Ο Βαγγέλης Μπερσής στο SPORT24: “Το Ντακάρ είναι εθιστικό, θα το απολαύσουμε μέχρι τέλους”

Οι Βαγγέλης Μπερσής και Φώτης Κουτσουμπός έγιναν πέρσι οι πρώτοι Έλληνες που αγωνίστηκαν με αυτοκίνητο - ένα Mitsubishi Pajero στο Ράλλυ Ντακάρ, στη νεοσύστατη κατηγορία Classic. Φέτος, το ελληνικό πλήρωμα θα τρέξει για δεύτερη φορά στο Dakar Classic 2023.

Ο αγώνας ξεκινά το Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2022 και ολοκληρώνεται την Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2023, μετά από 14 ειδικές διαδρομές και 6.542 km, εκ των οποίων τα 3.350 km αγωνιστικά.

Λίγες μέρες πριν την εκκίνηση του αγώνα, ο Βαγγέλης Μπερσής παραχώρησε μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη για την εμπειρία του πρώτου αγώνα και πώς αυτή άλλαξε τη σχέση του με το συνοδηγό του, αλλά και για τις αλλαγές, τις προσδοκίες και τα συναισθήματά του για το φετινό Ντακάρ.

Η απόφαση για να τρέξετε και δεύτερο Ντακάρ, είχε ληφθεί πριν τελειώσει το πρώτο ή το αποφασίσατε μετά;

Στον τερματισμό είπαμε: “Άντε και στο επόμενο”! Τελικά, από ότι απεδήχθη, το εννοούσαμε… Το θέμα είναι ότι, δεν ξέρω γιατί, αλλά είναι εθιστικό τελικά το Ντακάρ.

Έχοντας ήδη ένα τερματισμό σε Ντακάρ, που αποτελεί από μόνο του μια νίκη, προσωπική νίκη, είναι πιο εύκολα τα πράγματα;

Το βασικότερο στοίχημα που βάζεις σε αυτούς τους αγώνες, το βάζεις με τον εαυτό σου. Να αντέξεις. Το Classic Dakar δεν είναι βέβαια τόσο κουραστικό όσο το κανονικό – άλλο όνειρο αυτό (!) - αλλά είναι πάρα πολύ απαιτητικό. Ειδικά την πρώτη φορά, καταναλώνεις πολλή ενέργεια στο να κάνεις απλά πράγματα επειδή δεν τα γνωρίζεις και ψάχνεσαι, προσπαθείς να προσαρμοστείς. Από το να βρεις τις τουαλέτες και το εστιατόριο στο service park, μέχρι το να βρεις που είσαι, που βρίσκεσαι μέσα σε όλη αυτή την τεράστια οργάνωση. Την πρώτη φορά μας πήρε 20’ για να βρούμε την ομάδα. Ναι, από αυτή την πλευρά θα είναι πιο εύκολο, αλλά δεν παύει να είναι απαιτητικό.

Η μεγαλύτερη δυσκολία, υποθέτω, είναι ότι δεν μπορείς να ελέγχεις τα πάντα, δεν περνάνε όλα από το χέρι σου. Η επιτυχία εξαρτάται και από πολλά άλλα πράγματα, το αυτοκίνητο, τις συνθήκες κλπ.

Ξέρουμε πολύ καλά ότι στον μηχανοκίνητο αθλητισμό, εσύ μπορείς να τα κάνεις όλα πολύ καλά και τελικά να προκύψει κάτι που δεν εξαρτάται από σένα. Μου έτυχε αυτό π.χ. σε αγώνα στην Τουρκία. Το αυτοκίνητο που οδηγούσα, ένα L200, ήταν καταπληκτικό. Το πρόσεξα κιόλας γιατί ήθελα να τερματίσω. Στην τελευταία ειδική όμως, και ακόμη δεν γνωρίζουμε την αιτία, έσπασε το μοτέρ. Οι τεχνικοί το έψαξαν, μου είπαν ότι δεν έγινε κάποιο λάθος, ούτε υπήρξε υπερβολική πίεση. Απλά έγινε...

Έχοντας ήδη τον τερματισμό στο πρώτο Ντακάρ, που θεωρώ ότι ήταν και ο αρχικός σκοπός, στον φετινό αγώνα, αλλάζει ο στόχος;

Όχι, όχι. Θεωρώ θα ήταν λάθος να βάλουμε στο μυαλό μας ότι αλλάζει ο στόχος μας και να πάμε να χτυπήσουμε θέση. Δεν θα τερματίσουμε έτσι. Χρειάζεσαι, πέρα από τύχη, πολύ μεγάλη εμπειρία για να μπορέσεις να το πετύχεις αυτό. Το ακούω από πολλούς, ότι τώρα που έχουμε την εμπειρία μπορούμε να πάμε για κάτι παραπάνω. Η εμπειρία που έχουμε όμως έχει να κάνει με την καλύτερη διαχείριση δυνάμεων. Αλλά δεν αρκεί.

Έχοντας την περσινή εμπειρία, υπάρχει κάτι που θα αλλάξεις φέτος στον αγώνα σου;

Αποφασίσαμε με τον Φώτη φέτος να κινηθούμε εντελώς classic. Παρότι έχουμε ένα ειδικό όργανο, το Blunik, το οποίο θεωρητικά μας καθοδηγεί για να έχουμε το σωστό ρυθμό στον αγώνα, θα βασιστούμε στη γνώση και την εμπειρία του συνοδηγού. Πέρσι, ίσως δεν το λειτουργήσαμε σωστά, ίσως δεν το ξέραμε καλά, και περισσότερο μιας μπέρδεψε. Έτσι, τη δεύτερη εβδομάδα ανέλαβε ο Φώτης να χαράσσει πορεία και ρυθμό κάνοντας όλους τους υπολογισμούς στο χέρι, σαν να μην είχαμε αυτό το όργανο.

Θα πάτε παραδοσιακά λοιπόν και όχι ηλεκτρονικά.

Παραδοσιακά. Και νομίζω ότι θα το απολαύσουμε περισσότερο. Πέρσι πραγματικά το απολαύσαμε. Παρότι αυτό κάνει πολύ πιο δύσκολη τη δουλειά του συνοδηγού. Ο Φώτης πρέπει μετά τις 8-9 το βράδυ, όταν παίρνουμε το road book της επόμενης ημέρας, να κάνει όλους τους υπολογισμούς, να βγάλει τους χρόνους τουλίπα – τουλίπα, για τα 200, 400, 500 χιλιόμετρα της διαδρομής. Δεν είναι εύκολο, αλλά προτιμάει να το κάνουμε έτσι. Respect στον συνοδηγό μου – και μηχανικό μου, και φίλο μου… Κυρίως φίλο μου. Το όργανο ίσως να το έχουμε σαν δικλείδα ασφαλείας. Αν όμως πάμε καλά την πρώτη μέρα, δεν νομίζω πως θα το χρησιμοποιήσουμε. Θα πάμε κλασικά και θα το ευχαριστηθούμε καλύτερα, πιστεύω.

Η μεγαλύτερη αλλαγή που έχετε κάνει φέτος σε σχέση με τον περσινό αγώνα, ποια είναι;

Το πρώτο είναι το αυτοκίνητο, το Mitsubishi Pajero Evo με το οποίο τρέξαμε πέρσι. Η R Team Italy, η ομάδα που συνεργαζόμαστε, ανανέωσε τα πάντα στο αυτοκίνητο: μηχανή, πατώματα, ανάρτηση, ταμπλό, ενδοεπικοινωνίες, τα πάντα. Μείναμε πολύ ευχαριστημένοι από τη δοκιμή που του κάναμε. Έχω μεγάλη εμπιστοσύνη στην ομάδα.

Μια άλλη σημαντική αλλαγή είναι ότι φέτος για πρώτη φορά θα με ακολουθήσει η οικογένεια μου. Η σύζυγός μου, μετά από όλα αυτά που άκουσε από την περσινή μου εμπειρία, εκδήλωσε την επιθυμία και εντάχθηκε μέσα στην ομάδα για να ακολουθήσει όλο τον αγώνα. Η κόρη μου θα έρθει να με δει στην εκκίνηση και μάλλον θα μπει και σε κάποια ειδική.

Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή στον περσινό αγώνα;

Ήταν όταν μείναμε από δυναμό 1.500 περίπου μέτρα πριν τον τερματισμό της ειδικής. Παρόλο που είχαμε και ένα μπουστεράκι και το βάλαμε, τελικά μείναμε. Ευτυχώς ένας Γερμανός μας τράβηξε μέχρι το τέλος της ειδικής. Δεν ήθελα να το ζήσω αυτό, ήταν από τις πιο στενάχωρες στιγμές που περάσαμε. Αν είμαστε στα μέσα της ειδικής, δεν θα στεναχωριόμουν τόσο. Κάναμε όλη τη διαδρομή σχεδόν και ελάχιστα πριν το τέλος, τον βλέπαμε τον τερματισμό μπροστά μας, μείναμε. Αυτή ήταν η πιο δύσκολη στιγμή μας. Γενικά ο αγώνας κύλισε ομαλά, με κούραση αλλά καλά.

Από την άλλη, πρέπει να σου πω ότι μας στήριξε πολύ ο Έλληνας πρέσβης στο Ριάντ. Ήρθε ο ίδιος, από μόνος του στο service park και μας βρήκε, μας προσκάλεσε σπίτι του και ήταν διαθέσιμος να βοηθήσει όπου μπορούσε τα ελληνικά πληρώματα. Αισθανθήκαμε ασφάλεια, όντας σε μια ξένη χώρα για αρκετές μέρες.

Με τον Φώτη, τον συνοδηγό σου, σας συνδέουν χρόνια φιλίας και συνεργασίας στους αγώνες και πολλές επιτυχίες. Μετά το πρώτο Ντακάρ, άλλαξε κάτι στη σχέση μεταξύ σας; Ήρθατε πιο κοντά;

Ναι, ναι! Ισχύει απόλυτα. Στο Ντακάρ δοκιμάσαμε τα όριά μας με το Φώτη. Και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να δεθούμε ακόμη περισσότερο, γιατί ο ένας εκτίμησε παραπάνω τον άλλο, σαν άνθρωπο. Φυσικά υπήρξαν και στιγμές που “σκάσαμε”, αλλά αμέσως μετά βρεθήκαμε πιο κοντά. Αυτό είναι αλήθεια. Κάποια στιγμή συνέβη κάτι και υπήρξε μεγάλη ένταση μόλις φτάσαμε στο service. Ο Φώτης απομακρύνθηκε κι εγώ έμεινα λίγο στο αυτοκίνητο. Δεν πέρασαν τρία, τέσσερα λεπτά, βγαίνω να τον ψάξω και τον βλέπω να έρχεται προς το μέρος μου. Βάλαμε και οι δυο τα γέλια και είπαμε, “άντε πάμε”. Παρότι υπήρχε πολλή ένταση πριν από μόλις 4’, το ξεπεράσαμε και εκεί καταλάβαμε το πόσο εκτιμάει ο ένας τον άλλον. Ήταν της στιγμής. Ναι, έχουμε δεθεί ακόμη πιο πολύ. Είσαι 15 μέρες στην τσίτα, με έναν άνθρωπο. Αν τον αντέξεις, δένεσαι. Έγινε πολύ πιο ισχυρή η φιλία μας.

Πλησιάζει ο αγώνας. Λίγες μόνο μέρες μείνανε. Η αγωνία, είναι ίδια με πέρσι; Έχει αλλάξει κάτι στα συναισθήματά σου πριν την εκκίνηση;

Ναι, έχουν αλλάξει. Καταρχήν δεν έχω άγχος πλέον για τα διαδικαστικά. Φέτος έχουμε προετοιμαστεί, έχουμε οργανωθεί πιο σωστά και δεν έχουμε το άγχος για όσα δεν γνωρίζαμε πέρσι σχετικά με όλα τα γύρω-γύρω του αγώνα. Όταν σκέφτομαι τον αγώνα όμως, με πιάνει άγχος μεγάλο.

Το ίδιο μεγάλο με πέρσι;

Ναι, ναι. Δεν αλλάζει, δεν νομίζω ότι αλλάζει αυτό ποτέ. Αν αλλάξει, για μένα, θεωρώ πως θα κάνω λάθος.

Εύχομαι καλή επιτυχία, να πάτε καλά και να το απολαύσετε.

Ευχαριστούμε. Ναι, σκοπεύουμε να το χαρούμε και φέτος. Ακόμη και στην περίπτωση που – χτύπα ξύλο – συμβεί κάτι, θα μείνουμε και θα το απολαύσουμε μέχρι τέλους.