Αναμνήσεις ενός ντέρμπι

Δεν ήθελα να γράψω Α-Ω... Κι ας ξέρω ότι συνάδελφοι από το SPORT 24 το στηρίζουν με τις αναγνώσεις τους κι ανεβάζουν τα hits. Στην προκειμένη περίπτωση, νιώθω ότι ανεβαίνει το heat (θερμοκρασία) με το ντέρμπι ανάμεσα στον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό να πλησιάζει, ένα ντέρμπι που δεν έχει και τόσο μεγάλη βαθμολογική σημασία (από τη στιγμή που οι πράσινοι έχουν σαφές προβάδισμα μετά την γκέλα των ερυθρολεύκων στην Πυλαία), αλλά από πότε ένα αιώνιο ντέρμπι έχει ανάγκη από βαθμούς για να κεντρίσει το ενδιαφέρον του κόσμου;

Προσωπικά, θυμάμαι, ότι στα 10 μου, όταν είδα για πρώτη φορά από κοντά ντέρμπι μπάσκετ Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός με το ζόρι καταλάβαινα πόσους βαθμούς έπαιρνε ο νικητής και πόσους ο ηττημένος. Πιο πολύ χάζευα την όλη κατάσταση γύρω μου, στο κλειστό γήπεδο της Γλυφάδας το 1992, τότε που ο Ολυμπιακός πήρε το διπλό. Λίγες μέρες μετά, πήγα και στο ΣΕΦ, αλλά δεν έγινε παιχνίδι, λόγω επιπεφυκίτιδας! Ο Νίκος Παπαδημητρίου που είχε κληρωθεί ως διαιτητής, δεν μπόρεσε να σφυρίξει γιατί είχε... τσίμπλες στα μάτια του και τη θέση του πήρε ο Στέλιος Κουκουλεκίδης. Πάντως, κι εγώ εκείνη την εποχή είχα επιπεφυκίτιδα. Μεγάλος μπελάς...

Στο μικρό μυαλό μου, κάτι... κότες που κυκλοφορούσαν σε απόσταση επαφής και κάτι ψιλό-γυμνές κυρίες που περπατούσαν και χόρευαν δίπλα στους παίκτες του Γιάννη Ιωαννίδη, φαίνονταν κάπως παράταιρες (καλά, τότε δεν ήξερα τι σήμαινε αυτή η λέξη), αλλά με πληροφόρησαν ότι οι κύριοι Γιαννακόπουλοι δεν ήθελαν να κατεβάσουν την ομάδα τους στο Φάληρο, γιατί είχαν νευριάσει με τους διαιτητές του προηγούμενου ματς. Κι εγώ, όταν τσαντιζόμουν με τη δασκάλα στο σχολείο, δεν ήθελα να πάω στο μάθημα και έκανα τον άρρωστο.

Όμως, από τότε έμαθα ότι ένα ντέρμπι ανάμεσα στον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό δεν είναι τόσο απλοϊκή κατάσταση. Έχει προσκήνιο, παρασκήνιο και μερικές φορές ευτράπελα που απορείς για ποιο λόγο γίνονται.

Τόμιτς, Νάκιτς, Τάρλατς ήταν κάτι σαν τρίο στούτζες. Αν έλεγες τον έναν, εννούσες και τον άλλο, ενώ Σοκ και Κούουσμα με μπέρδευαν πολύ. Μετά ξεχώριζα τον δεύτερο, γιατί είχε ξανθό μαλλί και κόκκινα μάγουλα. Κι έβαζε κάτι τρίποντα από τις γωνίες, σαν τον Λάρι Μπερντ. Λέμε τώρα... Αλλά εμένα μου άρεσε πολύ ο Ζάρκο, ο Πάσπαλιε-Πάσπαλι, αλλά και ο Στόγιαν Βράνκοβιτς που ήταν 2.17 και όσοι τον γνώριζαν μου έλεγαν, ότι είναι και καλό παιδί.

Έτσι είναι, οι ψηλοί είναι καλά παιδιά (να ευλογήσουμε και τα πάντα αξύριστα γένια μας). Ψηλός ήταν και ο Ρόι Τάρπλεϊ. Και μεγάλη μορφή, μέσα κι έξω από τα γήπεδα. Πώς το έλεγαν; "Ω Ρόι, Ρόι". Α, ήταν και το άλλο, "ω Μπέρι, Μπέρι". Αλλά αυτός σούταρε περίεργα. Και δεν μπορούσα να τον μιμηθώ εύκολα στο ανοιχτό γήπεδο.

Ενώ τον Νίκο Γκάλη, που έπαιζε στον Παναθηναϊκό όλοι θέλαμε να του μοιάσουμε, παρότι ξέραμε ότι δεν μπορούσαμε. Όπως και κανείς άλλος. Στο κλειστό της Γλυφάδας, σε ζέσταμα ενός ντέρμπι τον είδα να καρφώνει για πρώτη και τελευταία φορά και κατάλαβα, ότι ναι, μπορεί να κάνει τα πάντα. Μέχρι τότε, είχα μια μικρή αμφιβολία.

Τώρα που τα σκέφτομαι αυτά, θυμάμαι ότι εκεί γύρω (1991-92) ο Ζέλιμιρ Ομπράντοβις ήταν στην Παρτιζάν λίγο πριν πάρει το πρώτο του ευρωπαϊκό και ο Παναγιώτης Γιαννάκης έπαιζε στον Άρη με προπονητή τον Λάζαρο Λέσιτς. Πλάκα είχε αυτός, περίεργη φάτσα, χοντρούλης και κοούτσαρε ακόμη και με σαμπό, σαν νοσοκόμος! Οι παλαιότεροι (όπως ο Γιάννης Φιλέρης) μου έμαθαν αργότερα ότι αποκαλούσε τους σουτέρ... σουτέρηδες! Μου θυμίζει έναν προπονητή που είχα για μικρό χρονικό διάστημα και έλεγε στην άμυνα "τους ανθρώπους σας πιάστε, πιάστε ανθρώπους!". Όντως, οι παίκτες είναι άνθρωποι, έστω κι αν μερικές φορές αντιμετωπίζονται σαν ζώα στην αρένα...

Πάντως είναι πολλά τα ντέρμπι, ακόμη περισσότερα τα πρόσωπα γύρω από αυτά. Μόνο ένας ήταν και είναι πάντα παρών ως παίκτης εδώ και 17 χρόνια, ο Φραγκίσκος Αλβέρτης που κόστισε στον Παναθηναϊκό μια ολόκληρη πισίνα! Αυτήν που κολυμπούσαν οι πολίστες του Παναθηναϊκού, μια ομάδα που θυσιάστηκε για να αποκτήσει το ελληνικό μπάσκετ και ο Παναθηναϊκός το τελευταίο "ζωντανό" τοτέμ του χώρου. Αλλά, τώρα, με τις τελευταίες εξελίξεις και ο Μίλαν Τόμιτς που έχει ζήσει πάρα πολλά ντέρμπι, είναι σε ακόμη ένα από άλλο πόστο αυτή τη φορά. Του πάει το κοστούμι, αν και τον στενεύει λίγο προς το παρόν...

Βολκόφ, Κόμαζετς φόρεσαν και τις δύο φανέλες, δεκάδες Έλληνες, διεθνείς ονόματα του ΝΒΑ και του ευρωπαϊκού μπάσκετ έχουν μάθει τι σημαίνει ντέρμπι και οι περισσότεροι δεν βρήκαν ισάξιό του πουθενά στον πλανήτη. Εκτός κι αν στο Ρεάλ-Μπαρτσελόνα έχουν Αντρέα Μικρούτσικο και Θάνο Καλλιώρα για cult φιγούρες στις κερκίδες τους! Μα, τι λέμε; Μέγας είσαι Κύριε...

Το 1995, στα μισά της περιόδου, προπονητής του Παναθηναϊκού είναι ο Ευθύμης Κιουμουρτζόγλου, ενώ το ίδιο έτος την πράσινη φανέλα φοράει και ο Παναγιώτης Γιαννάκης. Ωπ, αυτός τώρα είναι στον Ολυμπιακό. Ναι, αλλά και ο Παπανικολάου μέχρι πέρυσι ήταν στον Παναθηναϊκό. Και ήταν από πιτσιρικάς στο ΣΕΦ, οπότε όλα αυτά συμβαίνουν. Αυτό που δεν έγινε ούτε και τότε, ήταν η ανατροπή του ερυθρόλευκου "κατεστημένου". Θυμάμαι τον Νίκο Οικονόμου, να του έρχεται η μπάλα στην κορυφή του τριπόντου, αλλά να αστοχεί και το σκορ να μένει 45-44. Στα μίνι βάζαμε περισσότερους πόντους...

Αλλά και το 1996 ο Ολυμπιακός πανηγύρισε και μάλιστα με τρόπο που έμεινε στην ιστορία: 73-38 νίκησε τότε η ομάδα του Ιωαννίδη τους πρωταθλητές (για πρώτη φορά στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ) Ευρώπης. Ο Ντομινίκ; Πικ νικ; Όχι, είχε φύγει για άλλες -Ηνωμένες- Πολιτείες. Εντάξει, τα λεφτά του τα είχε βγάλει στο Παρίσι. Τα υπόλοιπα τα άφησε σε κάτι... απλήρωτους λογαριασμούς σύμφωνα με την ειδησεογραφία εκείνης της εποχής. Ακόμη και τα πιο μεγάλα ονόματα, μερικές φορές είναι μικροπρεπή...

Το 1997 ο Σιγάλας φώναζε "το πρώτο, το δεύτερο, το τρίτο", αλλά δεν ήξερε ότι έπρεπε να πει και το... "τελευταίο". Γιατί από τότε, το πρωτάθλημα της Α1 έχει αποκλειστικό αντιπρόσωπο και λέγεται Παναθηναϊκός. Μόνο το 2002 το έχασε, αλλά το ίδιο έκανε και ο Ολυμπιακός. Το έκανε δώρο στην ΑΕΚ με 3-2 από 0-2. Είχε περισσότερα χρόνια να πάρει τίτλο. Καμιά τριανταριά, οπότε τι να το έκαναν οι ερυθρόλευκοι με μόνο μια πεντεατία ξηρασίας;

Από το 1998 και ειδικά από τότε που ο Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς κάθισε στον πάγκο του Παναθηναϊκού, οι Γιαννακόπουλοι έχουν βρει την υγειά τους και οι ολυμπιακοί έχουν χάσει τον ύπνο τους. Αλλά έτσι είναι αυτά, ρόδα είναι (και μπάλα) και γυρίζει ή μπιστάει. Το είπε και ο Ζοτς πρόσφτα σε μια συνέντευξή του: "Δεν γίνεται να παίρνουμε πάντα το πρωτάθλημα. Κάποια στιγμή θα το χάσουμε, θα δούμε τι μπορεί να έφταιξε και θα συνεχίσουμε".

Ο Λευτέρης "Πίξι" Σούμποτιτς, πάντως, ήταν αυτός που οδήγησε τον Παναθηναϊκό στην κορυφή της Ελλάδας ύστερα από 14 χρόνια και τότε το τριφύλλι φορούσε ένας παίκτης, πραγματικό διαμάντι, ο Ντίνο Ράτζα. Στην πορεία κι αυτός κι ο Σούμποτιτς πήγαν στον Ολυμπιακό, αφού πρώτα κάπνισαν πούρα στους διαδρόμους του ΣΕΦ για να πανηγυρίσουν με τον Παναθηναϊκό.

Νωρίτερα πάντως, στο ματς της κανονικής περιόδου ο ΠΑΟ νίκησε τον Ολυμπιακό με 68-48 και στα αποδυτήρια ο Ντούσαν Ίβκοβιτς και ο Λευτέρης Σούμποτιτς παραλίγο να βγάλουν και... πιστόλια. Κάτι έλεγαν για τις θρησκείες και τις μητέρες τους ο ένας στον άλλον, αλλά ακούστηκε τίποτα για τη... γιαγιά του Σούμποτιτς που ήταν και από την Κοκκινιά.

Ένα χρόνο μετά, πάλι με τον Ράτζα ο Παναθηναϊκός, κέρδισε 59-56 στο ΟΑΚΑ, αλλά δεν κάλυψε τη διαφορά του πρώτου γύρου και ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος, γιος του Παύλου, πήγε να ζητήσει εξηγήσεις. Μόνο που έπεσε πάνω στον Ντίνο Ράτζα ή για να λέμε όλη την αλήθεια πάνω στην παλάμη (σαν κουπί ήταν) του Κροάτη!

Ναι, τα έχουμε δει ΟΛΑ σε ντέρμπι Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός, αλλά και πάλι πιστεύουμε ότι δεν έχουμε δει τίποτα. Ακόμη και οι καρεκλιές που φάγαμε στο ΣΕΦ πριν από δύο χρόνια και ο λοστός που προσγειώθηκε στο κεφάλι του άτυχου συνεδέλφου από τα ΝΕΑ, Σωτήρη Βετάκη (ένα βήμα πριν, θα τον είχε φάει ο υπογράφων το λοστό) έχουν περάσει κάπως στη λήθη. Ευτυχώς εκτός από το τομάρι μας, σώθηκε και το λαπτοπ του Σπύρου Καβαλιεράτου από το Goal. Ο (δικός) μας Φιλέρης πάντως, προσπαθούσε να ηρεμήσει τους οπαδούς του Ολυμπιακού που τα είχαν βάλει με τον Σκουντή. Μάταια...

Δυστυχώς, όμως, υπάρχουν κι αυτά. Όπως η πέτρα που έπεσε στο πούλμαν του Παναθηναϊκού στον ημιτελικό του 2002 στη Συγγρού. Τη γλίτωσαν οι παίκτες στο τσακ, όπως τη γλίτωσαν ο Μπάρλος και ο φροντιστής του Ολυμπιακού ο Πασχόπουλος στο ΟΑΚΑ, όταν βγήκαν αεροβόλα στο ΟΑΚΑ και έγινε πριν τη φυσούνα της... Ριζούπολης! Αλλά ποιός ξεχνάει την κλωτσοπατινάδα με πρωταγωνιστές τον Τόμιτς και τον Ντέγιαν Μποντιρόγκα στο ΣΕΦ; Κανείς.

Αλλά, πόσα μπορείς να ξεχάσεις από κάτι είναι φετίχ σου, όπως το ντέρμπι ανάμεσα στους κόκκινους και τους πράσινους που απασχολεί τον κόσμο μέρες πριν τη διεξαγωγή του. Αλλά, προσωπικά αναρωτιέμαι, σε αυτό ντέρμπι πώς θα υποδεχθεί ο κόσμος του Ολυμπιακού τον Σαρούνας Γιασικεβίτσιους. Το καλοκαίρι πήγαν να του φορέσουν κόκκινο κασκόλ, αλλά του κάκου.

Προφανώς, υπάρχουν πολλά που δεν αναφέρουμε, αλλά site είμαστε, όχι εγκυκλοπαίδεια και σύμωνα με τους νόμους του ίντερνετ, ο αναγνώστης δεν πρέπει να κουράζεται να διαβάζει. Τουλάχιστον, ας μην κουράζεται να ασχολείται με αιώνια ντέρμπι, όταν αυτά μένουν μόνο μέσα σε αθλητικό πλαίσιο. Γιατί, όταν ένα ντέρμπι Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού δεν γίνεται πρώτο θέμα στα πολιτικά δελτία ειδήσεων για το ξύλο που έπεσε, τότε όλοι κερδισμένοι βγαίνουμε.

Τώρα, κερδισμένες και οι δύο ομάδες δεν μπορούν να βγουν, αυτό συμβαίνει μόνο στο ποδόσφαιρο που παίζει και το "Χ". Στο μπάσκετ, ο καλύτερος λένε, κερδίζει.

Ε, ας κερδίσει κι απόψε...

Υ.Γ.: Το παραπάνω κείμενο μοιάζει να μην έχει λογική και ότι φέρνει σε... παραλήρημα. Αλλά ντέρμπι έχουμε, θα λογικευτούμε από αύριο...