Alfa Romeo Giulietta SZ: Η ιστορία μιας “τραυματισμένης” Giulietta που έγινε μια από τις ομορφότερες Alfa της δεκαετίας του ‘60

Η παρουσίαση της Giulietta το 1955 έδωσε συνέχεια στη σύνδεση των επιτυχιών της Alfa Romeo στους αγώνες με τα οικογενειακά μοντέλα της φίρμας από το Μιλάνο. Θα χρειαζόταν ωστόσο ο ιδιοφυής Elio Zagato για να καλύψει το κενό στην κατηγορία GT, με την ελαφριά και εξαιρετικά αεροδυναμική Giulietta SZ.

Μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 1950, η οικογένεια της Giulietta ήταν ιδιαίτερα πολυπληθής, με τις τετράθυρες Giulietta και Giulietta T.I., τις ανοικτές εκδόσεις Spider και Spider Veloce του Pininfarina και τα εξίσου γοητευτικά κουπέ Sprint και Sprint Veloce του Bertone.

Σε αντίθεση με τις τετράθυρες “αδελφές” της, η Giulietta Sprint Veloce δεν είχε καταφέρει σημαντικές επιτυχίες στην κατηγορία GT, λόγω κυρίως του μεγαλύτερου βάρους της σε σχέση με τον ανταγωνισμό. Όπως συμβαίνει συχνά στην ιστορία, η λύση στο πρόβλημα ήρθε σε μεγάλο βαθμό λόγω της τύχης.

Όλα ξεκίνησαν από τον Massimo Leto di Priolo, οδηγό αγώνων από το Μιλάνο, ο οποίος “τραυμάτισε” την Giulietta Sprint Speciale του και αποφάσισε να την επισκευάσει στον “καροσσερίστα” Elio Zagato, ο οποίος είχε ήδη χτίσει τη φήμη του μέσω των ξεχωριστών και χαμηλού βάρους αμαξωμάτων που έφτιαχνε από αλουμίνιο.

Το σχήμα “αυγού” που χαρακτήριζε αρκετές από τις δημιουργίες του Zagato εφαρμόστηκε και στο αυτοκίνητο του Leto di Priolo, με το χαμηλότερο βάρος και τη βελτιωμένη αεροδυναμική να φέρνουν τον Μιλανέζο οδηγό στην πρώτη θέση του αγώνα της Monza του 1956 για το Coppa Intereuropa, στο τιμόνι της Giulietta Sprint Veloce by Zagato.

Το αποτέλεσμα δεν άργησε να τραβήξει το ενδιαφέρον και άλλων οδηγών που, παρότι δεν είχαν τραυματίσει τις δικές τους Sprint Veloce, έσπευσαν να τις τροποποιήσουν στο αυτοκίνητο που θα έμενε στη συνέχεια γνωστό στην ιστορία ως Giulietta Sprint Zagato (SZ) και θα έκανε το επίσημο ντεμπούτο του στο Σαλόνι Αυτοκινήτου της Γενεύης το 1960. Ο κινητήρας των 1.290 κυβικών εκατοστών είχε δύο εκκεντροφόρους επικεφαλής, δύο διπλά καρμπυρατέρ και ισχύ 98 ίππων.

Οι αγώνες έδωσαν την αφορμή και για μια περαιτέρω εξέλιξη του μοντέλου. Το 1961, ο Francesco De Leonibus κατάφερε στη Monza να πετύχει με την Giulietta Sprint Zagato την απίστευτη τελική - για αυτοκίνητο με λιγότερους από 100 ίππους - των 222,22 km/h. Στο αποτέλεσμα έπαιξε ρόλο για ακόμα μια φορά ένα ατύχημα, με τον De Leonibus να εμπιστεύεται την επισκευή του αυτοκινήτου του, σε έναν ακόμα θρύλο του design, τον Giovanni Michelotti.

Ο Michelotti επανασχεδίασε το αμάξωμα δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στην αεροδυναμική του απόδοση και με δεδομένο ότι εκείνη την εποχή βοηθήματα όπως η αεροδυναμική σήραγγα ήταν σχεδόν στο επίπεδο της επιστημονικής φαντασίας, ο Michelotti έκανε σειρά δοκιμών στην πράξη μέχρι να καταλήξει στο επιθυμητό αποτέλεσμα.

Η δική του πρόταση σε σχέση με την αρχική SZ είχε μακρύτερο ρύγχος, αλλά και μακρύτερο πίσω μέρος, το οποίο όμως ήταν “κομμένο” στο τέλος του, με τον Michelotti να εφαρμόζει τις αρχές του Γερμανού μηχανικού και πρωτοπόρου της αεροδυναμικής, Wunibald Kamm. Ο σχεδιαστής με συνοδηγό και χρονομέτρη τον πιστό του βοηθό Ercole Spada κάλυψαν εκατοντάδες χιλιόμετρα μέχρι να τελειοποιήσουν το δημιούργημα τους.

Ο Zagato από την πλευρά του, εκμεταλλεύτηκε τόσο τις έρευνες του Kamm, όσο και το οδηγικό του ταλέντο, κερδίζοντας το GT Grand Prix της Monza το 1961 με μια τροποποιημένη SZ, που αποτέλεσε το πρώτο δείγμα για τη 2η σειρά του μοντέλου που έμεινε με το χαρακτηριστικό Coda Tronca (κομμένη ουρά), λόγω του χαρακτηριστικού τελειώματος του αμαξώματος στο πίσω μέρος.

Η βελτίωση ήταν εντυπωσιακή, με την τελική ταχύτητα του νέου μοντέλου, το οποίο επίσης εκμεταλλευόταν τις θεωρίες του Kamm, να ανεβαίνει από τα 189 km/h στα 200 km/h. Στη συνολική απόδοση δεν συνέβαλε βέβαια μόνο η αεροδυναμική, αλλά και το μειωμένο βάρος: 840 αντί για 854 κιλά.

Στα τελευταία 30 αυτοκίνητα, τέλος, τα ταμπούρα στα φρένα έδωσαν τη θέση τους σε δίσκους. Συνολικά, 217 SZ λέγεται πως κατασκευάστηκαν από τον Zagato μέχρι το 1963 και η επιτυχία του αυτοκινήτου στους αγώνες της κατηγορίας του (1.300 cc) ήταν τεράστια.