο από τον Βιλνέβ. Ο Γερμανός εκμεταλλεύτηκε την "κοιλιά" του Γαλλοκαναδού στα μισά της σεζόν και ο τίτλος θα κρινόταν στον τελευταίο αγώνα στη Χερέθ.

Στις δοκιμές ο Βιλνέβ εξασφάλισε την pole position, όμως ο δεύτερος Σουμάχερ και ο τρίτος Φρέντσεν πέτυχαν τον ίδιο ακριβώς χρόνο. Μπροστά με ένα βαθμό ο Βιλνέβ βρέθηκε πίσω από τον Σουμάχερ. Η Ferrari είχε πρόβλημα και ο Βιλνέβ επιχείρησε να προσπεράσει τον Σουμάχερ. Ο τελευταίος έπεσε πάνω στη Williams. Ο Σουμάχερ εγκατέλειψε και ο Βιλνέβ συνέχισε, επιτρέποντας στις McLaren των Μίκα Χάκινεν και Ντέιβιντ Κούλθαρντ να τον προσπεράσουν στο τέλος σε μια συμφωνία, όπως γράφτηκε, των δύο βρετανικών ομάδων. Η τιμωρία του Γερμανού ήταν απλά η αφαίρεση βαθμών (όχι νικών).

Το δεύτερο ατόπημα του Σουμάχερ

Η McLaren και το σοβαρό ατύχημα

Με τον Νιούι στη McLaren πλέον και τους κινητήρες της Mercedes για την ομάδα του Ρον Ντένις, το μονοθέσιο τρομοκράτησε τον ανταγωνισμό. Στο πρόσωπο του Χάκινεν ο Σουμάχερ βρήκε το σκληρότερο αντίπαλο στην καριέρα του. Ήταν δεύτερος το 1998 με τη στιγμή της χρονιάς να λαμβάνει χώρα στο Σπα, όταν υπό καταιγίδα οδηγούσε τον αγώνα, όμως συγκρούστηκε με τον Κούλθαρντ που βρισκόταν ένα γύρο πίσω. Οι δύο οδηγοί εγκατέλειψαν και νευριασμένος ο Σουμάχερ κατευθύνθηκε στο γκαράζ της McLaren, απειλώντας να σκοτώσει τον Σκωτσέζο.

Η σεζόν του Σουμάχερ το 1999 καταστράφηκε από το σοβαρό ατύχημα του στο Σίλβερστοουν, το μοναδικό στην καριέρα του. Έσπασε το πόδι του σε ατύχημα στη Στόου. Η Ferrari επιστράτευσε τους καλύτερους ειδικούς στον κόσμο, το πόδι του έμεινε γνωστό ως το πιο ακριβό "ασφαλισμένο" πόδι στον κόσμο.

Ό,τι απέμεινε από τη Ferrari στο Σίλβερστοουν

Επέστρεψε μετά από 98 ημέρες στη Μαλαισία και εξασφάλισε την pole position. Για πρώτη και τελευταία φορά στη ζωή του είχε το ρόλο του δεύτερου οδηγού, βοηθώντας τον Έντι Ιρβάιν που διεκδικούσε το πρωτάθλημα. Ο τίτλος κατέληξε στον Χάκινεν, όμως η Ferrari κατέκτησε το πρωτάθλημα των κατασκευαστών.

Η κυριαρχία και ο θάνατος της μητέρας του

Η περίοδος 2000-2006 είναι η "εποχή Σουμάχερ" στη Φόρμουλα 1. Πέντε πρωταθλήματα, νίκες, pole positions, βάθρα και αρκετές πολυσυζητημένες στιγμές.

Το 2000 ο Χάκινεν στεκόταν εμπόδιο στον Σουμάχερ. Ο τίτλος κρίθηκε στη Σουζούκα με τη Ferrari να φέρεται έξυπνα στα pit stops, επιτρέποντας στον Σουμάχερ να νικήσει. Για πρώτη φορά μετά το 1979 και τον Τζόντι Σέκτερ, η Ferrari κατακτούσε το πρωτάθλημα των οδηγών.

Πρωταθλητής στην Ιαπωνία

Στη Μόντσα ο Σουμάχερ χάρισε μια μεγαλοπρεπή νίκη στη Scuderia και έβαλε τα κλάματα στη συνέντευξη Τύπου, όταν ενημερώθηκε πως μόλις είχε ισοφαρίσει το ρεκόρ νικών (41) του Σένα. Ο Χάκινεν και ο αδερφός του, Ραλφ ανέλαβαν να τον παρηγορήσουν. Ήταν η μοναδική φορά που "έσπασε" ο Σουμάχερ.

Τιμέιτ του πλέον ήταν ο Ρούμπενς Μπαρικέλο, ένας εξαιρετικός Νο2 οδηγός που πρωταγωνίστησε μαζί με τον Σουμάχερ σε ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα. Το 2002 στην Αυστρία ο Μπαρικέλο έκανε επιδεικτικά στην άκρη για να περάσει και να νικήσει ο Σουμάχερ.

Όταν ο Μπαρικέλο έκανε πέρα για τον Σουμάχερ

Δικαιολογημένα ο Σουμάχερ έγινε ο ήρωας των Ιταλών που λατρεύουν τον Πάπα, το ποδόσφαιρο και τη Ferrari. Ο Γερμανός μιλούσε άψογα τα ιταλικά και κρατούσε το ρυθμό όταν έπαιζε ο ιταλικός ύμνος στο βάθρο.

Στο Grand Prix του Σαν Μαρίνο ο Σουμάχερ, αλλά και ο αδερφός του Ραλφ (σ.σ. τερμάτισε τέταρτος) έδειξαν από τι μέταλλο είναι φτιαγμένο οι Σουμάχερ. Το βράδυ του Σαββάτου ταξίδεψαν στην Κολονία για να αποχαιρετήσουν τη μητέρα τους, Ελίζαμπεθ που έφευγε από τη ζωή. Η Ελίζαμπεθ έκλεισε τα μάτια το επόμενο πρωινό και λίγες ώρες αργότερα, ο Μίκαελ κατακτούσε την 65η νίκη στην καριέρα του.

Έβγαλε το κράνος του μόνο για να ανέβει στο βάθρο των νικητών, δεν μπορούσε να κρύψει τα κατακόκκινα από το κλάμα μάτια του. Μετά το τέλος του αγώνα ο Τοντ είχε πει " σήμερα ο Μίκαελ έδειξε το μέγεθος του ως οδηγός και ως άνθρωπος. Είναι κρίμα που ορισμένες φορές οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν ποιος είναι. Σήμερα το έδειξε και είμαστε περήφανοι για εκείνον".

Mε μαύρο περιβραχιόνιο στην Ίμολα

Το "αντίο" στη Ferrari και στη Φόρμουλα 1

Ο Σουμάχερ κατέκτησε το τελευταίο πρωτάθλημα το 2004 και την τελευταία νίκη στην Κίνα το 2006. Ένας νεαρός Ισπανός οδηγός στη Renault του Φλάβιο Μπριατόρε, ο Φερνάντο Αλόνσο είχε σπάσει την κυριαρχία του. Ένας ένας οι άνθρωποι του Σουμάχερ έφευγαν από τη Ferrari. Και ήρθε και η σειρά του.

Στον τελευταίο αγώνα στο Ιντερλάγκος

Η Scuderia φαίνεται πως τον πίεσε να εγκαταλείψει το 2006, ενώ ο ίδιος δεν το ήθελε. Ο ίδιος το αρνήθηκε πεισματικά τα επόμενα χρόνια. Ο Κίμι Ράικονεν πήρε τη θέση του και το πρωτάθλημα το 2007 με τον Σουμάχερ σε ρόλο συμβούλου. Δεν ήταν μόνο ο γρηγορότερος οδηγός με καθαρό μυαλό την ώρα του αγώνα, αλλά ο καλύτερος οδηγός εξέλιξης.

Μετά το σοβαρό ατύχημα του Φελίπε Μάσα στο Ουνγκαρόρινγκ το 2009, η Ferrari στράφηκε στον Σουμάχερ για να τη βοηθήσει. Ήθελε, αλλά δεν μπορούσε. Το χόμπι του να οδηγεί μοτοσικλέτες και να τρέχει στο γερμανικό πρωτάθλημα Superbike, του άφησε ένα πρόβλημα στον αυχένα.

Δοκιμές με τη GP7 (Ducati) αριστερά με τον Ράντι Μαμόλα

Η δεύτερη θητεία στη Φόρμουλα 1

Το 2010 ανακοινώθηκε η επιστροφή του στη Φόρμουλα 1. H Mercedes, η εταιρεία στην οποία ξεκίνησε την καριέρα του, είχε εξαγοράσει τη Brawn GP. Δέχθηκε την πρόταση του φίλου του, Ρος Μπρον (σ.σ. ένας από τους πρώτους που βρέθηκαν κοντά του στο νοσοκομείο στη Γκρενόμπλ) και επέστρεψε στους αγώνες.

Στις τρεις σεζόν που έκανε έχασε για πρώτη φορά τη "μάχη" από τον τιμέιτ του, τον Νίκο Ρόσμπεργκ. Το μονοθέσιο δεν ήταν καλό και ο Σουμάχερ είχε μεγαλώσει. Στο Μονακό το 2012 εξασφάλισε την pole position, όμως μια ποινή τον έριξε στην 6η θέση. Στο τέλος της σεζόν παραχώρησε τη θέση του στον Λιούις Χάμιλτον.

Στην Κορέα

Αρκετοί υποστήριξαν πως ο Σουμάχερ δεν έπρεπε να είχε επιστρέψει στη Φόρμουλα 1, χάλασε τα στατιστικά του, τσαλάκωσε το μύθο του. Χαλαρός, έδειξε ένα διαφορετικό πρόσωπο και για πρώτη φορά είχε τη συμπάθεια όλων. Ο κόσμος δεν αγαπάει το νικητή που κυριαρχεί, αλλά λατρεύει τον πεσμένο ήρωα.

Χιλιάδες άνθρωποι έχουν ευεργετηθεί από την καλοσύνη του Γερμανού. Μετά το φονικό τσουνάμι το 2004 είχε δώσει 10.000.000 δολάρια για την ανακούφιση των πληγέντων σε ένδειξη σεβασμού και αφοσίωσης προς τον σωματοφύλακα του και τα δύο παιδιά του που χάθηκαν στα ορμητικά νερά.

Στιγμιότυπα από τη μεγαλειώδη καριέρα του