Πέρασαν 12 χρόνια χωρίς τον Αλφόνσο Φορντ
Πέρασαν δώδεκα χρόνια από τότε που το ευρωπαϊκό μπάσκετ έμεινε φτωχότερο βλέποντας να "φεύγει" ο Αλφόνσο Φορντ, ένας χαρισματικός μπασκετμπολίστας αλλά το σημαντικότερο ένας λαμπρός άνθρωπος που είχε ψυχή μικρού παιδιού.
Μπορεί στη μνήμη πολλών να είναι σαν εχθές, όμως τα χρόνια πέρασαν ακόμα κι αν τα ημερολόγια έμειναν σταματημένα στις 4 Σεπτεμβρίου του 2004. Σαν σήμερα (4/9) ο μεγάλος Αλφόνσο Φορντ έχανε τη "μάχη" με την λευχαιμία και στα 33 του χρόνια άφηνε το ευρωπαϊκό μπάσκετ πιο φτωχό.
Ο χαρισματικός Αμερικανός που ήξερε πως να διασπά κάθε άμυνα βρίσκεται και θα βρίσκεται για πάντα χαραγμένος στην μνήμη όλων όσων πρόλαβαν να τον δουν εν δράση κι ακόμα περισσότερο να γνωρίσουν λίγο από το μεγαλείο ψυχής που έκρυβε μέσα του. Πέρασαν 12 χρόνια από τότε.
Το ημερολόγιο έδειχνε 31 Οκτωβρίου του 1971 όταν στο Γκρίνγουντ του Μισισιπί γεννιόταν ο Αλφόνσο Φορντ. Ο Αλ από μικρός κατάλαβε πως η σχέση του με τη "σπυριάρα" ήταν κάτι παραπάνω από απλή κι αυτό αποδείχθηκε περίτρανα όταν στην πρώτη του σεζόν στο Mississippi Valley State University ολοκλήρωσε τη χρονιά με μέσο όρο 29,9 πόντους ανά παιχνίδι. Η έφεση του στο σκοράρισμα τον χαρακτήριζε σε όλα τα χρόνια του κολεγίου, καθώς στα τέσσερα χρόνια που έπαιξε εκεί δεν υπήρξε ούτε μία σεζόν να έχει μέσο όρο πόντων μικρότερο των 25!
"Στο Mississippi University ολοκλήρωσε τη χρονιά με μέσο όρο 29,9 πόντους"
Το 1996 έρχεται στην Ελλάδα, καθώς το έμπειρο μάτι του Κώστα Μίσσα τον φέρνει στον Παπάγου. Εκείνη τη χρονιά έρχονται τα μαύρα μαντάτα για τον Αλ, ο οποίος μαθαίνει ότι η λευχαιμία του χτύπησε την πόρτα. Δεν λέει σε κανέναν τίποτα και σαν μαχητής που ξεκουράζεται πριν μπει στη μεγάλη μάχη κρύβεται πίσω από το "έχω ένα πρόβλημα στο αίμα". Ένας χρόνος μακριά από τα γήπεδα ήταν μεγάλο διάστημα για έναν άνθρωπο που έμαθε να ζει με την πορτοκαλί μπάλα στα χέρια.
"Η λευχαιμία του χτύπησε την πόρτα, αλλά εκείνος δεν είπε τίποτα σε κανέναν"
Related content Μετά τον τελευταίο αγώνα της σεζόν '96-'97, με τον Σπόρτιγκ παίζαμε αν θυμάμαι καλά, άρχισα να αισθάνομαι πόνους στην πλάτη. Δεν έδωσα σημασία. Πήγα στην Αμερική για διακοπές, άρχισα να παίζω μπάσκετ για να συντηρούμαι, αλλά οι πόνοι δεν υποχωρούσαν. Πήγα στον οικογενειακό μας γιατρό και μου έκανε αιματολογικές εξετάσεις. Εκεί φάνηκε ότι είχα σοβαρό πρόβλημα στο αίμα. Κι αν δεν το είχα εντοπίσει τότε, ίσως τώρα να μην ζούσα.
Ήταν μια τρομακτική εμπειρία. Μπήκα στο νοσοκομείο για μια ολόκληρη εβδομάδα και έκανα τεστ. Φοβήθηκα πολύ, δεν το κρύβω. Πέρναγαν πολλά από το μυαλό μου. Πρώτα για τη ζωή μου και μετά για την καριέρα μου. Πήγα σε έναν ειδικό αιματολόγο. Βρήκαμε ότι με μια συγκεκριμένη αγωγή μπορούσα να γίνω καλά. Το κακό ήταν ότι έπρεπε να μείνω έξω από τα γήπεδα έναν ολόκληρο χρόνο".
"Φόρεσε τις φανέλες των Σπόρτινγκ, Παπάγου και Περιστερίου"
"Ο Ολυμπιακός βρήκε στο πρόσωπο του τον "killer" που αναζητούσε"
Από το Περιστέρι το δρομολόγιο τον πήγε το 2001 στον Πειραιά και στον Ολυμπιακό που βρήκε στο πρόσωπο του Αμερικανού τον "killer" που αναζητούσε. Ο Φορντ πραγματοποίησε με τα ερυθρόλευκα μία καταπληκτική χρονιά, έχοντας μέσο όρο στην Euroleague 24.8 πόντους. Στα ημιτελικά του πρωταθλήματος απέκλεισε σχεδόν μόνος του τον Παναθηναϊκό, όμως στο 4ο παιχνίδι των τελικών με την ΑΕΚ έμεινε εκτός αποστολής έπειτα από επιλογή του Λευτέρη Σούμποτιτς. Η φυγή από τον Ολυμπιακό προκάλεσε απορίες, όμως κανείς δεν ήθελε να πιστέψει ότι κάτι δεν πάει καλά.
"Επόμενος σταθμός του η Ιταλία και το Πέζαρο"
Ο ίδιος μετακόμισε στην Ιταλία για λογαριασμό της Σιένα και στη συνέχεια αγωνίστηκε με την Σκαβολίνι που έμελλε να είναι η τελευταία του ομάδα. Ο 2 φορές πρώτος σκόρερ της Euroleague ακόμα και την τελευταία του σεζόν στα γήπεδα ολοκλήρωσε τη χρονιά στην Ιταλία με 22,2 πόντους μέσο όρο. Στη Σκαβολίνι έπεσαν οι τίτλοι τέλους, καθώς το χαμογελαστό παιδί των ευρωπαϊκών γηπέδων που μπορούσε να σκοράρει με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο λύγιζε από το βάρος της ασθένειας.
"Όταν "έσβησε" το χαμόγελο του"
Στις 4 Σεπτεμβρίου του 2004 μόλις δύο εβδομάδες μετά την ανακοίνωση της απόσυρσής του από το μπάσκετ σε νοσοκομείο του Μέμφις έσβησε για πάντα το χαμόγελο που θαρρείς πως ήταν ζωγραφισμένο για 33 χρόνια στα χείλη του. Η Euroleague προς τιμήν του έδωσε το όνομα του στο βραβείο του πρώτου σκόρερ ("Βραβείο Αλφόνσο Φορντ"), καθώς μέχρι και σήμερα είναι ο πρώτος σκόρερ σε μέσο όρο (22,2) και σε πόντους ανά λεπτό (0.66).
