Πολλά από τα μονοθέσια της ιστορίας που έχουν διαλύσει τον ανταγωνισμό εν τη γεννέσει τους, όπως και η RB19, έχουν την υπογραφή του Άντριαν Νιούι - του κορυφαίου σχεδιαστή της Formula 1 των τελευταίων τριών δεκαετιών, που η δόξα του ξεπέρασε ακόμα και των Γκόρντον Μάρεϊ, Τζον Μπάρναρντ ή Ρόρι Μπιρν.

Με βάση την ταχύτητα που έδειξε στο πρώτο GP του 2023, στο Μπαχρέιν, η RB19 έμοιασε ικανή να «κερδίσει όλους τους αγώνες της χρονιάς», σύμφωνα με τον Τζορτζ Ράσελ της Mercedes. Παρότι ακολούθησαν δύο εξίσου κυριαρχικές εμφανίσεις του μονοθεσίου του Μίλτον Κινς στη Σαουδική Αραβία και στην Αυστραλία, αυτό είναι ένα εξαιρετικά δύσκολο επίτευγμα, που δεν έχει συμβεί ποτέ στη σύγχρονη ιστορία.

Στις επτάμισι δεκαετίες της ιστορίας της F1, υπήρξαν 19 σεζόν στις οποίες ένα μονοθέσιο είχε ξεκάθαρα το πάνω χέρι από άποψη ταχύτητας και απόδοσης. Σε μόνο 7 από τις 19 αυτές περιπτώσεις, όμως, οι αντίπαλες ομάδες κατάφεραν να καλύψουν το χαμένο έδαφος, να ανέβουν στο ίδιο επίπεδο ταχύτητας, να δώσουν ενδιαφέρον στη σεζόν.

Τις περισσότερες φορές, όμως, το κυρίαρχο μονοθέσιο του πρώτου αγώνα ήταν και εκείνο που χάρισε στον οδηγό του το πρωτάθλημα - συνήθως πολύ πριν το τέλος της σεζόν. Η τεχνολογία δεν είναι, στις μέρες του πολύ σφιχτού πλαισίου των κανονισμών, καθόλου αστάθμητος παράγοντας. Ας δούμε, λοιπόν, δέκα απόλυτα κυρίαρχα μονοθέσια πριν από τη φετινή Red Bull RB19:

1950 - Alfa Romeo Tipo 158

Στον πρώτο αγώνα της επαγγελματικής ιστορίας της F1, η πρώτη σειράς της εκκίνησης -που είχε τότε τέσσερις θέσεις- κατακλύστηκε από ισάριθμες Alfa Romeo 158.

Το πλησιέστερό τους μονοθέσιο, η Maserati του Πρινς Μπιρά, ήταν 1.8 δευτερόλεπτα μακριά. Από τις τέσσερις Alfa τερμάτισαν οι τρεις, αλλά είχαν ρίξει τουλάχιστον δύο γύρους σε κάθε άλλο μονοθέσιο όταν έπεσε η καρό σημαία. Η Alfa κέρδισε όλους τους αγώνες, και ο Νίνο Φαρίνα τον τίτλο οδηγών από τον Χουάν Μανουέλ Φάντζιο.

1965 - Lotus 33

Η Lotus 33 με τον Τζίμι Κλαρκ στο κόκπιτ ήταν ένας ακαταχάμητος συνδυασμός. Στον πρώτο αγώνα -στο Κυαλάμι της Νότιας Αφρικής- ο Σκοτσέζος ήταν σχεδόν 1 δευτερόλεπτο ταχύτερος του πρωταθλητή της προηγούμενης χρονιάς Τζον Σέρτις, και στον αγώνα τον κέρδισε με διαφορά 29 δευτερολέπτων.

Ο Κλαρκ κέρδισε 6 από τους 10 αγώνες της χρονιάς, και είχε ακόμα και την πολυτέλεια να μην εμφανιστεί στο GP του Μονακό για να τρέξει στα 500 Μίλια της Ινδιανάπολης.

1976 - Ferrari 312T

Πριν το φρικτό ατύχημα του Νίκι Λάουντα στο Νίρμπουργκρινγκ το 1976, ο Αυστριακός είχε στα χέρια του την κυρίαρχη 312Τ που τον οδηγούσε διά περιπάτου στον τίτλο - που εντέλει θα έχανε λόγω του ατυχήματος και των γεγονότων του Φούτζι από τον Τζέιμς Χαντ της McLaren.

Η Ferrari 312T ήταν απολύτως κυρίαρχη σε συνθήκες αγώνα, παρότι ο Χαντ είχε την πολ ποζίσιον στον πρώτο αγώνα της χρονιάς. Για την ακρίβεια, η Scuderia κέρδισε σερί τους πρώτους 6 αγώνες του 1976. Και παρά το ατύχημα του Λάουντα στην «πράσινη κόλαση», χρειάστηκε ο Αυστριακός να αρνηθεί να αγωνιστεί στον κατακλυσμό του Φούτζι για να κερδίσει ο Χαντ τον τίτλο.

1984 - McLaren MP4-2

Η πρώτη από τις κυρίαρχες McLaren της δεκαετίας, μετέτρεψε την υπόθεση του τίτλου σε μονομαχία των γενεών μεταξύ των οδηγών της - δίνοντας το πρωτάθλημα με μισό βαθμό στον Νίκι Λάουντα έναντι του Αλέν Προστ. H MP4-2 είχε κινητήρα Porsche TAG turbo και κέρδισε 12 από τους 16 αγώνες της χρονιάς.

Οι BMW, Ferrari και Renault είχαν ισχυρότερους κινητήρες, αλλά έπρεπε να κατεβάζουν την απόδοσή τους στους αγώνες για να περισώζουν καύσιμα και ελαστικά. Έτσι, ο Προστ ξεκίνησε τον πρώτο αγώνα της Βραζιλίας από την 4η θέση, όμως κέρδισε με διαφορά 40 δευτερολέπτων.

1988 - McLaren MP4/4

Ίσως το πιο κυρίαρχο μονοθέσιο της ιστορίας της F1. Το μυθικό δίδυμο Άιρτον Σένα-Αλέν Προστ κέρδισε 15 από τους 16 αγώνες της χρονιάς, με μόνη εξαίρεση τη νίκη της Ferrari μέσα στη Μόντσα στο πρώτο GP μετά το θάνατο του Έντσο Φεράρι.

Ο Προστ κέρδισε διά περιπάτου τον πρώτο αγώνα -μετά από προβλήματα του μονοθεσίου του Σένα- και η απόλυτη επίδειξη δύναμης του μονοθεσίου που είχε υπογράψει ο ιδιοφυής Γκόρντον Μάρεϊ συνεχίστηκε όλη τη χρονιά.

1992 - Williams FW14B

Η κυριαρχία της FW14B μπορεί να συγκριθεί με της McLaren τέσσερα χρόνια νωρίτερα. Ο Νάιτζελ Μάνσελ εξασφάλισε με το βρετανικό μονοθέσιο το πρωτάθλημα από τον Αύγουστο, ξεκινώντας τη σεζόν με πέντε νίκες στη σειρά.

Το μονοθέσιο που έφερε την επανάσταση με τις ενεργητικές αναρτήσεις -που λόγω της κυριαρχίας του, απαγορεύθηκαν δύο χρόνια μετά- είχε την υπογραφή του Άντριαν Νιούι, και κέρδισε συνολικά 10 αγώνες του 1992.

2004 - Ferrari F2004

Όλες οι Ferrari του πρώτου μισού της δεκαετίας του 2000 ήταν κυρίαρχες, αλλά καμία όσο η F2004 του Ρος Μπρον και του Ρόρι Μπιρν. Είχε γίνει σαφές από τις πρώτες κιόλας δοκιμές του χειμώνα, που το cavallino ήταν ταχύτερο των Williams και McLaren με γεμάτο δοχείο καυσίμων.

Ο Σουμάχερ οδηγούσε σε πλήρη ρυθμό στα GP, συνήθως, μέχρι το πρώτο πιτ-στοπ, κι έπειτα έκανε περίπατο μέχρι την καρό σημαία. Κέρδισε 12 νίκες στους πρώτους 13 αγώνες, και εξασφάλισε το έβδομό του πρωτάθλημα-ρεκόρ στο GP Βελγίο στο τέλος του καλοκαιριού.

2009 - Brawn BGP 001

Το μονοθέσιο με το οποίο ο Τζένσον Μπάτον κέρδισε διά περιπάτου το πρωτάθλημα του 2009. Ο Ρος Μπρον, που μόλις είχε αγοράσει την ομάδα της Honda -έναντι μίας λίρας- μετά την αποχώρηση των Ιαπώνων στο τέλος του 2008, επινόησε την επαναστατική ιδέα του διπλού διαχύτη, κάνοντας την πρώτη και μοναδική Brawn της ιστορίας απόλυτα κυρίαρχη στο ξεκίνημα της χρονιάς.

Ο διπλός διαχύτης έκανε το μονοθέσιο 1 δευτερόλεπτο ταχύτερο του ανταγωνισμού στο πρώτο GP, στην Αυστραλία. Μέχρι ο ανταγωνισμός να αντιγράψει το διπλό διαχύτη (κυρίως οι Toyota και Red Bull) ο Μπάτον είχε κερδίσει 6 αγώνες.

2011 - Red Bull RB7

Στα τέσσερα χρόνια κυριαρχίας της Red Bull και του Φέτελ (2010-'13), η RB7 του 2011 -η τρίτη μετεξέλιξη της φιλοσοφίας του 2009- του Άντριαν Νιούι ήταν η πλέον τρομακτική για τον ανταγωνισμό. Ο Σεμπάστιαν Φέτελ κέρδισε πέντε από τους έξι πρώτους αγώνες, καθώς η RB7 δεν έδειχνε καμία εμφανή αδυναμία σε καμία πίστα.

Ο πρωταθλητής Φέτελ στις πρώτες δοκιμές της Μελβούρνης ήταν 0,8'' ταχύτερος του ανταγωνισμού, και κέρδισε τον αγώνα με διαφορά 22''. Κι αυτό παρότι ακόμη δεν είχαν στη διάθεσή τους το σύστημα KERS, του κινητήρα της Renault. O Φέτελ εξασφάλισε το δεύτερό του πρωτάθλημα πέντε GP πριν το τέλος της σεζόν.

2014 - Mercedes W05

Ο πυρήνας της απόλυτης κυριαρχίας της Mercedes W05 στο ξεκίνημα της υβριδικής εποχής της F1 ήταν ο κινητήρας της: η επαναστατική ιδέα του split turbo, που οι μηχανολόγοι της Mercedes HPP διαχώρισαν σε δύο τμήματα, τα τοποθέτησαν στις δύο πλευρές του κινητήρα V6 και στην περιεχόμενη γωνία του V έβαλαν ομοαξονικά τον ηλεκτροκινητήρα MGU-H.

Ο ανταγωνισμός των Ferrari και Renault βρέθηκε αμέσως να υστερεί κξατά 40-60 ίππους, και χρειάστηκε πάνω από τέσσερα χρόνια για υιοθετήσει αυτή την τεχνολογία. Στη Μελβούρνη ο Νίκο Ρόσμπεργκ κέρδισε με διαφορά 25'', και εντέλει ο Λιούις Χάμιλτον κέρδισε το δεύτερο πρωτάθλημα της καριέρας του σχετικά εύκολα - παρότι οι δύο οδηγοί της ομάδας συγκρούστηκαν τρεις φορές. Η Mercedes συνέχισε να κυριαρχεί μέχρι την ανατολή της δεκαετίας του 2020.