Οι πέντε πρωταθλητές της F1 που έχουν κερδίσει τις 24 Ώρες του ΛεΜάν

Στον 101ό χρόνο της ιστορίας του μπήκε φέτος ο αγώνας των 24 Ωρών του ΛεΜάν, ένα από τα ορόσημα της ιστορίας των αγώνων αυτοκινήτου - μαζί με το GP του Μονακό και τα 500 Μίλια της Ινδιανάπολης.

Παλιότερα και οι τρεις αυτοί κόσμοι -sportscars, F1 και Indycars- ήταν πιο στενά συνυφασμένοι, και ήταν συχνή η εναλλαγή των οδηγών ανάμεσά τους. Πλέον όμως είναι σπάνια, και από τους πέντε παρακάτω πρωταθλητές της Formula 1 που έχουν κερδίσει στο ΛεΜάν, μόνο ο Φερνάντο Αλόνσο είναι σύγχρονός μας.

Μάικ Χόθορν
Ο πρώτος Βρετανός παγκόσμιος πρωταθλητής της Formula 1, Μάικ Χόθορν, κατέκτησε τον τίλο με τη Ferrari το 1958, και έγινε έτσι και ο πρώτος οδηγός της ιστορίας με τον τίτλο της F1 και της νίκης στο ΛεΜάν.

Την δεύτερη την πέτυχε οδηγώντας για τη Jaguar το 1955, στη χρονιά που συνέβη στη γαλλική πίστα το χειρότερο δυστύχημα στην ιστορία του παγκόσμιου μοτορσπορ: πριν κλείσουν τρεις ώρες στον αγώνα, ο Χόθορν φρέναρε απότομα για να μπει στα πιτς. Πίσω του ο Λανς Μακλίν με μια Austin Healey αναγκάστηκε να κάνει ελιγμό για να τον αποφύγει, και βρέθηκε στο δρόμο της Mercedes-Benz του Πιέρ Λεβέγκ. Η τελευταία προσέκρουσε στην Austin και εκτοξεύθηκε στην κεντρική κερκίδα, με αποτέλεσμα περισσότεροι από 80 θεατές να χάσουν τη ζωή τους, και να τραυματιστούν πάνω από 120.

Τρία χρόνια μετά, ο Χόθορν κατέκτησε τον τίτλο του στη Formula 1 μέσα σε νέες τραγωδίες: το 1958 σκοτώθηκαν στα GP τρεις οδηγοί -οι Λουίτζι Μούσο, Στούαρτ Λιούις-Έβανς και Πίτερ Κόλινς- και ο θάνατος του τελευταίου σόκαρε τον Χόθορν, οδηγώντας τον στην απόφαση να αποχωρήσει από το σπορ. Δυτυχώς, όμως, και ο ίδιος ο πρωταθλητής θα έχανε τη ζωή του, τρεις μήνες μετά τον Κόλινς, σε δυστύχημα στο δρόμο.

Φιλ Χιλ
Τη χρονιά του τίτλου του Χόθορν στη F1, το 1958, τις 24 Ώρες του ΛεΜάν κέρδισε ο χαμηλών τόνων αλλά εντέλει πολύ σπουδαίος Φιλ Χιλ. Ήταν ο πρώτος Αμερικανός που κέρδισε τον αγώνα του La Sarthe, και έμελλε να κερδίσει ακόμα δύο φορές: το 1961 και '62, πάντα με τη Scuderia και πάντα μαζί με τον Ολιβιέ Ζεντεμπιέν, με τον οποίο μοιραζόταν το cavallino.

Το 1961 ο Φιλ Χιλ κατέκτησε, παράλληλα, και το πρωτάθλημα της F1. Αλλά ήρθε και αυτό μέσα από φρικτές και τραγικές συνθήκες. Στον προτελευταίο αγώνα, της Μόντσα στην Ιταλία, διεκδικούσε τον τίτλο με αντίπαλο τον ομόλογό του στη Ferrari, Βόλφγκανγκ φον Τριπς.

Στο τέλος του 2ου γύρου, ο Φον Τριπς συγκρούστηκε με τη Lotus του Τζιμ Κλαρκ, έχασε τον έλεγχο, και η Ferrari του προσέκρουσε στο φράκτη σκοτώνοντας ακαριαία τόσο τον οδηγό όσο και 15 θεατές.

Γκρέιαμ Χιλ
Ο Γκρέιαμ Χιλ, πατέρας του Ντέιμον Χιλ, έχει μείνει στην ιστορία ως ο μοναδικός οδηγός που έχει πετύχει το 'Triple Crown of Motorsport': τη νίκη στο Μονακό, στις 24 Ώρες του ΛεΜάν και στα 500 Μίλια της Ινδιανάπολης.

Ο Βρετανός κατέκτησε τον πρώτο του τίτλο στη F1 το 1962 με την ομάδα της BRM, αλλά χρειάστηκε μία δεκαετία και πολλές προσπάθειες για να κατακτήσει και το ΛεΜάν: συμμετείχε εννέα διαδοχικές φορές από το 1958 μέχρι το 1966, φτάνοντας στην καλύτερη περίπτωσημέχρι τη δεύτερη θέση. Έπειτα απείχε για λίγα χρόνια, για να επιστρέψει και εντέλει να κερδίσει στις όχθες του La Sarthe το 1972 με την γαλλική Matra-Simca και μαζί με τον Χένρι Πεσκαρόλο.

Γιόχεν Ριντ
Ο σπουδαίος και πρόωρα χαμένος Αυστριακός κέρδισε τις 24 Ώρες του ΛεΜάν πριν καν κερδίσει το πρώτο του GP στη F1. Το πέτυχε το 1965, οδηγώντας μαζί με τον Αμερικανό Μάστεν Γκρέγκορι μια Ferrari 250LM της ομάδας North American Racing Team.

Ο μύθος λέει ότι τόσο ο Ριντ όσο και ο Γκρέγκορι πίστευαν ότι πολύ σύντομα στον 24ωρο αγώνα το αυτοκίνητο θα κατέρρεε με κάποιο μηχανικό πρόβλημα, οπότε πήγαν στον γαλλικό αγώνα απλώς για να εισπράξουν την αμοιβή τους, σίγουροι ότι θα εγκατέλειπαν πολύ πριν τον τερματισμό. Μάλιστα, σε κάποιο σημείο ο Ριντ είχε αλλάξει, βάζοντας ξανά τα πολιτικά του ρούχα.

Εντέλει, όμως, η 250LM όχι μόνο άντεξε, αλλά κέρδισε κιόλας. Έναν χρόνο πριν, ο δύστροπος και τολμηρός στην πίστα Ριντ είχε κάνει το ντεμπούτο του στη F1. Τα χρόνια που ακολούθησαν άλλαξε αρκετές ομάδες, και εντέλει εγκαταστάθηκε στην Gold Leaf Team Lotus το 1969.

Όμως η κριτική του για την αναξιοπιστία των Lotus ήταν πολύ ηχηρή, και τα πράγματα έδειχναν να παίρνουν αρνητική τροπή - μέχρι που ο Κόλιν Τσάπμαν παρουσίασε τη Lotus 72C: με αυτή ο Ριντ άρχισε να κερδίζει αμέσως, και πήρε τόσο σημαντικό βαθμολογικό προβάδισμα ώστε έγινε ο πρώτος μετά θάνατον πρωταθλητής μετά το δυστύχημα στη στροφή Parabolica που του κόστισε τη ζωή στις δοκιμές κατάταξης του Ιταλικού GP στη Μόντσα το 1970.

Φερνάντο Αλόνσο
Όταν ο Ισπανός απελπίστηκε πια από τη σειρά των μη ανταγωνιστικών και μη αντάξιών του μονοθεσίων που του έδινε η McLaren επί τέσσερα διαδοχικά χρόνια, αποφάσισε να αποχωρήσει προσωρινά το 2019 από τη Formula 1 και να επικεντρωθεί σε μια σειρά από διαφορετικούς αγώνες: τις 24 Ώρες του ΛεΜάν, τα 500 Μίλια της Ινδιανάπολης, το Ράλι Ντακάρ.

Ο Ισπανός είχε κερδίσει τους δύο τίτλους του στη F1 το μακρινό 2005-'06, αλλά το 2018 πρόσθεσε στο παλμαρέ του και τη νίκη στις 24 Ώρες του ΛεΜάν. Η McLaren του είχε επιτρέψει τη χρονιά εκείνη να τρέξει παράλληλα με τη F1 και στο ΛεΜάν, με την εργοστασιακή ομάδα της Toyota Gazoo Racing.

Ο Ισπανός, οδηγώντας το πρωτότυπο TS050 Hybrid LMP1 μαζί με τους Σεμπαστιάν Μπουεμί και Καζούκι Νακαζίμα, κέρδισε τη νίκη με την πρώτη του προσπάθεια, και ένα χρόνο μετά πρόσθεσε και μια δεύτερη.