Αλβέρτης: "Δεν φαντάζομαι ΠΑΟ χωρίς Ζοτς"
"Δεν φαντάζομαι τον Παναθηναϊκό χωρίς τον Ομπράντοβιτς", είπε ο Φραγκίσκος Αλβέρτης
Όταν το 1991 πήγες στον Παναθηναϊκό, σου είχε περάσει από το μυαλό η ιδέα ότι θα έφτανες στο σημείο να σηκώσεις τέσσερις ευρωπαϊκές κούπες;
" Όταν είσαι 16 χρονών δεν είναι δυνατόν να σκέφτεσαι έτσι. Δεν μπορείς τότε να λες "θα πάω 33 και θα έχω πάρει τόσα τρόπαια". Οφείλεις να βάζεις τον έναν στόχο, αφού εκπληρώσεις τον άλλον. Στην αρχή, λοιπόν, ήθελα να πάω σε μια μεγάλη ομάδα, στη συνέχεια να πάρω χρόνο συμμετοχής και μετά να καθιερωθώ. Μετά το ένα έφερε το άλλο και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε", είπε ο άσος του "τριφυλλιού" στο "ΕΘΝΟΣΠΟΡ".
Για να φτάσεις μέχρι εδώ, πέρασαν και δύσκολα χρόνια. Για παράδειγμα, την τετραετία 1991-95 ο Παναθηναϊκός κατέκτησε μόλις ένα τρόπαιο, μολονότι η διοίκηση δαπανούσε χρήματα και προσπαθούσε. Τι είναι αυτό που άλλαξε από το 1996 και μετά;
" Η εμπειρία και μόνο φτάνει... Η συνέπεια κι η υπομονή που έδειξαν οι πρόεδροι είναι τα βασικά συστατικά. Δεν παράτησαν στιγμή την ομάδα, την ενίσχυαν κάθε χρόνο φέρνοντας μεγάλους παίκτες κι όταν προσπαθείς είναι σίγουρο ότι κάποια στιγμή θα σου βγει. Από το 1996, λοιπόν, και με εξαίρεση την κακή χρονιά του 1997, ο Παναθηναϊκός έχει χτίσει τη δική του αυτοκρατορία. Εκτοξεύτηκε και δεν το πέτυχε μόνο επειδή κατέκτησε τρόπαια, αλλά επειδή η ομάδα έφτασε σε πολύ υψηλό επίπεδο σ' όλους τους τομείς. Ήρθαν πολλοί μεγάλοι παίκτες, πολλοί καλοί προπονητές, οπότε ήταν επόμενο να... θερίσει ό,τι έσπειρε".
Φτάνει όμως η συνέπεια κι η επιμονή για να έρθουν οι επιτυχίες;
" Η συνέπεια κι η σταθερότητα είναι επαγγελματικοί όροι. Αν προσθέσεις την αγάπη, το μεράκι και τη φιλοδοξία από την πλευρά των προέδρων, τότε αυτά οδηγούν στην επιτυχία. Τα άτομα που αποτελούν την ομάδα κάθε χρόνο είναι υψηλών προδιαγραφών. Και δεν αναφέρομαι μόνο στο αγωνιστικό κομμάτι. Ανέκαθεν ο Παναθηναϊκός είχε άτομα... νορμάλ. Κανείς δεν δημιουργούσε προβλήματα κι όλοι ήξεραν ποιος είναι ο δρόμος της επιτυχίας".
Τον δρόμο για την επιτυχία τον ξέρουν, τη... μελωδία της επιτυχίας θα την αποκαλύψεις;
" Α, ο Σφακιανάκης! Από το 2000 και μέχρι σήμερα ο Παναγιωταράς μας βάζει κι ακούμε το ίδιο CD, όλα τα παιχνίδια εντός Ελλάδας! Είτε είναι Ευρωλίγκα, είτε Πρωτάθλημα, είτε Κύπελλο, είτε πλέι οφ, εμείς ακούμε τα ίδια τραγούδια. Έχουμε φτάσει σε σημείο να το παίρνουν οι ξένοι μαζί τους, όταν φεύγουν από την ομάδα. Ο Ντάριλ για παράδειγμα (σ.σ.: Μίντλετον) το πήρε μαζί του στην Ισπανία. Να, τώρα και ο Ντελκ θέλει ένα αντίγραφο. Όχι μόνο δεν το βαρέθηκε, αλλά του αρέσει κιόλας".
Μήπως τελικά το πρώτο κριτήριο επιλογής ενός παίκτη είναι ο χαρακτήρας του;
" Αυτό το στοιχείο ίσως να παίζει και το σημαντικότερο ρόλο. Μια ομάδα είναι ομάδα και πρέπει να παραμένει ενωμένη και στη νίκη και την ήττα".
Το καλοκαίρι ο Παναθηναϊκός υποχρεώθηκε να κάνει αρκετές και σημαντικές αλλαγές στο ρόστερ του. Μολονότι έχασε παίκτες - κλειδιά την τελευταία στιγμή, κατάφερε να βρει λύσεις και να φτάσει στην κορυφή. Πού αποδίδεις, λοιπόν, την επιτυχία;
" Ξεκινάμε από το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός διαθέτει έναν τεράστιο προπονητή! Δεν αναφέρομαι μόνο στις τεχνικές του γνώσεις, αλλά στην ανθρώπινη συμπεριφορά του. Δεύτερον, ο Παναθηναϊκός λειτουργεί σαν «οικογένεια». Μπορεί η έκφραση να μοιάζει «κλισέ», αλλά έτσι είναι. Οποιοσδήποτε έρχεται στην ομάδα αισθάνεται άνετα, σαν να μπαίνει στο σπίτι του. Κάθε καινούριος παίκτης είναι καλοδεχούμενος κι όλοι προσαρμόζονται εύκολα, γιατί είναι ιδανικό το κλίμα στα αποδυτήρια".
Μιας που ανέφερες τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς, τι είναι αυτό που τον κάνει ξεχωριστό;
" Ξεκινάμε από το γεγονός ότι είναι απόλυτα φυσιολογικός ως άνθρωπος. Δηλαδή, μπορείς να συζητήσεις τα πάντα μαζί του και να βρεις την οποιαδήποτε λύση για όλα. Βλέπει τα πράγματα εντελώς ανθρώπινα και ποτέ δεν έχει εκμεταλλευτεί τη θέση του, ούτε προσπαθεί να σου περάσει την πλευρά του προπονητή. Οτιδήποτε πρόβλημα έχεις και του ζητήσεις λύση, θα προσπαθήσει να στη δώσει. Αγωνιστικά, αυτό που μου κάνει τρομερή εντύπωση εδώ και πολλά χρόνια, είναι η σημασία που δίνει στη λεπτομέρεια. Εχει τόσο μεγάλη υπομονή που μερικές φορές αναρωτιέμαι «πώς είναι δυνατόν;». Για παράδειγμα, ακούμε μια οδηγία 10 φορές, την 11η το ξανακάνουμε λάθος κι εκείνος προσπαθεί να το διορθώσει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και με την ίδια υπομονή, όπως το είπε και την πρώτη φορά. Και το πιο σημαντικό; Πάνω απ όλα το ξέρει το άθλημα".
Θα μπορούσες να φανταστείς τον Παναθηναϊκό χωρίς τον Ομπράντοβιτς;
" Μάλλον όχι. Ύστερα από οκτώ χρόνια, το όνομά του είναι συνώνυμο του Παναθηναϊκού".
Ο Ομπράντοβιτς όμως έχει δίπλα του κι έναν αληθινό αρχηγό. Ποιος είναι ο ρόλος σου ως αρχηγού στα αποδυτήρια του Παναθηναϊκού;
" Δεν υπάρχει ρόλος, οι ρόλοι είναι για τα... σίριαλ. Πλέον, δεν χρειάζεται να κάνω κάτι. Τα αποδυτήρια ζουν και αναπνέουν από μόνα τους, υπάρχει θετική ενέργεια, πολύ καλή αύρα κι εξαιρετικό κλίμα. Όταν χρειαστεί να κάνω κάτι, θα το κάνω. Αλλά πρέπει να ξέρει ο κόσμος πως, όποιος μπαίνει στα αποδυτήρια, αισθάνεται τη φιλοξενία και νιώθει "ζεστά". Δεν υπάρχουν ας πούμε αυτά που κατά καιρούς ακούω ότι συμβαίνουν σε άλλες ομάδες".
Όταν αποφασίσεις να σταματήσεις την καριέρα σου, έχεις σκεφθεί ποιο πόστο θα ήθελες να αναλάβεις στον Παναθηναϊκό;
" Συγκεκριμένη απάντηση δεν έχω. Αυτό που μπορώ να πω είναι πως θέλω πραγματικά να μείνω κοντά στην ομάδα, γιατί σ' αυτήν έχω περάσει τη μισή μου ζωή. Έτσι όπως το σκέφτομαι πάντως, θα ήθελα να είμαι από κάποιο πόστο για να μπορώ να ζω εξίσου έντονα τις στιγμές. Δεν φωτογραφίζω καμιά θέση, που λέει ο λόγος μπορεί να γίνω... φυσιοθεραπευτής. Για να τελειώνουμε αυτό το θέμα, θα ήθελα να είμαι μέσα στην ομάδα".
Έφτασες ποτέ σε σημείο να πεις "βαρέθηκα, μπούχτισα";
" Μα είναι δυνατόν; Τι να βαρεθώ και τι να με κουράσει... Το μόνο που αραιά και πού με κουράζει είναι η... διαδρομή από το σπίτι μου στη Γλυφάδα μέχρι το ΟΑΚΑ! Τίποτα άλλο. Όλα τα υπόλοιπα τα απολαμβάνω".
Ο κόσμος, αλλά και ο Ομπράντοβιτς, έχουν ουσιαστικά "δείξει" τον επόμενο αρχηγό του Παναθηναϊκού. Με την εμπειρία των 16 χρόνων, τι συμβουλή θα έδινες στον Δημήτρη Διαμαντίδη;
" Δεν μπορεί κανείς να του δώσει συμβουλή ή να του πει τι να προσέξει, ούτε με δυο λόγια μπορείς να τον χαρακτηρίσεις. Είναι σπάνια περίπτωση ανθρώπου και αθλητή και το αφήνω εδώ, επειδή ούτε σε αυτόν αρέσουν τα πολλά λόγια και οι... φανφάρες. Απλά, είναι ξεχωριστή, ιδιαίτερη περίπτωση".
Είσαι 16 χρόνια στον Παναθηναϊκό, γνωρίζεις καλύτερα από κάθε άλλον τα συστατικά της επιτυχίας κι άρα θα μπορούσες να "δείξεις" με μια συμβουλή σου τον δρόμο των επιτυχιών στην ποδοσφαιρική ομάδα του Παναθηναϊκού...
" Σε ξένα χωράφια δεν μπαίνω, ούτε συγκρίνω καταστάσεις. Το μόνο που θα πω είναι ότι το 80 έως 90% της απόδοσης ενός αθλητή σε οποιοδήποτε άθλημα, ατομικό ή ομαδικό, είναι η ψυχολογία. Όταν αισθάνεσαι καλά, αισθάνεσαι σιγουριά, τότε μπορείς να καταφέρεις τα πάντα. Δεν βοηθάς κάποιον σπρώχνοντάς τον ακόμη πιο χαμηλά. Όμως δεν θέλω να πω άλλα".
Αυτό που λες αποτελεί και μήνυμα προς τον κόσμο;
" Όταν αγαπάς κάποιον, πρέπει να τον στηρίξεις, ακόμη κι αν σ' απογοητεύει πολλές φορές. Με την αποδοκιμασία, το μόνο βέβαιο είναι ότι θα τον στείλεις ακόμη παρακάτω. Τα λέω όλα αυτά γιατί έχω εμπειρία".
Από τα τέσσερα ευρωπαϊκά που έχεις σηκώσει, τα τρία ως αρχηγός, ποιο σου έχει μείνει περισσότερο;
" Το καθένα έχει τη δική του ξεχωριστή σημασία. Είναι αδικία να υποβαθμίζεις ή να ξεχωρίζεις κάποια καλή στιγμή από κάποια άλλη".
Ποιος είναι ο επόμενος στόχος;
" Η κατάκτηση του πρωταθλήματος και η επίτευξη του "τρεμπλ". Θέλουμε να το πετύχουμε και θα το κυνηγήσουμε μέχρι τέλους".
Μπορείς να θυμηθείς ένα περιστατικό από τις τέσσερις ευρωπαϊκές κούπες;
" Υπάρχουν άλλα που γράφονται κι άλλα όχι και μένουν "μέσα" στην ομάδα. Ας μιλήσω γι αυτά που γράφονται... Θυμάμαι το 1996, με προπονητή τον σκληρό - με την καλή έννοια - Μάλκοβιτς. Παίζαμε Τρίτη στο Παρίσι, το Σάββατο κάναμε πρωινή προπόνηση και μας έδωσε ρεπό το Σάββατο το απόγευμα και ολόκληρη την Κυριακή. Πάθαμε... εγκεφαλικό. Την Δευτέρα πετάξαμε για Παρίσι, την Τρίτη κάναμε μια πρωινή προπόνηση και το απόγευμα παίξαμε. Το μόνο που μας είχε πει ήταν να μη φύγουμε από την Αθήνα το Σαββατοκύριακο, για να μη γίνει καμία... στραβή και γίνουμε ρεζίλι. Όπως αποδείχτηκε η απόφασή του λειτούργησε ευεργετικά. Χαλαρώσαμε, μας έφυγε το άγχος και νικήσαμε".
" Το 2000 δεν θα ξεχάσω την αποθέωση που γνώρισε ο Όντετ Κάτας από τους οπαδούς της Μακάμπι. Στο αεροδρόμιο τον σήκωσαν στα χέρια και φώναζαν διαρκώς το όνομά του, μολονότι λίγη ώρα νωρίτερα είχε πανηγυρίσει με τον Παναθηναϊκό απέναντι στην ομάδα τους. Το 2002 ήταν πολύ χαλαρά... Κάναμε τα ψώνια μας, αγοράσαμε παπούτσια σε μεγάλα μεγέθη που είχε στην Μπολόνια, ήμασταν χαλαροί κι άνετοι και το πήραμε. Τώρα, κάναμε "τουμπεκί ψιλοκομμένο" και είπαμε "πάμε να το πάρουμε" και τίποτα άλλο".
" Όταν είσαι 16 χρονών δεν είναι δυνατόν να σκέφτεσαι έτσι. Δεν μπορείς τότε να λες "θα πάω 33 και θα έχω πάρει τόσα τρόπαια". Οφείλεις να βάζεις τον έναν στόχο, αφού εκπληρώσεις τον άλλον. Στην αρχή, λοιπόν, ήθελα να πάω σε μια μεγάλη ομάδα, στη συνέχεια να πάρω χρόνο συμμετοχής και μετά να καθιερωθώ. Μετά το ένα έφερε το άλλο και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε", είπε ο άσος του "τριφυλλιού" στο "ΕΘΝΟΣΠΟΡ".
Για να φτάσεις μέχρι εδώ, πέρασαν και δύσκολα χρόνια. Για παράδειγμα, την τετραετία 1991-95 ο Παναθηναϊκός κατέκτησε μόλις ένα τρόπαιο, μολονότι η διοίκηση δαπανούσε χρήματα και προσπαθούσε. Τι είναι αυτό που άλλαξε από το 1996 και μετά;
" Η εμπειρία και μόνο φτάνει... Η συνέπεια κι η υπομονή που έδειξαν οι πρόεδροι είναι τα βασικά συστατικά. Δεν παράτησαν στιγμή την ομάδα, την ενίσχυαν κάθε χρόνο φέρνοντας μεγάλους παίκτες κι όταν προσπαθείς είναι σίγουρο ότι κάποια στιγμή θα σου βγει. Από το 1996, λοιπόν, και με εξαίρεση την κακή χρονιά του 1997, ο Παναθηναϊκός έχει χτίσει τη δική του αυτοκρατορία. Εκτοξεύτηκε και δεν το πέτυχε μόνο επειδή κατέκτησε τρόπαια, αλλά επειδή η ομάδα έφτασε σε πολύ υψηλό επίπεδο σ' όλους τους τομείς. Ήρθαν πολλοί μεγάλοι παίκτες, πολλοί καλοί προπονητές, οπότε ήταν επόμενο να... θερίσει ό,τι έσπειρε".
Φτάνει όμως η συνέπεια κι η επιμονή για να έρθουν οι επιτυχίες;
" Η συνέπεια κι η σταθερότητα είναι επαγγελματικοί όροι. Αν προσθέσεις την αγάπη, το μεράκι και τη φιλοδοξία από την πλευρά των προέδρων, τότε αυτά οδηγούν στην επιτυχία. Τα άτομα που αποτελούν την ομάδα κάθε χρόνο είναι υψηλών προδιαγραφών. Και δεν αναφέρομαι μόνο στο αγωνιστικό κομμάτι. Ανέκαθεν ο Παναθηναϊκός είχε άτομα... νορμάλ. Κανείς δεν δημιουργούσε προβλήματα κι όλοι ήξεραν ποιος είναι ο δρόμος της επιτυχίας".
Τον δρόμο για την επιτυχία τον ξέρουν, τη... μελωδία της επιτυχίας θα την αποκαλύψεις;
" Α, ο Σφακιανάκης! Από το 2000 και μέχρι σήμερα ο Παναγιωταράς μας βάζει κι ακούμε το ίδιο CD, όλα τα παιχνίδια εντός Ελλάδας! Είτε είναι Ευρωλίγκα, είτε Πρωτάθλημα, είτε Κύπελλο, είτε πλέι οφ, εμείς ακούμε τα ίδια τραγούδια. Έχουμε φτάσει σε σημείο να το παίρνουν οι ξένοι μαζί τους, όταν φεύγουν από την ομάδα. Ο Ντάριλ για παράδειγμα (σ.σ.: Μίντλετον) το πήρε μαζί του στην Ισπανία. Να, τώρα και ο Ντελκ θέλει ένα αντίγραφο. Όχι μόνο δεν το βαρέθηκε, αλλά του αρέσει κιόλας".
Μήπως τελικά το πρώτο κριτήριο επιλογής ενός παίκτη είναι ο χαρακτήρας του;
" Αυτό το στοιχείο ίσως να παίζει και το σημαντικότερο ρόλο. Μια ομάδα είναι ομάδα και πρέπει να παραμένει ενωμένη και στη νίκη και την ήττα".
Το καλοκαίρι ο Παναθηναϊκός υποχρεώθηκε να κάνει αρκετές και σημαντικές αλλαγές στο ρόστερ του. Μολονότι έχασε παίκτες - κλειδιά την τελευταία στιγμή, κατάφερε να βρει λύσεις και να φτάσει στην κορυφή. Πού αποδίδεις, λοιπόν, την επιτυχία;
" Ξεκινάμε από το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός διαθέτει έναν τεράστιο προπονητή! Δεν αναφέρομαι μόνο στις τεχνικές του γνώσεις, αλλά στην ανθρώπινη συμπεριφορά του. Δεύτερον, ο Παναθηναϊκός λειτουργεί σαν «οικογένεια». Μπορεί η έκφραση να μοιάζει «κλισέ», αλλά έτσι είναι. Οποιοσδήποτε έρχεται στην ομάδα αισθάνεται άνετα, σαν να μπαίνει στο σπίτι του. Κάθε καινούριος παίκτης είναι καλοδεχούμενος κι όλοι προσαρμόζονται εύκολα, γιατί είναι ιδανικό το κλίμα στα αποδυτήρια".
Μιας που ανέφερες τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς, τι είναι αυτό που τον κάνει ξεχωριστό;
" Ξεκινάμε από το γεγονός ότι είναι απόλυτα φυσιολογικός ως άνθρωπος. Δηλαδή, μπορείς να συζητήσεις τα πάντα μαζί του και να βρεις την οποιαδήποτε λύση για όλα. Βλέπει τα πράγματα εντελώς ανθρώπινα και ποτέ δεν έχει εκμεταλλευτεί τη θέση του, ούτε προσπαθεί να σου περάσει την πλευρά του προπονητή. Οτιδήποτε πρόβλημα έχεις και του ζητήσεις λύση, θα προσπαθήσει να στη δώσει. Αγωνιστικά, αυτό που μου κάνει τρομερή εντύπωση εδώ και πολλά χρόνια, είναι η σημασία που δίνει στη λεπτομέρεια. Εχει τόσο μεγάλη υπομονή που μερικές φορές αναρωτιέμαι «πώς είναι δυνατόν;». Για παράδειγμα, ακούμε μια οδηγία 10 φορές, την 11η το ξανακάνουμε λάθος κι εκείνος προσπαθεί να το διορθώσει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και με την ίδια υπομονή, όπως το είπε και την πρώτη φορά. Και το πιο σημαντικό; Πάνω απ όλα το ξέρει το άθλημα".
Θα μπορούσες να φανταστείς τον Παναθηναϊκό χωρίς τον Ομπράντοβιτς;
" Μάλλον όχι. Ύστερα από οκτώ χρόνια, το όνομά του είναι συνώνυμο του Παναθηναϊκού".
Ο Ομπράντοβιτς όμως έχει δίπλα του κι έναν αληθινό αρχηγό. Ποιος είναι ο ρόλος σου ως αρχηγού στα αποδυτήρια του Παναθηναϊκού;
" Δεν υπάρχει ρόλος, οι ρόλοι είναι για τα... σίριαλ. Πλέον, δεν χρειάζεται να κάνω κάτι. Τα αποδυτήρια ζουν και αναπνέουν από μόνα τους, υπάρχει θετική ενέργεια, πολύ καλή αύρα κι εξαιρετικό κλίμα. Όταν χρειαστεί να κάνω κάτι, θα το κάνω. Αλλά πρέπει να ξέρει ο κόσμος πως, όποιος μπαίνει στα αποδυτήρια, αισθάνεται τη φιλοξενία και νιώθει "ζεστά". Δεν υπάρχουν ας πούμε αυτά που κατά καιρούς ακούω ότι συμβαίνουν σε άλλες ομάδες".
Όταν αποφασίσεις να σταματήσεις την καριέρα σου, έχεις σκεφθεί ποιο πόστο θα ήθελες να αναλάβεις στον Παναθηναϊκό;
" Συγκεκριμένη απάντηση δεν έχω. Αυτό που μπορώ να πω είναι πως θέλω πραγματικά να μείνω κοντά στην ομάδα, γιατί σ' αυτήν έχω περάσει τη μισή μου ζωή. Έτσι όπως το σκέφτομαι πάντως, θα ήθελα να είμαι από κάποιο πόστο για να μπορώ να ζω εξίσου έντονα τις στιγμές. Δεν φωτογραφίζω καμιά θέση, που λέει ο λόγος μπορεί να γίνω... φυσιοθεραπευτής. Για να τελειώνουμε αυτό το θέμα, θα ήθελα να είμαι μέσα στην ομάδα".
Έφτασες ποτέ σε σημείο να πεις "βαρέθηκα, μπούχτισα";
" Μα είναι δυνατόν; Τι να βαρεθώ και τι να με κουράσει... Το μόνο που αραιά και πού με κουράζει είναι η... διαδρομή από το σπίτι μου στη Γλυφάδα μέχρι το ΟΑΚΑ! Τίποτα άλλο. Όλα τα υπόλοιπα τα απολαμβάνω".
Ο κόσμος, αλλά και ο Ομπράντοβιτς, έχουν ουσιαστικά "δείξει" τον επόμενο αρχηγό του Παναθηναϊκού. Με την εμπειρία των 16 χρόνων, τι συμβουλή θα έδινες στον Δημήτρη Διαμαντίδη;
" Δεν μπορεί κανείς να του δώσει συμβουλή ή να του πει τι να προσέξει, ούτε με δυο λόγια μπορείς να τον χαρακτηρίσεις. Είναι σπάνια περίπτωση ανθρώπου και αθλητή και το αφήνω εδώ, επειδή ούτε σε αυτόν αρέσουν τα πολλά λόγια και οι... φανφάρες. Απλά, είναι ξεχωριστή, ιδιαίτερη περίπτωση".
Είσαι 16 χρόνια στον Παναθηναϊκό, γνωρίζεις καλύτερα από κάθε άλλον τα συστατικά της επιτυχίας κι άρα θα μπορούσες να "δείξεις" με μια συμβουλή σου τον δρόμο των επιτυχιών στην ποδοσφαιρική ομάδα του Παναθηναϊκού...
" Σε ξένα χωράφια δεν μπαίνω, ούτε συγκρίνω καταστάσεις. Το μόνο που θα πω είναι ότι το 80 έως 90% της απόδοσης ενός αθλητή σε οποιοδήποτε άθλημα, ατομικό ή ομαδικό, είναι η ψυχολογία. Όταν αισθάνεσαι καλά, αισθάνεσαι σιγουριά, τότε μπορείς να καταφέρεις τα πάντα. Δεν βοηθάς κάποιον σπρώχνοντάς τον ακόμη πιο χαμηλά. Όμως δεν θέλω να πω άλλα".
Αυτό που λες αποτελεί και μήνυμα προς τον κόσμο;
" Όταν αγαπάς κάποιον, πρέπει να τον στηρίξεις, ακόμη κι αν σ' απογοητεύει πολλές φορές. Με την αποδοκιμασία, το μόνο βέβαιο είναι ότι θα τον στείλεις ακόμη παρακάτω. Τα λέω όλα αυτά γιατί έχω εμπειρία".
Από τα τέσσερα ευρωπαϊκά που έχεις σηκώσει, τα τρία ως αρχηγός, ποιο σου έχει μείνει περισσότερο;
" Το καθένα έχει τη δική του ξεχωριστή σημασία. Είναι αδικία να υποβαθμίζεις ή να ξεχωρίζεις κάποια καλή στιγμή από κάποια άλλη".
Ποιος είναι ο επόμενος στόχος;
" Η κατάκτηση του πρωταθλήματος και η επίτευξη του "τρεμπλ". Θέλουμε να το πετύχουμε και θα το κυνηγήσουμε μέχρι τέλους".
Μπορείς να θυμηθείς ένα περιστατικό από τις τέσσερις ευρωπαϊκές κούπες;
" Υπάρχουν άλλα που γράφονται κι άλλα όχι και μένουν "μέσα" στην ομάδα. Ας μιλήσω γι αυτά που γράφονται... Θυμάμαι το 1996, με προπονητή τον σκληρό - με την καλή έννοια - Μάλκοβιτς. Παίζαμε Τρίτη στο Παρίσι, το Σάββατο κάναμε πρωινή προπόνηση και μας έδωσε ρεπό το Σάββατο το απόγευμα και ολόκληρη την Κυριακή. Πάθαμε... εγκεφαλικό. Την Δευτέρα πετάξαμε για Παρίσι, την Τρίτη κάναμε μια πρωινή προπόνηση και το απόγευμα παίξαμε. Το μόνο που μας είχε πει ήταν να μη φύγουμε από την Αθήνα το Σαββατοκύριακο, για να μη γίνει καμία... στραβή και γίνουμε ρεζίλι. Όπως αποδείχτηκε η απόφασή του λειτούργησε ευεργετικά. Χαλαρώσαμε, μας έφυγε το άγχος και νικήσαμε".
" Το 2000 δεν θα ξεχάσω την αποθέωση που γνώρισε ο Όντετ Κάτας από τους οπαδούς της Μακάμπι. Στο αεροδρόμιο τον σήκωσαν στα χέρια και φώναζαν διαρκώς το όνομά του, μολονότι λίγη ώρα νωρίτερα είχε πανηγυρίσει με τον Παναθηναϊκό απέναντι στην ομάδα τους. Το 2002 ήταν πολύ χαλαρά... Κάναμε τα ψώνια μας, αγοράσαμε παπούτσια σε μεγάλα μεγέθη που είχε στην Μπολόνια, ήμασταν χαλαροί κι άνετοι και το πήραμε. Τώρα, κάναμε "τουμπεκί ψιλοκομμένο" και είπαμε "πάμε να το πάρουμε" και τίποτα άλλο".