Ο Φερνάντο Αλόνσο ήταν το 2007 ο μεγαλύτερος αστέρας της Formula 1. Μόλις είχε πάρει τη μεγάλη του μεταγραφή στο Ουόκινγκ ως ο νέος δις παγκόσμιος πρωταθλητής, που είχε κερδίσει με τη Renault τα πρωταθλήματά του επί ίσοις όροις απέναντι στον Μίκαελ Σουμάχερ της Ferrari και στον Κίμι Ράικονεν της McLaren.

Για τη McLaren, η τοποθέτηση του νεαρού Λιούις Χάμιλτον δίπλα στον Φερνάντο Αλόνσο το 2007 (στις θέσεις των Ράικονεν και Χουάν Πάμπλο Μοντόγια) ήταν μια λογική κίνηση: ο Χάμιλτον, υπερταλέντο ήδη από τις μικρότερες κατηγορίες, θα αποκτούσε την απαραίτητη εμπειρία από τον Ισπανό, και ήταν ξεκάθαρο πως η αγγλική ομάδα επένδυσε στον Λιούις για το μέλλον της.

Κανείς δεν περίμενε ότι ο Χάμιλτον θα ήταν τόσο φαινομενικά καλός χωρίς καν να αποκτήσει εμπειρία, από την πρώτη του κιόλας χρονιά στη Formula 1. Έτσι, πολύ σύντομα -αρχής γενομένης από το GP του Μονακό εκείνης της χρονιάς- η σχέση των Αλόνσο-Χάμιλτον άρχισε να εκτροχιάζεται, εξεράγγη με την πρώτη νίκη του Χάμιλτον στον Καναδά, και έπιασε πάτο στο GP της Ουγγαρίας το ίδιο καλοκαίρι. Ήταν η αρχή του τέλους.

Μιάμιση δεκαετία μετά, ο Μαρκ Πρίστλεϊ, επικεφαλής μηχανικός της McLaren το 2007, έδωσε μέσω του προσωπικού του podcast μια παρασκηνιακή εκδοχή των πραγμάτων: "Οι μηχανικοί διαγκωνίζονταν μεταξύ τους για να καταφέρουν να επιλεχθούν εκείνοι για το αυτοκίνητο του Φερνάντο. Κανείς δεν ήθελε να ήταν στο αυτοκίνητο του Λιούις Χάμιλτον εκείνη την πρώτη του χρονιά, διότι δεν περίμεναν πολλά από εκείνον".

Ο Πρίστλεϊ συνέχισε: "Οι μηχανικοί θέλουμε να κερδίσουμε το πρωτάθλημα όσο πολύ το θέλουν και οι οδηγοί. Και φυσικά είχαμε τις περισσότερες πιθανότητες να το κερδίσουμε δουλεύοντας στο αυτοκίνητο του περσινού πρωταθλητή. Ή, τουλάχιστον, έτσι νομίζαμε. Όλοι στο εργοστάσιο είχαμε υψηλές προσδοκίες: όταν καταλάβαμε ότι κατασκευάσαμε ένα γρήγορο αυτοκίνητο, πιστέψαμε ότι ο Φερνάντο ήταν εκείνος που θα μας έφερνε τις διακρίσεις".

Ώσπου, φυσικά, όλα αυτά διαψεύστηκαν μέσα σε λίγους μήνες. Κανείς δεν περίμενε ότι ο Χάμιλτον θα ήταν τόσο καλός, πόσο μάλλον ότι θα «κοίταζε στα μάτια» από την πρώτη στιγμή τον πρωταθλητή. Και άρχισε ένας ανηλεής πόλεμος εντυπώσεων και ψυχολογίας μεταξύ των δύο, τον οποίο δεν μπόρεσε να χειριστεί ούτε ο Ρον Ντένις, τότε διευθυντής της ομάδας.

"Οι δύο οδηγοί κατά καιρούς παρέκκλιναν από τα προβλεπόμενα για να εξασφαλίσουν την υποστήριξη της ομάδας για τη δική τους πλευρά του γκαράζ. Ήταν σαν να ήθελαν να πατήσουν πάνω στον διπλανό τους, για να ανέβουν. Αυτό συνέβη το 2007 και στις δύο πλευρές του γκαράζ μας", συνέχισε ο Πρίστλεϊ.

"Συνέβη για έναν σωρό λόγους. Η McLaren έκανε πολύ κακή δουλειά στη διαχείριση του θέματος εκείνον τον καιρό. Ήταν η πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια που ζήσαμε μια τέτοια δυναμική μεταξύ των δύο οδηγών μας.

Ήταν πολύ κακή η δουλειά στη διαχείριση των μελών της ομάδας, όχι μόνο των δύο οδηγών αλλά και των ανθρώπων που βρισκόταν γύρω από τον καθένα τους, και οι οποίοι φυσιολογικά έκλιναν προς τον δικό τους οδηγό και έτσι δημιούργησαν αυτό το μεγάλο χάσμα στον πυρήνα της ομάδας.

Θα έλεγα ότι αυτός ήταν ο βασικός λόγος για τον οποίο αποτύχαμε να κερδίσουμε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα το 2007, μια χρονιά που είχαμε το μονοθέσιο, τους οδηγούς και όλους τους σωστούς ανθρώπους στην ομάδα για να το πετύχουμε. Το χάσαμε γιατί ως ομάδα δεν αποδίδαμε όπως μπορούσαμε, δεν ακολουθούσαμε όλοι την ίδια κατεύθυνση. Είχαμε αυτό το τεράστιο χαώδες βάραθρο στο κέντρο του γκαράζ μας", κατέληξε ο Βρετανός μηχανικός.