Η εικόνα του Άιρτον Σένα στα κόκκινα της Ferrari είναι ένας ανεκπλήρωτος πόθος για πολλούς τιφόζι, που όμως λίγο έλειψε να συμβεί το 1994: ο θρυλικός Βραζιλιάνος εξέφρασε με αρκετή έμφαση την επιθυμία του να πάει στο Μαρανέλο το 1994, όπως είπε πρόσφατα ο Ζαν Τοντ - όμως ο Γάλλος θέλησε να τηρήσει τις συμφωνίες του με τον Ζαν Αλεζί και τον Γκέρχαρντ Μπέργκερ.

Είναι πολύ πιθανόν ο Άιρτον να διέβλεπε, τότε, την σοβαρή προσπάθεια αναγέννησης της Ferrari υπό τον Τοντ. Για τη Scuderia είχαν εκείνη την εποχή περάσει 14 χρόνια (όσα ακριβώς και σήμερα) από την τελευταία φορά που ανέδειξε έναν πρωταθλητή, τον Τζόντι Σέκτερ το 1979, και είχε περάσει η "πέτρινη" δεκαετία του 1980 - που κορυφώθηκε με τον θάνατο του Έντσο Φεράρι τον Αύγουστο του 1988.

Η αναγέννηση της Scuderia δεν θα αργούσε: ο Τοντ θα δομούσε την υπερομάδα με τον Μίκαελ Σουμάχερ και τον Ρος Μπρον το 1996. Ο Σένα ενδεχομένως να διέβλεπε το μέλλον, πέραν φυσικά του γεγονότος ότι για κάθε οδηγό, ακόμα και για τον Βραζιλιάνο, είναι διαχρονικό το δέλεαρ της αγωνιστικής φόρμας της πιο ιστορικής ομάδας της F1.

Ο Τοντ πρόσφατα αποκάλυψε πολλές, σημαντικές λεπτομέρειες μιας συνεργασίας δύο τιτάνων της F1, που δεν έμελλε να γίνει ποτέ: "Λίγες εβδομάδες αφότου πήγα [στη Ferrari] συνάντησα τον Άιρτον Σένα κατά το τριήμερο του GP της Μόντσα στο ξενοδοχείο που διαμέναμε, στη λίμνη Κόμο.

Του έκανα την πρόταση να έρθει στη Ferrari το 1995, αλλά εκείνος πίεζε για το 1994. Είχαμε ήδη συμβόλαιο με δύο οδηγούς, τον Ζαν Αλεζί και τον Γκέρχαρντ Μπέργκερ, κι έτσι δεν μπορούσαμε να ικανοποιήσουμε την απαίτησή του. Όταν ο Άιρτον ρώτησε να μάθει γιατί, του εξήγησα την κατάσταση".

Ο Τοντ, νυν πρόεδρος της FIA, συμπλήρωσε: "Δεν το έβαλε κάτω, όμως. Μου είπε ότι τα συμβόλαια στη Formula 1 δεν μετράνε, αλλά του είπα ότι για μένα ένα συμβόλαιο πρέπει να τηρείται. Οπότε, του προσφέραμε μια συμφωνία για το 1995, αλλά δυστυχώς όλοι ξέρουμε τι συνέβη".

Ο Τοντ βρήκε τη Ferrari σχεδόν διαλυμένη. Ο Αλέν Προστ είχε αποχωρήσει λίγα χρόνια πριν έχοντας παρομοιάσει το κόκκινο μονοθέσιο με αγγλικό λεωφορείο και η υπομονή του ιταλικού Τύπου και των τιφόζι για τα άνυδρα χρόνια εξαντλούνταν.

"Ήθελα έναν κορυφαίο οδηγό, διότι όταν πήγα στη Ferrari οι επικεφαλής του σασί έλεγαν ότι δεν κερδίζαμε λόγω κινητήρα, για άλλους το πρόβλημα ήταν το σασί, και για άλλους την ευθύνη έφεραν οι οδηγοί", συνέχισε ο Τοντ.

"Οπότε είπα στον εαυτό μου πως μια παράμετρο μπορούμε να τη λύσουμε, αν πάρουμε τον καλύτερο οδηγό του κόσμου ή τουλάχιστον έναν που ήταν ήδη πρωταθλητής. Έτσι θα εξαφανίζαμε μία από τις δικαιολογίες. Αν είχαμε τον Σένα, κανείς δεν θα έδειχνε με το δάχτυλο τον οδηγό - και για το λόγο αυτό μετέπειτα πήραμε τον Μίκαελ [Σουμάχερ]", κατέληξε ο Γάλλος.