Λιούις Χάμιλτον: To μεγάλο, φλογερό όνειρο ενός πρωταθλήματος με τη Ferrari

Ο Λιούις Χάμιλτον θα φτάσει σε έναν χρόνο από σήμερα στο εργοστάσιο που γράφτηκαν ορισμένοι από τους σπουδαιότερους μύθους της ιστορίας της παγκόσμιας αυτοκίνησης, και της Formula 1. Στο Μαρανέλο. Θα γίνει ο νέος πρωταγωνιστής στο μεγάλο πάλκο του παγκόσμιου motorsport που βρίσκεται στην επαρχία της Εμίλια Ρομάνια, ένα νέο είδωλο για τους τιφόζι.

Μέχρι τότε, το 2024 ο Λιούις Χάμιλτον θα σημειώσει άλλο ένα ρεκόρ: του οδηγού που έχει αγωνιστεί τις περισσότερες σεζόν της Formula 1 με την ίδια ομάδα, τη Mercedes. Θα κλείσει τον 12ο χρόνο του στο Μπράκλεϊ, το μεγαλύτερο κεφάλαιο της αγωνιστικής ζωής του, στο οποίο κέρδισε 6 παγκόσμια πρωταθλήματα που ακολούθησαν το πρώτο του, του 2008, στην εξαετία του με τη McLaren.

Όμως, ο θρίαμβος μιας οκταετίας κατέληξε στη στενωπό μιας πικρής διετίας: με τις προβληματικές Mercedes W13 και W14, τα δύο τελευταία χρόνια, ο Λιούις έζησε τις πρώτες του χρονιές στο σπορ -από τη rookie σεζον του το 2007- χωρίς να κερδίσει ούτε μία νίκη. Κι αυτό, ακόμα χειρότερα, έγινε σε αντίθεση με τον νεαρό διάδοχό του Τζορτζ Ράσελ, που κέρδισε στη Βραζιλία το 2022.

Η Mercedes, υπό το βάρος της αποτυχίας που ακολούθησε οκτώ χρόνια κυριαρχίας, έκανε ριζικές αλλαγές: επανέφερε τον τεχνικό διευθυντή της ένδοξης εποχής της, Τζέιμς Άλισον (στη θέση του Μάικ Έλιοτ), και του ανέθεσε να πετάξει στα σκουπίδια τις W13-W14 και να σχεδιάσει εν λευκώ τη W15 του 2024.

Το αποτέλεσμα της εργασίας του Άλισον, και της ομάδας, για το 2024, αναπόφευκτα θα συνδεθεί σύντομα -όταν ξεκινήσουν οι δοκιμές εξέλιξης των νέων μονοθεσίων, στις 21 Φεβρουαρίου στο Μπαχρέιν- με την απόφαση του Λιούις να φύγει για τη Ferrari. Είτε με αίσθημα ανακούφισης, είτε με αίσθημα πίκρας, αντίστροφο για κάθε πλευρά.

Διότι σίγουρα για τον Βρετανό πλανάται το ερώτημα: ποια από τις Mercedes και Ferrari θα είναι, τα προσεχή χρόνια, σε καλύτερη θέση να του προσφέρει τη δυνατότητα να διεκδικήσει το όγδοο πρωτάθλημά του; Πριν λίγες μέρες ο Λιούις έκλεισε τα 39 χρόνια του, και δεν έχει και ιδιαίτερη πολυτέλεια να περιμένει πολύ.

Ο Χάμιλτον αναμφίβολα θα είχε, πριν τις χθεσινές κατακλυσμιαίες εξελίξεις, την πρώτη εικόνα της W15 από τον προσομοιωτή του Μπράκλεϊ. Επίσης, πέρσι είχε δηλώσει με ιδιαίτερη βεβαιότητα και ακόμα μεγαλύτερη απογοήτευση πως πιθανότατα δεν θα καταφέρει κανείς να πιάσει τη Red Bull και τον Μαξ Φερστάπεν πριν τη μεγάλη αλλαγή των τεχνικών κανονισμών το 2026.

Σύμφωνα με άλλες πληροφορίες, επίσης, φέρεται να έπαιξε κομβικό ρόλο στην απόφασή του η αποχώρηση ενός υψηλόβαθμου τεχνικού -του Λικ Σερά, επικεφαλής του τμήματος Vehicle Performance- της Mercedes, ο οποίος θα ξεκινήσει να εργάζεται στη Ferrari επίσης από το 2025.

Ο Σερά αποχώρησε έπειτα από διαφωνία του με τον πρώην τεχνικό διευθυντή Μάικ Έλιοτ για τη σχεδιαστική φιλοσοφία των W13 και W14, και αποδείχθηκε πως είχε δίκιο. Όταν ο Τότο Βολφ πήρε την απόφαση της απομάκρυνσης του Έλιοτ από τον ρόλο και της επιστροφής του Άλισον, ο Σερά είχε ήδη συμφωνήσει με τη Ferrari. Και θα τον ακολουθήσουν στο Μαρανέλο κι άλλοι πρώην τεχνικοί της Mercedes F1.

Κατά συνέπεια, ίσως ο Χάμιλτον να ζύγισε ποια από τις Mercedes και Ferrari, ποιος εκ των Τότο Βολφ και Φρεντ Βασέρ αντίστοιχα, χτίζουν καλύτερα το οικοδόμημά τους για το 2026. Και να αποφάσισε υπέρ της δεύτερης επιλογής. Ήδη υπάρχουν πληροφορίες για τη σημαντική πρόοδο που έχει κάνει η Scuderia με τη νέα μονάδα ισχύος του ‘26, αλλά αυτή είναι μια ελάχιστη από το πλήθος των πληροφοριών στις οποίες έχει πρόσβαση ο Λιούις.

Ο μύθος του Cavallino
Πάντως, ακόμα κι αν καμία από τις Mercedes και Ferrari δεν καταφέρει να διεκδικήσει με αξιώσεις το πρωτάθλημα στα χρόνια που ο Λιούις θα παραμείνει στη F1, ο ίδιος θα έχει εκπληρώσει το μεγάλο όνειρο κάθε οδηγού στην ιστορία του motorsport: να οδηγήσει στη Formula 1 για τη Scuderia του Έντσο Φεράρι, με το Cavallino στο στήθος του, πάνω στο τιμόνι του, και στο ρύγχος του κόκπιτ του. Μια ανάλογη άνυδρη περίοδος στη Mercedes θα ήταν ίσως πολύ φτωχότερη συναισθημάτων για τον ίδιο, και ίσως θα επιτάχυνε τις σκέψεις αποχώρησής του.

Εξάλλου, το δέλεαρ της Scuderia Ferrari ήταν τεράστιο για τον Μίκαελ Σουμάχερ όταν κλήθηκε να αφήσει την σαφώς ταχύτερη Benetton του, και ήταν τεράστιο ακόμα και για τον Άιρτον Σένα, που είχε εξομολογηθεί στον αδερφό του Λεονάρντο ότι “το όνειρό του ήταν η Ferrari” - όνειρο που έσβησε για πάντα την Πρωτομαγιά του 1994. Ο Χάμιλτον θα ζήσει την πραγμάτωση αυτού του ονείρου. Κι όσο κι αν αυτή είναι μια μικρή λεπτομέρεια για την απόφασή του, δεν είναι καθόλου μικρή ότι θα γίνει οδηγός της Ferrari.

Σε κάθε περίπτωση, είτε γίνει πρωταθλητής με τη Scuderia είτε όχι, τα χρόνια του στη Ferrari θα είναι ένας συγκλονιστικός επίλογος που ταιριάζει σε έναν μεγάλο πρωταθλητή. Ειδικά αν συνδυαστεί με νίκες σε κάποια GP, κι ακόμα πιο ειδικά αν κερδίσει μέσα στη Μόντσα.

Αυτό, βεβαίως, δεν σημαίνει ότι για τον ίδιο δεν είναι μια τεράστια δοκιμασία. Ο οδηγός που πρόσφατα αναρωτήθηκε αν 'φταίω εγώ ή το αυτοκίνητο;' για την έλλειψη ανταγωνιστικότητάς του το 2023, και άφησε μια σπάνια εντύπωση εσωτερικών αμφιβολιών και έλλειψης αυτοπεποίθησης, καλείται τώρα να ξαναεμφανίσει τον Λιούις του GP Βραζιλίας 2021.

Κι ίσως η αλλαγή του κινήτρου να ήταν η μόνη ικανή να βγάλει εκείνον τον Λιούις στην επιφάνεια, ειδικά έχοντας να αντιμετωπίσει έναν οδηγό των ικανοτήτων του Σαρλ Λεκλέρ. Του Μονεγάσκου που είναι εκθαμβωτικός στον έναν γύρο, και έχει το όλο σύστημα λειτουργίας της ιταλικής ομάδας προσαρμοσμένο γύρω του.

Όμως ο Χάμιλτον ποτέ δεν είχε πρόβλημα με έναν ταχύ οδηγό στο διπλανό του γκαράζ, και έχει συνεργαστεί στο παρελθόν με τον Βασέρ: στη Formula 3 και στο GP2, τα δύο τελευταία χρόνια πριν την είσοδό του στη F1 το 2007. Ο Βασέρ ήταν ο διευθυντής της ομάδας ART με την οποία ο Λιούις έγινε πρωταθλητής στις μικρότερες κατηγορίες. Ήταν μια άκρως επιτυχημένη συνεργασία, που θα αναβιώσει στη δύση της καριέρας του Βρετανού και στο απόγειο εκείνης του Γάλλου.

Τι σημαίνει η μεταγραφή για τη Ferrari
Για τη Scuderia, η επιλογή του Χάμιλτον είναι μια πολύ ηχηρή δήλωση ότι στην εποχή του Φρεντ Βασέρ γίνονται σεισμικής ισχύος κινήσεις όπως εκείνες της εποχής του Ζαν Τοντ -με την πρόσληψη του Μίκαελ Σουμάχερ- που δίνουν στην ομάδα το κύρος, την ψυχολογία και το βάθος που χρειάζεται για να επιστρέψει στην κορυφή της Formula 1.

Κι επίσης, πιθανότατα ο Βρετανός δεν θα άφηνε την καλά κουρδισμένη μηχανή της Mercedes για μια Ferrari στην οποία θα διέβλεπε ακόμη τα μεγάλα προβλήματα των περασμένων ετών στον τρόπο με τον οποίο εκτελούσε τη στρατηγική της στους αγώνες. Κι ενδεχομένως να έχει κάποια σαφή στοιχεία στα χέρια του σχετικά με την απόδοση της νέας SF-24, ειδικά στον τομέα της διαχείρισης των ελαστικών της που ήταν η αχίλλειος πτέρνα της το 2023. Και για αυτά τα εύσημα ανήκουν στον Βασέρ.

Η Ferrari, θεωρητικά, δεν έχει βελτιωθεί σε απόδοση τον τελευταίο χρόνο σε σχέση με τις ημέρες του Ματία Μπινότο. Όμως, ο Βασέρ έχει προχωρήσει σε μια σειρά από κομβικές εσωτερικές αλλαγές και εξωτερικές προσθήκες στην ομάδα, που δείχνουν να έχουν τη δυναμική να διώξουν πολλά από τα φαντάσματα του παρελθόντος. Κι ο Χάμιλτον φαίνεται να πείστηκε από τη δυναμική αυτή.

Την ίδια στιγμή, η Scuderia θα καρπωθεί την τεράστια εμπειρία του Χάμιλτον στον τεχνικό/αγωνιστικό τομέα, καθώς και τη νοοτροπία ενός πρωταθλητή που δεν έχει στις τάξεις της από τις μέρες του Σεμπάστιαν Φέτελ το 2020. Όσο καλοί κι αν είναι οι Σαρλ Λεκλέρ και Κάρλος Σάινθ, δεν έχουν εμπλακεί ποτέ σε μια μάχη με αξιώσεις για το πρωτάθλημα της Formula 1. Κι εδώ είναι που έρχεται ο Λιούις, ο Λιούις του GP Βραζιλίας 2021, ο Λιούις με την εμπειρία των πολλαπλών μαχών τίτλου στο νήμα, για να αντιμετωπίσει την ισοπεδωτική αγωνιστική μηχανή ενός Μαξ Φερστάπεν γεμάτου αυτοπεποίθηση.