Το θέμα με τον Ιαβέρη δεν είναι πως έχει δίκιο. Δεν θα μπορούσε άλλωστε να έχει άδικο ένας άνθρωπος που μοιάζει να έχει κάνει σκοπό της ζωής του να μειώσει των αριθμών των ζωών που χάνονται στους ελληνικούς δρόμους.

Ο Ιαβέρης δεν αρκείται στο δίκιο, ούτε στις προτροπές. Μια ώρα μαζί του είναι αρκετή για να σε πείσει πως δεν είναι κάποιος που απλώς τονίζει το αυτονόητο.

Τόσα χρόνια έχει ψάξει και έχει σκεφτεί τα πάντα. Όλους τους τρόπους ευαισθητοποίησης, όλες τις γωνίες που θα του επιτρέψουν να πλησιάσει τους πάντες. Μεγάλους, νέους, φαντάρους, παιδιά.

Ξέρει τι να πει στον καθένα, πάει στα στρατόπεδα και δεν αρκείται στο "μην τρέχετε", αλλά λέει στους φαντάρους "σκεφτείτε τους γονείς σας, σκεφτείτε αυτούς που σας αγαπάνε, πόσο θα τους λείψετε, κάντε το γι' αυτούς".

Το πάθος του όταν μιλάει για την οδηγική ασφάλεια είναι μεγαλύτερο απ' όταν θυμάται τα νιάτα του, όταν στο Ράλλυ των Θεών τα έβαζε με τους "θεούς" ξένους οδηγούς και τους άφηνε πίσω του.

Έχει κάτι να πει για τον Ιάσονα και τον Mad Clip, την Πρωτοψάλτη, τον Άδωνι Γεωργιάδη και τα κορίτσια του GNTM. Όχι με το πόδι στο γκάζι, αλλά με το μυαλό στο φρένο και τα μάτια μπροστά, να ψάχνουν διαρκώς τρόπους να γίνουμε καλύτεροι στον δρόμο.

Για να είμαστε καλύτεροι παντού.

Συνέντευξη στους Θέμη Καίσαρη και Ηλία Καλλονά

Ο Ιαβέρης έχει γράψει τη δική του ξεχωριστή ιστορία στο Ράλλυ Ακρόπολις. Επομένως, σε προσωπικό επίπεδο, οι αναμνήσεις θα τον συνοδεύουν μία ζωή.

"Για εμένα το Ράλλυ Ακρόπολις είναι η ευκαιρία να συγκριθείς με το απόλυτα γρήγορο. Είκοσι οδηγοί μοιράζονται σε 10 θεούς και 10 ημίθεους. Για παράδειγμα, αν έρθει μπροστά σου ο Άρι Βατάνεν νιώθεις ένα δέος. Όταν λέμε: 'Ποιος είσαι, ο Βατάνεν'; Αποδεικνύεται πως μιλάμε για έναν θρύλο. Το ίδιο ισχύει για τους Χάνου Μίκολα και τον Κόλιν Μακ Ρέι. Είναι ασύγκριτοι. Οι οδηγοί εκείνης της εποχής είχαν ένα άλλο κύρος, υπήρχε μεγαλύτερος σεβασμός, δημιουργούσαν έναν μύθο γύρω από το όνομά τους.

Επειδή εκείνη την εποχή δεν υπήρχε το ίδιο ενδιαφέρον από τα ΜΜΕ, ήταν και μεγαλύτερη η ανυπομονησία να δεις τέτοιους οδηγούς από κοντά ή να τους ανταγωνιστείς σε έναν αγώνα. Τώρα, δεν περιμένει κάποιος να δει τον Οζιέ, τον Λεμπ ή τον Νεβίλ. Τον τρώει κάθε μέρα στη μάπα.

Όταν συνάντησα για πρώτη φορά αυτούς τους οδηγούς, υπήρχε μία ταπεινότητα και ένας σεβασμός. Στην πορεία, όμως, είδα πως είχα αντίστοιχη ταχύτητα με εκείνους. Μάλιστα, την τριετία από το '78 έως το '80, είχα μία μη εργοστασιακή Escort, υποδεέστερη από τους αντιπάλους μου, αλλά κατάφερα να τους κερδίσω 20 φορές σε ειδικές διαδρομές.

Τις έξι φορές βγήκα πρώτος, επτά βγήκα δεύτερος και άλλες επτά βγήκα τρίτος. Και η δεύτερη θέση σαν πρωτιά είναι, όταν σε έχει περάσει μόνο ένας και έχεις αφήσει πίσω σου πάνω από 20 τοπ οδηγούς".

Προφανώς, τη δεκαετία του '70 και του '80 υπήρχε μεγάλος ενθουσιασμός του κόσμου για το Ράλλυ Ακρόπολις. Άραγε, υπήρχε η ίδια ανυπομονησία κι από την πλευρά των Ελλήνων οδηγών;

"Οι περισσότεροι περίμεναν το Ράλλυ Ακρόπολις επειδή είχε μεγαλύτερη προβολή και είχε υψηλότερο συντελεστή βαθμών στο ελληνικό πρωτάθλημα. Εγώ τους είχα πει ότι κανονικά θα έπρεπε να απαγορεύεται να συγκεντρώνονται βαθμοί για το ελληνικό πρωτάθλημα.

Και θα έπρεπε να υπάρχει και χρόνος εισόδου. Θα έπρεπε να είναι αντίστοιχης λογικής με τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Δεν έχεις τη μίνιμουμ επίδοση; Δεν πας. Το λέω στα ίσια και σε όποιον δεν αρέσει, πίνει ξύδι. Δεν γίνεται σε αυτόΝ τον αγώνα να γίνονται βόλτες.

Αν είχα ένα καλύτερο αυτοκίνητο, θα μπορούσα να κατακτήσω το Ακρόπολις

Ακόμη κι εγώ συνήθως έμενα στους αγώνες. Μια-δύο φορές, όμως, που είχα ένα καλό νοικιασμένο αυτοκίνητο, κατάφερα να τους κοιτάξω στα μάτια. Δεν πήγα ποτέ, βέβαια, να συμμετέχω στο σουηδικό ράλι. Βλάκας είμαι; Να κολλήσω στα χιόνια και να με βγάλουν την άνοιξη όταν λιώσουν; Άρα διαλέγω το πεδίο μάχης. Οι Ρώσοι στον πόλεμο περίμεναν τους Γερμανούς στα χιόνια".

Αν είχα ένα καλύτερο αυτοκίνητο θα μπορούσα να κατακτήσω το Ακρόπολις, αλλά κι αντίστοιχους αγώνες. Όταν κερδίζεις 20 από τις 100 ειδικές, σημαίνει πως έχεις τα φόντα να πάρεις 60-70 ετάπ, χωρίς βέβαια να σου χαλάει το αυτοκίνητο. Άρχιζα δυνατά τις ειδικές, είχα ταχύτητα και κάποια στιγμή χανόμουν μέσα στον αγώνα. Πώς να μην χαθώ; Αφού μού είχε φύγει η ρόδα, είχε μείνει το αυτοκίνητο.

Με καλύτερο αυτοκίνητο, θα μπορούσα να έχω κερδίσει ένα Ακρόπολις. Αλλά όχι, δεν μου έχει μείνει παράπονο. Απλά δεν είχα την οικονομική δυνατότητα να έχω καλύτερο αυτοκίνητο.

Πρώτος ο Ιαβέρης; Impossible!

Σε μία ειδική διαδρομή στην Πάρνηθα, θυμάμαι τον Κώστα Στεφανή να έχει πάει στα χρονόμετρα και να μου λέει ότι είμαι πρώτος. Απίστευτα πράγματα. Και ρωτάει ο Ντέιβιντ Σάτον, που ήταν υπεύθυνος στη Ford, ποιος είναι πρώτος: 'Ο Ιαβέρης'. 'Second'; Ο Μίκολα. 'Third'; Ο Βάτανεν. Και αποκρίνεται: 'Impossible' (σ.σ. γέλια).

Πήρα την ειδική απέναντι σε θεούς. Βέβαια, πολλές φορές έμενα στην αρχή ενός αγώνα. Αυτό με ενοχλούσε. Προτιμούσα βέβαια να μείνω από λάθος κάποιου άλλου, παρά να φταίω εγώ.

Τότε μιλούσα με όλους τους οδηγούς θρύλους. Με τον Βάλντεγκαρντ, με τον Βάτανεν, με τον Μίκολα. Όλοι έλεγαν πως αν ήμουν σε μία άλλη χώρα, τότε θα ήμουν διεκδικητής του πρωταθλήματος. Σε αρκετές ειδικές στο Ακρόπολις είχαν... τρομάξει από την απόδοσή μου.

Στα τέλη της δεκαετίας του '70, όταν βγήκα πέμπτος στο Ράλι Ακρόπολις, ήμουν σε καλή φυσική κατάσταση. Από 115 κιλά είχα φτάσει 75. Πήγαινα όλη την Αθήνα με ποδήλατο. Τέσσερις ώρες πινγκ-πονγκ, με τους φίλους και τα παιδιά μου. Με βοηθούσε και στις αντιδράσεις στους αγώνες".

Ο Τζίγγερ έτρεχε μια χαρά, και σβέλτα πήγαινε και απειλούσε αγωνιστικά αρκετούς ιδιώτες ξένους

Μεταξύ των Ελλήνων οδηγών ράλλυ ήταν κι ο πρώην πρόεδρος της ΠΑΕ Παναθηναϊκός, Γιάννης Βαρδινογιάννης, γνωστός ως Τζίγγερ στους κόλπους του μηχανοκίνητου αθλητισμού.

"Βεβαίως κι ήταν καλός οδηγός. Δεν υπάρχουν κακοί οδηγοί. Ο Τζίγγερ έτρεχε μια χαρά. Και σβέλτα πήγαινε και απειλούσε αγωνιστικά αρκετούς ιδιώτες ξένους. Όπως κι ο Άρης Βωβός.

Τώρα η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιον Έλληνα οδηγό, διότι έχουν περάσει οχτώ χρόνια από το τελευταίο Ράλλυ Ακρόπολις. Θέλω να τους δω στον αγώνα. Γιατί αρκετούς εξ αυτών δεν τους γνωρίζω καν".

Πιστώνω στην κυβέρνηση ότι επέστρεψε το Ακρόπολις και χρεώνω στις προηγούμενες ότι δεν ασχολήθηκαν

Προφανώς και τα οχτώ χρόνια μη διεξαγωγής του Ράλλυ Ακρόπολις έπληξε τον μηχανοκίνητο αθλητισμό στην Ελλάδα. Ποιος, όμως, ήταν ο λόγος που φτάσαμε σε αυτό το σημείο;

"Το Ράλλυ Ακρόπολις κόστιζε πάρα πολύ σε λειτουργικά έξοδα. Ωστόσο, έγινε μία μεγάλη προσπάθεια και καταφέραμε να το διοργανώσουμε ξανά. Είχε μεγάλη συμβολή η κυβέρνηση και το υπουργείο. Είναι διαφορετικό να ψάχνει μία κυβέρνηση χορηγούς για ένα τέτοιο event και διαφορετικό εγώ.

Προφανώς και το πιστώνω στην κυβέρνηση. Όπως χρεώνω και στις προηγούμενες κυβερνήσεις ότι δεν ασχολήθηκαν για να έχουμε ξανά ένα κορυφαίο αθλητικό γεγονός.

Ήταν λάθος. Διότι τέτοια events αποτελούν διαφήμιση για τη χώρα στα πέρατα του πλανήτη. Ξέρεις, για τους Έλληνες ο πολιτισμός είναι το τζατζίκι, ο μουσακάς, το καμάκι και το σεξ στην παραλία. Στην πραγματικότητα, η ικανότητα διοργάνωσης του Ράλλυ Ακρόπολις αποτελεί τη μεγαλύτερη διαφήμιση για τη χώρα.

Διότι ενισχύει και τον τουρισμό στην ενδοχώρα, όταν περνάει από μέρη όπως οι Δελφοί και η Ιτέα. Ο τουρίστας θα πάρει αναμνηστικά, θα μείνει σε ξενοδοχεία και θα ενισχύσει την τοπική κοινωνία. Την ίδια στιγμή, θα μεταφέρει τις εμπειρίες και στους φίλους του".

Η νέα γενιά αυτοκινήτων, όπως είναι τα Tesla, δεν αποκλείεται να δώσουν τη λύση στη μείωση των θανατηφόρων ατυχημάτων, αλλά και στη γενικότερη βελτίωση της οδηγικής συμπεριφοράς. Ο Ιαβέρης τάσσεται υπέρ των νέων τεχνολογιών, αλλά και του πολυσυζητημένου 5G.

"Η αλήθεια είναι πως δεν έχω οδηγήσει Tesla. Αλλά, ναι η λύση για τα τροχαία ατυχήματα/δυστυχήματα είναι το 5G. Θα πρέπει η τεχνολογία να υποκαταστήσει τον άθλιο οδηγό που δεν ξέρει τι του γίνεται. Είναι κακή παιδεία. Ο μπαμπάς, η μαμά, ο παππούς, η γιαγιά, ο ιερέας, ο αστυνομικός στην κλειστή κοινωνία ξέρετε τι κάνουν;

Το 5G θα είναι η λύση για τα τροχαία, θα νικήσει τους ηλίθιους

Και μετά λένε ότι το παιδί είναι αλήτης. Όχι, ο παππούς του είναι αλήτης, ο ιερέας είναι ανήθικος. Παιδεία δεν είναι το σχολείο. Είναι η βιωματική αντιγραφή των προτύπων. Αν το πρότυπο δεν είναι σωστό, πώς γίνεται το παιδί να είναι σωστό;

Το 5G είναι η απάντηση στους ηλιθίους, θα τους νικήσει. Λένε ότι το λεωφορείο χωρίς οδηγό στα Τρίκαλα έπεσε πάνω σε πεζό. Όχι, ο πεζός έπεσε πάνω στο λεωφορείο. Τι να κάνει το λεωφορείο; Να πηδήξει από τις γραμμές και να φύγει";

Γενικότερα, τα τροχαία ατυχήματα/δυστυχήματα αποτελούν ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα στην Ελλάδα, απόρροια της κακής νοοτροπίας, αλλά και της έλλειψης οδηγικής παιδείας. Ο Ιαβέρης επαναλαμβάνει πως κάθε χρόνο γίνεται γενοκτονία στους ελληνικούς δρόμους.

"Στην Ελλάδα λέμε ότι η ανθρώπινη ζωή είναι ανεκτίμητη. Πού το βλέπετε; Κάθε μέρα φεύγουν από τη ζωή τέσσερις άνθρωποι σε αυτοκινητιστικά δυστυχήματα. Κι υπολόγισε άλλους τέσσερις ανθρώπους που δεν γεννιούνται. Σύνολο οχτώ. Αν πεθάνει το αγόρι ή το κορίτσι, 17-18 ή 22 χρονών, δεν θα έρθει ο απόγονος. Άρα; Δεν είναι γενοκτονία";

Ο Τάσος Μαρκουίζος, όπως είναι το πραγματικό όνομά του, πήρε το ψευδώνυμο "Ιαβέρης" από τον επιθεωρητή Ιαβέρη του μυθιστορήματος "Οι Άθλιοι", του Βίκτωρα Ουγκώ. Άραγε, οι Έλληνες οδηγοί πόσο... άθλιοι είναι;

"Οι Έλληνες οδηγοί είναι άθλιοι, ηλίθιοι ή ανήθικοι. Διότι κάνεις έγκλημα με πρόθεση. Είσαι στο δρόμο, φτάνεις στο φανάρι και ανάβει πορτοκαλί. Ξέρεις κάναν π@@στη να φρενάρει; Όχι. Όλοι επιταχύνουν. Και περνούν άλλοι 2-3 μαζί με κόκκινο. Κωλοφεράτζα.

Όταν παίρνεις λοιπόν μια τέτοια απόφαση, έχεις πρόθεση εμπλοκής. Που από μία τέτοια εμπλοκή μπορεί κάποιος να μην πάει σπίτι του επειδή εσύ είσαι μ@λ@κ@ς. Δεν υπάρχει αμέλεια, είναι πρόθεση.

Στο Μάτι τα πυροσβεστικά καθυστέρησαν γιατί ήταν κλειστή η Λ.Ε.Α. Πόσοι άνθρωποι θα μπορούσαν να έχουν γλιτώσει τη ζωή τους;

Χαρακτηριστικά παράδειγμα είναι η Λ.Ε.Α (σ.σ. Λωρίδα Έκτακτης Ανάγκης). Για παράδειγμα, η φωτιά στο Μάτι. Θέλουν να σπεύσουν προς τα εκεί τα πυροσβεστικά που ήταν στην Κινέτα και όλη η Εθνική Οδός είναι μποτιλιαρισμένη. Η Λ.Ε.Α; Κλειστή κι αυτή. Ξέρεις πόσο χρόνο έχασαν; Τουλάχιστον μισή ώρα. Ξέρεις πόσοι άνθρωποι θα μπορούσαν να είχαν γλιτώσει τη ζωή τους; Πάρα πολλοί".

Ο τραγικός θάνατος του γνωστού τράπερ, Mad Clip σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα στη Βουλιαγμένη τα ξημερώματα της περασμένης Πέμπτης δεν θα μπορούσε να μην αποτελεί θέμα της συζήτησής μας.

"Κρίμα που ένας τόσο νέος άνθρωπος δεν πρόλαβε να κάνει παιδί. Και μάλιστα, θα είχε την οικονομική δυνατότητα να κάνει πολλά παιδιά. Άρα, γι' αυτό μιλάω για γενοκτονία της ασφάλτου. Για εμένα, όμως, το χειρότερο είναι η απόγνωση των γονιών του. Που δεν θα μπορέσουν να αγκαλιάσουν ξανά το παιδί τους. Το διάσημος δεν μου λέει τίποτα.

O Mad Clip ήταν κακό πρότυπο. Ήταν καλό παιδί, απ' όσο έχω μάθει, αλλά θα μπορούσε να είχε πέσει πάνω σε μία παρέα νεαρών. Αν είχε συνοδηγό, θα είχε χάσει κι εκείνος τη ζωή του. Άρα, επιστρέφουμε στο 'ανόητος ή ανήθικος'. Ήθελε να αυτοκτονήσει; Προφανώς και δεν ήθελε, αλλά αυτό δείχνουν τέτοιες ενέργειες.

Τα παιδιά που αγαπούσαν τον Mad Clip να τον θρηνήσουν, αλλά να μην τον μιμηθούν

Καταρχάς, κανείς δεν φοβάται να πεθάνει. Βέβαια, αν φτάσει στο νοσοκομείο και έχουν κοπεί οι αναπνοές, μπορεί να περάσει από το μυαλό του. Αλλά στον δρόμο είναι όλοι αγέρωχοι και αθάνατοι.

Τα παιδιά που τον αγαπούσαν και τον αγαπούν, να τον θρηνήσουν, αλλά να μην τον μιμηθούν. Δηλαδή, αν καταλάβουν πόσο τους λείπει ο Mad Clip, θα νιώσουν κι εκείνα πόσο θα λείψουν σε κάποιον άλλον αν φύγουν από τη ζωή. Θα πρέπει να καταλάβουμε πως είμαστε μοναδικοί, ανεκτίμητοι για κάποιους ανθρώπους.

Με τη συμπεριφορά που έχουμε στον δρόμο, δεν δείχνουμε να θεωρούμε τον εαυτό μας μοναδικό. Ένα κόπρανο είμαστε δηλαδή; Ε άντε στο διάολο! Αυτό προσπαθώ να εξηγήσω στα νέα παιδιά. Το πόσο σημαντικό είναι για κάποιους ανθρώπους να επιστρέφεις το βράδυ στο σπίτι του, σώος και αβλαβής. Στις 2:30 το βράδυ στην Παραλιακή μόνο τα μυρμήγκια είναι αμέθυστα. Κι αυτά με το ζόρι.

Η σύγκρουση του Μπόμπαν Γιάνκοβιτς, που τον άφησε ανάπηρο, ήταν με έξι χιλιόμετρα την ώρα κι εσύ δεν φοβάσαι τα 60;

Προσωπικά, θεωρώ πιο ακίνδυνο έναν αγώνα. Διότι, σε έναν δρόμο υπάρχει εκείνος και χιλιάδες μ@λ@κες. Ο κίνδυνος στον δρόμο είναι ασύγκριτος σε σχέση με έναν αγώνα. Τα περισσότερα τροχαία γίνονται μέσα στις πόλεις, με ταχύτητες λιγότερες από 40 χιλιόμετρα την ώρα. Για παράδειγμα, η σύγκρουση του Μπόμπαν Γιάνκοβιτς, που τον άφησε ανάπηρο, ήταν με έξι χιλιόμετρα την ώρα. Με έξι χιλιόμετρα κι εσύ δεν φοβάσαι τα 60;

Κι αυτά τα τροχαία που σου αναφέρω γίνονται μέσα στην πόλη, μέσα στις γειτονιές, εκεί που παίζουν τα παιδιά. Ο δρόμος, λοιπόν, ανήκει ηθικά στο παιδί. Είδες, όμως, ποτέ κάποιον πολίτη να πηγαίνει στον δήμαρχο και να του λέει 'καλά τα ποτιστικά, καλή η συγκομιδή σκουπιδιών, αλλά τι θα κάνεις ρε μ@λ@κ@ με τους ηλίθιους οδηγούς'; Κανείς και ποτέ. Τα τροχαία μέσα στις γειτονιές είναι το 85% επί του συνόλου. Αντίθετα, στην Εθνική Οδό είναι μόλις το 1%.

Την ίδια στιγμή, όταν πέσεις πάνω σε ένα πεζό είναι ατύχημα από αμέλεια. Αν, όμως, φύγεις και τον παρατήσεις από αμέλεια γίνεται κακούργημα με δόλο. Ξέρετε ποιος έχει δόλο; Ο τρομοκράτης. Πάει στη γέφυρα του Λονδίνου και μαχαιρώνει κόσμο. Έχεις δει κανέναν τρομοκράτη να επιστρέφει πίσω και να ζητάει νοσοκομειακό; Προφανώς κι όχι.

Διότι είναι ορκισμένος τρομοκράτης και νομίζει πως κάνει και αγαθοεργία. Ο μ@λ@κ@ς ο Έλληνας, που δεν έχει να χωρίσει και τίποτα με τον συμπολίτη του, γιατί δεν σταματάει όταν χτυπάει κάποιον στο δρόμο; Ποιος είναι πιο ανήθικος; Προφανώς κι ο Έλληνας οδηγός.

Σκοτώθηκε ο Ιάσονας κι αντί να πουν ότι θα πηγαίνουν από τη Σόλωνος, λένε να μπει φανάρι, γιατί θα τους πειράξει να κάνουν δύο λεπτά παραπάνω

Από την άλλη πλευρά, βλέπεις κόσμο να φοράει κράνος χωρίς να το δένει. Ε τότε μην το φοράς καλύτερα. Κουράζεις και τον αυχένα του. Υπάρχουν, βέβαια, περιπτώσεις όπως του Ιάσωνα, που έχασε τη ζωή του έξω από τη Βουλή. Εκεί ευθύνη φέρει ο αστυνομικός. Έχει μία μικρή ευθύνη κι ο Ιάσωνας επειδή δεν είχε δέσει το κράνος του. Αν το είχε δεμένο, δεν θα είχε φύγει και μπορεί και να ζούσε.

Την επόμενη ημέρα, μέσα στη Βουλή, η πρώτη σκέψη τους ήταν να μπει φανάρι στη Βασιλίσσης Σοφίας, στο συγκεκριμένο σημείο. Δεν γίνεται ρε ηλίθιοι. Δεν χωράει. Αν μπει φανάρι δεν θα μπορεί να περάσει το λεωφορείο και θα ακινητοποιηθούν τα αυτοκίνητα έως την πλατεία Κάνιγγος. Αντί να πουν ότι θα πηγαίνουν από τη Σόλωνος, λένε να μπει φανάρι, γιατί θα τους πειράξει να κάνουν δύο λεπτά παραπάνω.

Ποιοι φταίμε όμως; Οι 300; Όχι, ο πολίτης. Ο πολίτης είναι η αιτία του κακού. Διότι ψηφίζει με ιδιοτέλεια, με στόχο το βόλεμα, την καλοπέραση. Με κουτοπονηριά. Όμως, αυτός που ψηφίζει είναι πιο πονηρός από εκείνον. Ίδιας ποιότητας, αλλά πιο πονηρός. Του τάζει πράγματα, του προσφέρει 12 ευρώ παραπάνω το μήνα και όλα καλά.

Θυμάστε τότε με τον Άδωνι Γεωργιάδη, όπου ανέβηκε όλα τα σκαλοπάτια τρέχοντας για να καταθέσει υποψηφιότητα για πρόεδρος της ΝΔ; Και βγαίνει μετά στα κανάλια και λέει: 'Πέρασα κόκκινο φανάρι για να προλάβω'. Τι; Πέρασες κόκκινο; Για έλα εδώ, υπάρχει εισαγγελέας; Δεν καταλαβαίνεις πως εκείνη την ώρα αποτελείς ένα πρότυπο;

Υπάρχει κοινή συνισταμένη στην ανευθυνότητα μεταξύ εκείνων που παραβαίνουν το νόμο και αυτών που λένε ότι δεν θα κάνουν το εμβόλιο κατά του κορονοϊού;

"Οι αντιεμβολιαστές έχουν ακριβώς τον ίδιο τρόπο σκέψης με αυτούς που οδηγούν έτσι. Αυτοί οι άνθρωποι θεωρούν πως είναι υπεράνω του κινδύνου και των νόμων. Δηλαδή, ακροβατούν διαρκώς. Νομίζω πως όλες οι κακές, αντιδημοκρατικές συμπεριφορές ξεκινούν από το σπίτι του καθενός.

Μία είναι η λέξη: τσαμπουκάς. Αυτό χαρακτηρίζει τον Έλληνα. Στο δρόμο συναντιέσαι με ανθρώπους που δεν θα ήθελες να τους γνωρίσεις. Αν δεις πώς στρίβουν τα σχολικά σε κεντρικούς δρόμους, θα πάθεις πλάκα".

Ποια είναι, όμως, η λύση στο πρόβλημα;

"Η λύση είναι η ευαισθητοποίηση. Θα πρέπει να υπάρχει συνεχής ενημέρωση από τα ΜΜΕ. Όπως συμβαίνει και με τον Covid-19, θα πρέπει να δημιουργούνται video που θα δείχνουν την κηδεία ενός νέου ανθρώπου, ύστερα από αυτοκινητιστικό δυστύχημα, και την απόγνωση των γονιών του.

Το να κάνουν σποτάκια με τη σύγκρουση δεν λέει τίποτα, την κηδεία θα πρέπει να δείχνεις και την απόγνωση των γονιών του

Το λευκό φέρετρο και πίσω τον πατέρα, τον αδερφό, τη μητέρα. Αυτό θα πρέπει να προβάλλεται κάθε ημέρα, όχι να δείχνουν τροχαία. Το να δείχνεις τη σύγκρουση δεν λέει τίποτα, την κηδεία θα πρέπει να δείχνεις, να προβληματιστεί ο κόσμος για να αλλάξει συμπεριφορά.

Επίσης, θα πρέπει να αλλάξει το νομοθετικό πλαίσιο. Αν περάσω κόκκινο, θα πρέπει να γίνει κακούργημα με δόλο. Να πληρώνω αντίστοιχα πρόστιμα με τον ανασφάλιστο εργαζόμενο. Δηλαδή 10.500 ευρώ. Για πείτε μου, ποιο είναι πιο τραγικό; Ένα ανασφάλιστο παιδί ή ένα ανάπηρο παιδί;

Η αστυνομία, από την πλευρά της, θα πρέπει να κάνει διαρκώς ελέγχους. Στο σχολείο θα πρέπει να υπάρχουν μορφωμένοι, ευαισθητοποιημένοι και εκπαιδευμένοι δάσκαλοι που θα μεταφέρουν το συναίσθημα της απόγνωσης. Ότι, δηλαδή, υπάρχει πιθανότητα ένα παιδί να μείνει ορφανό αν ο πατέρας του δεν προσέχει. Με στόχο το παιδί να πείσει τον γονέα να γίνει πιο σωστός οδηγός για χάρη του".

"Η Τροχαία θα έπρεπε να προστατεύει την ανθρώπινη ζωή. Τι κάνει στην πραγματικότητα; Μπαίνει μέσα στο λεωφορείο, κατεβάζει μία γιαγιά που δεν φοράει μάσκα και τη βάζει να πληρώσει 300 ευρώ πρόστιμο. Αυτή είναι δουλειά της Τροχαίας ή της Δημοτικής Αστυνομίας;

Εδώ, την περίοδο του lockdown, περνούσες με κόκκινο και αντί να σε σταματούν για να σου επιβάλλουν πρόστιμο, σε ρωτούσαν αν έχεις χαρτιά για μετακίνηση. Τι είναι, λοιπόν, πιο σημαντικό; Τα 3.500 παιδιά που χάνουν τη ζωή τους στην άσφαλτο ή οι 7.000 γέροντες που φεύγουν από κορονοϊό;

Πριν από μερικά χρόνια, σε ένα τηλεπαιχνίδι, είχαν ρωτήσει τον κόσμο ποιο επάγγελμα χρειάζεται το λιγότερο μυαλό. Το 85% είπαν οι επαγγελματίες οδηγοί. Αυτός, δηλαδή, που μπορεί να είναι μ@λ@κ@ς, ηλίθιος, είναι ο οδηγός του σχολικού λεωφορείου και ο οδηγός του ταξί.

Γιατί; Διότι ο Έλληνας γνωρίζει τον τρόπο που παίρνει το δίπλωμα, επομένως σκέφτεται ότι δεν χρειάζεται να είσαι και καμία διάνοια. Άμα παίρνω δίπλωμα επειδή παρκάρω καλά, τι μυαλό να χρειάζεται;

Το 2010 στη Ρωσία είχε γίνει ένα συνέδριο των Υπουργών Μεταφορών της Ευρώπης. Ξέρετε ποιος ήταν ο μοναδικός που δεν πήγε; Ο Έλληνας Υπουργός. Ποιος του έδωσε το δικαίωμα να μην πάει; Ο Έλληνας πολίτης.

Η Πρωτοψάλτη τραγουδούσε πάνω σε μια καρότσα, από που κρατιόταν;

Μέσα στην πανδημία είδαμε την Πρωτοψάλτη να τραγουδάει πάνω σε μία καρότσα. Από πού κρατιόταν; Ο κιθαρίστας από πού κρατιόταν; Από πουθενά. Αν σταματούσε απότομα το όχημα, έστω και με 20 χιλιόμετρα την ώρα, δεν θα έλιωναν όλοι πάνω στο κουβούκλιο;

Στο GNTM, τα 18χρονα μοντέλα φωτογραφίζονταν πάνω σε ένα φορτηγό, κάτω από μία ντουζιέρα, με χιλιάδες οδηγούς να κοιτάζουν αποσβολωμένοι. Οι ιδανικές συνθήκες, δηλαδή, για να προκληθεί ατύχημα και να τραυματιστούν τα κορίτσια.

Στη Γενοκτονία των Ποντίων, είχαμε 350.000 νεκρούς. Στην Ελλάδα, τα τελευταία 70 χρόνια, έχουμε 150.000 νεκρούς, 200.000 ζωντανούς νεκρούς, δηλαδή ανθρώπους που έμειναν ανάπηροι, 150.000 βαριά τραυματίες, 2.000.000 τραυματίες, καθώς και 1.200.000 αγέννητους. Κανονικός εμφύλιος πόλεμος".