12 Σεπτεμβρίου του 1976, μια ημερομηνία σταθμός στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ. Ένας αθλητής-σύμβολο του αθλητισμού της χώρας μας, έπαιξε για πρώτη φορά με το εθνόσημο στο στήθος. Ήταν η μέρα που ο Παναγιώτης Γιαννάκης φόρεσε τη φανέλα της εθνικής ομάδας σε ηλικία 17 ετών, στο ξεκίνημα μιας πορείας που ολοκληρώθηκε μετά από 351 αναμετρήσεις σε κάθε επίπεδο.

12 Σεπτεμβρίου του 1976, λοιπόν. Το Κύπελλο της Διεθνούς Εκθέσεως Θεσσαλονίκης ολοκληρωνόταν με την αναμέτρηση της Ελλάδας απέναντι στην πολύ δυνατή Τσεχοσλοβακία. Ο τότε αστέρας του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος, Χάρης Παπαγεωργίου, είχε ζητήσει από τον coach της Εθνικής, Ρίτσαρντ Ντουξάιρ, να καλέσει τον 17χρονο Γιαννάκη.

Δεν ήταν ακόμη "Δράκος", δεν τον ήξεραν σε κάθε γωνιά της Ευρώπης, όμως έπαιζε σαν... σταρ στον Ιωνικό Νικαίας, ήταν το μεγάλο ταλέντο της χώρας και είχε τρομερή ωριμότητα. Θρασύς, σκληρός στο παιχνίδι του, είχε το μέταλλο του πρωταθλητή από μικρός. Ο Γιαννάκης έκανε το ντεμπούτο του στο παιχνίδι με την Τσεχοσλοβακία, δεν σκόραρε (32 έβαλε ο Παπαγεωργίου, 22 ο Σακελλαρίου, 12 ο Γιαννουζάκος, 12 ο Κορωναίος, 6 ο Κοκολάκης και άλλους τόσους ο Γιατζόγλου), αλλά πήρε το βάπτισμα του πυρός και το βράδυ στο ξενοδοχείο που έμενε η ομάδα, βρέθηκε ξαφνικά να κολυμπά στην πισίνα με ένα τεράστιο χαμόγελο.

Όλα αυτά, ένα χρόνο μετά την πρώτη του εμφάνιση με την Εθνική Παίδων. Ούτως ή άλλως δεν έμοιαζε με τα άλλα παιδιά της φουρνιάς του. Μέσα σε ένα χρόνο "πήδηξε" εθνικές και έφτασε στην Ανδρών, όχι επειδή το ζήτησε ο Χάρης Παπαγεωργίου, αλλά γιατί το άξιζε. Αγωνίστηκε στην Εθνική Ελλάδας μέχρι τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1996 στην Ατλαντα και θεωρείται ακόμη και σήμερα ο πιο πιστός Στρατιώτης της.