Σε περίπτωση που υπάρχει κάποιος άλλος άνθρωπος πλην του Σερ Φρανκ Γουίλιαμς στην ιστορία της Formula 1 που θα μπορούσε χάσει τον Άιρτον Σένα σε ένα από τα μονοθέσιά του να διατηρήσει τέτοιο γενικευμένο σεβασμό και αγάπη προς το πρόσωπό του, είναι αληθινά δύσκολο να σκεφτεί κανείς ποιος θα μπορούσε να ήταν.

Δεν ήταν μόνο η ευγένεια και η γλυκύτητα σε κάθε λέξη και σε κάθε μορφασμό του προσώπου του, όταν μιλούσε, με τον χαμηλόφωνό του τόνο. Ούτε ήταν μόνο το περιεχόμενο και το θαυμαστό επίπεδο όσων έλεγε. Ήταν κάτι πολύ βαθύτερο.

Ο Σερ Φρανκ Γουίλιαμς ήταν ο τελευταίος αληθινός ομαδάρχης. Ο τελευταίος ιδιοκτήτης ομάδας που κατάφερε να αντισταθεί στη λαίλαπα της επέλασης των ομάδων που βασιζόταν στα δισεκατομμύρια μιας αυτοκινητοβιομηχανίας ή μια πολυεθνικής. Ο τελευταίος γνήσιος «γκαραζιέρης» που κατάφερε να φτάσει σε τόσο υψηλό διανοητικό και τεχνολογικό επίπεδο, που να κερδίζει τους πολυεθνικούς τιτάνες, μόνο με την ευφυΐα, την ικανότητα, τον ελιγμό του.

Διότι η γέννηση των ομάδων που σήμερα πρωταγωνιστούν στη Formula 1 ήταν πολύ διαφορετική από την ιστορία της Williams Racing. Η σημερινή Mercedes γεννήθηκε αγοράζοντας μια ήδη έτοιμη ομάδα, την ομάδα που ήταν παλαιότερα γνωστή ως Tyrell, BAR, Honda και Brawn GP, και έπειτα με ενέσεις εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων τη γιγάντωσε. Το ίδιο και η Red Bull, αγοράζοντας τη Jaguar / Stewart.

Όμως, η ιστορία του Σερ Φρανκ ήταν πολύ διαφορετική. Γεννημένος το 1942, γιος αξιωματικού της RAF στο β' παγκόσμιο πόλεμο και μιας δασκάλας για παιδιά με ειδικές ανάγκες, σε ηλικία 19 ετών ο Φρανκ Ουίλιαμς ήταν ένας νεαρός οδηγός αγώνων και μηχανικός που χρηματοδοτούσε το πάθος του για τους αγώνες δουλεύοντας ως περιφερόμενος πωλητής λαχανικών και μπακαλικής.

Ο Σερ Φρανκ Γουίλιαμς, επίσης, ήταν ένας άνθρωπος που δεν δίστασε στα 24 χρόνια της ζωής του να δημιουργήσει μια δική του αγωνιστική ομάδα, τη Frank Williams Racing, παρότι το υπόβαθρό του δεν είχε καμία πρόσβαση σε οποιουδήποτε είδους διασυνδέσεις και πλούτο.

Ήταν ένας άνθρωπος που στα 27 του αγόρασε μια F1 της Brabham και έβαλε στο κόκπιτ της τον Πιρς Κουράζ, και στα 30 του δημιούργησε το πρώτο μονοθέσιο F1 της αμιγώς δικής του ομάδας, με τον σχεδιαστή Λεν Μπέιλι.

Με ένα αρκετά σκληρό παιχνίδισμα της τύχης, οδηγώντας αυτό το πρώτο μονοθέσιο στον πρώτο του αγώνα, ο Χένρι Πεσκαρόλο το κατέστρεψε σε ένα σφοδρό ατύχημα. Τα πράγματα έδειχναν στραγγαλιστικά για τον Φρανκ Ουίλιαμς, που δεν είχε καν χρήματα να πληρώσει τον λογαριασμό του τηλεφώνου.

Τότε, ο 30χρονος Γουίλιαμς άρχισε να κάνει τις δουλειές του μέσα σε έναν εγγλέζικο κόκκινο τηλεφωνικό θάλαμο του Grove. Και όχι μόνο κράτησε το μικρό του γκαράζ στη ζωή, αλλά σύντομα το επανέφερε στους αγώνες. Του πήρε πάνω από μία πενταετία, και ορισμένες άσχημα κλεισμένες πόρτες χορηγών -όπως της ιταλικής αυτοκινητοβιομηχανίας Iso Rivolta, που ποτέ δεν τήρησε τα συμφωνηθέντα-, ώσπου επιτέλους βρήκε τον πρώτο του μεγάλο χορηγό.

Ήταν ο Καναδός μεγιστάνας του πετρελαίου Ουόλτερ Γουλφ. Μαζί ίδρυσαν τη Wolf-Williams, που έκανε το ντεμπούτο της στη Formula 1 έχοντας αγοράσει ένα μονοθέσιο (761) της March. Η χρονιά δεν έφερε βαθμούς, και η συνεργασία με τη Wolf δεν μακροημέρευσε, όμως ο Φρανκ Γουίλιαμς είχε ήδη βάλει κάνει το πρώτο του, στιβαρό πάτημα στη F1.

Ένα πάτημα τόσο δυνατό, που μέσα σε δύο χρόνια -με την βοήθεια του Πάτρικ Χεντ, συνιδρυτή της Wiliams, και του ιδιοφυούς μηχανικού Φρανκ Ντέρνι- κατάφερε να κερδίσει μέσα στο Σίλβερστοουν την πρώτη νίκη της νεοσύστατης ομάδας του, με τον Κλέι Ρεγκατσόνι και τη Williams FW07.

Στην μόλις τέταρτη σεζόν της στη Formula 1, η ομάδα του Φρανκ Γουίλιαμς έγινε παγκόσμια πρωταθλήτρια το 1980, με το νταμπλ του τίτλου οδηγών με τον Άλαν Τζόουνς και των κατασκευαστών με έξι νίκες που πέτυχε ο Τζόουνς μαζί με τον Κάρλος Ρόιτεμαν. Η επιτυχία συνεχίστηκε μέχρι και το 1982, που η Williams ανέδειξε πρωταθλητή τον Κέκε Ρόσμπεργκ.

Παρά την ανάδυση της McLaren εκείνα τα χρόνια, η επόμενη τετραετία έμελλε να είναι εκείνη που γιγάντωσε τη Williams: καθώς η ομάδα εδραιωνόταν στην κορυφή της F1, ήρθαν οι πρώτοι αληθινά μεγάλοι χορηγοί, και οι αληθινά μεγάλοι οδηγοί - όπως ο Νέλσον Πικέ.

Αν και η Williams έμελλε να συνδεθεί εκείνη την εποχή με έναν νέο οδηγό, που δεν είχε ακόμα αναδειχθεί όσο ο Αλέν Προστ ή ο Πικέ: τον Νάιτζελ Μάνσελ. Και δεν θα ήταν παράλογο να σκεφτεί κανείς ότι δεν ήταν μόνο η κοινή εθνικότητα που είδε ο Γουίλιαμς στον «λέοντα». Ενδεχομένως να είδε και έναν οδηγό που υποθήκευσε το σπίτι που διέμενε η ίδια του η οικογένεια, για να φτάσει στη F1. Τόση ήταν η αυτοπεποίθηση του Μάνσελ, όση και του ίδιου του Williams στο τέλη της δεκαετίας του '60.

Όμως, το 1986 το πεπρωμένο θα επέφερε ένα ακόμη πλήγμα. Ο Γουίλιαμς ήταν συνεπιβάτης σε ένα νοικιασμένο Ford Sierra, καθώς η ομάδα είχε τελειώσει τις δοκιμές της στην πίστα του Πολ Ρικάρ και όδευε προς το αεροδρόμιο της Νίκαιας. Στη διαδρομή, ο οδηγός του αυτοκινήτου έχασε τον έλεγχο και η σπονδυλική στήλη του Φρανκ Ουίλιαμς βρέθηκε ανάμεσα στο κάθισμα του οδηγού και την οροφή, καθώς το αυτοκίνητο ανετράπη. Θα έμενε για πάντα καθηλωμένος σε αναπηρική καρέκλα.

Ο Γουίλιαμς θα έχανε όλα τα GP του 1986, και -σαν να μην έφτανε αυτό- το διάσημο κλατάρισμα του Μάνσελ στο φινάλε της Αδελαΐδας, μαζί με μια λάθος εκτίμηση για τη στρατηγική του Πικέ, θα στερούσε από την ομάδα τον τίτλο των οδηγών εκείνης της χρονιάς.

Ούτε αυτό ήταν ικανό να καταβάλλει τον Φρανκ Γουίλιαμς. Ούτε καν το γεγονός ότι τα επόμενα χρόνια άρχισε να αναδύεται η «αυτοκρατορία» της McLaren με τη Honda. Ο κάποτε άφραγκος μηχανικός, που μιλούσε για δουλειές από έναν κόκκινο τηλεφωνικό θάλαμο, εντόπισε το ταλέντο του Άντριαν Νιούι, προσέλκυσε παγκόσμιους χορηγούς, και από το 1992 κατέρριψε την αυτοκρατορία της McLaren, δημιουργώντας την αυτοκρατορία της Williams-Renault.

Κυριάρχησε τη δεκαετία του 1990 με τους τίτλους του Προστ, του Ντέιμον Χιλ, του Ζακ Βιλνέβ, δημιούγησε τη θρυλική FW14B με την ενεργητική της ανάρτηση, και έπειτα την FW15C (του Προστ) που ακόμα και σήμερα θεωρείται ένα από τα πλέον προηγμένα μονοθέσια της εποχής τους στη F1, με την τροποποιημένη της ενεργητική ανάρτηση και το ABS.

Ήταν το απόγειο. Παρότι μετά τη Renault δημιουργήθηκε μια νέα εποχή συνεργασίας με τη BMW, η κόκκινη ατμομηχανή της Ferrari με τον Μίκαελ Σουμάχερ, τον Ζαν Τοντ και τον Ρος Μπρον ήταν τη δεκαετία του 2000 σχεδόν ανίκητη.

Έμοιαζε, έκτοτε, αδύνατο για έναν παλιό «γκαραζίστα» να ανταγωνιστική την επέλαση των πολυεθνικών και την παρέλαση των εκατομμυρίων. Και τα πράγματα επιδεινώνονταν, με το πέρασμα κάθε χρόνου των τελευταίων δύο δεκαετιών – αν σκεφτεί μόνο κανείς τον ετήσιο προϋπολογισμό μισού δισ. δολαρίων της Toyota.

Το 2020, η Williams Racing πέρασε στα χέρια του αμερικανικού επενδυτικού γίγαντα Darliton Capital. Και ο Σερ Φρανκ Γουίλιαμς έμεινε στην ιστορία ως ο τελευταίος άνθρωπος που νίκησε τις πολυεθνικές στη F1.

«Χωρίς να έχει τίποτα στα χέρια του δημιούργησε τη σπουδαία του ομάδα, παρότι ο ίδιος πέρασε πολλές δύσκολες στιγμές στη F1, χάνοντας οδηγούς και έχοντας και ο ίδιος το ατύχημά του» δήλωσε πέρσι η κόρη του, Κλερ Γουίλιαμς, που τον είχε διαδεχθεί στην ηγεσία της ομάδας από το 2012, που ο Σερ Φρανκ σταμάτησε να ταξιδεύει.

«Όμως το πάθος του ήταν πάντα η ομάδα, και πάντα ήταν οι αγώνες. Απλά το λατρεύει. Πάντα έλεγε ότι η F1 ήταν σαν οξυγόνο για εκείνον. Ήταν πάντοτε ο ήρωάς μου και ξέρω ότι ο κόσμος δεν θα ξεχάσει ποτέ την κληρονομία του, και όσα προσέφερε σε αυτό το σπορ όλα τα προηγούμενα χρόνια».

Photo credits: Williams F1 Media