Αυτό το πολύ σπάνιο φαινόμενο, που ξεπερνά ακόμα και τις πιο ισχνές διαφορές της ιστορίας στη μάχη μιας πολ ποζίσιον, το πέτυχαν οι δύο οδηγοί της Williams το 1997, Ζακ Βιλνέβ και Χάινζ-Χάραλντ Φρέντζεν, μαζί με τον Μίκαελ Σουμάχερ που τότε βρισκόταν στο δεύτερο χρόνο του στη Ferrari.

Αυτός ήταν ο τελευταίος αγώνας του 1997, και εκείνος που θα αποφάσιζε τον τίτλο μεταξύ του Βιλνέβ και του Σουμάχερ - τίτλο που εντέλει κέρδισε ο Καναδός, έπειτα από μία από τις πλέον αμφιλεγόμενες συγκρούσεις της ιστορίας του σπορ με υπευθυνότητα του Σουμάχερ.

Μία μέρα πριν από τη σύγκρουση αυτή, οι Βιλνέβ, Σουμάχερ και Φρέντζεν σημείωσαν χρόνο 1:21.072 στις δοκιμές κατάταξης στην ισπανική πίστα. Εκείνη την εποχή η χρονομέτρηση των αγώνων είχε ήδη εξελιχθεί αρκετά για να καλύπτει ακόμα και τα χιλιοστά του δευτερολέπτου.

Έτσι, πρώτος πέρασε τη γραμμή του τερματισμού ο Βιλνέβ. Λίγο αργότερα ακολούθησε ο Σουμάχερ, προς έκπληξη των πάντων με τον ίδιο χρόνο - και πριν συνειδητοποιήσουν όλοι τι είχε συμβεί, ήρθε και ο Φρέντζεν με την πανομοιότυπη επίδοση!

Όπως και σήμερα στον Καναδά, η πολ ποζίσιον πήγε στον οδηγό που σημείωσε νωρίτερα το γύρο του, η δεύτερη θέση στον δεύτερο οδηγό που τελείωσε την προσπάθειά του, και η τρίτη στον τρίτο χρονικά. Μέχρι σήμερα, που ισοφαρίστηκε -αν και με δύο οδηγούς, τον Τζορτζ Ράσελ και τον Μαξ Φερστάπεν- αυτή ήταν η πιο στενή μονομαχία για την πολ ποζίσιον στην ιστορία της F1.

Πάντως, αξίζει να σημειώσουμε ότι εκείνη την ημέρα λίγο έλειψε να κλέψει την πολ ποζίσιον και από τους τρεις ο Ντέμον Χιλ, με την πολύ πιο αργή Arrows-Yamaha. Ο πρωταθλητής της προηγούμενης σεζόν ήταν μόλις 58 χιλιοστά πιο αργός, έχοντας κόψει το ρυθμό του προς το τέλος λόγω του ατυχήματος που είχε ο Ούκιο Καταγιάμα της Minardi.