Ήταν το 1971 όταν ο Κάρλο Άμπαρτ πήρε την απόφαση η μάρκα του “Σκορπιού” να ενταχθεί στην ομπρέλα του Groupo Fiat. Η Abarth διατηρούσε άλλωστε πάντα στενούς δεσμούς με τη Fiat, από την δημιουργία της (1949). Την ίδια χρονιά δημιούργησε ένα από τα πλέον αγαπημένα μικρά σπορ αυτοκίνητα όλων των εποχών: το Autobianchi A112 Abarth.

Ο Κάρλο ήταν τότε 63 ετών και θα μπορούσε να είναι πολύ περήφανος για όσα είχε πετύχει στη ζωή του. Από παιδί το δαιμόνιο πνεύμα του τον οδηγούσε στην αναζήτηση έξυπνων λύσεων που θα έκαναν κάθε όχημα που οδηγούσε πιο γρήγορο, από το πατίνι με το οποίο κέρδιζε τα παιδικά παιχνίδια στους δρόμους της γενέτειρας του Βιέννης, μέχρι τις μηχανές και τα τρίκυκλα που του έδωσαν φήμη και νίκες, αλλά λίγο έλειψαν να του στοιχήσουν την ίδια του τη ζωή.

Οι νίκες και τα ρεκόρ, αλλά κυρίως το ανήσυχο πνεύμα του, οδήγησαν στη δημιουργία της Abarth & C S.p.A. που σύντομα βρέθηκε στο κέντρο της δημοσιότητας κατασκευάζοντας κιτ βελτιώσεων και βέβαια κατακτώντας νίκες και σπάζοντας ρεκόρ στους αγώνες με απίστευτο ρυθμό για το μέγεθος της. Η συνεργασία με τη Fiat ήταν πολύ στενή, ενώ με την παρουσίαση του Fiat 500 το 1957, ο Κάρλο Άμπαρτ βρήκε το ιδανικό αυτοκίνητο για να βασιστεί πάνω του και να δημιουργήσει μια τεράστια επιτυχία.

To 1969, η Fiat παρουσίαζε στο Σαλόνι Αυτοκινήτου του Τορίνο το Autobianchi A112, το αντίπαλο δέος του ήδη καταξιωμένου Mini. Μεγαλύτερο, πιο σύγχρονο και πολυτελές από τον Βρετανό αντίπαλο του, το 2πορτο Α112 ήταν ένα συμπαγές προσθιοκίνητο μοντέλο που έγινε αμέσως εμπορική επιτυχία με μεγάλες λίστες αναμονής.

Γρήγορα προέκυψε η ανάγκη για να δημιουργηθεί μια πιο δυναμική έκδοση, η οποία θα ερχόταν αντιμέτωπη με το Mini Cooper. Το 1971 και ενώ πλέον η Abarth αποτελούσε κομμάτι του Groupo Fiat, ο Κάρλο δημιούργησε το A112 Abarth.

Για τη δημιουργία του γρήγορου Α112, ο Άμπαρτ ακολούθησε την προσφιλή τακτική του ξεκινώντας από τη βελτίωση του κινητήρα. Η χωρητικότητα αυξήθηκε από τα 903 στα 982 κ.εκ. και για να διασφαλίσει τη σωστή τροφοδοσία μίγματος σε όλο το φάσμα λειτουργίας του κινητήρα χρησιμοποίησε καρμπυρατέρ διπλής χοάνης. Φυσικά, τροποποίησε και το σύστημα εξαγωγής μέχρι και την εξάτμιση.

Το αποτέλεσμα ήταν ένα σύνολο που διακρινόταν περισσότερο για την υψηλή ροπή στις χαμηλές στροφές και λιγότερο για την απόλυτη ιπποδύναμη, με την απόδοση να φτάνει τους 58 ίππους στις 6.600 σ.α.λ., μια αύξηση της τάξης του 40% σε σχέση με τους 42 ίππους του Α112.

Στο εσωτερικό το ταμπλό απέκτησε σπορ όργανα που περιλάμβαναν στροφόμετρο, αμπερόμετρο, καθώς και ενδείξεις για την πίεση και τη θερμοκρασία του λιπαντικού του κινητήρα. Τα σπορ καθίσματα και το τριάκτινο τιμόνι αλουμινίου συμπλήρωναν την εικόνα.

Αρχικά το A112 Abarth ήταν αποκλειστικά διαθέσιμο σε κόκκινο χρώμα με μαύρο ματ καπό - ένας κλασσικός συνδυασμός της μάρκας. Στη μάσκα οι λέξεις “Autobianchi Abarth” έδιναν το στίγμα της κατασκευής.

Η επίσημη παρουσίαση στο Σαλόνι Αυτοκινήτου του Τορίνο τον Οκτώβριο του 1971 ενθουσίασε το κοινό. Λίγο αργότερα οι πρώτες δοκιμές απέδειξαν την εξαιρετική ευελιξία και την αποτελεσματική, αλλά και διασκεδαστική οδική συμπεριφορά του A112 Abarth – το οποίο παραδόξως σε ορισμένες περιπτώσεις είχε και χαμηλότερη κατανάλωση καυσίμου από το απλό Α112!

Το μοναδικό ελάττωμα ήταν ότι σε κάποιες περιπτώσεις παρουσιαζόταν υπερθέρμανση του λιπαντικού του κινητήρα, ζήτημα που λύθηκε με το λανσάρισμα της 2ης σειράς του μοντέλου το 1973 όπου τοποθετήθηκε ψυγείο λαδιού. Παράλληλα, περισσότερα χρώματα ήταν πλέον διαθέσιμα, οι νίκελ προφυλακτήρες και πλαίσια των προβολέων αντικαταστάθηκαν με πιο σπορ μαύρα στοιχεία, ενώ πλέον στον προαιρετικό εξοπλισμό διαθέσιμες ήταν και οι ζάντες ελαφρού κράματος, όπως και το πίσω θερμαινόμενο τζάμι…

Η εξέλιξη συνεχίστηκε και το 1975 η 3η σειρά του μοντέλου απέκτησε ένα νέο κινητήρα 1.059 κ.εκ. με απόδοση 70 ίππους, με τη νέα έκδοση να πωλείται παράλληλα με την κλασσική των 58 ίππων. Η νέα σειρά μπορούσε να φιλοξενήσει 5, αντί για 4 επιβάτες, ενώ αργότερα το κιβώτιο έγινε 5-ταχυτο από 4-ταχυτο.

Η γνήσια σπορ φύση του μοντέλου το οδήγησε μοιραία στους αγώνες με τη Fiat να δημιουργεί ένα ενιαίο πρωτάθλημα για νέους οδηγούς. Με την προσθήκη roll bar, αγωνιστικών ζωνών ασφάλειας, συστήματος πυρόσβεσης και προστασίας για το κάρτερ, δημιουργήθηκε ένα αγωνιστικό όχι ιδιαίτερο ακριβό στην κατασκευή που επέτρεψε σε εκατοντάδες νέους να δείξουν τις δυνατότητες τους.

Το Trofeo A112 ήταν ένας ιδανικός τρόπος προβολής του αυτοκινήτου, αλλά και η ευκαιρία που έψαχναν ταλαντούχου οδηγοί, όπως οι Ατίλιο Μπετέγκα και Φαμπρίτσιο Ταμπατόν για να ξεκινήσουν την καριέρα τους. Λέγεται μάλιστα πως ανάμεσα σε αυτούς που είχαν τη “στιγμή” τους με ένα A112 Abarth, στην προσπάθειά τους να μάθουν τα μυστικά της σπορ οδήγησης με ένα προσθιοκίνητο γρήγορο hatchback με κοντό μεταξόνιο, είναι και ο πρώην οδηγός Formula 1, Ολιβιέ Πανίς. Στην Ελλάδα, το A112 Abarth αποτέλεσε το αυτοκίνητο του Ενιαίου Πρωταθλήματος το 1977.

Ο Κάρλο Άμπαρτ έφυγε από τη ζωή το 1979, πριν ολοκληρώσει τον κύκλο της η τελευταία δημιουργία του, έχοντας όμως καταφέρει για ακόμα μια φορά να φτιάξει ένα θρύλο στο χώρο του αυτοκινήτου και κυρίως ένα ιδιαίτερα αγαπητό μέχρι και σήμερα αυτοκίνητο. Η παραγωγή μικρού σπορ αυτοκινήτου σταμάτησε το 1985, έχοντας ξεπεράσει τα 121.000 αντίτυπα σε 15 χρόνια. Χαρακτηριστικό είναι ότι περίπου το 10% από τη συνολική παραγωγή του Α112 αφορούσε στην έκδοση Abarth.