Οι Λέικερς πήραν τη νίκη με 102-96 στο Game 4 των τελικών κόντρα στους Χιτ. Προηγούνται με 3-1 στην σειρά. Και το κατάφεραν στηριζόμενοι στην άμυνά τους. Όπως κάνουν δηλαδή από την αρχή της σεζόν όποτε τα έβρισκαν σκούρα.

Βλέποντας τους Χιτ – και ειδικά τον Τζίμι Μπάτλερ – να κάνουν ό,τι θέλουν στην επίθεση στο Game 3, ο Φρανκ Βόγκελ προσαρμόστηκε. Σκέφτηκε διαφορετικά, πήγε κατά κάποιο τρόπο κόντρα στην ίδια του την φύση. Και τελικά δικαιώθηκε, με τους Λέικερς να απέχουν πλέον μία νίκη από το 17ο πρωτάθλημα της ιστορίας τους.

ΤΑ “ΜΑΤΣΑΡΙΣΜΑΤΑ” ΝΤΕΙΒΙΣ-ΜΠΑΤΛΕΡ ΚΑΙ ΛΕΜΠΡΟΝ-ΑΝΤΕΜΠΑΓΙΟ

Εν έτη 2020 το ΝΒΑ είναι σαφώς διαφορετικό από ότι παλαιότερα. Πλέον οι σταρ δύσκολα αλληλομαρκάρονται εκτός αν ένας αγώνας βρίσκεται στο τελευταίο πεντάλεπτο για να μην σπαταλούν δυνάμεις και να μην φθαρούν με φάουλ. Υπάρχουν όμως και στιγμές που οι προπονητές το αφήνουν αυτό στην άκρη. Όπως έκανε και ο Φρανκ Βόγκελ.

Βλέποντας τον Μπάτλερ να αλωνίζει στο Game 3, αλλά και τον Μπαμ Αντεπάγιο να επιστρέφει στο Game 4 έπειτα από απουσία δύο αγώνων, ο Βόγκελ αποφάσισε να αλλάξει λογική. Τοποθέτησε λοιπόν τον Άντονι Ντέιβις πάνω στον Μπάτλερ και τον ΛεΜπρόν Τζέιμς πάνω στον Αντεμπάγιο. Κοινώς, έβαλε τους δύο στρ της ομάδας του να μαρκάρουν τους δύο καλύτερους παίκτες των αντιπάλων, αλλά... ανάποδα. Έβαλε τον φόργουορντ/σέντερ Ντέιβις πάνω στον περιφερειακό Μπάτλερ και τον περιφερειακό (αλλά με σώμα ψηλού) ΛεΜπρόν πάνω στον Αντεμπάγιο. Αυτή όμως ήταν μόνο η αρχή.

ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΙ ΟΙ ΑΛΛΑΓΕΣ ΜΕ ΜΙΑ ΕΞΑΙΡΕΣΗ

Με τους Χιτ να τρέχουν πολλά Πικ εν Ρολ με τον Μπάτλερ ως χειριστή, αλλά και plays όπου δίνει ή δέχεται την μπάλα χέρι με χέρι, η εντολή ήταν σαφής: Δεν θα γινόταν ποτέ αλλαγή στο μαρκάρισμά του, εκτός αν το Πικ εν Ρολ γινόταν με τον παίκτη που μάρκαρε ο ΛεΜπρόν, δηλαδή ο Αντεμπάγιο. Ο λόγος, σαφής: Κόντρα σε οποιονδήποτε άλλο παίκτη των Λέικερς ο Μπάτλερ είχε πλεονέκτημα, αφού είναι πιο γρήγορος από τους ψηλούς των “Λιμνανθρώπων” και πιο δυνατός από τους περιφερειακούς.

Με αυτή την λογική ο Βόγκελ θέλησε να αποτρέψει τον Μπάτλερ από το να πάει μέχρι το “ζωγραφιστό”, όπου έκανε τεράστια ζημιά στο Game 3, αλλά παράλληλα και να μην αφήσει τον Αντεμπάγιο να έχει πλεονέκτημα. Για να συμβεί όμως αυτό χρειάστηκε ακόμα μία παράμετρος η οποία τέθηκε από νωρίς: Οι Λέικερς θα έδιναν το σουτ στον Μπάτλερ, παίζοντας το λεγόμενο “under”. Ξέροντας ότι ο Μπάτλερ διστάζει φέτος για κάποιον λόγο να σουτάρει πίσω πό την γραμμή του τριπόντου, υπήρχαν στιγμές που ο Ντέιβις βρισκόταν σχεδόν στην γραμμή του φάουλ όταν μάρκαρε τον Μπάτλερ στην κορυφή.

Με τον κατά 10 πόντους ψηλότερό του – αλλά πιο αλτικό και γρήγορο – Ντέιβις να τον μαρκάρει, ο Μπάτλερ αποδείχθηκε ότι ήταν πιο διστακτικός από ότι συνήθως. Έψαξε λιγότερο το δικό του σουτ, υπήρχαν στιγμές που έφτασε μέχρι το καλάθι και προτίμησε να πασάρει υπό τον φόβο μίας τάπας. Κοινώς, δεν ήταν ο αυτός του. Αυτή η εκδοχή του Μαϊάμι όμως – η χωρίς Γκόραν Ντράγκιτς εκδοχή δηλαδή – δεν έχει αυτή την πολυτέλεια.

Οι Χιτ προσαρμόστηκαν κάποια στιγμή. Πήραν πόντους χρησιμοποιώντας τον Μπάτλερ ως σκρινέρ σε καταστάσεις Πικ εν Ρολ, έδιναν διαδοχικά σκριν στον σταρ τους με περιφερειακούς μέχρι κάποια στιγμή να υποχρεώσουν τους Λέικερς σε αλλαγή. Στο τέλος της ημέρας όμως είδαν τον ηγέτη τους να έχει μία γεμάτη στατιστική (22 πόντοι, 10 ριμπάουντ, 9 ασίστ), αλλά να μην έχει την επίδραση που επιθυμούσαν και χρειάζονταν στο παιχνίδι. Θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα αν ήταν υγιής ο Ντράγκιτς ή αν ο Κέντρικ Ναν δεν πάθαινε “ναυτία” στην θέση του Σλοβένο έχοντας μόλις 2/11 σουτ; Πιθανόν. Με τα “πιθανόν” όμως δεν γίνεται δουλειά.

ΜΙΑ ΣΚΛΗΡΗ ΟΜΑΔΑ

Οι Λέικερς έχουν συνηθίσει ιστορικά τον κόσμο στο να προφέρουν θέαμα εδώ και δεκαετίες. Η φετινή εκδοχή της ομάδας όμως δεν κοιτάζει απλώς το θέαμα. Σαφώς και έχει ένα δίδυμο (ΛεΜπρόν, Ντέιβις) που μπορεί να συνδυάσει το θέαμα με την ουσία. Στην πραγματικότητα ωστόσο οι φετινοί Λέικερς έχουν χτιστεί πάνω σε αμυντικές βάσεις, ξεκινώντας από τους δύο σταρ τους, αλλά και τους παίκτες που έχουν στο πλευρό τους (Γκριν, Ρόντο, Κάλντγουελ-Πόουπ, Χάουαρντ, Καρούσο).

Οι Λέικερς είναι μία ομάδα που μπορεί να καταστρέψει το παιχνίδι του αντιπάλου, ακόμα και αν χρειαστεί να παίξει αντισυμβατικά. Το έδειξαν σε όλη την διάρκεια των playoffs, αποκλείοντας ομάδες που φημίζονται για το επιθετικό τους ταλέντο όπως οι Μπλέιζερς, οι Ρόκετς και οι Νάγκετς. Έχουν μέγεθος σε κάθε θέση, έχουν αθλητές. Πάνω από όλα όμως έχουν τους ΛεΜπρόν (όταν είναι απόλυτα συγκεντρωμένος) και τους Ντέιβις, οι οποίοι μπορούν να αλλάξουν όλο το παιχνίδι με την άμυνά τους.

Το Game 4 των τελικών δεν ήταν ένα παιχνίδι με ψηλό σκορ. Ήταν μία λασπομαχία. Στο τέλος θα νικούσε η ομάδα που θα βουτούσε στο παρκέ, θα λέρωνε τα χέρια της, θα έριχνε ξύλο. Οι Λέικερς δεν φοβήθηκαν να λερωθούν. Και για αυτό πλέον προηγούνται με 3-1 στην σειρά.