Ο Μπιανκί οδηγούσε για την ομάδα της Marussia όταν έχασε τον έλεγχο του μονοθεσίου του στις συνθήκες καταρρακτώδους βροχής της 5ης Οκτωβρίου 2014 στην πίστα της Σουζούκα. Βγαίνοντας από το δρόμο, προσέκρουσε στο γερανοφόρο όχημα που βρισκόταν στην αμμοπαγίδα για να ανασύρει τη Sauber του Άντριαν Σούτιλ, που ατυχώς είχε βγει ακριβώς στο ίδιο σημείο.

Από την πρόσκρουση ο Γάλλος υπέστη βαρύτατο τραυματισμό στη σπονδυλική στήλη και εκτεταμένες κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, και δεν ανέκτησε ποτέ τις αισθήσεις του μέχρι το θάνατό του στις 17 Ιουλίου του 2015 στο νοσοκομείο L’Archet της Νίκαιας στη Γαλλία.

Ο Μπιανκί συνοδευόταν από τη φήμη ενός εκ των σπουδαιότερων νέων ταλέντων της εποχής, μαζί με τον Σαρλ Λεκλέρ. Από το 2009 η Ferrari τον είχε συμπεριλάβει στην Ακαδημία των νέων οδηγών της, και το καλοκαίρι του 2014 είχε συμμετάσχει και σε επίσημες δοκιμές με το τότε μονοθέσιο της Scuderia.

Τη χρονιά του 2014 ο Μπιανκί πέτυχε ορισμένες εξαιρετικές επιδόσεις, κολακεύοντας ιδιαίτερα το μη ανταγωνιστικό μονοθέσιο της Marussia - με αποκορύφωμα στο GP του Μονακό όπου κατάφερε να τερματίσει στην 8η θέση, χαρίζοντας στην ομάδα πολύτιμους βαθμούς για την επιβίωσή της.

Πολλοί πίστευαν ότι ο Μπιανκί μπορεί να είχε προλάβει τον Λεκλέρ στο κόκπιτ της Ferrari, τα χρόνια που θα ακολουθούσαν - το 2016 ή ‘17, αν δεν είχε χαθεί στο τελευταίο (διά παντός, ελπίζουμε) δυστύχημα της ιστορίας της F1.

Η FIA απέσυρε τον αριθμό 17 που χρησιμοποιούσε ο Μπιανκί, εις μνήμην του, μετά το θάνατο του Γάλλου. Όμως ο Λεκλέρ το επανέφερε στο κράνος του στο φετινό GP Ιαπωνίας, φορώντας τα χρώματα που είχε στο δικό του κράνος ο χαμένος επιστήθιος φίλος και νονός του.

“Κάθε φορά που έρχομαι εδώ έχω τον Ζουλ στο μυαλό μου”, είχε πει τότε ο Λεκλέρ, “προφανώς τον σκέφτομαι πολύ συχνά, διότι είναι ο άνθρωπος που με βοήθησε να φτάσω εδώ. Ήμασταν πάντα πολύ, πολύ κοντά, και οι οικογένειές μας συνεχίζουν να είναι κοντά”.

Πώς ο Μπιανκί “ζει” στις μέρες μας
Μετά το θάνατο του Ζουλ, η οικογένειά του ίδρυσε τον οργανισμό Association Jules Bianchi, ο οποίος χρηματοδοτεί την έρευνα για τη θεραπεία ασθενών που υποφέρουν από βαριές εγκεφαλικές κακώσεις, και παράλληλα συνεργάζεται στενά με το νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν ο Μπιανκί για τη βελτίωση των υποδομών και του σχετικού εξοπλισμού.

Ο Φιλίπ Μπιανκί, πατέρας του Ζουλ, είχε πει σχετικά με τη δράση του οργανισμού αυτού ότι “είναι ο μοναδικός τρόπος που έχουμε για να συνεχίσει να υφίσταται ο Ζουλ σήμερα. Όταν ο Ζουλ γύρισε από την Ιαπωνία, βρισκόμενος σε κόμα, όλοι στο νοσοκομείο L’Archet και στην πτέρυγα εγκεφαλικών κακώσεων ήταν υπέροχοι απέναντί του.

Κι όταν απεβίωσε, συνειδητοποιήσαμε ότι υπήρχαν τόσα πολλά που θα μπορούσαμε να κάνουμε για αυτό το νοσοκομείο. Ο Ζουλ ήταν διάσημος, αγαπητός, όμορφος, καλός… Η τύχη στην ατυχία μας ήταν ότι το θέμα του Ζουλ δημοσιοποιήθηκε. Έχω γνωρίσει τόσους πολλούς ανθρώπους που θρηνούν την απώλεια του παιδιού τους και δεν είχαν αυτή την τύχη.

Πρέπει πάντοτε να βλέπουμε τη θετική πλευρά. Είναι αρκετά παράδοξο αυτό, πρέπει να πω. Για εμάς, η θετική πλευρά είναι να κάνουν τον Ζουλ να ζει μέσω των πράξεών μας και του οργανισμού αυτού. Ο Ζουλ έτσι ζει, και αυτή είναι η μαγική πλευρά των πάντων”, πρόσθεσε ο Φιλίπ Μπανκί.

Τον περασμένο μήνα (Σεπτέμβριο 2024) διοργανώθηκε ένας μαραθώνιος αγώνας Καρτ, με την παρουσία και του Σαρλ Λεκλέρ. “Όλοι αυτοί οι άνθρωποι ήταν ενωμένοι γύρω από τον Ζουλ, ήταν μια αληθινή στιγμή ευτυχίας”, συνέχισε ο πατέρας Μπιανκί.

“Συγκεντρώσαμε 50.000 ευρώ για τον οργανισμό σε ένα Σαββατοκύριακο. Αυτά τα χρήματα πήγαν απευθείας σε ένα νέο μηχάνημα για το νοσοκομείο L’Archet το οποίο βοηθά στο πλύσιμο τους κατάκοιτους ασθενείς.

Πριν από αυτό, είχαμε αγοράσει έναν προσομοιωτή οδήγησης, για να βοηθά τους ανθρώπους να εγκλιματίζονται ξανά. Αυτή θα ήταν η επιθυμία του Ζουλ: να κάνουμε αυτές τις αγαθοεργίες, να υποστηρίζουμε νέους οδηγούς, να μοιράζουμε αγάπη και χαρά”, κατέληξε ο Φιλίπ Μπιανκί.