Και πάλι οι δυο τους, ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός. Όπως πέρυσι, όπως πρόπερσι, όπως έχει συμβεί 5 φορές στους 34 τελικούς που μετράει ο θεσμός του Κυπέλλου από το 1976 και μετά. Περίεργο. Θα νόμιζε κανείς ότι οι «αιώνιοι» έχουν συναντηθεί σε περισσότερες μάχες για το δεύτερο τη τάξει τρόπαιο. Σε όλες, πάντως, έχει επικρατήσει ο Παναθηναϊκός, από την πρώτη που έγινε το 1979 (όπου οι 28 πόντοι του Στιβ Γιατζόγλου δεν ήταν αρκετοί για να νικήσουν τον πλουραλισμό του Κόντου, του Κοκολάκη, του Παπαντωνίου και του Κορωναίου), μέχρι την τελευταία, πέρυσι όπου ο Δημήτρης Διαμαντίδης πυροβόλησε σαν serial killer και ο Ιγκόρ Μιλόσεβιτς έγινε η αφορμή για να αμφισβητηθεί ο Παναγιώτης Γιαννάκης για πρώτη φορά από τότε που έκατσε στον πάγκο του Ολυμπιακού (ποιος ξεχνάει τις καρέκλες που έπεσαν στο κλειστό του Ελληνικού αμέσως μετά το τέλος του ματς;).
Σάββατο 20 Φεβρουαρίου φέτος, Κυριακή 22 Φεβρουαρίου πέρυσι. Σαν τελικός της μαρμότας μοιάζει, αφού όπως στην ταινία με τον Μπιλ Μάρεϊ όπου ζει συνέχεια την ίδια μέρα, έτσι και εμείς ζούμε τα τελευταία 3 χρόνια τον ίδιο τελικό, με το ίδιο ακριβώς κοκκινο-πράσινο φόντο. Και στο ίδιο μίζερο σκηνικό με τους 600 πληβείους μέχρι πέρυσι, που έγιναν 750 φέτος – ξεπουλήσαμε, μην στριμώχνεστε παιδιά, ένας-ένας. Οι μαθητές των νοτίων προαστίων έμειναν με τη χαρά, αφού τελικά δεν προκρίθηκε η λύση των σχολείων και θα είμαστε πάλι τρεις και ο κούκος.

Πόσο άλλαξες, πόσο δεν άλλαξα

Αν δούμε λίγο τα ρόστερ και τα συγκρίνουμε με αυτά του περυσινού τελικού, θα καταλάβουμε ότι η ομάδα με τις λιγότερες αλλαγές είναι –και πάλι- ο Παναθηναϊκός, αν και ο Ολυμπιακός όντως το περασμένο καλοκαίρι δεν άλλαξε πολύ τον κορμό του. Όμως, οι Έρτσεγκ, Γκριρ, Πελεκάνος, Μιλόσεβιτς, Πάργκο και Πρίντεζης που έπαιξαν (κι έχασαν) πέρυσι στο Ελληνικό με τη φανέλα του Ολυμπιακού, πήραν τα πράγματά τους και πήγαν σε άλλες παραλίες. Συνεπώς, με τον Κλέιζα, τον Μαυροκεφαλίδη, τον Πεν, τον Παπανικολάου, ακόμη και τον Γλυνιαδάκη, η ομάδα του Παναγιώτη Γιαννάκη μοιάζει –και είναι- πολύ περισσότερο ενισχυμένη.

Από την άλλη, ο Παναθηναϊκός δεν έχει πια τον Χατζηβρέττα. Αυτός είναι ο μόνος που λείπει από πέρυσι (με εξαίρεση φυσικά τον Κώστα Τσαρτσαρή που είναι τραυματίας). Ακόμη και ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους που φέτος έχει μετατραπεί σε μοντέλο casual ντυσίματος (πόσες φορές τον θυμάστε με την πράσινη φόρμα; -ελάχιστες), τελικά θα είναι στο τζάμπολ, αφού ο Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς, έκρινε και αποφάσισε πως ο Λιθουανός μπορεί να περνάει περίοδο ντεφορμαρίσματος, αλλά για τους τελικούς δεν υπάρχει πιο κατάλληλος «τρελός».

Η ανεργία και ο τελικός

Η Ελλάδα βρίσκεται λίγο πριν την οικονομική κατάρρευση, οι New York Times και οι Financial Times ασχολούνται με τη χώρα μας περισσότερο και από όσο τα μεσημεριανάδικα με το διαζύγιο της Μενεγάκη από τον Λάτσιο, οπότε ένα ματς ανάμεσα στις πλουσιότερες ομάδες του ελληνικού μπάσκετ –και αθλητισμού- έχει και οικονομική πλευρά. Το συνολικό μπάτζετ που θα πατήσει το παρκέ (και οι δύο ομάδες μαζί δηλαδή) του Ελληνικού ξεπερνάει τα 50 εκατομμύρια ευρώ. Όσα θα χρειαστεί το ελληνικό κράτος για να διοργανώσει τους Μεσογειακούς Αγώνες του 2013 (τώρα που η Πολιτεία αποφάσισε να κάνει περικοπές, γιατί νωρίτερα ο προϋπολογισμός είχε φτάσει τα 180 εκατομμύρια ευρώ!).

Αν διαιρέσουμε λοιπόν τα 50.000.000 εκατομμύρια με τους 700.000 ανέργους που υπάρχουν αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα (σύμφωνα με το Υπουργείο Εργασίας), μας βγαίνει ένα ποσό γύρω στις 72.000 ευρώ. Δηλαδή, ένα επίδομα που ξεπερνάει τα όρια και της πιο αχαλίνωτης και οργιαστικής φαντασίας. Γιατί να μπούμε σε αυτή τη διαδικασία; Επειδή, τις τελευταίες ημέρες ακούγονται πολλά για την πίεση που νιώθουν οι παίκτες και κυρίως εκείνοι του Ολυμπιακού, οι οποίοι έχουν πολύ περισσότερη ανάγκη το τρόπαιο. «Είναι δύσκολο να τη διαχειριστείς» μου είπε ένας φίλος μου. Σίγουρα. Αλλά γι’ αυτό είτε στην περίπτωση των πράσινων, είτε σε αυτήν των ερυθρόλευκων, υπάρχουν τόσο μεγάλα συμβόλαια.

Περικοπές δαπανών και άμεσοι φόροι

Ακόμη και ένας τελικός ανάμεσα στον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκός μπορεί να έχει απλή ανάλυση. Στο κάτω, κάτω είναι ένα ακόμη παιχνίδι μπάσκετ, απλώς όταν τελειώσουν τα 40 λεπτά, ένα τρόπαιο θα περιμένει το νικητή. Το θέμα είναι ποιος και πώς θα φτάσει στην απονομή. Ξεκινώντας από τον Ολυμπιακό, είναι σαφές, εμφανές και δεδομένο από την αρχή της φετινής χρονιάς, ότι θα βάλει μεγάλους, ειδικούς φόρους, στο γρήγορο παιχνίδι, τις παραπάνω επιθέσεις, το transition game. Αυτό ξέρει να κάνει καλά και αυτό εμπιστεύεται η ομάδα του Παναγιώτη Γιαννάκη.

Αντιθέτως, ο Παναθηναϊκός δεν είναι ομάδα που τρέχει. Δεν είναι αυτό το ατού της, αλλά η εξαιρετική κυκλοφορία της μπάλας, οι σωστές αποστάσεις, το χιλιοειπωμένο, χιλιοπαιγμένο αλλά τις περισσότερες φορές αποτελεσματικό pick & roll, καθώς και τα ελεύθερα σουτ που όταν δεν μπαίνουν μπλοκάρουν τους πράσινους, αλλά όταν καταλήγουν στο καλάθι, τους δίνουν το δικαίωμα να επιβάλλουν απόλυτα το παιχνίδι τους (όπως έγινε πρόσφατα με τον Άρη, αλλά και το Μαρούσι). Γενικώς, θα είναι ένα παιχνίδι ρυθμού. Γρήγορου ή αργού, ανάλογα με το ποιος θα έχει το πάνω χέρι και ποιος θα μπει πιο δυνατά από την αρχή.

Οι παίκτες-κλειδιά

Σοφοκλής Σχορτσανίτης: Βρίσκεται σε εξαιρετική κατάσταση, παίζει άνετα 20 ποιοτικά λεπτά και θα παίξει τον πιο καθοριστικό ρόλο, αφού όταν αυτός παίζει καλά απέναντι στον Παναθηναϊκό, ο Ολυμπιακός αποκτάει τεράστια δύναμη.

Νίκολα Πέκοβιτς: Το αντίπαλο δέος του «Σόφο». Ο Σέρβος έχει μια εντυπωσιακή επαφή όταν παίζει με πλάτη στο καλάθι. Στα περισσότερα ματς ανάμεσα στις δύο ομάδες, ο Ολυμπιακός είχε πρόβλημα μαζί του. Στο ΣΕΦ φέτος για το πρωτάθλημα, τον σταμάτησε και κέρδισε. Τυχαίο;

Τζος Τσίλντρες: Ο πιο σταθερός παίκτης του Ολυμπιακού ως τώρα. Ο Αμερικανός δεν έχει καμία σχέση με τον περυσινό Τσίλντρες που βλέπαμε και ο Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς το έχει καταλάβει. Θα τον περιορίσει άραγε με ζώνη; Άλλωστε, δεν έχει και πολλούς παίκτες για να τον σταματήσουν στο ένας εναντίον ενός.

Ντρου Νίκολας: Ο Αμερικανός εκπροσωπεί το «καλό σουτ» του Παναθηναϊκού, αυτό που βγαίνει μέσα από ομαδική λειτουργία – ο ίδιος βέβαια, είναι ικανός να πάρει και τρελά σουτ και να τα βάλει. Αν ανοίξει την άμυνα του Ολυμπιακού από την περιφέρεια, θα δώσει και χώρο στους ψηλούς, αλλά και τον Βασίλη Σπανούλη, για μπούκες.

Λίνας Κλέιζα: Ο «τρελός» του τελικού, ο παίκτης που είναι ικανός να πάρει ένα ματς μόνος του, ένας σκόρερ που δεν έχει ανάγκη από χώρο και… χρόνο για να βάλει πόντους. Αυτός που έλειπε τα προηγούμενα χρόνια από τον Ολυμπιακό. Θα είναι ήρεμος και συγκεντρωμένος; Παίζει ρόλο αυτό…

Βασίλης Σπανούλης: Δεν είναι ο ιδανικός πλέι μέικερ, αλλά είναι ο ιδανικός παίκτης για μεγάλα ματς. Ο Kill Bill εκτός από το να μπλογκάρει στο Sport24.gr, ξέρει και να «σκοτώνει» τις αντίπαλες άμυνες, ειδικότερα αυτή του Ολυμπιακού με τον οποίο έχει τρελή παράδοση.

Χρειάζεται να πούμε περισσότερα;

Η αλήθεια είναι πως όχι. Πριν από τόσο μεγάλα παιχνίδια, καλύτερα να ΜΗΝ μασάς και να παίζεις, παρά να μιλάς. Άλλωστε, καμία από τις ομάδες δεν έχει πολλά να πει. Ο Παναθηναϊκός δεν φοβάται ότι θα καταστραφεί η υστεροφημία του από ένα ματς, άρα θα μπει να παίξει όπως κάθε άλλη φορά, με τη μοναδική διαφορά ότι πρόσφατα βρέθηκε σε κρίση. Ο Ολυμπιακός από την άλλη, δεν έχει το δικαίωμα για να μιλάει και πολύ, με τα λόγια δεν κέρδισε ποτέ κανείς και μέχρι τώρα δεν κέρδισε ποτέ ο Ολυμπιακός σε ματς που δίνει τίτλο.

Ας κόψουμε λοιπόν την πολυλογία και ας αφήσουμε την μπάλα να μιλήσει. Στις 18:30 οι 1500 τυχεροί (ή άτυχοι;) θα είναι στο κλειστό του Ελληνικού για το τζάμπολ του τελικού και μερικά εκατομμύρια ακόμη θα παρακολουθούν από το σπίτι τους έναν αγώνα που έχει μετατραπεί τα τελευταία χρόνια αυστηρά και λυπηρά σε τηλεοπτικό «προϊόν». Δεν πειράζει, ακόμη και έτσι θα απολαύσουμε τον τελικό. Μείνετε συντονισμένοι στο Sport24.gr, η νύχτα θα πάει μακριά…

Το τρέιλερ του τελικού από το Sport24.gr