Την Κυριακή (23/11, 18.00) στο Ιντερλάγκος ο Σεμπάστιαν Φέτελ θα διεκδικήσει την 9η συνεχόμενη νίκη του φέτος. Μεγάλο ρεκόρ από μόνο του! Αν τα καταφέρει, το ρεκόρ δεν θα είναι απόλυτα δικό του.

Πριν από εκείνον υπήρξε ο Αλμπέρτο Ασκάρι. Ο Ιταλός οδηγός πήρε εννιά συνεχόμενες νίκες σε δύο σεζόν, το 1952 και το 1953. Μόνο στα 500 μίλια της Ιντιανάπολις δεν νίκησε το 1953, γιατί δεν συμμετείχε.

Όμως γνωρίζουμε ποιος ήταν ο Ασκάρι; Το όνομα του είναι διάσημο στους αγώνες αυτοκινήτου, καθώς αναδείχθηκε δύο φορές παγκόσμιος πρωταθλητής στη Φόρμουλα 1. Είναι ο μοναδικός Ιταλός παγκόσμιος πρωταθλητής και μάλιστα με μια κατακόκκινη Ferrari.

Το Sport24.gr αναζήτησε την ιστορία του χαρισματικού οδηγού που χάθηκε στα 36 του χρόνια σε μια ασυνήθιστη μέρα στη Μόντσα με τραγικές συμπτώσεις.

Ο Αλμπέρτο Ασκάρι γεννήθηκε στο Μιλάνο στις 13 Ιουλίου του 1918. Παιδική χαρά ήταν για τον ίδιο υπήρξαν οι πίστες αγώνων, καθώς ο πατέρας του, ο Αντόνιο ήταν κι εκείνος οδηγός αγώνων, αλλά χάθηκε νωρίς όταν ο Αλμπέρτο ήταν επτά χρονών.

Δουλειά για τον γιο του Αντόνιο υπήρχε πάντα στα συνεργεία και τα εργοστάσια αυτοκινήτων. Ο... κοντόχοντρος Αλμπέρτο (σ.σ. αυτό ήταν το παρατσούκλι του, ciccio) ξεκίνησε να τρέχει πρώτα με μοτοσικλέτες και έχοντας την ευκαιρία να οδηγήσει τα αυτοκίνητα του φίλου του πατέρα του, Έντσο Φεράρι, εγκατέλειψε τους δύο τροχούς.

Το ιδιαίτερο στυλ του

Σιγά σιγά μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ξεκίνησε η αγωνιστική δράση στην Ευρώπη. Και ο Ασκάρι με τη βοήθεια του φίλου του, Λουίτζι "Τζίτζι" Βιλορέζι, εξασφάλισε μια θέση στη Maserati. Ήταν ήδη πρωταγωνιστής και φυσικά μια θέση τον περίμενε στο νεοσύστατο πρωτάθλημα της Φόρμουλα 1, το 1950. Με τη Ferrari.

Χρειάστηκε να περιμένει ακόμα μια χρονιά για να πάρει την πρώτη νίκη στο παλιό Νίρμπουργκρινγκ και να θριαμβεύσει στη Μόντσα, στην πίστα που θα έχανε τη ζωή του πέντε χρόνια μετά.

Μολονότι ο Χουάν Μανουέλ Φάντζιο δεν αγωνίστηκε καθόλου το 1952, ο ερχομός της Ferrari 500 στο Σπα σηματοδότησε την έναρξη της κυριαρχίας του Ασκάρι και βέβαια του σερί του.

Ο οδηγός με το χαρακτηριστικό θαλασσί κράνος και το ασορτί πουκάμισο στο κατακόκκινο αυτοκίνητο προηγούνταν σε όλους τους αγώνες. Και ήταν άπιαστος.

Ο ίδιος ο Φεράρι έλεγε πως " ήταν αδύνατο να προσπεράσεις τον Ασκάρι όταν προηγούνταν. Το στυλ οδήγησης του ήταν ακριβές και μόνο δικό του. Ήταν εντυπωσιακός όταν προηγούνταν. Στη δεύτερη θέση και πίσω ήταν λιγότερο σίγουρος στις κινήσεις του". Φυσικά για τον άνθρωπο-συνώνυμο με τη Φόρμουλα 1 ο Ασκάρι δεν μπορούσε να συγκριθεί με τον Τάζιο Νουβολάρι, τον αγαπημένο του οδηγό. Αλλά βέβαια με εξαίρεση τον Ζιλ Βιλνέβ κανένας άλλος οδηγός δεν θύμισε ποτέ ξανά στον Φεράρι τον Νουβολάρι.

Ο Ασκάρι, ο Φάντζιο και ο Φαρίνα στην εκκίνηση

Η τελευταία νίκη στη σύντομη καριέρα του ήρθε στον αγώνα της Formula 2 σε μια πίστα στη Βέρνη, τα αποτελέσματα μετρούσαν στο παγκόσμιο πρωτάθλημα. Στον επόμενο αγώνα στη Μόντσα και ήδη παγκόσμιος πρωταθλητής για δεύτερη φορά ο Φάντζιο οδηγούσε τον αγώνα με τον τιμέιτ του, Τζουζέπε Φαρίνα και τις δύο Maserati των Φάντζιο και Ονόφρε Μαριμόν να τον ακολουθούν.

Στην Παραμπόλικα προσπάθησε να ρίξει γύρο σε δύο πιο αργούς οδηγούς, είχε τετακέ και εγκατέλειψε. Αυτή θα ήταν η τελευταία νίκη στην καριέρα του. Και ο τελευταίος αγώνας του με τη Ferrari.

Έχοντας πλέον οικογένεια και γνωρίζοντας πόσο "σφιχτός" ήταν ο Έντσο, αποφάσισε να πάει στη Lancia και να οδηγήσει το καινούργιο μοντέλο D50. Αποδείχθηκε κακή επιλογή γιατί οι Ιταλοί είχαν μείνει πίσω στην εξέλιξη. Ο Φεράρι του έδωσε ένα αυτοκίνητο για να μη χάσει το ιταλικό Grand Prix και εκεί "μονομάχησε" για την πρωτιά με τη Mercedes του Φάντζιο, μέχρι που έμεινε από κινητήρα.

Η D50 έκανε το ντεμπούτο της στον τελευταίο αγώνα της σεζόν, το ισπανικό Grand Prix στους δρόμους της Βαρκελώνης. Ήθελε έναν καλό οδηγό για να ελέγξει αυτό το μικρό "δυναμίτη" και αυτό έκανε, βρέθηκε στην pole position και οδήγησε τον αγώνα για εννέα γύρους, εγκαταλείποντας με πρόβλημα στο συμπλέκτη.

Ο Ασκάρι το 1955

Το 1955 θα ήταν η χρονιά που ο Ασκάρι θα διεκδικούσε τον τρίτο του τίτλο. Από την 2η θέση στην εκκίνηση, πήγαινε για το βάθρο και εγκατέλειψε όταν γλίστρησε σε λάδια. Πήρε νίκες με τη D50 στη Νάπολι και στο Τορίνο, αγώνες εκτός πρωταθλήματος.

Και φτάσαμε στο Μόντε Κάρλο, τον τελευταίο αγώνα της καριέρας του. Κληρονόμησε την πρωτιά μετά την εγκατάλειψη του Φάντζιο και του Στέρλινγκ Μος. Είκοσι γύρους από το τέλος έπεσε μέσα στο νερό, καθώς τα φρένα της Lancia τον πρόδωσαν. Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα της εποχής ο Ασκάρι είχε χάσει την αυτοσυγκέντρωση του μετά την εγκατάλειψη του Μος, παρατηρώντας τις αντιδράσεις των θεατών.

Ο Ασκάρι πέφτει στη θάλασσα

Απεγκλωβίστηκε από τη Lancia και κολύμπησε προς την προβλήτα. Γλύτωσε τη ζωή του με μοναδικό σουβενίρ... μια σπασμένη μύτη. Τέσσερις μέρες μετά ανακοινώθηκε ο θάνατος του και ολόκληρη η Ιταλία βυθίστηκε στο πένθος.

Στις 26 Μαΐου οδήγησε μέχρι τη Μόντσα έπειτα από το μήνυμα που του έστειλε ο φίλος του, Εουτζένιο Καστελότι. Ο 24χρονος οδηγός θα έκανε δοκιμές με μια Ferrari 750 Monza και ήθελε τη γνώμη του Ασκάρι. Ο τελευταίος δεν επρόκειτο να μπει στο αυτοκίνητο, αλλά το έκανε.

Μπήκε για πρώτη φορά σε αγωνιστικό αυτοκίνητο δίχως να φοράει το γούρικο κράνος του, το οποίο είχε πάει για επισκευή μετά από τη βουτιά στο λιμάνι του Μόντε Κάρλο. Ο θάνατος τον βρήκε στη γρήγορη αριστερή στροφή Βιαλόνε. Φορούσε το λευκό κράνος του Καστελότι, δεν κατάφερε να επιβιώσει της πρόσκρουσης και άφησε την τελευταία του πνοή λίγα λεπτά αργότερα.

Ήταν 36 χρονών και στη μέση μιας καριέρας που έμοιαζε και πάλι δυνατή. Δύο χρόνια μετά ο Καστελότι χάθηκε κι εκείνος σε δοκιμές με τη Ferrari στη Μόντενα.

Η Ferrari που στοίχισε τη ζωή στον Ασκάρι

Ο Ασκάρι άφησε πίσω του τη γυναίκα του και δύο ορφανά. Όπως και ο πατέρας του. Πατέρας και γιος ήταν 36 χρονών όταν πέθανε ο καθένας, έφυγαν και οι δύο στις 26 Ιουλίου σε μια γρήγορη αριστερή στροφή τέσσερις μέρες μετά από σοβαρά ατυχήματα που είχαν. Είχαν πάρει 13 νίκες και οδηγούσαν αυτοκίνητο με τον αριθμό 26. Πραγματικά πολλές συμπτώσεις.

Σύμφωνα με τον Μος ο Ασκάρι δεν διέθετε "το ταλέντο του Φάντζιο", ωστόσο ακόμα ένας αδικοχαμένος παγκόσμιος πρωταθλητής με τη Ferrari, ο Βρετανός Μάικ Χόθορν είχε πει " ο Ασκάρι ήταν ο ταχύτερος οδηγός που είδα ποτέ μου. Και όταν το λέω αυτό, εννοώ και τον Φάντζιο". Σε μόλις 32 συμμετοχές στη Φόρμουλα 1 πήρε 13 νίκες και το ποσοστό νικών του είναι χαμηλότερο μόνο από εκείνο του Φάντζιο. Πρόλαβε να πάρει δύο τίτλους και να εξασφαλίσει 14 pole positions

Περίπου ένα εκατομμύριο άνθρωποι απέτισαν φόρο τιμής στη σωρό του, η οποία είχε τεθεί σε λαϊκό προσκύνημα. Η στροφή που έχασε τη ζωή του, έγινε σικέιν αργότερα και φέρει το όνομα του. Δεκάδες σύλλογοι σε ολόκληρη την Ιταλία φέρουν το όνομα του και τιμούν τη μνήμη του.

Η Ιταλία περιμένει ακόμα τον επόμενο Ιταλό παγκόσμιο πρωταθλητή στη Φόρμουλα 1, περιμένει τον επόμενο Ασκάρι.