Άλλο ίωση κι άλλο μικρόβιο

Υπάρχουν ουσιώδεις διαφορές αν βάλουμε κάτω τα προβλήματα που αντιμετώπισε ο Παναθηναϊκός, στο ξεκίνημα της σεζόν και αυτά που καλείται να ξεπεράσει ο Ολυμπιακός τον τελευταίο μήνα.

Η περίπτωση του Παναθηναϊκού, έμοιαζε με μια …ίωση, που χρειαζόταν υπομονή για να κάνει τον κύκλο της. Και αλλοίμονο σε εκείνον που δεν την είχε. Σύμμαχος της θεραπείας ήταν ο χρόνος που εκδηλώθηκε: Δηλαδή σε μια φάση της Euroleague που δεν είχε τόσο μεγάλο βαθμό κρισιμότητας. Οι δε τραυματισμοί αποδείχθηκαν αντιμετωπίσιμοι. Συνεπώς, ανεξάρτητα από την ανησυχία που σκόρπισαν, δεν προέκυψε ανάγκη να αναθεωρηθούν τα αρχικά πλάνα του Αργύρη Πεδουλάκη.

Ο κόουτς , αξιοποίησε δημιουργικά και με σύνεση το χρόνο που είχε για να δοκιμάσει και να αξιολογήσει τα νέα πρόσωπα. Κι όταν πλέον όλοι επέστρεψαν, είχε ξεκάθαρη εικόνα για το τι μπορεί να περιμένει από τον καθένα. Βρήκε τη σωστή δόση που του επέτρεπε να παρουσιάσει αυτό που είχε στο μυαλό του, τόσο στην άμυνα, όσο και στην επίθεση. Οκτώ παίκτες στο βασικό rotation και τέσσερις, που καλούνται να βάλουν τις πινελιές τους, όποτε το απαιτεί η περίσταση, όπως για παράδειγμα έκανε στο ντέρμπι της Δευτέρας ο Λουκάς Μαυροκεφαλίδης.

Όσο κι αν ακούγεται περίεργο, όλη η αμφισβήτηση και το (νέο) μαρτύριο που πέρασε (ο ίδιος μίλησε για "σταύρωμα") ο προπονητής του «τριφυλλιού» μέχρι να φέρει το καράβι στη σωστή ρότα του, εκπορευόταν από τους ίδιους τους Παναθηναϊκούς, διαφόρων ιδιοτήτων και ειδικοτήτων. Κι αν θέλει κανείς, ας με διαψεύσει. Πάσα ένσταση δεκτή.

Με αυτά και με εκείνα, ο Παναθηναϊκός έχει αποκτήσει αυτοπεποίθηση αλλά και μια αγωνιστική ταυτότητα με την οποία καλείται να ζήσει ή να πεθάνει, ειδικά στην Ευρώπη όπου ο ανταγωνισμός είναι ζόρικος. Γιατί στην Ελλάδα το κύπελλο το έχει στο τσεπάκι του και το πρωτάθλημα θα το διεκδικήσει με πλεονέκτημα το «νόμο του ΟΑΚΑ», για να υιοθετήσουμε την έκφραση του προέδρου του Δημήτρη Γιαννακόπουλου.

Έχοντας επίσης στο μυαλό του, τις μάξιμουμ οκτώ, αναμετρήσεις που μπορεί ακόμη να δώσει με τον Ολυμπιακό, οφείλει κι ένα μεγάλο «ευχαριστώ» στην Μάλαγα και τον Γιασμίν Ρέπεσα. Αυτοί δεν ήταν που πέρυσι, όχι απλά συμφώνησαν αλλά επεδίωξαν την ανταλλαγή του Αντι Πάνκο με τον Τζέϊμς Γκιστ; Ο Αμερικανός, λόγω της ιδιαίτερης ικανότητάς του να αναχαιτίζει τους αντίπαλους κοντούς (βλέπε Σπανούλη), μετά από τις αλλαγές στα σκριν αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο, ειδικά της αμυντικής στρατηγικής που είναι το «Α» και το «Ω» του αήττητου και πειστικού Παναθηναϊκού του τελευταίου διμήνου.

Αντιβίωση

Η περίπτωση του Ολυμπιακού, δείχνει ότι είναι πιο σοβαρή. Ακόμη και ένας …εκπαιδευόμενος, αν διάβαζε στο φάκελο του ασθενούς για πέντε ήττες σε επτά ματς θα έψαχνε για την κατάλληλη «αντιβίωση» για να σκοτώσει το μικρόβιο.

Το πιο ανησυχητικό σημάδι αυτού του μήνα δεν ήταν οι ήττες. Τις δυο από τον Παναθηναϊκό , στο κάτω-κάτω, τις έκανε στην έδρα του αντιπάλου Πιο δυνατό ήταν το χαστούκι από την ξεγυρισμένη τριαντάρα στο Μιλάνο γιατί έβγαλε μια ασυνήθιστη εικόνα.

Υπομονή χρειάζεται και εδώ, μόνο που παράλληλα απαιτούνται πιο δραστικές κινήσεις που αγγίζουν τη χημεία, δηλαδή τους ρόλους, τα πρόσωπα μέχρι και τον τρόπο σκέψης. Αφενός γιατί πλέον άλλαξε το επίπεδο του ανταγωνισμού και αφετέρου γιατί όλοι έχουν συνειδητοποιήσει ότι ακόμη και αν ο Πέτγουεϊ επιστρέψει το συντομότερο για να καλύψει το κενό στο «τέσσερα» , τα αντισώματα που πρόσφερε σε αυτή την ομάδα την τελευταία διετία ο Εϊσι Λο, δεν υπάρχουν πια.

Το πρόβλημα του κλονισμένου Ολυμπιακού δεν είναι ότι προερχόταν από ένα αήττητο σερί 23-0 , που έσπασε στο ΟΑΚΑ και του στέρησε έναν τίτλο. Είναι ότι υποσυνείδητα, ο καθένας μέσα στην ομάδα προσπαθεί να ξαναβρεί εκείνο τον αγωνιστικό ρυθμό και το συναίσθημα που ένιωθε τότε, για να νιώσει ασφαλής. Αυτό δεν γίνεται. Όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουν , ειδικά οι πολλοί νεοφερμένοι που δεν έχουν εμπειρία Euroleague, τόσο πιο πολύ θα βοηθήσουν (και) τον εαυτό τους. Διαβάσατε ότι ο Λοτζέσκι παραδέχθηκε μεν σωστά ότι «γίναμε προβλέψιμοι», έκανε όμως αντιπαραβολή με το ξεκίνημα της σεζόν. Μέγας ψυχαναγκασμός.

Μέσα σε αυτή την αντάρα, είναι πολύ πιο δύσκολο να ενταχθούν και να βρουν ρόλους δυο νέα πρόσωπα και ειδικά δυο Αμερικανοί (Κόλινς, Μουν) , που αποκτήθηκαν με ασφυκτική πίεση χρόνου και διαθέτουν μηδενικές παραστάσεις από αντίστοιχες καταστάσεις. Ο Κόλινς έδωσε μια μικρή βοήθεια γιατί έκανε δυο σκληρά φάουλ, γιατί με το παράστημα και τη δύναμή του εμπόδισε τα ποσταρίσματα Μασιούλις και Διαμαντίδη.

Αν τελικά μείνει ως το τέλος, θα δώσει λύσεις με τον συγκεκριμένο αντίπαλο (Παναθηναϊκό), αλλά είναι ένας γκαρντ που δεν έχει την έκρηξη για να αλλάξει ρυθμό στο παιχνίδι, ούτε την ταχύτητα που απαιτεί η Euroleague. Αυτό δεν μπορεί να το κάνει ούτε και ο Μάντζαρης. Ο δε Μουν, εφόσον πείσει ότι μπορεί να ανταποκριθεί σε ορισμένες απαιτήσεις, μην ξαφνιαστείτε αν βγάλει από το ελληνικό ρόστερ τον Μπέγκιτς. Το πρώτο μήνυμα στάλθηκε την Δευτέρα.

Αυτή τη στιγμή, το ζητούμενο για τους πρωταθλητές Ευρώπης είναι να αφοσιωθούν στο ΤΟΡ 16 και να μείνουν ζωντανοί στο κυνήγι της πρόκρισης για να στυλωθούν ψυχολογικά. Το πρωτάθλημα θα κριθεί σε τέσσερις μήνες.

Όσο για τις μονομαχίες με τον Παναθηναϊκό; Στο κόκκινο στρατόπεδο υπάρχουν και καλά και κακά νέα. Τα κακά νέα είναι ότι πνευματικά, δείχνει να τους έχει πάρει από κάτω. Τα καλά, είναι ότι έτσι όπως παίζει ο «αιώνιος» αντίπαλος, όλα τα μεταξύ τους ματς, θα είναι κλειστά και ουσιαστικά θα κρίνονται στο ένα σουτ. Θα συνεχίσουν, σουτέρ ή σκόρερ όπως ο Σπανούλης, ο Σλούκας ή ο Λοτζέσκι να σουτάρουν τόσο άσχημα; Εκτός αν στο μεταξύ, ο Μπαρτζώκας, μαζί με την ηρεμία του, βρει εναλλακτικούς τρόπους προσέγγισης του αντίπαλου καλαθιού. Γιατί αυτοί που υπάρχουν, σε αυτή τη φάση δεν λειτουργούν.