Μία μέρα πριν την έναρξη της regular season της EuroLeague, μία μέρα πριν την πρεμιέρα του Ολυμπιακού και δυο πριν τη δύσκολη αποστολή του Παναθηναϊκού στη Βαρκελώνη, το Sport24.gr μπαίνει για τα καλά στους ρυθμούς της Devotion και έχει τη χαρά να καλωσορίσει στην οικογένειά του το "Hoop Fiction".

Ο Βαγγέλης Καραγιαννακίδης κι ο Βασίλης Κάγιας θα μας συντροφεύσουν στη διάρκεια της χρονιάς με τις αναλύσεις τους για τους αγώνες των δυο ελληνικών ομάδων στη διοργάνωση, με την αρχή να γίνεται με μια πρώτη ανάλυση-ανάγνωση της νέας τους αγωνιστικής ταυτότητας. Τόσο οι Πειραιώτες, όσο και οι Πρωταθλητές Ελλάδας έκαναν σημαντικές αλλαγές στα ρόστερ και τη φιλοσοφία τους, με αποτέλεσμα η εικόνα τους να αναμένεται αρκετά ανανεωμένη και διαφορετική στην έναρξη της φετινής ιδιαιτέρως απαιτητικής περιόδου.

ΑΛΛΑΓΗ ΣΥΝΤΕΤΑΓΜΕΝΩΝ, ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ

Το πρόσφατο ντέρμπι μεταξύ Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού αποτέλεσε περισσότερο μια πρακτική άσκηση επανάληψης, παρά μια απάντηση στα διάφορα ερωτήματα που έχουν ανακύψει μετά τις εκατέρωθεν προσθαφαιρέσεις στα δυο ρόστερ. Οι "αιώνιοι" δείχνουν ότι θα διαφέρουν σημαντικά από τις περσινές εκδοχές τους, κι είναι αυτή η άγνοια για τη νέα τους μορφή που τους τοποθετεί σε μια πρώτη, κοινή αφετηρία.

Πως θα μοιάζουν οι δυο ελληνικές ομάδες της ερχόμενης σεζόν; Η έναρξη της EuroLeague σηματοδοτεί την τελευταία ευκαιρία απάντησης σ’ αυτό το ερώτημα.

ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ: ΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟΥΣ ΥΠΗΡΕΤΕΣ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ

Η αλλαγή φιλοσοφίας του φετινού Παναθηναϊκού οριστικοποιήθηκε μετά την αποχώρηση δύο κεντρικών παιχτών στο περσινό οικοδόμημα: του Γιάννη Μπουρούση και του Μάικ Τζέιμς.

Η ταυτόχρονη παρουσία τους στο ρόστερ, συχνά και στην ίδια πεντάδα, καθιστούσε τον Παναθηναϊκό προβλέψιμο, τακτικά δυσκίνητο, και ενίοτε εξόφθαλμα δυσλειτουργικό. Παρά τα όσα προσέφεραν, ειδικά στο τέλος της περσινής χρονιάς, η έμφαση που δίνουν αμφότεροι στην προσωπική φάση, η οποία συχνά μετατρέπεται σε κατάχρηση, είναι πολύ δύσκολο να απορροφηθεί αρμονικά από οποιοδήποτε σύνολο δεν είναι αποκλειστικά χτισμένο πάνω σ’ αυτά τα χαρακτηριστικά (κι ο Παναθηναϊκός δεν ήταν).

Η αποχώρησή τους, ωστόσο, σήμανε και δύο μεγάλα ποιοτικά κενά σε ρακέτα και περιφέρεια αντίστοιχα. Μπουρούσης και Τζέιμς, άλλωστε, ήταν από τους ποιοτικότερους παίκτες στο περσινό ρόστερ. Τα δυο κενά δείχνουν να καλύφθηκαν με την ίδια, ποσοτική λογική, γεμίζοντας τις δύο θέσεις με πληθώρα επιλογών —κίνηση, τουλάχιστον εκ πρώτης όψεως, εναρμονισμένη με τα νέα δεδομένα της EuroLeague. Αυτό δεν σημαίνει, όμως, ότι τα κενά καλύφθηκαν με την ίδια επιτυχία.

Ξεκινώντας από τους ψηλούς, μετά την αποχώρηση του Μπουρούση, ο Πασκουάλ βρέθηκε μπροστά σ’ ένα δίλημμα: κλήθηκε να επιλέξει μεταξύ της σκληράδας του Γκιστ και του περιφερειακού παιχνιδιού του Γκάμπριελ. Επηρεασμένος ίσως από την καθοριστική συνεισφορά των δύο Αμερικανών στους τελικούς με τον Ολυμπιακό, ο Πασκουάλ έδωσε μια μάλλον απροσδόκητη απάντηση: " και τους δύο". Με τον τρόπο αυτό, ο Παναθηναϊκός βρέθηκε να μετρά τρεις Αμερικανούς στην ίδια θέση (τους δύο και τον Σίνγκλετον), όπως τρεις ξένους μετρούσε πέρσι ο Ολυμπιακός στη θέση του σέντερ.

Σε συνάρτηση με τις κινήσεις στην περιφέρεια, η αναζήτηση για τον αντικαταστάτη του Μπουρούση περιορίστηκε στην ισχνή ελληνική αγορά, η οποία τα τελευταία χρόνια αναδεικνύει όλο και λιγότερους ψηλούς πρώτης γραμμής.

Πόσο μπορούν να βοηθήσουν Βουγιούκας και Όγκουστ; Για τον πρώτο, η απάντηση αναζητείται στο παρελθόν. Για τον δεύτερο, στο μέλλον. Είναι, όμως, πολύ αργά για τον Βουγιούκα; Το βάρος της ηλικίας του μοιάζει να έχει προστεθεί στο αργό κορμί και τα περιορισμένα αντανακλαστικά του. Και είναι μήπως πολύ νωρίς για τον Όγκουστ; Η περίοδος προσαρμογής θα είναι σίγουρα επίπονη για τον ίδιο, πνευματικά και ψυχολογικά, αλλά αν αργήσει να ολοκληρωθεί θα είναι εξίσου επίπονη για την ομάδα. Όσο λιγότερα προσφέρουν οι Βουγιούκας και Όγκουστ, τόσα καλύτερα θα πρέπει να αποδώσουν όχι μόνο ο Γκιστ και ο Σίνγκλετον, αλλά και οι Γκάμπριελ-Αντετοκούνμπο, σε σχήματα όπου αναγκαστικά το δίδυμο Σινγκλετον-Γκιστ θα σπάσει, με τον πρώτο να μεταφέρεται στο 5. Με μια πρώτη ματιά, οι Γκάμπριελ-Αντετοκούνμπο προσφέρουν μια επαρκή ασφαλιστικά δικλείδα στο αίνιγμα των δύο σέντερ, αλλά αρκεί να θυμηθεί κανείς την κατά διαστήματα κυριαρχία του Μιλουτίνοφ και τη δράση του ΜακΛίν στο πρόσφατο ντέρμπι για να κοιτάξει τους περιορισμούς σχημάτων χωρίς αμυντική αξιοπιστία στο 5.

Από την άλλη πλευρά, οι υπόλοιπες κινήσεις, σε συνδυασμό με τους ήδη υπάρχοντες παίκτες, δημιουργούν την πληρέστερη περιφερειακή γραμμή που έχει παρουσιάσει ο Παναθηναϊκός τα τελευταία αρκετά χρόνια.

Πρώτα απ’ όλα, με την απόκτηση του Λεκαβίτσιους μάλλον καλύφθηκε το χρόνιο κενό της ομάδας στη θέση του αναπληρωματικού πλέι-μέικερ. Το πάντρεμα του Λιθουανού με τον Καλάθη αποτελεί ένα ενδιαφέρον πείραμα, το οποίο ωστόσο θα πρέπει να περάσει από αρκετά στάδια για να θεωρηθεί επιτυχημένο. Αν ο Λεκαβίτσιους φτάσει να θεωρείται αξιόπιστος, θα έχει συντελεστεί μια στοιχειώδης αναβάθμιση σε σχέση με πέρσι. Ο μεγάλος στόχος για τον πρώην παίκτη της Ζαλγκίρις θα είναι να προσαρμόσει τις εκτελεστικές του τάσεις στο πλαίσιο της ομάδας, χωρίς όμως να τις καταπιέσει. Αλλά η πρώτη αποστολή του Λιθουανού, ο οποίος αγωνιστικά και σωματικά θυμίζει τον Γιάκα Λάκοβιτς, είναι να κερδίσει την εμπιστοσύνη του Πασκουάλ, εκμηδενίζοντας τα λεπτά που σε διαφορετική περίπτωση θα περάσουν στον άσσο Παππάς και Ντένμον.

Ο Αμερικανός γκαρντ θα βρίσκεται καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς σε μια σχέση αλληλεξάρτησης με τον Ματ Λοτζέσκι. Ο ένας δείχνει να αποτελεί μια ασφάλεια για ενδεχόμενη μη προσφορά του άλλου, αλλά καθένας από τους δύο θα αντιμετωπίσει τις δικές του προκλήσεις: ο Λοτζέσκι θα κληθεί να διαχειριστεί το εύθραυστο σώμα του και ο Ντέντμον τη μετάβασή του στο επόμενο αγωνιστικό επίπεδο. Τίποτα από τα δύο δεν έχει προβλέψιμη κατάληξη. Είναι εξίσου εύκολο να φανταστεί κανείς σενάρια στα οποία ο Παναθηναϊκός ενδέχεται να πάρει πολλά και από τους δύο και άλλα στα οποία δεν θα πάρει τίποτα από κανέναν. Σε κάθε περίπτωση, η παρουσία του περσινού περιφερειακού κορμού προσφέρει ένα μικρό περιθώριο χρόνου μέχρι να καθοριστούν rotation και ρόλοι.

Κάθε ερώτηση για τον φετινό Παναθηναϊκό περνάει πρώτα από την άκρη του πάγκου του: τι ακριβώς σκοπεύει να δημιουργήσει ο Τσάβι Πασκουάλ; Η επιστροφή του Καταλανού σε θέση δημιουργού μιας ομάδας, καθώς πέρσι αποτέλεσε απλώς τον διαχειριστή της, αποτελεί ένα ξεχωριστό προπονητικό γεγονός, το οποίο αξίζει κανείς να παρακολουθήσει και να καταγράψει προσεκτικά για όλη την επόμενη σεζόν.

Ελεύθερος πια να καθορίσει ο ίδιος το πλαίσιο δράσης του, ο Πασκουάλ επιστρέφει στο αγωνιστικό στυλ με το οποίο είχε ταυτιστεί στην Μπαρτσελόνα. Θα ανεβάσει τον ρυθμό, ψάχνοντας διαρκώς πρωτεύοντα και δευτερεύοντα αιφνιδιασμό με τους πλάγιους και τους δυναμικούς του forward, αφήνοντας πίσω του την περσινή στατικότητα. Η επίθεση του Παναθηναϊκού θ’ αποκτήσει ροή και κίνηση, δίχως να δείχνει από το πρώτο δευτερόλεπτο ποιον παίκτη θα εμπλέξει στην εκτέλεση, αφού η ίδια η εκτέλεση θα είναι το αποτέλεσμα πιθανοτήτων και χώρων που δεν μπορούν να προβλεθούν. Η στελέχωση της ομάδας μοιάζει προσεκτικά σχεδιασμένη προς αυτήν την κατεύθυνση: το υλικό του Παναθηναϊκού αποτελεί μια εύπλαστη πρώτη ύλη η οποία ήδη φανερώνει το (προσδοκούμενο) τελικό της σχήμα.

Η ικανοτήτα και η εμπειρία του Πασκουάλ στο χτίσιμο μιας τέτοιας επίθεσης δεν μπορούν να αμφισβητηθούν -με την υποσημείωση ότι η διαδικασία αυτή είναι κάθε φορά ξεχωριστή και απρόβλεπτη.

ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ: ΕΠΙΛΕΓΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΡΙΖΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ

Με τους Σπανούλη και Πρίντεζη ως κεντρικούς πυλώνες, πρώτος στόχος της offseason του Ολυμπιακού ήταν η διαμόρφωση ενός ρόστερ που θα επέτρεπε στους δυο αρχηγούς να διαχειριστούν τις δυνάμεις τους, έτσι ώστε οι αγώνες της άνοιξης να τους βρουν στην καλύτερη δυνατή κατάσταση.

Μπροστά σ΄ αυτόν τον αγωνιστικό μονόδρομο, οι ερυθρόλευκοι είχαν δύο επιλογές: η πρώτη, το να αποκτήσουν παίκτες με χαρακτηριστικά παρόμοια με αυτά των δύο ηγετών τους, δίνοντας στον κόουτς Σφαιρόπουλο τη δυνατότητα της ποιοτικής αντικατάστασής τους χωρίς να επηρεάζεται το αγωνιστικό πλάνο. Η δεύτερη, το να πλαισιωθεί το δίδυμο με μια πληθώρα παικτών, οι οποίοι θα είχαν χαρακτηριστικά που θα επέτρεπαν τη δημιουργία μιας πολυδιάστατης επίθεσης διατηρώντας παράλληλα την αμυντική ένταση, και αποφορτίζοντας έτσι τους δύο κεντρικούς πυλώνες. Απαντώντας στο παραπάνω δίλημμα, ο Ολυμπιακός ακολούθησε τον δεύτερο δρόμο, καταλήγοντας σε μια εκ βάθρων μεταμόρφωση προσώπων και αγωνιστικής κατεύθυνσης.

Το πρώτο μεγάλο πρόβλημα που απαιτούσε λύση βάσει της περσινής εικόνας, ήταν η εύρεση του τρίτου επιθετικού πόλου. Με τον Λοτζέσκι να χάνει μεγάλο μέρος της σεζόν, οι αντίπαλες άμυνες προσαρμόζονταν πάνω στον Σπανούλη, έδιναν βοήθειες όταν ο Πρίντεζης υποδεχόταν την μπάλα στο ποστ, και ο Ολυμπιακός κατέληγε να ασφυκτιά επιθετικά. Καλύπτοντας αυτό το κενό, οι ερυθρόλευκοι υπέγραψαν τον Χόλις Τόμπσον. Ο Αμερικανός είναι σουτέρ θέσης, αποτελεί ουσιαστική απειλή εκτελώντας άμεσα αφού υποδεχτεί την μπάλα στην αδύναμη πλευρά της επίθεσης, και με την παρουσία του στην πεντάδα θα μεγαλώσει τις αποστάσεις όταν ο Ολυμπιακός επιτίθεται στο μισό γήπεδο, δίνοντας περισσότερη ελευθερία στον Πρίντεζη, και δημιουργώντας περισσότερους διαδρόμους για το κάθετο παιχνίδι του Βασίλη Σπανούλη.

Πέραν του Τόμπσον, ο Ολυμπιακός δημιούργησε μία από τις πληρέστερες περιφέρειες που είχε εδώ και πολλά χρόνια, τοποθετώντας Στρέλνιεκς και Ρόμπερτς δίπλα στον αρχηγό του, εξασφαλίζοντας έτσι δημιουργία, αλλά και αποτελεσματικότητα στην εκτέλεση από μέση απόσταση και τρίποντο -όλο αυτό με την απαραίτητη ισορροπία, μιας και οι δύο νεοαποκτηθέντες διακρίνονται για τις σωστές επιλογές τους όταν υπάρχει το δίλημμα μεταξύ δημιουργίας και εκτέλεσης. Κι αν όλα ακούγονται ιδανικά σε σχέση με την περιφερειακή στελέχωση, το πρόβλημα γίνεται εμφανές όταν κάποιος θέσει το ερώτημα περί αντικατάστασης του Σπανούλη.

Ο Ολυμπιακός δεν επέλεξε παίκτη με ίδια χαρακτηριστικά για να τον αντικαταστήσει, αλλά τον πλαισίωσε με παίκτες που επιτρέπουν την εκδήλωση των χαρακτηριστικών του στο μέγιστο δυνατό βαθμό -άμεσος αντικαταστάτης δεν υπάρχει, υπάρχουν πολλοί για να τον συμπληρώσουν. Όταν ο αρχηγός καθίσει στον πάγκο, ο Ολυμπιακός χάνει άμεσα το κάθετο παιχνίδι του Έλληνα γκαρντ, κι αυτό θα μετρήσει τόσο σε επίπεδο δημιουργίας για όσους περιμένουν την μπάλα στα φτερά της επίθεσης, όσο και σε σχέση με την άμεση εκτέλεση ή την φθορά των αντίπαλων ψηλών με φάουλ.

Εκτός, όμως, από τις αλλαγές του backcourt, ακόμα περισσότερα είναι τα όσα άλλαξαν στην ερυθρόλευκη frontline. Διαχρονικό χαρακτηριστικό του Ολυμπιακού από το 2012 και έπειτα, είναι η ύπαρξη ενός mobile ψηλού που προστάτευε το καλάθι, διασφάλιζε το αμυντικό rebound και ήταν αυτός που υποδεχόταν την μπάλα παίζοντας το pick n roll με τον Βασίλη Σπανούλη.

Δεν είναι υπερβολή να πούμε πως με τους Ντόρσει, Χάινς, Ντάνστον, Χάντερ και Μπιρτς να διαδέχονται ο ένας τον άλλον, ο Ολυμπιακός είναι η ομάδα που εδραίωσε περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη την τάση του mobile center, μετατρέποντάς την από εναλλακτική επιλογή σε άμεση ανάγκη για κάθε ρόστερ (εξελίσσοντας όσα είχε κάνει ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς με τον Μάικ Μπατίστ). Κι όσο εύκολα αυτό εδραιώθηκε με τα όσα πρόσφερε ο Τζόι Ντόρσει μετά την έλευσή του στον Πειραιά, τόσο εύκολα τοποθετήθηκε στην άκρη, μέσω δύο κινήσεων στη στελέχωση του ρόστερ. Πρώτον, ο κόουτς Σφαιρόπουλος αποφάσισε να δώσει τον ρόλο του πρώτου ψηλού στον Μιλουτίνοφ, μετά τις περσινές του εμφανίσεις στο δεύτερο μισό της σεζόν. Δεύτερον, οι ερυθρόλευκοι υπέγραψαν τον ΜακΛιν, λίγες ημέρες μετά την μετάβαση του Κεμ Μπιρτς στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.

Ποιος είναι ο στόχος; Ο Ολυμπιακός θα προσπαθήσει να εισάγει περισσότερη κίνηση στην επίθεση, χρησιμοποιώντας δύο εντός ρακέτας δημιουργούς. Οι Μιλουτίνοφ και ΜακΛιν θα λειτουργήσουν ως σκαλοπάτι στο high post, υποδεχόμενοι την μπάλα και περνώντας την είτε στην περιφέρεια είτε στους forwards που θα κόβουν από την baseline, θα κάνουν τα screens που θα δημιουργήσουν τα ελεύθερα σουτ για τους περιφερειακούς, ενώ όταν η αντίπαλη άμυνα θα τους αποκόπτει από την επιλογή της πάσας, είναι και οι δύο ικανοί να ξεκινήσουν την επίθεση από χαμηλά, παίζοντας με πλάτη μέχρι το καλάθι.

Το σενάριο ακούγεται ιδανικό, μέχρι τη στιγμή που ο Ολυμπιακός θα βρει μπροστά του ψηλούς από τους οποίους δεν θα καταφέρει να προστατέψει τη ρακέτα του. Ένα πρώτο χαρακτηριστικό δείγμα ήταν η πρόσφατη αναμέτρηση του Κυπέλλου. Ο Μιλουτίνοφ έδειξε πως θα ανταπεξέλθει τόσο δημιουργικά όσο και εκτελεστικά, ο ΜακΛιν ήταν απολαυστικός και πολλές φορές σκόραρε μόνος εναντίον δύο, όμως ο Ολυμπιακός πληγώθηκε όταν απαιτήθηκε να αμυνθεί ψηλά - οι φάσεις που παίκτης του ΠΑΟ πήρε το επιθετικό ριμπάουντ σκοράροντας άμεσα μετά το άλμα ήταν παραπάνω από πολλές για να μείνουν απαρατήρητες. Η προσθήκη του Κιμ Τιγί μπορεί να αποτελέσει μια πρώτη απάντηση, όμως το ιδανικό θα ήταν να υπάρχει ένας mobile center που θα καλύψει την αδυναμία ψηλά.

ΠΡΩΤΟΣ ΣΤΟΧΟΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΥΟ; Η "ΕΠΙΒΙΩΣΗ"

Οι ελληνικές ομάδες χρειάζονται χρόνο, κι αυτό είναι μια πολυτέλεια που δεν χαρακτηρίζει το φορμάτ της Ευρωλίγκας. Από τη μία, ο Παναθηναϊκός, με έναν προπονητή που για πρώτη φορά στελέχωσε ο ίδιος την ομάδα του, επιλέγοντας να συνεχίσει χωρίς παίκτες που αποτέλεσαν το κέντρο βάρους της περσινής σεζόν. Από την άλλη, ο Ολυμπιακός, απόλυτα εξαρτημένος από δύο παίκτες τους οποίους απαιτείται να διαχειριστεί όσο καλύτερα γίνεται, ενώ παράλληλα διαλέγει να απαρνηθεί ένα συστατικό που έπαιξε βασικό ρόλο ώστε να θεωρείται σταθερός διεκδικητής. Πρώτος στόχος και για τους δύο, η επιβίωση εντός των κορυφαίων οκτώ μετά το πρώτο δίμηνο. Αν το πετύχουν, οι εντός παρκέ αυτοματισμοί θα αρχίσουν να λειτουργούν και οι κώδικες επικοινωνίας θα έχουν ισχυροποιηθεί αρκετά, ώστε το βλέμμα να κοιτάξει ψηλότερα μετά τον Ιανουάριο.

Καλή μπασκετική σεζόν.