Αλβέρτης: "Η οικογένεια μου..."
Ο Φραγκίσκος Αλβέρτης αποχαιρέτησε τη φανέλα με το "4" όμως δεν κρύβει την αγώπη του για τους "πράσινους"
Αναλυτικά η συνέντευξη του Αλβέρτη έχει ως εξής:
Συγχαρητήρια για μια καριέρα 19 χρόνων με τη φανέλα του Παναθηναϊκού. Γιατί επέλεξες τον Παναθηναϊκό το 1990; Μεγάλωσες παρακολουθώντας αυτή την ομάδα; Ήταν στόχος να παίξεις σ’ αυτήν;
"Ήταν η μοναδική ομάδα από αυτές που διεκδικούσαν τη μεταγραφή μου και έδειξε πραγματικό ενδιαφέρον. Έδειξε ότι με ήθελε πραγματικά και προχώρησε. Ήταν μια ευκαιρία για μένα να αγωνιστώ σε μια ομάδα με τεράστια ιστορία και να διεκδικήσω μια θέση στην ομάδα αυτή τότε. Τότε όλη η Ελλάδα ζούσε σε ότι αφορά το μπάσκετ στους ρυθμούς του Άρη, αυτή ήταν η ομάδα που πρωταγωνιστούσε στην Ευρώπη και που μαζί με τον ΠΑΟΚ έφτανε σε διακρίσεις. Έτσι μπήκε το μπάσκετ στα σπίτια όλων των Ελλήνων με συνέπεια μέσα από την τηλεόραση και πολλά παιδιά αγκάλιασαν το άθλημα".
Ο Παναθηναϊκός έμεινε για έξι χρόνια χωρίς τίτλο με εξαίρεση ένα κύπελλο Ελλάδας και κατέκτησε τον Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Ποιοι ήταν οι στόχοι οι δικοί σου και της ομάδας εκείνα τα πρώτα χρόνια;
"Οι στόχοι από την αρχή, πάντα για τον Παναθηναϊκό ήταν δεδομένοι. Να φτάσει όσο πιο ψηλά γίνεται. Είναι τέτοια η ιστορία της ομάδας που δεν μπορείς να κάνεις κάτι διαφορετικό. Έγινε μια μεγάλη προσπάθεια με την έλευση μεγάλων ονομάτων όπως ο Γκάλης, ο Βράνκοβιτς και ο στόχος παρέμενε να φτάσει η ομάδα όσο ψηλότερα γινόταν σε όποια διοργάνωση έπαιρνε μέρος. Παρά το ότι μείναμε έξι χρόνια χωρίς πρωτάθλημα το μεγάλο συν ήταν η διοίκηση, γιατί διατήρησε την ομάδα σε ψηλό επίπεδο, δεν έκανε πίσω, έγινε μεθοδική δουλειά και έτσι χτίστηκε αυτό που βλέπουμε σήμερα, η αυτοκρατορία αυτή σε Ελλάδα και Ευρώπη".
Το πρώτο ευρωπαϊκό τρόπαιο έφτασε το 1996, πριν από το ελληνικό πρωτάθλημα και ήταν το πρώτο για μια ελληνική ομάδα. Στον τελικό ήσουν πρώτος σκόρερ της ομάδας. Τι θυμάσαι περισσότερο από εκείνη τη νύχτα στο Παρίσι;
"Ύστερα από δύο αποτυχημένες προσπάθειες σε φάιναλ φορ ήταν λύτρωση για εμάς αυτή η κατάκτηση του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο για όλους μας, αλλά και για την Ελλάδα, καθώς δεν είχε κατακτήσει άλλη ομάδα αυτόν τον τίτλο στη χώρα μας. Όλα τα βιώναμε σε τρελούς ρυθμούς. Ο τελικός και η κατάκτηση του τροπαίου, ο τρόπος με τον οποίο ήρθε αυτή η κατάκτηση που ήταν ιδιαίτερα συγκινητικός, αυτά είναι που θυμάμαι περισσότερο… Θυμάμαι σχεδόν την κάθε στιγμή, όλο αυτό που βιώσαμε".
Γνωρίζοντας πόσο δύσκολο ήταν να φτάσει η ομάδα σε έναν τίτλο εκείνα τα χρόνια, μπορούσε να φανταστείς τη δυναστεία που θα δημιουργούσε ο Παναθηναϊκός στο υπόλοιπο της καριέρας σου;
"Μα, ο στόχος ήταν αυτός. Η ομάδα να φτάσει σε σημείο να νικά. Δεν μπορείς να σκέφτεσαι τι θα γίνει μετά από πέντε, έξι ή δέκα χρόνια. Κάθε χρονιά είτε ήταν μετά από αποτυχία, είτε μετά από επιτυχία ξεκινούσαμε με την ίδια δίψα για διακρίσεις. Είναι από τα συστατικά της επιτυχίας. Ο χαρακτήρας που έχει χτίσει και δείχνει αυτή η ομάδα ως ομάδα όλα αυτά τα χρόνια. Αυτός ο χαρακτήρας έφερε τα αποτελέσματα".
Τα τέσσερα τρόπαια της Ευρωλίγκας που κατέκτησε ο Παναθηναϊκός ήρθαν σε… ζεύγη. Το 2000 και το 2002 με τον Ντέγιαν Μποντιρόγκα ηγέτη, το 2007 και το 2009 με τη νυν ομάδα ουσιαστικά. Τι αλλαγές έχεις διαπιστώσει ότι έχουν γίνει μέσα σε αυτά τα χρόνια στο να χτιστεί μια ομάδα που κατακτά νίκες και τίτλους στην Ευρωλίγκα;
"Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν αλλαγές, διαφορές. Το θέμα είναι να έχεις σωστή νοοτροπία και σκέψη. Ο σταθερός κορμός, η συνέπεια, η δουλειά και η παρουσία του προπονητή δέκα χρόνια στον πάγκο, είναι σημαντικά και διαχρονικά σημεία".
Μια σταθερά στην επιτυχία του Παναθηναϊκού όλα αυτά τα χρόνια εκτός από σένα ήταν ο κόουτς Ομπράντοβιτς. Ίσως να μην υπάρχει άλλο ζευγάρι προπονητή-παίκτη που έχει τόσο μεγάλη κοινή πορεία σε αυτό το επίπεδο. Ποια είναι η σχέση σας;
"Η μεταξύ μας σχέση ήταν καλή και κυρίως ειλικρινής και αυτά τα 10 χρόνια είχαμε άψογη συνεργασία σε όλα τα επίπεδα. Όχι μόνο αγωνιστικά, όχι μόνο στο παρκέ, αλλά και έξω από αυτό. Όντως αποτελούμε ένα δίδυμο που δεν το συναντάς εύκολα με τόση διάρκεια στον αθλητισμό σήμερα".
Η πίστη σου στον Παναθηναϊκό και το αντίστροφο είναι σχεδόν μοναδικό φαινόμενο στον αθλητισμό. Αν και όπως έχει δηλώσει δεν σκέφτηκες ποτέ να φύγεις, μετά από τόσα ταξίδια στην Ευρώπη υπάρχει ένα μέρος, πόλη ή ομάδα, που θα επέλεγες να παίξεις, αν για κάποιο λόγο διακοπτόταν κάποια στιγμή η συνεργασία σου με την ομάδα;
"Κατ’ αρχάς υπάρχουν πολλά μέρη που δεν έχω δει ακόμη. Όχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά στην Ελλάδα. Είναι πολλά μέρη εδώ, στη χώρα μου που δεν έχω δει ακόμη. Σε ότι αφορά την Ευρώπη, νομίζω ότι θα μπορούσα ίσως να παίξω και να ζήσω στην Ισπανία".
Παρά το ότι δεν μπορούσες να είσαι στην εκδήλωση για τους 50 κορυφαίους του πρώτου αιώνα του ευρωπαϊκού μπάσκετ σε συλλογικό επίπεδο, τιμήθηκες. Ποια είναι τα συναισθήματά σου γι’ αυτήν σου τη διάκριση;
"Ήταν μεγάλη τιμή την οποία δέχθηκα με μεγάλη συγκίνηση. Όταν αρχίζεις να παίζεις μπάσκετ δεν σκέφτεσαι τι θα γίνεις στο μέλλον. Τα χρόνια περνάνε γρήγορα και κάποια στιγμή ρίχνεις μια ματιά πίσω και βλέπεις τι κατάφερες, τι έχεις κάνει. Όταν το βλέπουν κι άλλοι, όταν το αναγνωρίζουν, είναι σίγουρα ξεχωριστή στιγμή".
Αποσύρεσαι ως ένας από τους τέσσερις παίκτες και μόλις τον πρώτο στην εποχή των φάιναλ φορ, που έχει κατακτήσει πέντε ή περισσότερους τίτλους. Είσαι ο πιο πολυνίκης Ευρωπαίος παίκτης στη σύγχρονη εποχή. Τι σημαίνει αυτό για σένα;
"Είναι τιμή και χαρά. Ήμουν τυχερός που αγωνίστηκα όλα αυτά τα χρόνια σε μια ομάδα που διεκδικούσε και κατακτούσε τρόπαια κάθε χρονιά. Και θα είμαι πολύ χαρούμενος αν ξέρω πως συνέβαλλα έστω και στο ελάχιστο κι εγώ γι’ αυτό που είναι ο Παναθηναϊκός σήμερα".
Και τελευταίο… Όλοι θα ήθελαν πολύ να γνωρίζουν: Τι ακολουθεί για τον Φραγκίσκο Αλβέρτη;
"Θέλω με ηρεμία να αποφασίσω. Θα ήθελα να παραμείνω στην ομάδα. Δεν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο αυτή τη στιγμή. Ο Παναθηναϊκός όμως είναι η οικογένειά μου και δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτήν!"
Συγχαρητήρια για μια καριέρα 19 χρόνων με τη φανέλα του Παναθηναϊκού. Γιατί επέλεξες τον Παναθηναϊκό το 1990; Μεγάλωσες παρακολουθώντας αυτή την ομάδα; Ήταν στόχος να παίξεις σ’ αυτήν;
"Ήταν η μοναδική ομάδα από αυτές που διεκδικούσαν τη μεταγραφή μου και έδειξε πραγματικό ενδιαφέρον. Έδειξε ότι με ήθελε πραγματικά και προχώρησε. Ήταν μια ευκαιρία για μένα να αγωνιστώ σε μια ομάδα με τεράστια ιστορία και να διεκδικήσω μια θέση στην ομάδα αυτή τότε. Τότε όλη η Ελλάδα ζούσε σε ότι αφορά το μπάσκετ στους ρυθμούς του Άρη, αυτή ήταν η ομάδα που πρωταγωνιστούσε στην Ευρώπη και που μαζί με τον ΠΑΟΚ έφτανε σε διακρίσεις. Έτσι μπήκε το μπάσκετ στα σπίτια όλων των Ελλήνων με συνέπεια μέσα από την τηλεόραση και πολλά παιδιά αγκάλιασαν το άθλημα".
Ο Παναθηναϊκός έμεινε για έξι χρόνια χωρίς τίτλο με εξαίρεση ένα κύπελλο Ελλάδας και κατέκτησε τον Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Ποιοι ήταν οι στόχοι οι δικοί σου και της ομάδας εκείνα τα πρώτα χρόνια;
"Οι στόχοι από την αρχή, πάντα για τον Παναθηναϊκό ήταν δεδομένοι. Να φτάσει όσο πιο ψηλά γίνεται. Είναι τέτοια η ιστορία της ομάδας που δεν μπορείς να κάνεις κάτι διαφορετικό. Έγινε μια μεγάλη προσπάθεια με την έλευση μεγάλων ονομάτων όπως ο Γκάλης, ο Βράνκοβιτς και ο στόχος παρέμενε να φτάσει η ομάδα όσο ψηλότερα γινόταν σε όποια διοργάνωση έπαιρνε μέρος. Παρά το ότι μείναμε έξι χρόνια χωρίς πρωτάθλημα το μεγάλο συν ήταν η διοίκηση, γιατί διατήρησε την ομάδα σε ψηλό επίπεδο, δεν έκανε πίσω, έγινε μεθοδική δουλειά και έτσι χτίστηκε αυτό που βλέπουμε σήμερα, η αυτοκρατορία αυτή σε Ελλάδα και Ευρώπη".
Το πρώτο ευρωπαϊκό τρόπαιο έφτασε το 1996, πριν από το ελληνικό πρωτάθλημα και ήταν το πρώτο για μια ελληνική ομάδα. Στον τελικό ήσουν πρώτος σκόρερ της ομάδας. Τι θυμάσαι περισσότερο από εκείνη τη νύχτα στο Παρίσι;
"Ύστερα από δύο αποτυχημένες προσπάθειες σε φάιναλ φορ ήταν λύτρωση για εμάς αυτή η κατάκτηση του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο για όλους μας, αλλά και για την Ελλάδα, καθώς δεν είχε κατακτήσει άλλη ομάδα αυτόν τον τίτλο στη χώρα μας. Όλα τα βιώναμε σε τρελούς ρυθμούς. Ο τελικός και η κατάκτηση του τροπαίου, ο τρόπος με τον οποίο ήρθε αυτή η κατάκτηση που ήταν ιδιαίτερα συγκινητικός, αυτά είναι που θυμάμαι περισσότερο… Θυμάμαι σχεδόν την κάθε στιγμή, όλο αυτό που βιώσαμε".
Γνωρίζοντας πόσο δύσκολο ήταν να φτάσει η ομάδα σε έναν τίτλο εκείνα τα χρόνια, μπορούσε να φανταστείς τη δυναστεία που θα δημιουργούσε ο Παναθηναϊκός στο υπόλοιπο της καριέρας σου;
"Μα, ο στόχος ήταν αυτός. Η ομάδα να φτάσει σε σημείο να νικά. Δεν μπορείς να σκέφτεσαι τι θα γίνει μετά από πέντε, έξι ή δέκα χρόνια. Κάθε χρονιά είτε ήταν μετά από αποτυχία, είτε μετά από επιτυχία ξεκινούσαμε με την ίδια δίψα για διακρίσεις. Είναι από τα συστατικά της επιτυχίας. Ο χαρακτήρας που έχει χτίσει και δείχνει αυτή η ομάδα ως ομάδα όλα αυτά τα χρόνια. Αυτός ο χαρακτήρας έφερε τα αποτελέσματα".
Τα τέσσερα τρόπαια της Ευρωλίγκας που κατέκτησε ο Παναθηναϊκός ήρθαν σε… ζεύγη. Το 2000 και το 2002 με τον Ντέγιαν Μποντιρόγκα ηγέτη, το 2007 και το 2009 με τη νυν ομάδα ουσιαστικά. Τι αλλαγές έχεις διαπιστώσει ότι έχουν γίνει μέσα σε αυτά τα χρόνια στο να χτιστεί μια ομάδα που κατακτά νίκες και τίτλους στην Ευρωλίγκα;
"Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν αλλαγές, διαφορές. Το θέμα είναι να έχεις σωστή νοοτροπία και σκέψη. Ο σταθερός κορμός, η συνέπεια, η δουλειά και η παρουσία του προπονητή δέκα χρόνια στον πάγκο, είναι σημαντικά και διαχρονικά σημεία".
Μια σταθερά στην επιτυχία του Παναθηναϊκού όλα αυτά τα χρόνια εκτός από σένα ήταν ο κόουτς Ομπράντοβιτς. Ίσως να μην υπάρχει άλλο ζευγάρι προπονητή-παίκτη που έχει τόσο μεγάλη κοινή πορεία σε αυτό το επίπεδο. Ποια είναι η σχέση σας;
"Η μεταξύ μας σχέση ήταν καλή και κυρίως ειλικρινής και αυτά τα 10 χρόνια είχαμε άψογη συνεργασία σε όλα τα επίπεδα. Όχι μόνο αγωνιστικά, όχι μόνο στο παρκέ, αλλά και έξω από αυτό. Όντως αποτελούμε ένα δίδυμο που δεν το συναντάς εύκολα με τόση διάρκεια στον αθλητισμό σήμερα".
Η πίστη σου στον Παναθηναϊκό και το αντίστροφο είναι σχεδόν μοναδικό φαινόμενο στον αθλητισμό. Αν και όπως έχει δηλώσει δεν σκέφτηκες ποτέ να φύγεις, μετά από τόσα ταξίδια στην Ευρώπη υπάρχει ένα μέρος, πόλη ή ομάδα, που θα επέλεγες να παίξεις, αν για κάποιο λόγο διακοπτόταν κάποια στιγμή η συνεργασία σου με την ομάδα;
"Κατ’ αρχάς υπάρχουν πολλά μέρη που δεν έχω δει ακόμη. Όχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά στην Ελλάδα. Είναι πολλά μέρη εδώ, στη χώρα μου που δεν έχω δει ακόμη. Σε ότι αφορά την Ευρώπη, νομίζω ότι θα μπορούσα ίσως να παίξω και να ζήσω στην Ισπανία".
Παρά το ότι δεν μπορούσες να είσαι στην εκδήλωση για τους 50 κορυφαίους του πρώτου αιώνα του ευρωπαϊκού μπάσκετ σε συλλογικό επίπεδο, τιμήθηκες. Ποια είναι τα συναισθήματά σου γι’ αυτήν σου τη διάκριση;
"Ήταν μεγάλη τιμή την οποία δέχθηκα με μεγάλη συγκίνηση. Όταν αρχίζεις να παίζεις μπάσκετ δεν σκέφτεσαι τι θα γίνεις στο μέλλον. Τα χρόνια περνάνε γρήγορα και κάποια στιγμή ρίχνεις μια ματιά πίσω και βλέπεις τι κατάφερες, τι έχεις κάνει. Όταν το βλέπουν κι άλλοι, όταν το αναγνωρίζουν, είναι σίγουρα ξεχωριστή στιγμή".
Αποσύρεσαι ως ένας από τους τέσσερις παίκτες και μόλις τον πρώτο στην εποχή των φάιναλ φορ, που έχει κατακτήσει πέντε ή περισσότερους τίτλους. Είσαι ο πιο πολυνίκης Ευρωπαίος παίκτης στη σύγχρονη εποχή. Τι σημαίνει αυτό για σένα;
"Είναι τιμή και χαρά. Ήμουν τυχερός που αγωνίστηκα όλα αυτά τα χρόνια σε μια ομάδα που διεκδικούσε και κατακτούσε τρόπαια κάθε χρονιά. Και θα είμαι πολύ χαρούμενος αν ξέρω πως συνέβαλλα έστω και στο ελάχιστο κι εγώ γι’ αυτό που είναι ο Παναθηναϊκός σήμερα".
Και τελευταίο… Όλοι θα ήθελαν πολύ να γνωρίζουν: Τι ακολουθεί για τον Φραγκίσκο Αλβέρτη;
"Θέλω με ηρεμία να αποφασίσω. Θα ήθελα να παραμείνω στην ομάδα. Δεν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο αυτή τη στιγμή. Ο Παναθηναϊκός όμως είναι η οικογένειά μου και δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτήν!"