Ο Βρετανός Σίμοντς, μία από τις πιο εμβληματικές προσωπικότητες μεταξύ των τεχνικών της Formula 1 από τη δεκαετία του 1980, εργάστηκε με τους τρεις θρύλους του σπορ κάθε δεκαετία: με τον Άιρτον Σένα όταν ο Βραζιλιάνος έκανε το ντεμπούτο του στη F1 με την Toleman το 1984, με τον Μίκαελ Σουμάχερ όταν κατέκτησε τους τίτλους του 1994-'95 με τη Benetton, και με τον Φερνάντο Αλόνσο στα δύο πρωταθλήματα του Ισπανού με τη Renault το 2005'-06.

"Το ενδιαφέρον είναι πως, λίγο ή πολύ, δούλεψα με τον καθένα από αυτούς με μια δεκαετία διαφορά", είπε ο Σίμοντς, σε ερώτηση πώς θα συνέκρινε τους τρεις θρύλους της F1. "Αυτό που πρέπει να θυμάστε είναι ότι αυτό που ζητούμε από έναν οδηγό ήταν πολύ διαφορετικό σε αυτές τις τρεις δεκαετίες. Μια δεκαετία σε κάθε οργανισμό είναι αρκετά μεγάλο διάστημα, αλλά, στον μηχανοκίνητο αθλητισμό, είναι σαν ένας αιώνας - τα πράγματα αλλάζουν τόσο, τόσο γρήγορα".

Ο Βρετανός, συγκεκριμένα, εξήγησε: "Με τον Άιρτον, που συνεργαζόμασταν στην Toleman, ήταν οι μέρες που ουσιαστικά δεν είχαμε καθόλου δεδομένα, μόλις τότε αναπτύσσαμε τις πρώτες μας συσκευές συλλογής δεδομένων. Οπότε, βασιζόμασταν υπερβολικά στον οδηγό, ακόμα και για τις στροφές του κινητήρα που είχε στο τέλος της ευθείας, αν έχουμε επιλέξει τη σωστή σχέση μετάδοσης, για τις θερμοκρασίες του νερού και του λαδιού, τέτοια πράγματα.

Πέραν της γρήγορης οδήγησης, και της τακτικής, έπρεπε να σκεφτούμε και όλα αυτά. Όταν φτάσαμε στον Φερνάντο, γνωρίζαμε απίστευτα περισσότερα πράγματα για όσα συμβαίνουν στο αυτοκίνητο, από όσα γνωρίζει ο οδηγός σχετικά με αυτές τις λεπτομέρειες. Οπότε [τον καιρό του Φερνάντο] αυτό που ζητούσες από τον οδηγό ήταν να προσαρμόσεις τη δυναμική συμπεριφορά του αυτοκινήτου σε κάτι που μπορούσε να χειριστεί.

Στον Μάικλ, για παράδειγμα, άρεσε ένα αρκετά ασταθές μονοθέσιο. Κάτι τέτοιο μπορεί να κάνει ένα αυτοκίνητο πολύ γρήγορο, αλλά θα πρέπει να είσαι ένας αναθεματισμένα καλός οδηγός για να το χειριστείς. Συνηθίζαμε να κάνουμε με το στήσιμο το αυτοκίνητο αρκετά ασταθές, και οι οδηγοί δίπλα του συχνά πάσχιζαν με αυτό, εξαιτίας του πώς ήταν τα πράγματα. Οπότε είναι δύσκολο να κατατάξεις έναν οδηγό όταν κοιτάζεις διαφορετικές χρονικές περιόδους".

Ο Σίμοντς, που είναι σήμερα Τεχνικός Διευθυντής της Formula 1, δεν θέλησε να ξεχωρίσει το μεγαλύτερο ταλέντο από τους τρεις οδηγούς, αλλά μίλησε για τις κοινές αρετές που μοιράζονταν οι Σένα, Σουμάχερ και Αλόνσο: "Πιστεύω ότι υπάρχουν κοινά χαρακτηριστικά των οδηγών που ξεχωρίζουν, και το κυριότερο είναι η τεράστια αυτοπεποίθηση.

Κάθε καλός οδηγός πιστεύει όχι μόνο ότι είναι καλός, αλλά ότι είναι ο καλύτερος. Κι αυτό είναι πολύ, πολύ σημαντικό. Και ισχύει όχι μόνο στο μότορσπορ, αλλά σε κάθε άθλημα. Χρειάζεσαι κάτι τέτοιο για να μην χρειάζεται να σκέφτεσαι πότε θα φρενάρεις, πότε θα στρίψεις το τιμόνι, πότε θα πέσεις στο γκάζι - πρέπει να σου βγαίνει φυσικά, κι έπειτα πρέπει να διαθέτεις ευφυΐα για να καταλαβαίνεις πότε πέτυχες να κάνεις κάτι και πότε απέτυχες.

Αυτό είναι που σε κάνει γρήγορο, και έπειτα προσθέτεις όλα τα υπόλοιπα που σε κάνουν ολοκληρωμένο οδηγό αγώνων - την περαιτέρω ευφυΐα για να καταλαβαίνεις την κατάσταση με τη στρατηγική, τη φυσική κατάσταση, όλα αυτά", συμπλήρωσε ο Βρετανός.

Και κατέληξε: "Οι έξυπνοι οδηγοί είναι εκείνοι που σκέφτονται κάθε ξεχωριστό τμήμα της πίστας και αφοσιώνονται σε αυτό, έπειτα τα προσθέτουν όλα μαζί και παράγουν έναν γρήγορο γύρο. Αυτοί οι τύποι είναι τόσο καλοί που κάνουν 5 ως 10 γύρους, και κινούνται όσο γρήγορα θα μπορούσαν να κινηθούν. Όχι με υπερπροσπάθεια, που θα τους έκανε πιο αργούς.

Είναι κάποιοι που προσπαθούν πιο σκληρά από όσο πρέπει, και στη F1 το βλέπεις συχνά διότι ο μεγαλύτερός του ανταγωνιστής είναι ο άλλος οδηγός της ομάδας σου. Όλοι το ξέρουν αυτό. Αν προσπαθείς πολύ σκληρά τότε οδηγείς πιο αργά, διότι πρέπει να είσαι ήρεμος στην οδήγηση μιας Formula 1".