Ήταν ο αγώνας που σώπασε δια παντός κάθε είδους κυνικό σχόλιο ότι ο Λιούις Χάμιλτον είναι επτά φορές παγκόσμιος πρωταθλητής μόνο και μόνο επειδή βρίσκονταν για διαδοχικά χρόνια, από το 2014 και μετά, στα κόκπιτ των απολυτα κυρίαρχων Mercedes της Formula 1.

Η απόδοση του Λιούις εκείνο το Σαββατοκύριακο στα προάστια του Σάο Πάουλο -γεννέτειρας πόλης του Άιρτον Σένα- ήταν ένα ρεσιτάλ οδήγησης που θα μείνει σε περίπτη θέση στην ιστορία του σπορ.

Εκκίνησε από την τελευταία θέση τον αγώνα Sprint του Σαββάτου -λόγω μιας τεχνικής ατασθαλίας της Mercedes W13- και ανέβηκε στους ελάχιστους γυρους του μικρού αυτού αγώνα στην 5η θέση. Μια επιπλέον ποινή για αλλαγή ενός μηχανικού εξαρτήματος, όμως, θα του κόστιζε ακόμη 5 θέσεις, ρίχοντας στον 10η της εκκίνησης του κυρίως αγώνα της Κυριακής.

Την ημέρα του GP Βραζιλίας, παρότι η Mercedes με τη Red Bull RB16B του Μαξ Φερστάπεν ήταν εκείνη τη χρονιά ουσιαστικά ισοδύναμες, ο Λιούις κατάφερε να περάσει διαδοχικά όλους τους οδηγούς που τον χώριζαν από τον πρωτοπόρο Μαξ Φερστάπεν, και εντέλει και τον Ολλανδό, για να φτάσει σε έναν συγκλονιστικό θρίαμβο στην καρό σημαία.

Ήταν μια νίκη που ο Χάμιλτον είχε απόλυτη ανάγκη για να μείνει κοντά στον Ολλανδό στη μάχη του τίτλου - που έμελλε εντέλει να κριθεί με τις σκανδαλώσεις εξελίξεις του GP του Άμπου Ντάμπι λίγες εβδομάδες αργότερα. Πριν το GP Βραζιλίας εκείνης της χρονιάς ο Βρετανός υστερούσε κατά 19 βαθμούς από τον Φερστάπεν, τέσσερις αγώνες πριν το φινάλε τη χρονιάς.

Σήμερα, στην επέτειο 10 χρόνων από τότε που πήγε στη Mercedes, ο Λιούις θυμάται αυτόν τον αγώνα λέγοντας πως «αναμφίβολα ήταν ο καλύτερος της καριέρας μου και ο πιο ξεχωριστός». Και όχι μόνο για την απόδοσή του, αλλά και για το γεγονός ότι τον σημείωσε μέσα στη Βραζιλία: «Ήμουν τόσο περήφανος που κρατούσα αυτή τη σημαία στο βάθρο. Μεγαλώνοντας πάντοτε αγαπούσα τον Άιρτον Σένα. Τον έβλεπα όταν κρατούσε τη σημαία».

Επιστρέφοντας στη δική του επίδοση, ο Λιούις εξήγησε: «Είχα κερδίσει την πολ ποζίσιον, αλλά έπειτα αποκλείστηκα για μια πτέρυγα που ήταν 0,02 χιλιοστά εκτός των ορίων ή κάτι τέτοιο τρελό. Θυμάμαι καλά εκείνη τη στιγμή, βυθίστηκε η ψυχολογία μου.

»Ξέρωντας ότι θα έπρεπε να κερδίσω όλους τους αγώνες, εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα πως όλα τελείωσαν, δεν θα μπορούσα να κατακτήσω αυτό το πρωτάθλημα. Και με όλη τη δουλειά που είχαμε κάνει στη διάρκεια της χρονιάς, αισθανόμουν τόσο αποκαρδιωμένος και ανίσχυρος.

Με κάποιον τρόπο, όπως μπορούσα να κάνω σε όλη μου την καριέρα, με κάποιον τρόπο κατάφερα να πάω παρακάτω. Ξέρεις ότι δεν μπορείς να κάνεις κάτι για το παρελθόν, πρέπει να πας μπροστά, να τα καταφέρεις. Έμεινα εκεί το απόγευμα και το άφησα όλο αυτό πίσω μου. Μελέτησα όλα όσα έπρεπε, και γύρισα την επόμενη μέρα και οδήγησα από την τελευταία στην πρώτη θέση».

Και τότε, στο γύρο της επιστροφής του στα πιτς και έπειτα στο πόντιουμ, ο θρίαμβος πήρε μια ακόμα πιο σημαντική τροπή: «Τότε είδα έναν κριτή να κρατάει τη σημαία, και σταμάτησα να την πάρω», είπε ο Λιούις και κατέληξε:

«Αυτή ήταν μία από τις πιο ξεχωριστές στιγμές που έζησα ποτέ, όταν ανέβηκα στο βάθρο με τη σημαία. Ήταν ένα σήμα για όλους στη Βραζιλία ότι σας αναγνωρίζω, σας εκτιμώ, εκτιμώ τον Άιρτον και λατρεύω τον Άιρτον.

Πάντα το έκανα, από παιδί. Ήλπιζα ότι θα ανυψώσω λίγο τη χώρα κατά κάποιο τρόπο, παρότι δεν κατάγομαι από τη Βραζιλία. Με τη διαφορά ότι, πλέον, είμαι Βραζιλιάνος».