"Mundus meus est (μετ. ο κόσμος μού ανήκει)", όπως έχει αποτυπώσει στο χέρι του ένας άνθρωπος που δεν του έχει χαριστεί τίποτα και σε όλη του τη διαδρομή έχει μάθει να μάχεται για να κατακτήσει τον χώρο του στο μπασκετικό στερέωμα. Ο Νίκος Αγγελόπουλος έμαθε πως να διεκδικεί ό,τι θέλει να αποκτήσει στη ζωή του!

Εκρηκτικός χαρακτήρας, παρεξηγήσιμος γι' αυτούς που δεν τον ξέρουν. Μεγαλωμένος στα γνωστά σχολεία της Γκράβας και γαλουχημένος στα ανοιχτά γήπεδα του Γαλατσίου, χωρίς ιδιαίτερα αθλητικά προσόντα, αλλά με πάθος και τρομερή θέληση να φτάσει στον προορισμό του, μπήκε από νωρίς στα... βαθιά.

Παρότι δεν αγωνιζόταν σε κάποια από τις μεγάλες ομάδες, η αναγνώριση ήταν αναπόφευκτη και η κλήση στις "μικρές" εθνικές ομάδες ήρθε από πολύ νωρίς. Μέλος της χαρισματικής φουρνιάς των 84άρηδων (Περπέρογλου, Βασιλειάδης, Βασιλόπουλος, Ξανθόπουλος, Μαυροκεφαλίδης), συνέδεσε το όνομά του με τις σπουδαίες επιτυχίες αυτής της γενιάς, με αποκορύφωμα το ασημένιο (παραλίγο χρυσό) μετάλλιο στο παγκόσμιο πρωτάθλημα Νέων Ανδρών της Αργεντινής.

Στα 30 του χρόνια, συμπλήρωσε το 12ο έτος ανελλιπούς παρουσίας του στην Α1, φτάνοντας τις 291 συμμετοχές στα "μεγάλα σαλόνια" και έφτασε στην 32η θέση τον Γιάννη Γκαγκαλούδη, έχοντας φορέσει με μεγάλη επιτυχία τις φανέλες έξι ομάδων, με τελευταία αυτή του Κοροίβου που φέτος ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Ο Νίκος Αγγελόπουλος "άνοιξε την καρδιά" του στο sport24.gr και αποκάλυψε μικρά και μεγάλα μυστικά όλης του της καριέρας του... Απολαύστε τον!

1993-2015: 22 ολόκληρα χρόνια μέσα στα γήπεδα... Τι σε τράβηξε και τι σε κράτησε σχεδόν σε όλη σου τη ζωή στο μπάσκετ;

" Δεν με τράβηξε κάτι. Για να είμαι ειλικρινής, ξεκίνησα το μπάσκετ κατά τύχη. Πιτσιρικάς είχα αρχίσει να ασχολούμαι με το τάε κβοντό. Και ο λόγος που ξεκίνησα να παίζω μπάσκετ ήταν καθαρά ο πατέρας μου, που με πήγε με το ζόρι, ενώ εγώ ήθελα να συνεχίσω στο τάε κβοντό (οπότε του οφείλω πολλά). Η ομάδα που έκανα τα πρώτα μου μπασκετικά βήματα, ήταν αυτή της γειτονιάς μου, ο Α.Ο. Γαλατσίου και το καλό ήταν ότι στη συγκεκριμένη ομάδα, συνάντησα πάρα πολλούς φίλους μου από το σχολείο. Οπότε, ήμασταν μια καλή παρέα κι αυτό με έκανε να το βλέπω με άλλο μάτι. Εκεί είχα την τύχη να έχω προπονητές που είδαν... κάτι σε εμένα. Με έβαλαν σε διαδικασία να δουλέψω παραπάνω, εντάσσοντάς με σε μεγαλύτερες ηλικιακές κατηγορίες από τη δική μου και πολύ νωρίς ήρθε το "ανέβασμα" στην αντρική ομάδα. Κάποια στιγμή ήρθε η κλήση μου στην εθνική ομάδα, μπήκε το νερό στ' αυλάκι κι εκεί κατάλαβα πως είχα τις προοπτικές, με δουλειά να ακολουθήσω επαγγελματική πορεία στο χώρο".

Το καλοκαίρι του 2001, ήρθε η μεταγραφή στον Ηλυσιακό τον οποίο ακολούθησες από τη Β' Εθνική μέχρι την Α1. Ουσιαστικά, ήταν το πρώτο σου επαγγελματικό βήμα. Τι σου έχει μείνει από εκεί;

" Εκείνο το καλοκαίρι είχα πολλές προτάσεις από μεγάλες ομάδες της Α1, αλλά δεν ήθελα να βιαστώ. Βλέποντας άλλους συμπαίκτες μου στις εθνικές, να κάνουν το άλμα στη μεγάλη κατηγορία και να μην έχουν καθόλου χρόνο συμμετοχής, ήθελα να κάνω αργά και σταθερά βήματα, σε ομάδα που θα με πίστευε και θα μου έδινε την ευκαιρία να έχω χρόνο συμμετοχής. Εκεί, ήμουν τυχερός που στον Ηλυσιακό βρισκόταν ο Τάσος Δελημπαλταδάκης, ο οποίος είχε ξεκινήσει ένα φιλόδοξο εγχείρημα, να επενδύει σε νεαρούς, ταλαντούχους αθλητές, πλαισιώνοντάς τους με έμπειρους παίκτες και ικανούς προπονητές (Δάγλας, Μανουσέλης, Ιωάννου), ώστε να υπάρχει και δυνατή ομάδα. Έτσι, καταφέραμε να ανεβούμε τρεις κατηγορίες και να φτάσουμε στην Α1, παίρνοντας πρωταγωνιστικό ρόλο, παιδιά όπως εγώ, ο Περπέρογλου και ο Βουγιούκας. Αυτό το εγχείρημα, το οποίο συνεχίστηκε για πολλά χρόνια, ήταν κάτι σπουδαίο, καθώς αναδείχθηκαν πολλοί ταλαντούχοι αθλητές, τροφοδοτώντας αυτή τη στιγμή το... μισό ελληνικό μπάσκετ".

"Το πρώτο μεγάλο βήμα"

Και μετά από μια καλή σεζόν στην Α1, ήρθε το μεγάλο άλμα στον Πανιώνιο;

" Το αρχικό μου συναίσθημα ήταν δέος, καθώς εντάχθηκα σε μια μεγάλη ιστορική ομάδα, τη φανέλα της οποίας έχει φορέσει μεταξύ άλλων ο Φάνης Χριστοδούλου. Από την πρώτη μου κιόλας χρονιά βρέθηκα με συμπαίκτες θρύλους στο ελληνικό μπάσκετ που τους είχα αφίσες στο δωμάτιό μου, όπως ήταν ο Νίκος Οικονόμου και ο Γιώργος Σιγάλας. Ήταν σημαντική η καθημερινή τριβή με αυτούς τους παίκτες, βλέποντας εικόνες από αυτούς τόσο για τον επαγγελματισμό τους, όσο και για το πώς αντιλαμβάνονταν το μπάσκετ. Εκεί πέρασα τέσσερα πολύ όμορφα χρόνια, με επιτυχίες, συμμετοχή στην Ευρώπη και κατακτώντας δύο φορές την τρίτη θέση και την έξοδο στην Euroleague. Σίγουρα δεν θα ξεχάσω την παρουσία του κόσμου όλα αυτά τα χρόνια που ήταν συγκλονιστικός".

Και μετά από μία σταθερά ανοδική πορεία και επιτυχίες με τις ομάδες σου, ένας υποβιβασμός με το Αιγάλεω και γενικά μια στασιμότητα στην καριέρα σου που σε έφερε στην Καβάλα... Τι έφταιξε;

" Ναι, η αλήθεια είναι αυτή. Μετά από μια αποτυχημένη προσωπικά για μένα σεζόν, αλλά και για την ομάδα του Αιγάλεω με τον υποβιβασμό, η καριέρα μου είχε μια φθίνουσα πορεία. Όταν είσαι σε μικρή ηλικία και σε μια σεζόν δεν έχεις χρόνο συμμετοχής και γενικά δεν πηγαίνουν καλά τα πράγματα, βρίσκεις πολλές δικαιολογίες για να μετατοπίσεις τις ευθύνες σου σε άλλους. Αυτό το βλέπω ακόμα και τώρα σε αθλητές νεαρής ηλικίας, που αν δεν έχουν τον χρόνο που πιστεύουν ότι τους αξίζει, τους φταίνε οι προπονητές, η διοίκηση, οι συμπαίκτες, οι... μπασκέτες και ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς. Η αλήθεια είναι ότι επαναπαύθηκα σε εκείνο το σημείο και δεν δούλεψα όσο μπορούσα ώστε να συνεχίσω να έχω μια ανοδική πορεία. Το λάθος το καταλαβαίνεις όταν αρπάξεις μια γερή σφαλιάρα, κάτι που θα αποτυπωθεί είτε στην ομάδα που θα βρεθείς, είτε στο συμβόλαιό σου και στο πόσα χρήματα θα πάρεις".

"Το κομβικό κομμάτι της καριέρας μου"

Οπότε μετά τη σφαλιάρα τι γίνεται;

" Εκεί νιώθω ευλογημένος, που βρέθηκα στην Καβάλα και είχα συμπαίκτες παιδιά που όχι μόνο ήταν καλοί αθλητές, αλλά και εξαιρετικοί χαρακτήρες όπως ο Στεφανίδης, ο Καραποστόλου, ο Σίμτσακ και έναν προπονητή, τον Δημήτρη Πρίφτη, που νομίζω ότι του οφείλω πολλά, γιατί όχι μόνο με βοήθησε στο να βελτιωθώ και να βάλω πράγματα στο παιχνίδι μου, αλλά το πιο σημαντικό, με εμπιστεύτηκε να έχω χρόνο συμμετοχής και να τα δείξω αυτά στο γήπεδο. Οπότε, εκείνη τη χρονιά τη θεωρώ την πιο κομβική στην καριέρα μου γιατί αν τυχόν δεν είχα τόσο εγώ, όσο και η ομάδα, καλή πορεία, ίσως και να ερχόταν για μένα ένας καθοδικός δρόμος, χωρίς επιστροφή. Νομίζω ότι οι στιγμές που ζήσαμε αυτά τα δύο χρόνια με τον κόουτς Πρίφτη και τα υπόλοιπα παιδιά -και δεν μιλάω μόνο αγωνιστικά- είναι ό,τι καλύτερο έχω ζήσει σε ανθρώπινες στιγμές όλα αυτά τα χρόνια που παίζω μπάσκετ".

Και ο επόμενος σταθμός το Ρέθυμνο...

" Μετά από το τέλος του συμβολαίου μου με την Καβάλα, μου ήρθε από νωρίς η πρόταση από το Ρέθυμνο και γνωρίζοντας από πιο παλιά τον Στέργιο Κουφό και την επιτυχημένη σεζόν που είχε την προηγούμενη χρονιά, δεν το σκέφτηκα καθόλου και συμφώνησα αμέσως. Οι άνθρωποι του Ρεθύμνου έχουν κάνει πάρα πολύ καλή δουλειά, με κύριο εκφραστή τον Κωστή Ζομπανάκη και 5-6 ακόμη Κρητικούς που βοηθούν και οικονομικά, αλλά... τρέχουν γενικότερα την ομάδα. Αλλά χωρίς να θέλω να αδικήσω κανέναν, τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο στο Ρέθυμνο μέχρι στιγμής, αν δεν υπήρχε ο Στέργιος Κουφός, που όσα χρόνια κι αν περάσουν, έχει αφήσει τη σφραγίδα του σε αυτή την ομάδα. Θεωρώ πως είναι ένας από τους καλύτερους και πιο έξυπνους προπονητές που έχει βγάλει ποτέ η Ελλάδα, με πρωτοποριακό τρόπο παιχνιδιού. Εκείνη τη χρονιά νομίζω ότι παίξαμε ίσως το καλύτερο μπάσκετ που έχει παίξει ποτέ ομάδα τα τελευταία χρόνια, πλην Ολυμπιακού, Παναθηναϊκού, με καλά αποτελέσματα και μπάσκετ που πραγματικά ευχαριστιόταν ο κόσμος να βλέπει ".

Και φέτος Κόροιβος. Τι σε έκανε να έρθεις σε μια νεοφώτιστη ομάδα σαν τον Κόροιβο που δεν έχει ξαναπαίξει στην Α1; Νιώθεις δικαιωμένος για την επιλογή σου;

" Καταρχήν ο προπονητής Χάρης Μαρκόπουλος μου έδειξε ότι με θέλει πάρα πολύ και το θεώρησα μια πρόκληση για μένα, γιατί σίγουρα θα υπήρχαν μεγαλύτερες ευθύνες σε όλους τους τομείς. Η χρονιά ξεκίνησε με πολλά προβλήματα και αρκετά δικά μας παιχνίδια χαμένα στον πόντο, που μας έφτασαν σε ένα σημείο στα μέσα της χρονιάς να φοβόμαστε για τον υποβιβασμό της ομάδας. Παρ' όλ' αυτά, δεν υπήρξε αναταραχή, συνεχίσαμε να δουλεύουμε με τον ίδιο τρόπο όλοι μαζί. Νομίζω ότι σε εκείνο το σημείο ο κόουτς διαχειρίστηκε με επιτυχία τόσο το ψυχολογικό, όσο και το αγωνιστικό κομμάτι, καθώς είχαμε φτάσει σε ένα οριακό σημείο που υπήρχαν 4-5 παιχνίδια στην έδρα μας που έπρεπε να κερδίσουμε και δεν είχαμε περιθώρια ήττας. Όλα τα παιδιά έδειξαν περίσσιο πάθος, έβαλαν τον εγωισμό τους στην άκρη, μείναμε ενωμένοι και καταφέραμε να τα κερδίσαμε. Από εκεί και πέρα, μας έφυγε το άγχος, ήμασταν πιο απελευθερωμένοι και καταφέραμε στο τέλος να κάνουμε το τέσσερα στα τέσσερα και να φτάσουμε στην υπέρβαση, μπαίνοντας στα playoffs και πλέον υπάρχουν δύο παιχνίδια με τον Ολυμπιακό, τα οποία αποτελούν πρόκληση για εμάς".

"Έκανα το χόμπι μου επάγγελμα"

Τι έχεις να πεις για τον Χάρη Μαρκόπουλο;

" Μου είχαν πει κάποτε, ότι αν κάποιος είναι σοβαρός, εργατικός και αγαπάει αυτό που κάνει, μην τον φοβάσαι ποτέ, γιατί σίγουρα θα πετύχει. Παρότι πολλοί δεν τον γνωρίζουν όπως εμείς οι παίκτες του ή οι άνθρωποι που έχει συναναστραφεί, εκπέμπει μια σοβαρότητα σαν άνθρωπος που ξεχωρίζει. Από εκεί και πέρα, για την εργατικότητα και την αγάπη του για το άθλημα, είναι ένας άνθρωπος που περνάει όλη του τη μέρα στο γήπεδο, προσπαθώντας να βρει τρόπους να μας κάνει το έργο πιο εύκολο και να μας δώσει τις απαραίτητες βοήθειες, ώστε κάθε εβδομάδα να είμαστε κατάλληλα προετοιμασμένοι για οποιαδήποτε συνθήκη κι αν συναντήσουμε. Οπότε, τα αποτελέσματα της δουλειάς του έχουν φανεί γρήγορα".

Πώς κρίνεις το επίπεδο του πρωταθλήματος στην Α1;

" Νομίζω πως δεν υπάρχει καμία σύγκριση του φετινού πρωταθλήματος και γενικά των τελευταίων σεζόν, με αυτό που υπήρχε αντίστοιχα πριν από 6 και 7 χρόνια. Σαφώς τότε (προ οικονομικής κρίσης) υπήρχαν περισσότερα χρήματα, οπότε είναι λογικό να υπάρχουν μεγαλύτερα μπάτζετ, να έρχονται πιο ποιοτικοί ξένοι και οι κορυφαίοι Έλληνες να μένουν εδώ. Βέβαια, όλο αυτό είχε και το θετικό του, καθώς υπάρχουν περισσότερες ευκαιρίες σε νέα παιδιά να δείξουν το ταλέντο τους και να τους εμπιστευτούν οι προπονητές. Παρόλα αυτά, υπάρχει ακόμα και τώρα πολλές φορές μεγάλη ξενομανία. Βλέπουμε πάρα πολλά παραδείγματα, να έρχονται ξένοι παίκτες, οι οποίοι δεν είναι ποιοτικότεροι από κάποιους Έλληνες, αλλά τυγχάνουν διαφορετικής αντιμετώπισής, θεωρώντας τους κάτι ξεχωριστό. Απ' όσο μου έχει δείξει η εμπειρία μου όλα αυτά τα χρόνια στην Α1, οι Ευρωπαίοι όταν μπαίνουν στο γήπεδο, δίνουν και την ψυχή τους, σέβονται τα χρήματα που παίρνουν και τον τόπο που τους φιλοξενεί. Χωρίς να θέλω να γενικεύσω καταστάσεις, γιατί έχουν αγωνιστεί στην Ελλάδα αρκετοί αξιόλογοι αθλητές και χαρακτήρες, η πλειονότητα των ξένων που έρχονται εδώ, το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το πότε θα πάρουν τα χρήματά τους και το πώς θα φτιάξουν τα στατιστικά τους".

Έχεις πλέον απωθημένα στο μπάσκετ;

" Κοίταξε να δεις, σίγουρα θα μπορούσα να είχα κάνει περισσότερα πράγματα στην καριέρα μου. Βλέπω παιδιά που είχαμε ξεκινήσει μαζί και είχαμε κοινή πορεία, όπως ο Στράτος Περπέρογλου, που ήμασταν συμπαίκτες στον Ηλυσιακό και στον Πανιώνιο, μέναμε στο ίδιο σπίτι και μας συνέδεε στενή φιλία, να έχουν προοδεύσει στην καριέρα τους. Χαίρομαι γι΄αυτόν και τον "ζηλεύω" με την καλή έννοια, φυσικά. Από την άλλη, υπήρχαν παιδιά που ήμασταν από μικροί μαζί και θεωρητικά είχαν μεγαλύτερες προοπτικές από μένα, να μην έχουν καταφέρει να αγωνιστούν σε αυτό το επίπεδο, οπότε για να μην είμαι αχάριστος, ευχαριστώ το Θεό που καταρχήν με κρατάει υγιή και μπορώ τόσα χρόνια να αγωνίζομαι και να έχω κάνει το χόμπι μου και αυτό που αγαπώ, επάγγελμα, να ζω όμορφες στιγμές, να κάνω πολλούς φίλους και να βγάζω το ψωμί μου από αυτό".