Αν επιβεβαιωθούν τα δημοσιεύματα αυτά, τότε αυτή θα είναι η τέταρτη φορά που ο Νιούι και η Ferrari αποτυγχάνουν να φτάσουν σε συμφωνία. Και πιθανώς δεν θα υπάρξει άλλη ευκαιρία για τη Scuderia να εντάξει στο δυναμικό της τον πλέον επιτυχημένο σχεδιαστή της Formula 1, ο οποίος είναι σήμερα 65 ετών.

Σύμφωνα τόσο με το περιοδικό Autosprint όσο και με την εφημερδία Corriere dello Sport, ο Νιούι επέλεξε την Aston Martin F1 για τον επόμενο σταθμό της καριέρας του -όταν θα λήξει και τυπικά η συνεργασία του με τη Red Bull Racing, τον Μάρτιο του 2025- με τετραετές συμβόλαιο συνολικών απολαβών 100 εκατομμυρίων ευρώ.

Μαζί με τις απολαβές αυτές, ο Λόρενς Στρολ φέρεται να έχει προσφέρει στον Νιούι και τον πλήρη έλεγχο κάθε φάσης της κατασκευής του μονοθεσίου, καθώς και πιθανότατα έχει αποδεχθεί την πρόσληψη μιας σειράς σχεδιαστών και τεχνικών που θα πλαισιώσουν την ομάδα του Βρετανού αεροδυναμιστή.

Παράλληλα, ως γνωστόν, το 2026 η Aston Martin F1 θα ξεκινήσει την αποκλειστική της συνεργασία με τη Honda για την προμήθεια των μονάδων ισχύος των μονοθεσίων της - και λέγεται ότι αυτή η παράμετρος έπαιξε σημαντικό ρόλο στην απόφαση του Νιούι.

Με τους κινητήρες της Honda η Red Bull Racing γνωρίζει τη δόξα των τελευταίων ετών, και ο Νιούι δείχνει να προτιμά την εμπειρία της ιαπωνικής εταιρείας σε σχέση με το βήμα προς το άγνωστο που κάνει η RBR με τη νεοσύστατη Red Bull Ford Powertrains για την εξέλιξη των καινούριων μονάδων ισχύος του 2026.

Το “ναυάγιο” με τη Ferrari
Πολλαπλές πηγές τις τελευταίες εβδομάδες επιβεβαίωναν ότι ο Άντριαν Νιούι είχε υπογράψει ένα μη-δεσμευτικό προσύμφωνο με τη Scuderia Ferrari, πριν από τις τελευταίες εξελίξεις που τελικά τον έφεραν στις πύλες του εργοστασίου της Aston στο Σίλβερστοουν της Αγγλίας. Τι άλλαξε, και τελικά το προσύμφωνο δεν προχώρησε σε συμβόλαιο με την ομάδα του Μαρανέλο;

Η ιταλική ομάδα, και όχι ο Νιούι, φέρεται να ήταν η πλευρά που δεν προχώρησε τη συμφωνία. Ο λόγος που έκανε την επιλογή αυτή φέρεται να οφείλεται στην μακρά λίστα με πολύ σημαντικά και λεπτομερή αιτήματα του Νιούι προς τη διοίκηση της Scuderia - συμπεριλαμβανομένων πολυάριθμων προνομίων στη λήψη αποφάσεων.

Εάν η ανώτατη διοίκηση στο Μαρανέλο -δηλαδή ο πρόεδρος της Ferrari Τζον Έλακν- είχε αποδεχθεί αυτούς τους όρους, θα είχε παρακάμψει όχι μόνο τον διευθυντή της ομάδας Φρεντ Βασέρ, αλλά και σε κάποιο βαθμό και τον διευθύνοντα σύμβουλο Μπενεντέτο Βίνια.

Κατά συνέπεια, προφανώς με την έγκριση του Έλκαν, ο Βασέρ αποσύρθηκε από τη διαμάχη με την Aston Martin για τις υπηρεσίες του Νιούι, καθώς οι άλλοι δυνητικοί διεκδικητές των υπηρεσιών του Βρετανού -όπως η McLaren και η Mercedes- αποχώρησαν γρήγορα για διάφορους λόγους.

Βάσει της δομής, του παρελθόντος και της ιστορίας της, η Ferrari δύσκολα θα μπορούσε να είχε αποδεχθεί μια τόσο ευρεία εκχώρηση εξουσιών στον Νιούι. Επιπλέον, η ιταλική ομάδα αυτή τη στιγμή δεν χρειάζεται έναν “επιβλέποντα” του τεχνικού της τμήματος με συμβουλευτικό ρόλο, πιθανώς από την απομακρυσμένη του βάση στην Αγγλία, αλλά έναν άνθρωπο που θα αναλάβει την καθημερινή διεύθυνση του τεχνικού της τμήματος μετά την αποχώρηση του Ενρίκο Καρντίλε. Για την Aston Martin.

Για άλλη μια φορά, οι Έλκαν, Βίνια και Βασέρ μένουν πιστοί στο δόγμα της Scuderia ότι η ομάδα έχει μεγαλύτερη σημασία από τα μεμονωμένα άτομα. Δόγμα από το οποίο πρόσεξαν ιδιαίτερα να μην παρεκκλίνουν ακόμα και τεράστιες προσωπικότητες όπως ο Ζαντ Τοντ και ο Μίκαελ Σουμάχερ.

Από την άλλη, βεβαίως, η Ferrari δεν έχει κατακτήσει κανένα πρωτάθλημα οδηγών από το 2007 και κατασκευαστών από το 2008, και ο ίδιος ο Έλκαν έχει υποσχεθεί ότι δεν θα αφήσει την ομάδα να φτάσει ξανά στην “ξηρασία” 21 ετών της άνυδρης περιόδου 1979-2000 - από τον τελευταίο της τίτλο οδηγών με τον Τζόντι Σέκτερ μέχρι τον πρώτο του Μίκαελ Σουμάχερ με τη Ferrari.

Έτσι, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, για τέταρτη φορά στην ιστορία της F1 ο κορυφαίος σχεδιαστής όλων των εποχών έφτασε στην αυλόπορτα του Μαρανέλο, αλλά εντέλει αυτή δεν άνοιξε.

Η πρώτη φορά που είχε συμβεί αυτό ήταν λίγο μετά τον τίτλο του Σέκτερ, λίγο πριν το μέσον της δεκαετίας του 1980. Έπειτα, προσπάθησε ο Ζαν Τοντ να τον προσελκύσει στο Μαρανέλο φτιάχνοντας την ιταλική “dream team” των Σουμάχερ-Μπρον-Μπιρν, και τέλος ο Στέφανο Ντομενικάλι το 2014.