Με το άκουσμα της σφυρίχτρας και τον ήχο του ελικοπτέρου που πλησίαζε, η πλαγιά του βουνού αντηχούσε την ιαχή σαν ενός ποδοσφαιρικού ντέρμπι όταν έμπαινε γκολ. Πλησίαζε ο Κόλιν. Ποτέ, στη σύγχρονη ιστορία του Ράλλυ Ακρόπολις, δεν υπήρχε τόσο μεγάλη προσμονή για έναν και μόνο άνθρωπο. Είναι, βλέπεις, ο τρόπος του στο μπάκετ.

«Περνάω πάνω από το όριο και έπειτα επιστρέφω πίσω», έλεγε ο Σκοτσέζος. «Είναι πιο γρήγορο να το κάνεις με αυτόν τον τρόπο, απ' το να προσπαθείς να χτίσεις την ταχύτητά σου ως το όριο και να προσπαθείς να κινείσαι διαρκώς πάνω σε αυτό. Είναι προτιμότερο να επιτίθεσαι όσο πάει, και μετά να προσπαθείς να τακτοποιήσεις την κατάσταση».

Κι έτσι, το Impreza του ή το Focus του ερχόταν διπλωμένο από εκατοντάδες μέτρα μακριά, διαγράφοντας στο χώμα ένα γεωμετρικά άρτιο τόξο, κι ύστερα ένα άγριο τίναγμα της ουράς για το σκανδιναβικό φλικάρισμα στο πλασάρισμα για την επόμενη στροφή. Πότε πότε με έναν ή δύο τροχούς στον αέρα πάνω από το γκρεμό, άλλοτε σχεδόν κάθετο με το ρύγχος χαμηλά μετά από κάποιο άλμα ή διαλύοντας τη γαλήνη ενός νεροφαγώματος - αλλά πάντοτε με τον βρηχυθμό του θηριώδους κινητήρα που ακουγόταν σαν το ουρλιαχτό μιας αδιανόητης τόλμης.

Σε κάθε χιλιοστό που πατούσε, αν είχες την ηρεμία να σκεφτείς εκείνες τις στιγμές κοιτώντας τον από την πλαγιά, δεν ήταν αυτό μονάχα το πέρασμα ενός από τους σπουδαιότερους αρτίστες της ιστορίας της οδήγησης. Ήταν το πέρασμα, επίσης, μπροστά στα μάτια σου, του θάρρους και του ατρόμητου αντικρίσματος του ορίου κατάματα, που πάντοτε θα ήθελες να είχες.

Την τρίτη ημέρα του Ράλλυ Ακρόπολις του 1999 ο Κόλιν και ο πολύπαθος, δύσμοιρος Νίκι Γκριστ δίπλα του θα γλίτωναν σαν από θαύμα τη ζωή τους, σε ένα τίμημα -από τα πολλά- της εξωφρενικής «υπέρβασης του ορίου», σε μια «τακτοποίηση της κατάστασης» που έγινε μόνο χάρη στην ευθυγράμμιση των αστεριών. Αλλά, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Από την Ιτέα στην Ανάβυσσο

Το 1999 ο Κόλιν ΜακΡέι είχε κάνει τη μεταγραφή μεγατόνων -και μεγα-δολαρίων- από τη Subaru στη Ford. Ήταν ο υπεραστέρας που κλήθηκε να οδηγήσει το νέο Focus WRC, τον διάδοχο των μυθικών γενεών του Escort, στην κορυφή του κόσμου. Τα χρήματα ήταν πολλά, η εμπλοκή της εργοστασιακής Ford πλήρης, και την πίεση που αισθανόταν και ο Σκοτσέζος και η ομάδα μπορούσες να την κόψεις με το μαχαίρι.

Το Ακρόπολις τότε εκκινούσε Κυριακή και τελείωνε Τετάρτη. Όλη την προηγούμενη εβδομάδα οι πληροφορίες από τα βουνά, από τις αναγνωρίσεις, έφταναν με ανησυχητικό τόνο - ότι το ελληνικό ράλι εκείνης της χρονιάς θα έμενε πιστό στη διαχρονική του φήμη: μιας σκληρής, πετρώδους, αμείληκτης δοκιμασίας του ανθρώπου και της μηχανής. Το WRC διέθετε ακόμη, τότε, την επιθυμία για τέτοιου είδους αγώνες.

Ο Πέτερ Σόλμπεργκ, ένα νεαρό τότε ταλέντο που είχε μόλις υπογράψει η Ford Μ-Sport, χρειάστηκε 56 λεπτά για να ολοκληρώσει τις αναγνωρίσεις στα 26 χιλιόμετρα της διαβόητης Ειδικής Διαδρομής «Πατέρας» - η οποία ήταν σκληρή ακόμα και για τη φήμη του Ακρόπολις, που εντέλει οι οργανωτές την έκοψαν στο ένα τρίτο του μήκους της.

Στον εναρκτήριο αγώνα του 1999, στο Ράλι Μόντε Κάρλο, το Focus είχε σοβαρά προβλήματα νεότητας. «Οι δοκιμές είχαν πάει τόσο χάλια που οι προσδοκίες μας ήταν πολύ χαμηλές», είχε πει στο Μόντε ο Γκριστ. «Η πρώτη Ειδική ήταν 52 χιλιόμετρα και μετά τα πρώτα 10 έπρεπε να σταματήσουμε. Η θερμότητα της εξάτμισης έβαλε φωτιά στο χρώμα του αμαξώματος, και οι καπνοί μας έπνιγαν».

Όμως, το Μόντε Κάρλο έμοιαζε πια να ήταν έναν αιώνα μακριά. Το Focus και ο Κόλιν είχαν κερδίσει τους δύο -πριν το Ακρόπολις- χωμάτινους αγώνες, και μάλιστα ο ένας εξ αυτών ήταν το εξίσου σκληρό Σαφάρι στην Κένυα (και ο άλλος το Ράλι Πορτογαλίας). Η M-Sport έδειχνε να είχε αρκετή αυτοπεποίθηση για την ενίσχυση της ανάρτησης του Focus WRC ειδικά για το Ακρόπολις, και στη συνάντηση της ομάδας με τον Τύπο δύο μέρες πριν τον αγώνα, σε ένα παραλιακό εστιτόριο της Ιτέα με τον λαμπρό ήλιο να χτυπά τη θάλασσα, η διάθεση ήταν αρκετά εύθυμη.

Αν ο Κόλιν ένιωθε την πίεση του πρωταθλήματος, της ηγεσίας ενός ολόκληρου εργοστασίου και της σημασίας που είχε για τη μάχη του τίτλου ο επερχόμενος σκληρός ελληνικός αγώνας, σίγουρα δεν το έδειχνε εκείνο το απόγευμα. Δίπλα στην πισίνα του ξενοδοχείου έδειχνε να είχε την ηρεμία του γυαλού της Ιτέας λίγα μέτρα παραπέρα, μιλώντας ήρεμα και υπομονετικά σε ένα γκρουπ δημοσιογράφων - που μεταξύ τους ήταν κι ένας πρωτόβγαλτος που πάσχιζε να ελέγξει τη νευρικότητα της συνάντησης με ένα παιδικό ίνδαλμα και το ίδιο βράδυ επίσης πάσχιζε -ανεπιτυχώς- να απομαγνητοφωνήσει την ηλεκτρονική χροιά μιας βαριάς σκοτσέζικης προφοράς.

Το πρωί της ημέρας που έφευγε ο Κόλιν γυμναζόταν υπό τις οδηγίες του φυσιοθεραπευτή του, Άλαν Μακλ, και έκανε mountain bike, περιμένοντας τη θερμοκρασία στη διάρκεια του αγώνα να είναι πάνω από 30ο Κελσίου, και σχεδόν διπλάσια μέσα στο αυτοκίνητο. «Αν έχεις κάνει καλά την προπόνησή σου δεν πρέπει να νιώθεις περισσότερο κουρασμένος στο τέλος της ημέρας στο Ακρόπολις, απ' ό,τι σε όποιο άλλο ράλι.

»Το σημαντικό στη διάρκεια του αγώνα είναι να λαμβάνεις την απαιτούμενη ποσότητα υγρών. Παρότι στο Σαφάρι η ζέστη είναι περισσότερη, εκεί δεν οδηγείς στο απόλυτο όριο διαρκώς, οπότε προλαβαίνεις να ανασάνεις. Το Ακρόπολις είναι περισσότερο σπριντ αγώνας», ακούστηκε η βαριά σκοτσέζικη προφορά.

Τη μισή Κυριακή 6 Ιουνίου του 1999 ο Κόλιν την πέρασε κολλημένος στο κυκλοφοριακό κομφούζιο της πρωτεύουσας, ανάμεσα σε ανέμελους λουόμενους που πήγαιναν στις παραλίες της Αθήνας. Στα λιμανάκια ένα μπάσο ρελαντί από εξατμίσεις μεγάλης διαμέτρου αναδυόταν στην ατμόσφαιρα, καθώς το Focus του ελισσόταν σβέλτα ανάμεσα στα «πειραγμένα» Peugeot 106 Rallye και Citroen Saxo VTS που πήγαιναν στην Ανάβυσσο.

Στις αλυκές, εκεί, θα διεξαγόταν η Υπερειδική εκείνης της χρονιάς, η οποία έμελλε να μετατραπεί σε φιάσκο. Η σκόνη κατακάθονταν στην ατμόσφαιρα, ο ήλιος ζεμάτιζε, και η επιστροφή επεφύλασσε ένα δεύτερο κυκλοφοριακό έμφραγμα. «Μια προσπάθεια οκτώ ωρών για 2 λεπτά και 16 δευτερόλεπτα, τι χάσιμο χρόνου», είπε ο τότε project manager της M-Sport, και νυν διευθυντής της Haas F1 στη Formula 1, Γκάνθερ Στάινερ.

Από τους Αγίους Θεοδώρους στη Λιβαδειά

Ξημερώματα Δευτέρας, το Σέρβις της Ford στους Αγίους Θεοδώρους ήταν γαλήνιο. Οι μηχανικοί οργάνωναν το χώρο για να υποδεχθούν τα αυτοκίνητα και τακτοποιούσαν τα εργαλείας του, ενώ ο Μάλκολμ Ουίλσον (ιδιοκτήτης της M-Sport) ήταν σκυμμένος πάνω από διάσπαρτα χαρτιά μαζί με τους μηχανικούς.

Ώσπου έφτασε ο Κόλιν. Το Focus μπήκε στη θέση του κάτω από τη μπλε τέντα, και η γαλήνη έδωσε τη θέση της σε μια φρενήρη κατάσταση για όλους - εκτός του Κόλιν. Εκείνος, ήρεμος, βγήκε προσεκτικά από το roll-cage, με τη μπλε του φούρμα και λευκό μπλουζάκι, και στην άκρη του πάγκου γέμισε ένα χάρτινο κυπελάκι με τσάι.

Από εκεί, συζητώντας με την Ιλέιν Ουίλσον, σύζυγο του Μάλκολμ, παρακολουθούσε τις λυσσαλέες προσπάθειες των μηχανικών: άλλος είχε σκαρφωλώσει στο ανοιχτό καπό, άλλοι αφαιρούσαν τους τροχούς, άλλος με ένα σπρέι στο ένα χέρι και με χαρτιά στο άλλο καθάριζε το παρ-μπριζ. Σε ένα ακριανό τραπέζι ο Νίκι Γκριστ μελετούσε ξανά τις σημειώσεις του.

Όταν ο Γκριστ έκανε το νεύμα, ο Κόλιν μπήκε σαν σίφουνας στο μπάκετ του, και έφυγε για την πρώτη κανονική Ειδική Διαδρομή του αγώνα. Μαζί, και οι μηχανικοί μάζεψαν τα πάντα και έφυγαν σβέλτα για να τα στήσουν ξανά στο επόμενο Σέρβις, στην Οινόη, όπου θα υποδεχόντουσαν και πάλι τα αυτοκίνητα - τότε οι αγώνες είχαν αρκετά σημεία για Σέρβις.

Ο Ουίλσον ταξίδευε κι εκείνος, μέσα στο Ford Galaxy που είχε την ονομασία Super 1, και η πραότητα της θάλασσας μαζί με τους πολύχρωμους θάμνους στις άκρες του δρόμου και τα δάση στον ορίζοντα ενδεχομένως κάλμαραν την ανησυχία του ότι μόλις ξεκινούσαν οι δύο ίσως σκληρότερες Ειδικές του Ακρόπολις του 1999. Ο ΜακΡέι είναι έξυπνος, λογικά θα τιθάσευε τα φυσικά του ένστικτα, ίσως σκεφτόταν. «Λογικά θα είμαστε εντάξει. Αλλά, απ' την άλλη, όταν αρχίζεις να σκέφτεσαι έτσι, σύντομα μαθαίνεις ότι δεν είναι εντάξει», είπε, τότε.

Ο Κόλιν ανέφερε μόνο το άναμμα μιας προειδοποιητικής λυχνίας, αλλά οι μηχανικοί τον καθησύχασαν. Η επόμενη ενημέρωση που έλαβαν, καθ' οδόν για την Οινόη, ήταν πως ο Σκοτσέζος αστέρας τους είχε σημειωσει τον πρώτο χρόνο στην πρώτη Ειδική. Τα έλατα και οι ελαιώνες, τα κοπάδια προβάτων και οι φιλικοί βοσκοί που διέσχιζε το Super 1 έκαναν τα νέα ακόμα πιο ειδυλλιακά για τους επιβάτες του. Τα μόνα που χαλούσαν τη γαλήνη ήταν τα αυτοκίνητα των θεατών που βιάζονταν να φτάσουν στην επόμενη κοπάνα.

Το βανάκι με τα εξαρτήματα και τα εργαλεία, το motorhome της ομάδας και οι πάγκοι εργασίας διαμόρφωναν στο Σέρβις της Οινόης έναν αποκλεισμένο χώρο με μπλε μουσαμάδες στο δάπεδο και μπλε τέντες. Οι μπάρες άνοιξαν και ο Κόλιν έφερε το Focus του παρέα με ένα μικρό σύννεφο σκόνης. Οι μηχανικοί είχαν 20 λεπτά για να το κάνουν σαν καινούριο, και δεν έχασαν δευτερόλεπτο να το σηκώσουν στους γρύλους και να ακουστούν τα αερόκλειδα. Το αυτοκίνητο είχε μόνο μια μικρή ζημιά από πέτρα, αλλά κανένα άλλο πρόβλημα. Στην άκρη, ο Κόλιν κρατούσε ένα άδειο μπουκάλι νερού και μιλούσε με τον Στάινερ - ώσπου ήρθε η ώρα να φύγει για τις επόμενες Ειδικές.

Στη διάρκειά τους έφτασαν τα νέα ότι ο Τόμας Ράντστρομ, με το έτερο Focus WRC, είχε εγκαταλείψει έπειτα από ένα βίαιο χτύπημα σε μια μεγάλη πέτρα - και τώρα οι μηχανικοί βρίσκονταν σε έναν αγώνα δρόμου να βρουν τρόπους να ενισχύσουν περαιτέρω το δάπεδο του Focus του ΜακΡέι, στο επόμενο Σέρβις. Στο Μόντε Κάρλο το είχαν κάνει χρησιμοποιώντας ακόμα και το ατσάλι από τις κατσαρόλες για τα λαζάνια του μαγειρείου, παρά τις σθεναρές αντιδράσεις του μάγειρα της M-Sport.

«Ο Κόλιν δείχνει να είναι σε πολύ καλή κατάσταση και πρέπει να μεταθέσουμε όλες μας τις δυνάμεις μας πάνω του τώρα», είπε ο Ουίλσον. «Πριν ξεκινήσει η χρονιά κανείς δεν περίμενε να βρισκόματαν σε μια τέτοια θέση. Κάναμε πολύ δρόμο σε πολύ λίγο χρόνο. Τώρα έχουμε πίεση, πολλή πίεση. Αυτό είναι κάτι διαφορετικό που πρέπει να χειριστούμε».

Στις 13:57 το μεσημέρι ο Κόλιν μπήκε στο Σέρβις, μέσα από ένα μικρό αλλά ενθουσιώδες κοινό. Αμέσως αναζήτησε καταφύγιο από τη ζέστη και τα βλέμματα στο λεωφορείο της ομάδας, καθώς οι μηχανικοί ενίσχυαν το δάπεδο του Focus, ώσπου στις 14:16 μπήκε στο λεωφορείο ο Γκριστ: «Οκ Κολ». Ο ΜακΡέι σηκώθηκε φουριόζος, τρύπωσε στο αυτοκίνητο και απομακρύνθηκε. Θα συναντούσε ξανά την ομάδα πια στην Ιτέα - ενώ ένα αυτοκίνητο έφυγε για να μαζέψει από την Ειδική που είχαν εγκαταλείψει τον Ράντστρομ και τον συνοδηγό του Φρεντ Γκάλαχερ, οι οποίοι στο μεταξύ απολάμβαναν τη σκιά μιας συκιάς.

Το Super 1 και όλα τα οχήματα υποστήριξης της Ford M-Sport κυλούσαν τώρα στο φιδίσιο ορεινό δρόμο προς τους Αγ. Θεοδώρους, ανάμεσα στα βράχια. Στη διαδρομή πληροφορήθηκαν ότι ο ΜακΡέι είχε φτάσει στον τερματισμό και της τελευταίας Ειδικής της ημέρας – είχε κόψει ταχύτητα στα τελευταία χιλιόμετρα, ώστε να αφήσει την πρωτοπορία στον Ρίτσαρντ Μπερνς της Subaru, με στόχο να μην εκκινεί πρώτος την επόμενη μέρα κι έτσι να μην βραδυπορεί καθαρίζοντας το δρόμο.

Στο τέλος της Ειδικής, κάθιδρος μέσα στο Focus, είχε ανοίξει την πόρτα και μιλούσε σε μια ολιμελή ομάδα Βρετανών δημοσιογράφων. «Είναι πιο σκληρό [το έδαφος] από όσο περίμενα, ακόμα και μετά τις αναγνωρίσεις. Δεν μπορείς να οδηγείς στο 100 τοις εκατό διαρκώς. Πρέπει να αφήνεις γκάζι όταν ξέρεις ότι πρέπει. Πάω για τη νίκη, τη χρειάζομαι για το πρωτάθλημα. Αλλά, την ίδια στιγμή, δεν πρόκειται και να τα πετάξω όλα στα σκουπίδια», έλεγε.

Στο Σέρβις των Αγ. Θεοδώρων οι μηχανικοί καταπιάστηκαν αμέσως με την ενίσχυση των περιοχών του δαπέδου γύρω από τις αναρτήσεις, και ο Γκριστ μίλαγε στον Τύπο: «Δεν χρειάζεται να πω στον Κόλιν τι να κάνει. Είναι ο καλύτερος όλων, πολύ επαγγελματίας. Οι βράχοι και η σκόνη είναι μεγάλα προβλήματα. Το ίδιο και η ζέστη. Έχει πάνω από 65 βαθμούς μέσα το αυτοκίνητο. Είναι σαν σάουνα. Αλλά είναι μέρος του αγώνα, και το συνηθίσαμε».

Ο Ουίλσον, γονατιστός, παρακολουθούσε τη δουλειά στο δάπεδο του αυτοκινήτου, και άλλοτε ίσιωνε το μουσαμά. Ο Κόλιν, μασώντας μια σοκολάτα, πήγε στις κάμερες. Μίλησε για λίγα λεπτά, καθώς ο Γκριστ τακτοποιούσε τα τελευταία διαδικαστικά στο σημείο ελέγχου χρόνου, και μετά επέστρεψε στο αυτοκίνητο για να το πάει στο παρκ φερμέ της Ιτέας - όπου θα γινόταν η διανυκτέρευση. Κατεβαίνοντας από το βουνό, αντίκρυσαν στην παραλία της κωμόπολης το χωριό από πολύχρωμα φορτηγά, το καραβάνι του WRC, και ο Κόλιν οδηγούσε ήρεμα.

Το σόυρουπο θα συναντούσε στο ξενοδοχείο της ομάδας τη γυναίκα του, Άλισον, και την έξι μηνών κόρη τους Χόλι. Ο Μακλ του έκανε ένα μασάζ, και μετά το δείπνο με την οικογένειά του ο Κόλιν κοιμήθηκε νωρίς.

Την ίδια ώρα οι μηχανικοί ηρεμούσαν στην αύρα και τον παφλασμό της θάλασσας, με τη θαλασσινή αύρα στο δέρμα και την οσμή τους. Το ίδιο και ο μάγειρας, που πέρασε όλη την ημέρα μέσα στην καυτή κουζίνα. «Κλασσική περίπτωση αφυδάτωσης», κατά τον ο Μακλ.

Τότε έφτασαν τα νέα ότι ο Μπερνς δέχθηκε εσκεμμένα ποινή 30 δευτερολέπτων, και ο Κόλιν θα εκκινούσε την άλλη μέρα πρώτος. Θα τον ακολουθούσαν, στις εκκινήσεις των Ειδικών, οι Τόμι Μάκινεν, Κάρλος Σάινθ, Μπερνς, Φρέντι Λόιξ και Γιούχα Κάνκουνεν. «Είναι πολύ τολμηρός», είπε ο Ουίλσον για τον Μπερνς, ο οποίος άπλωνε την πραμάτεια του σαν τους πλανόδιους στους Αγ. Θεοδώρους.

Από την Ιτέα στη Λιβαδειά - και πίσω στην Ιτέα

Τρίτη. Ο Μακλ ξύπνησε τα πληρώματα στις 5 το πρωί. Ο Τζίμι ΜακΡέι, ο πατέρας, ήταν ήδη στις ειδικές και κουμαντάριζε την ουρά του Escort. Θα μετέδιδε στον Κόλιν ό,τι πληροφορία μπορούσε να μεταδόσει για την κατάσταση των δρόμων.

Στις ακτές, κάτω, ο ήλιος ανέτειλλε πάνω από μια γαλήνια θάλασσα. Οι βουνοκορφές μακριά είχαν ακόμα χιόνι, από τα λιβάδια γύρω από την Ιτέα αναδυόταν πάχνη και μπλεκόταν στα ελιόδεντρα, και ένα ψυχρό σύννεφο έφερνε δροσιά. Φορτηγά άφηναν στην άσφαλτο κόκκινα χνάρια από τα ορυχεία του βωξίτη.

Η πρώτη Ειδική της δεύτερης μέρας, η διάσημη «Βωξίτες-Καρούτες», ήταν μια από τις πιο γρήγορες Ειδικές της Ευρώπης. Ο Κόλιν την είχε κερδίσει ένα χρόνο νωρίτερα με το Subaru, αλλά τώρα εκκινώντας πρώτος γλιστρούσε τόσο πολύ που παραχώρησε άμεσα την πρωτοπορία ξανά στον Μπερνς.

Ακολουθούσε η Στρώμη-Οινοχώρι. Περίπου 30 άτομα, μαζί και φωτογράφοι, βρίσκονταν στην εξωτερική μιας ανηφορικής αριστερής, πίσω τους ο γκρεμός. Ένα μεγάφωνο από το ελικόπτερο φώναζε στον κόσμο στο δρόμο να μαζευτεί στις άκρες. Εμφανίστηκε ο πλοηγός, εκτοξεύοντας πέτρινες σφαίρες και αφήνοντας ένα σύννεφο σκόνης. Το λεφούσι από κουβέντες σύντομα αντικαταστάθηκε από το βρηχυθμό ενός κινητήρα. Από την πλευρά ερχόταν το Focus, η διαδρομή του φαινόταν από τη σκόνη μέσα στα έλατα.

Για μισό λεπτό ο ήχος χάθηκε, και ακουγόταν μόνο από μακριά οι έλικες του ελικοπτέρου. Ξαφνικά, σκόνη άρχισε να αναδύεται ξανά από κοντινότερα δέντρα. Ο ήχος του κινητήρα δυνάμωνε, καθώς ο Γκριστ περιέγραφε τις στροφές και ο Κόλιν ενάλλασσε τις ταχύτητες και μαζί αστραπιαία τα πόδια του στα πεντάλ. Το Focus έφτασε με μια έκρηξη, με τους πίσω τροχούς υπό γωνία 30 μοιρών από τους μπροστινούς. Ο Κόλιν έπεσε ήδη στην 5η θέση καθαρίζοντας το δρόμο.

Μετά το Σέρβις στη Γραβιά ο Κόλιν έκλεισε διαφορά στη Δριμαία και στην Παύλιανη, και ένα πλήθος τον περίμενε με χειροκροτήματα ξανά στη Γραβιά. Αναζήτησε μια λαχτάρα μια παγωμένη, βρεγμένη πετσέτα, συνομίλησε με τον Ουίλσον και τους μηχανικούς και έφυγε πάλι για την απομόνωση του λεωφορείου. Ο Γκριστ, είπαν όσοι τον γνώριζαν καλά, ποτέ δεν έδειχνε τόσο εξουθενωμένος. Ο Ουίλσον κοιτούσε πάλι κάτω από το Focus, όπου η σκόνη είχε γίνει κρούστα σε ένα νεροφάγωμα. Μετά πήρε ένα καθαριστικό και καθάριζε κι εκείνος.

Ο Κόλιν ήπιε λίγο νερό ακόμη, σκαρφάλωσε πάλι στο Focus και με την όπισθεν βγήκε πάλι από την τέντα. Προγραμμάτιζε επίθεση στο τελευταίο μέρος της ημέρας. Στο δρόμο, στο Super 1 έφτασαν τα νέα ότι ο Κόλιν πέρασε την ΕΔ13, τη Γραβιά, αλλά με μια αστοχία του κινητήρα και πολύ υψηλές θερμοκρασίες. Ρώτησε αν μπορούσαν να αλλάξουν τα μπουζί, και η ομάδα του απάντησε 'κανένα πρόβλημα'. Σταμάτησαν στην απλή, όπου τους βρήκε το Super 1, χωρίς δικαίωμα να παρέμβει.

Αν οι στιγμές που ο Κόλιν ξεγέλασε στην καριέρα του τον Χάροντα μπορούσαν να μετρηθούν, σίγουρα θα ήταν πολύ δύσκολο για τον οποιονδήποτε να τις μετρήσει - ακόμα και για τον ίδιο τον Κόλιν ή τον Νίκι. Μία από αυτές θα ερχόταν στην αμέσως επόμενη Ειδική - στη Λιβαδειά. Συνέβη σε ένα άλμα που αποδείχθηκε πολύ ψηλότερο και μακρύτερο σε μήκος απ' ό,τι οι δύο Βρετανοί πίστευαν, και τους έσωσε μόνο το ανάχωμα της οργάνωσης στην άκρη του δρόμου από μια εξαιρετική οδυνηρή, ίσως και μοιραία, πτώση.

Στο Σέρβις, λίγες στιγμές αργότερα, οι μηχανικοί κρατούσαν τις ομπρέλες από τον αέρα των ελικοπτέρων που προσγειώνονταν δίπλα τους. Οι άνθρωποι της Michelin έτρεχαν να βάλουν τα ελαστικά που ήθελε ο Κόλιν, σφυριά ακούγονταν κάτω από τις τέντες, ο ΜακΡέι έτρωγε μια μπανάνα με μια βρεγμένη πετσέτα στο κεφάλι.

Ο Ουίλσον εξέταζε την πόρτα του οδηγού, που λαβώθηκε στο συμβάν του άλματος - αλλά το χαρακτήρισε θετικό οιωνό. Μέσα του, όμως, τον «έτρωγε» μια μιρκή δυσλειτουργία του κιβωτίου ταχυτήτων: σε κάποιες στιγμές στη Λιβαδειά η 3η σχέση δεν συνεργαζόταν. Καθησύχαζε τον εαυτό του ότι απέμεναν μόνο δύο Ειδικές πριν τη διανυκτέρευση. Ο Κόλινς είχε πέσει μεν τέταρτος, αλλά είχε ακόμα το βλέμμα του στη νίκη.

Ατυχώς, όπως συνήθως συμβαίνει σε τέτοιου είδους διαισθήσεις, ο φόβος του Ουίλσον επαληθεύθηκε στην επόμενη Ειδική, προτελευταία της ημέρας - στην επανάληψη του Κιθαιρώνα. Ακούστηκε η φωνή του Γκριστ στον ασύρματο: «Οι ταχύτητες πηδούν διαρκώς. Η μόνη ταχύτητα που μπορούμε να βάλουμε είναι η πρώτη»...

Του απάντησε ο Millington, να κρατήσουν την ψυχραιμία τους μέχρι το τέλος της Ειδικής και να μιλήσουν πάλι ξανά τότε, αλλά άμεσα ακούστηκε η φωνή του Κόλιν: «Δεν έχουμε καθόλου μετάδοση. Μόνο πρώτη ταχύτητα. Τα γρανάζια έχουν καταστραφεί ολοκληρωτικά. Μπορείτε να μας στείλετε ένα αυτοκίνητο παρακαλούμε;».

Το Super 1 μετέδοσε τότε το δικό του μήνυμα σε όλα τα άλλα αυτοκίνητα της ομάδας: «Προσοχή σε όλα τα οχήματα, ο Κόλιν εγκατέλειψε». Όταν το Focus είχε μεταφερθεί πια στο Σέρβις, αργότερα εκείνο το απόγευμα, ο Ουίλσον μιλούσε στις κάμερες, αποκαρδιωμένος: «Λυπάμαι για τον Κόλιν, με τον τρόπο που οδήγησε σήμερα. Το πρόβλημα είναι πως αν χάσεις μία ταχύτητα, όλο το κιβώτιο μπορεί να σπάσει διότι τα σειριακά είναι τόσο ευαίσθητα».

Το σούρουπο, έχοντας πλυθεί και βάλει καθαρά ρούχα, ο Κόλιν ΜακΡέι και ο Νίκι Γκριστ, κάθονταν με τις γυναίκες τους, τη μικρή Χόλι και φίλους τους στο beach bar του ξενοδοχείου. Ο ήλιος έδυε, και η θάλασσα ήταν σαν λάδι.

Ο Κόλιν, που θα γινόταν αργότερα στην καριέρα του ο μεγαλύτερος κυρίαρχος της ιστορίας στο Ακρόπολις, ένιωθε την πίκρα μίας νίκης που δεν ήρθε ποτέ. «Είναι κρίμα γιατί οι ΕΔ που απομένουν έχουν χρησιμοποιηθεί ξανά, οπότε θα ήταν καθαρές και πιστεύω ότι θα μπορούσαμε να είχαμε κερδίσει. Εγώ σίγουρα θα το επεδίωκα».

Όμως, για τον Νίκι Γκριστ το σημαντικό ήταν πως και οι δύο βρίσκονταν εκείν, ήρεμοι πια, και αρτιμελείς: «Το ατύχημα που μπορούσαμε να είχαμε [στη Λιβαδειά] θα ήταν αρκετά άσχημο. Θα ήταν μια πτώση κάτω στην πλαγιά. Δεν θα ήταν κάθετο, αλλά όταν τουμπάρεις δεν σταματάς εύκολα. Ήταν μια αριστερή πατημένη 6ης ταχύτητας σε ένα άλμα. Την προσεγγίσαμε πολύ γρήγορα και το άλμα ήταν πολύ μεγαλύτερο από όσο περίμενε ο Κόλιν. Προσγειωθήκαμε στην άκρη του δρόμου, με το πλάι, και με τον πίσω τροχό έξω από το χείλος του δρόμου. Περίμενα να αρχίσουμε να τουμπάρουμε στην πλαγιά του λόφου, αλλά κάτι στην άκρη του δρόμου μας έβαλε ξανά μέσα και συνεχίσαμε».

Ο Νίκι θα περνούσε λίγες μέρες χαλάρωσης στην παραλία με τη σύζυγό του, αλλά η οικογένεια ΜακΡέι θα επέστρεφε την άλλη μέρα στη Σκοτία. Ξεμερώματα το άλλο πρωί ο Κόλιν και ο Στάινερ, μαζί με λίγους μηχανικούς, έκαναν τσεκ-ιν στο αεροδρόμιο του Ελληνικού. Βρισκόταν ήδη σπίτι τους, όταν ο Ρίτσαρντ Μπερνς πανηγύριζε τη νίκη του Ράλλυ Ακρόπολις 1999 ανεβασμένος στο καπό του Subaru Impreza του.