Το Grand Prix του Σίλβερστοουν ήταν συγκλονιστικό από την αρχή ως το τέλος. Η εγκατάλειψη του Εστεμπάν Οκόν στον 39ο γύρο έφερε στην πίστα το αυτοκίνητο ασφαλείας, γεγονός που εκμηδένισε τις διαφορές μεταξύ των οδηγών και έδωσε τη δυνατότητα σε πολλούς εξ αυτών να αλλάξουν τα ελαστικά τους. Έτσι, ο Κάρλος Σάινθ, ο Σέρτζιο Πέρεζ και ο Λιούις Χάμιλτον πήγαν άμεσα στη μαλακή γόμα, εκτός όμως από τον Σαρλ Λεκλέρ, ο οποίος έμεινε με την σκληρή.

Αυτή η διαφορά έδωσε το έναυσμα για τις επικές μονομαχίες των τριών τελευταίων στον 45ο γύρο, με τους τρεις οδηγούς να επιχειρούν (και να πραγματοποιούν) συνεχόμενα προσπεράσματα. Για σχεδόν δύο γύρους, αυτό που βλέπαμε ήταν τρία μονοθέσια να έχουν απόσταση μικρότερη του δευτερολέπτου και να επιτίθενται το ένα στο άλλο, με τον Σέρτζιο Πέρεζ να βγαίνει νικητής και να σκαρφαλώνει στη δεύτερη θέση, έχοντας ακριβώς από πίσω τον Λιούις Χάμιλτον. Αντίθετα, ο Σαρλ Λεκλέρ ήταν ο μεγάλος χαμένος όλης της ιστορίας αφού από την πρώτη (πριν από την εγκατάλειψη του Εστεμπάν Οκόν) έπεσε στην τέταρτη, χάνοντας την ευκαιρία να περιορίσει το προβάδισμα του Μαξ Φερστάπεν στην κούρσα για την κατάκτηση του τίτλου.