Η Mercedes W15 του Τζορτζ Ράσελ βρέθηκε κατά 1,5 κιλό ελλιποβαρής στον τεχνικό έλεγχο μετά το θρίαμβο του Άγγλου στο GP Βελγίου. Δυόμισι ώρες μετά το τέλος του αγώνα οι αγωνοδίκες ανακοίνωσαν τον αποκλεισμό του -σύμφωνα με το Άρθρο 4.1 των τεχνικών κανονισμών- και τη νίκη καρπώθηκε ο Λιούις Χάμιλτον με την έτερη W15, που είχε τερματίσει 2ος.

Για πολλούς και διαφορετικούς λόγους, στο παρελθόν έχουν υπάρξει πέντε άλλες περιπτώσεις αποκλεισμού του νικητή από τον αγώνα, και φυσικά απώλειας της νίκης του. Ας τις δούμε.

Τζέιμς Χαντ - GP Βρετανίας 1976
Ο Τζέιμς Χαντ της McLaren έχασε τη νίκη του στο Μπραντς Χατς της Βρετανίας για μια παρατυπία υπό καθεστώς κόκκινης σημαίας. Συγκεκριμένα, ο Βρετανός ενεπλάκη στο ατύχημα της πρώτης στροφής, όπου ο Κλέι Ρεγκατσόνι προσπάθησε να περάσει τον Νίκι Λάουντα για την πρωτοπορία.

Ο αγώνας διακόπηκε, κι έτσι ο Χαντ οδήγησε την κατεστραμμένη του McLaren πίσω στα πιτς. Όμως σύντομα αποκλείστηκε, διότι χρησιμοποίησε τον δρόμο διαφυγής της ευθείας Cooper - κάτι που με τους κανονισμούς της εποχής απαγορευόταν σε καθεστώς κόκκινης σημαίας.

Όμως, αυτή η απόφαση αντιστράφηκε λόγω φόβων των οργανωτών για αναταραχές από το πλήθος. Έτσι, ο Χαντ επέστρεψε και κέρδισε τον αγώνα που επανεκκίνησε στην πατρίδα του. Αυτό φυσικά προκάλεσε την οργήτων Ferrari, Tyrrell και Fittipaldi, που κατήγγειλαν την απόσυρση της ποινής αποκλεισμού στον Βρετανό. Έτσι, δύο μήνες αργότερα ο Χαντ έχασε τη νίκη του Βρετανικού GP, που την καρπώθηκε ο Λάουντα.

Αξίζει να σημειώσουμε ότι ο Τζέιμς Χαντ είχε “καταφέρει” να αποκλειστεί δύο φορές το ‘76, τη χρονιά που εντέλει θα κατακτούσε τον τίτλο της F1. Η πρώτη αποβολή του συνέβη στον τέταρτο γύρο της σεζόν, στη Χαράμα της Ισπανίας: είχε κερδίει εκεί με διαφορά 31’’ δευτερολέπτων από τον Νίκι Λάουντα, αλλά αρχικά έχασε αυτή τη νίκη επειδή η McLaren του ήταν 1,5 εκατοστό πιο φαρδιά. Ο Λάουντα καρπώθηκε τη νίκη, αλλά η McLaren άσκησε έφεση και δύο μήνες αργότερα η νίκη του Χαντ επανήλθε.

Νέλσον Πικέ - GP Βραζιλίας 1982
Όπως και στην περίπτωση του Ράσελ την περασμένη εβδομάδα, έτσι και στον αγώνα του Ρίο ντε Τζανέιρο το 1982 Νέλσον Πικέ αποκλείστηκε διότι η Brabham του βρέθηκε στο τελικό ζύγισμα κάτω από το κάτωτατο επιτρεπτό όριο βάρους.

Μόνο που αυτό τότε συνέβη λόγω παρανομίας: η Brabham πιάστηκε στο τέλος “στα πράσσα” να προσθέτει νερό στην περίφημη “δεξαμενή έρματος” για την ψύξη των φρένων (κάτι που έκαναν πολλές ομάδες) μετά το τέλος του αγώνα, για να περάσουν το όριο βάρους - καθώς το νερό είχε εξατμιστεί στη διάρκεια του GP. Ο Πικέ αποκλείστηκε, όπως και ο δεύτερος Κέκε Ρόσμπεργκ της Williams, και τη νίκη καρπώθηκε ο Αλέν Προστ της Renault. Οι δεξαμενές νερού έρματος απαγορεύθηκαν διά παντός επτά μήνες αργότερα.

Έτσι, ο Πικέ ήταν ο πρώτος οδηγός που στερήθηκε τη νίκη σε αγώνα λόγω αυτοκινήτου κάτω από το επιτρεπόμενο βάρος, Και μάλιστα ήταν μια νίκη για την οποία μόχθησε πολύ, καθώς εκείνο το GP στο Ρίο διεξήχθη σε συνθήκες καύσωνα και ακραίας υγρασίας, φέρνοντας τους οδηγούς στα όριά τους. Πολλοί εξ αυτών αναγκάστηκαν να αποσυρθούν από τον αγώνα λόγω εξάντλησης, ενώ ο Πικέ λιποθύμησε στο βάθρο.

Αλέν Προστ - GP Αγ. Μαρίνου 1985
Τρία χρόνια μετά τον αγώνα του Ρίο, ο Αλέν Προστ έχασε τη νίκη του στην Ίμολα το ‘85 επίσης επειδή το μονοθέσιό του βρέθηκε κάτω από το επιτρεπόμενο βάρος. Ο κανονισμός επέβαλλε αυστηρό όριο χρήσης 220 λίτρων καυσίμου στον αγώνα εκείνης της ημέρας στην Εμίλια Ρομάνια. Το όριο αυτό ήταν οριακό, και εγκατέλειψαν ξεμένωντας από βενζίνης στο τέλος πολλοί μεγάλοι αστέρες του σπορ, όπως οι Άιρτον Σένα, Νέλσον Πικέ, Νάιτζελ Μάνσελ, Στέφαν Γίοχανσον.

Ο Προστ έμεινε απο βενζίνη στο γύρο του θριάμβου του. Όμως, ο λανθασμένος υπολογισμός της McLaren δεν είχε λάβει υπόψιν την απώλεια των υγρών του μονοθεσίου στη διάρκεια του αγώνα, κι έτσι η MP4/2B του Γάλλου βρέθηκε κατά 2 κιλά ελαφρύτερη από το όριο. Ο Προστ έχασε τη νίκη, που πέρασε στον Έλιο ντε Άντζελις. Ήταν η δεύτερη και τελευταία του Ιταλού, που ένα χρόνο μετά θα χανόταν πρόωρα.

Άιρτον Σένα - GP Ιαπωνίας 1989
Ίσως η πιο αμφιλεγόμενη και πολυσυζητημένη αποβολή στην ιστορία της F1, κόστισε στον Άιρτον Σένα το πρωτάθλημα του 1989 στο απόγειο της μάχης του με τον Αλέν Προστ. Οι δύο οδηγοί της McLaren-Honda και διεκδικητές του τίτλου συγκρούστηκαν στο σικέιν της Σουζούκα στον 47ο γύρο, καθώς διεκδικούσαν τη νίκη και τον τίτλο.

Ο Προστ εγκατέλειψε, αλλά ο Σένα ζήτησε τη βοήθεια των κριτών για να καταφέρει να επιστρέψει στην πίστα και να συνεχίσει τον αγώνα - διαφορετικά θα έχανε το πρωτάθλημα. Οι Ιάπωνες του την προσέφεραν, και ο Σένα γύρισε για να κατακτήσει τη νίκη, προσπερνώντας τον Αλεσάντρο Νανίνι που είχε βρεθεί στην κορυφή του αγώνα μετά τη σύγκρουση των δύο McLaren.

Όμως, μετά το τέλος οι αγωνοδίκες απέκλεισαν τον Σένα (δίνοντας τη νίκη στον Νανίνι), με την αιτιολογία ότι δέχθηκε εξωτερική βοήθεια και επέστρεψε μέσω μιας εξόδου διαφυγής, παραλέιποντας μία στροφή της πίστας. Ο Βραζιλιάνος φυσικά έγινε έξω φρενών, και κατηγόρησε τον τότε πρόεδρο της FISA Ζαν-Μαρί Μπαλέστρ για μεροληψία υπέρ του συμπατριώτη του, Αλεν Προστ.

Μίκαελ Σουμάχερ - GP Βελγίου 1994
Ακριβώς πριν από 30 χρόνια, στην ίδια πίστα με τον Ράσελ φέτος, ο Μίκαελ Σουμάχερ είχε χάσει τη νίκη του στο GP Βελγίου διότι το ξύλινο τμήμα στο κέντρο του δαπέδου της Benetton του βρέθηκε να έχει περισσότερη φθορά από την επιτρεπόμενη (που ήταν 1 χιλιοστό).

Το ξύλινο αυτό τμήμα είχε εισαθχεί -βάσει κανονισμών- στα μονοθέσια μόλις δύο αγώνες νωρίτερα, με σκοπό να ελέγχεται το ύψος του αυτοκινήτου από το έδαφος (με την παρατήρηση της φθοράς του ξύλου) και συνεπώς τα αεροδυναμικά οφέλη που αποκομίζει κάθε ομάδα με του ύψους αυτού.

Η φθορά της σανίδας αυτής στο πάτωμα της Benetton στέρησε από τον “Σούμι” μια νίκη που είχε πετύχει κυριαρχικά ο Γερμανός εκείνη τη μέρα. Την καρπώθηκε ο αντίπαλός του για τον τίτλο, Ντέιμον Χιλ της Williams, που έτσι μείωσε τη διαφορά του από τον Γερμανό στο πρωτάθλημα στους 21 βαθμούς. Ο Σουμάχερ, λοιπόν, ήταν εκείνη τη μέρα ο τελευταίος οδηγός που έχασε τη νίκη του σε ένα GP της F1, πριν από τον Τζορτζ Ράσελ την περασμένη Κυριακή, επίσης στο Σπα.