Το τέλος είναι μόνο η αρχή

Βλέποντας το στενό του φίλο, Κλέι Ρεγκατσόνι να συζητάει λίγα μέτρα μακριά του το 1982, ο Ζιλ Βιλνέβ είχε πει χαρακτηριστικά " δεν θα μπορούσα να ζήσω έτσι, αν έχω ένα μεγάλο ατύχημα, θέλω να φύγω". Δυστυχώς τα λόγια του Γαλλοκαναδού οδηγού της Ferrari επαληθεύτηκαν και έφυγε από τη ζωή λίγους μήνες μετά με τον Ρεγκατσόνι να τιμά τη μνήμη του, εκφωνόντας έναν επικήδειο στον επόμενο αγώνα της Φόρμουλα 1 στο Μονακό.

Ο Ρεγκατσόνι, τον οποίο το κοινό που δεν γνωρίζει την ιστορία του σπορ, αναγνωρίζει από την ταινία "Rush" έφυγε από τη ζωή σε τροχαίο δυστύχημα το 2006.

Η ζωή του δεν κατάφερε να σωθεί για δεύτερη φορά μετά το σοβαρό ατύχημα στο Grand Prix των Ηνωμένων Πολιτειών στους δρόμους του Λονγκ Μπιτς το 1980. Έμεινε παράλυτος όταν χτύπησε στη σπονδυλική στήλη και ενώ βρισκόταν στην τέταρτη θέση με την Ensign.

Tη σημερινή μέρα, την παγκόσμια ημέρα ατόμων με αναπηρία, θα την τιμούσε, καθώς έκανε τόσα πολλά για να βοηθήσει ανθρώπους που είχαν την ίδια μοίρα με εκείνον. Πρώτος από όλους κατάφερε να κάνει αγώνες με ειδικά διαμορφωμένα αυτοκίνητα, τερματίζοντας στο Ράλι Ντακάρ και στον 12ωρο αγώνα στο Σέμπρινγκ (Ηνωμένες Πολιτείες).

Γεννημένος στο Λουγκάνο ήταν περισσότερο Ιταλός παρά Ελβετός. Οι οπαδοί της Ferrari τον λάτρευαν και ο ίδιος αγωνίστηκε έξι σεζόν για τη Scuderia, χάνοντας τον παγκόσμιο τίτλο το 1974 στον τελευταίο αγώνα μόλις για τρεις βαθμούς από τον Βραζιλιάνο Έμερσον Φιτιπάλντι.

"Για πολλά χρόνια λυπόμουν τον εαυτό μου, αλλά όταν κάτι τέτοιο συμβαίνει, βρίσκεσαι σε ένα διαφορετικό κόσμο, έναν κόσμο που δεν γνωρίζεις πως υπάρχει. Βλέπεις παιδάκια που πάσχουν από καρκίνο και ντρέπεσαι. Είχα καλά χρόνια μιας υπέροχης ζωής, τα οποία εκείνα δεν θα προλάβουν να ζήσουν. Ναι, δεν μπορώ να περπατήσω, αλλά μπορώ να οδηγήσω τη Ferrari μου. Έχω τη σχολή οδήγησης για άτομα με αναπηρία και μπορώ να βοηθήσω άλλους σαν κι εμένα, μπορώ να έρθω στους αγώνες. Τώρα πια δεν νιώθω απελπισμένος", είχε δηλώσει το 1985 στο Μονακό.

Το όνομα του Ρεγκατσόνι έχει συνδεθεί άρρηκτα με την ομάδα της Williams, καθώς της χάρισε την πρώτη της νίκη το 1979 στο Σίλβερστοουν. Ήταν η τελευταία νίκη του. Φυσικά δεν θα μπορούσε να το γνωρίζει. " Μπράβο Φρανκ", ήταν τα πρώτα λόγια που είπε αναφερόμενος στον ιδιοκτήτη της ομάδας, Φρανκ Γουίλιαμς.

Στις 3 Μαρτίου του 1986 ο 43χρονος Φρανκ Γουίλιαμς οδηγούσε με μεγάλη ταχύτητα με προορισμό το Καλαί. Οι δοκιμές του Νέλσον Πικέ είχαν ολοκληρωθεί στην πίστα Πολ Ρικάρ και ο ιδιοκτήτης της ομάδας ήθελε να προλάβει το καράβι για το Ντόβερ. Έχασε τον έλεγχο και το αυτοκίνητο που οδηγούσε ρόλαρε έξι με επτά φορές. Δεν φορούσε ζώνη ασφαλείας. Η ζημιά στο νωτιαίο μυελό τον άφησε παράλυτο.

Νοσηλεύθηκε σε γαλλικό νοσοκομείο για μια εβδομάδα και μέχρι το τέλος της χρονιάς βρισκόταν και πάλι στο τιμόνι της ομάδας που ίδρυσε από το μηδέν. Άλλωστε ο ίδιος δεν θεωρεί το ατύχημα ως τη χειρότερη στιγμή στη ζωή του, αλλά το θάνατο του καλύτερου φίλου του, του οδηγού Πιρς Κούρατζ το 1970.

Οι γιατροί τον είχαν ξεγράψει, λέγοντας του πως το πρόβλημα του θα τον οδηγούσε στο θάνατο σε δέκα χρόνια. Ο 72χρονος βρίσκεται ακόμα κοντά μας και δεν έχει λείψει από αγώνα, δημιουργώντας παράλληλα την αυτοκρατορία της Williams τη δεκαετία του 80' και κυρίως τη δεκαετία του 90'. Η Βασίλισσα Ελισάβετ τον έκανε "σερ" το 1999 για να τον τιμήσει για την προσφορά του στο μηχανοκίνητο αθλητισμό.

" Ήμουν πάντοτε πολύ γυμνασμένος. Έτρεχα σε αγώνες μεγάλων αποστάσεων. Μπορώ να κινήσω τον λαιμό και τους ώμους μου, αλλά από το στήθος και κάτω δεν νιώθω τίποτα. Αντιμετωπίζω προβλήματα με τα δάχτυλα μου ανά τακτά χρονικά διαστήματα, αλλά αναπνέω σωστά. Δεν έχω χάσει μέρα στη δουλειά εδώ και 28 χρόνια, με εξαίρεση μια μέρα που ήμουν άρρωστος", λέει χαρακτηριστικά.

Παραμένει ίσως η πιο αξιοσέβαστη φιγούρα στη Φόρμουλα 1 και η αναπηρία του δεν έχει καμιά σχέση. Πριν από δύο χρόνια πρωταγωνίστησε σε καμπάνια για την ασφάλεια στην οδήγηση και μοιράστηκε την ιστορία του. Είχε μεγάλη απήχηση.

Ο σερ Φρανκ βοήθησε πολύ τον Αμερικανό οδηγό μοτοσικλέτας Γουέιν Ρέινι, όταν ο τελευταίος καθηλώθηκε σε αναπηρική καρέκλα το 1993. Δεν ήταν καν 33 χρονών και διεκδικούσε τον τέταρτο συνεχόμενο παγκόσμιο τίτλο του στα 500cc (νυν MotoGP).

Σε μια "θρυλική μάχη" για τον τίτλο με τον συμπατριώτη του Κέβιν Σβαντζ έπεσε στο Μιζάνο και έσπασε τη σπονδυλική στήλη του. Πραγματικά άτυχος ο επονομαζόμενος "Mr Perfect" που δεν έπεφτε τα πρώτα χρόνια της καριέρας του, αλλά είχε αρκετές πτώσεις τα χρόνια των θριάμβων του, κυνηγώντας το όριο, προσπαθώντας παράλληλα να δαμάσει το "θηρίο" των 500cc. Στον τελευταίο αγώνα της καριέρας του προηγούνταν με τη Yamaha.

Με τη γυναίκα του και τον μονάκριβο γιο τους, Ρεξ που γεννήθηκε ένα χρόνο πριν από το ατύχημα, ζουν σε μια πολυτελή κατοικία στο Μοντερέι και έχουν θέα στην πίστα της Λαγκούνα Σέκα. Χρειάστηκε να περάσουν 18 χρόνια για να επιστρέψει στο Μιζάνο με αφορμή την 50η επέτειο της εμπλοκής της Yamaha στο παγκόσμιο πρωτάθλημα.

" Δεν είχα σκεφτεί ποτέ να επιστρέψω εδώ. Έχω πάψει να σκέφτομαι το ατύχημα μου. Αν πίστευα πως θα είχα πρόβλημα να γυρίσω εδώ, δεν θα το είχα κάνει ποτέ. Δεν είχα πολλές πτώσεις στην καριέρα μου, αλλά αυτές που είχα ήταν σοβαρές. Δύσκολα σηκωνόμουν πάνω και περπατούσα. Δεν ξέφυγα από το τελευταίο", είχε δηλώσει το 2011 στην πίστα που φέρει τώρα πια το όνομα του Μάρκο Σιμοντσέλι.

Έφερε γούρι στη Yamaha και ο Χόρχε Λορένθο είχε αναδειχθεί νικητής με τον Ρέινι να ανεβαίνει στο βάθρο για να παραλάβει το έπαθλο του κατασκευαστή και να γνωρίζει την αποθέωση από το ιταλικό κοινό. Σήμερα τρέχει σε αγώνες καρτ και αυτοκινήτων.

Ο Ρέινι είχε γράψει ιστορία στη Λαγκούνα Σέκα στο ξεκίνημα της καριέρας του. Σε μια από τις διασημότερες στροφές, την περίφημη Corkscrew είχε πραγματοποιήσει θρυλικό προσπέρασμα ο ο Άλεξ Τζανάρντι, Ζανάρντι όπως έχουμε μάθει να τον αποκαλούμε.

Ο δημοφιλής Ιταλός οδηγός που χάρη στα κατορθώματα του στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού στο πρωτάθλημα C.A.R.T, κέρδισε μια δεύτερη ευκαιρία στη Φόρμουλα 1 με την ομάδα του Φρανκ Γουίλιαμς. Η Williams δεν ήταν ανταγωνιστική και έτσι το 2001 επέστρεψε στο C.A.R.T. Η επιστροφή δεν ήταν τυχερή. Ο Ζανάρντι είχε τρομακτικό ατύχημα σε γερμανική πίστα. Οι γιατροί του ακρωτηρίασαν τα πόδια κάτω από το γόνατο.

Τότε όπως έχει πει ξεκίνησε να ζει ξανά. Μετά από μήνες εντατικής φυσιοθεραπείας επέστρεψε το 2003, χρησιμοποιώντας προσθετικά μέλη που βασίζονταν σε δικό του σχέδιο. Πήρε νίκες στο παγκόσμιο πρωτάθλημα τουρισμού, οδήγησε μονοθεσιο της Φόρμουλα 1 (BMW Sauber) και έστρεψε το ενδιαφέρον του μακριά από τους τέσσερις τροχούς.

Τερμάτισε τέταρτος στην κατηγορία του στο Μαραθώνιο της Νέας Υόρκης το 2007 και κατέκτησε δύο χρυσά μετάλλια στην ποδηλασία στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου στην πίστα του Μπραντς Χατς. Ίσως όμως το μεγαλύτερο κατόρθωμα του είναι ότι κατάφερε να τερματίσει στο σκληρότερο Ironman στη Χαβάη φέτος παράλληλα με τις αγωνιστικές υποχρεώσεις του για τη BMW.

Ο Ρεγκατσόνι, ο Γουίλιαμς, ο Ρέινι και ο Ζανάρντι θεωρούν τους εαυτούς τους, τυχερούς γιατί επέζησαν. Η αναπηρία τους δεν εμπόδισε κανέναν εξ αυτών να παθιάζεται με αυτό που κάνει, ακόμα και αν χρειάστηκε να κάνουν μεγαλύτερη προσπάθεια.