Αν ο Θεός δεν τον έπαιρνε κοντά του εκείνη τη μαύρη Κυριακή στη Σεπάνγκ, ο Μάρκο Σιμοντσέλι θα προετοιμαζόταν για να τρέξει την Κυριακή (27/10) στο Μοτέγκι και ίσως θα διεκδικούσε το πρωτάθλημα οδηγών. Ναι, ήταν τόσο ταλαντούχος.

Σαν σήμερα (23/10) πριν από δύο χρόνια ο 24χρονος Ιταλός οδηγός της Gresini Honda, άφηνε την τελευταία του πνοή στην πίστα της Μαλαισίας. Το άψυχο σώμα του που κείτονταν στην πίστα και το κράνος που βρισκόταν μακριά είναι η τελευταία εικόνα μας από εκείνον.

Δύο χρόνια μετά τον πρόωρο χαμό του φυσικά δεν έχει ξεχαστεί, ούτε θα ξεχαστεί γιατί ο κόσμος της μοτοσικλέτας τιμά τους ήρωες του. Δύο χρόνια μετά δεκάδες άπορα παιδιά επωφελούνται από την ακούραστη δουλειά που κάνουν οι γονείς του, ο Πάολο και η Ροσέλα, στο ίδρυμα "Μάρκο Σιμοντσέλι".

Φέτος έγιναν τα εγκαίνια ενός παιδικού σταθμού για παιδιά με νοητική καθυστέρηση στη γενέτειρα του πρώην παγκόσμιου πρωταθλητή στα 250cc, το Κοριάνο. Στην κεντρική πλατεία της μικρής πόλης βρίσκεται ένα άγαλμα στη μνήμη του διασημότερου πολίτη του Κοριάνο. Κάθε χρόνο γίνεται προσκύνημα ανήμερα των γενεθλίων του (στις 20 Ιανουαρίου), τις μέρες που το Μιζάνο φιλοξενεί το Grand Prix και βέβαια σήμερα.

Βιβλία έχουν γραφτεί για εκείνον: Από τους γονείς του, από τον ιδιοκτήτη της Gresini Honda, Φάουστο Γκρεσίνι, ενώ έχει επανακυκλοφορήσει η αυτοβιογραφία του, την οποία βιάστηκε να γράψει μετά τον τίτλο του στα 250cc. Όλα τα έσοδα διατίθενται σε φιλανθρωπικούς σκοπούς.

Φέτος οι καλύτεροι φίλοι του στους αγώνες, ο Βαλεντίνο Ρόσι και ο Ματία Παζίνι τον θυμήθηκαν στο Μιζάνο και στη Σεπάνγκ. Ο Ρόσι αγωνίστηκε με ένα κράνος αφιερωμένο στον Μάρκο φέτος στο Μιζάνο και πρόσφατα στον αγώνα της Σεπάνγκ ανέμισε μια σημαία με το #58 μετά το τέλος του αγώνα. Ο Πάολο Σιμοντσέλι είδε την εικόνα και συγκινήθηκε.

Σε συνέντευξη του είπε πως δεν παρακολουθεί πλέον τα Grand Prix και βέβαια δεν έχει καμιά επιθυμία να επιστρέψει στη Σεπάνγκ και να επισκεφθεί τη στροφή όπου έφυγε ο γιος του και να δει την πινακίδα-τιμή που έχει τοποθετηθεί πολύ κοντά στο σημείο. " Τον αποχαιρέτησα εκεί, λέγοντας του πόσο πολύ τον αγαπώ", αφού ο Πάολο Σιμοντσέλι ήταν ένας από τους πρώτους που έτρεξαν στο σημείο της τραγωδίας.