Η προσγείωση στην σκληρή και απαιτητική φετινή Euroleague, λίγες μέρες μετά την επικράτησή του στο ελληνικό Σούπερ Καπ, ήταν αρκετά οδυνηρή για τον Παναθηναϊκό.

Η Μονακό τον νίκησε με όση άνεση η "πράσινη" ομάδα πήρε τον πρώτο εγχώριο τίτλο της σεζόν. Άλλο όμως ο Προμηθέας και το Λαύριο, άλλο οι Μονεγάσκοι, που πανηγύρισαν την παρθενική τους νίκη στην κορυφαία διοργάνωση. Η κορυφαία ομάδα στο περσινό Eurocup, έχει αλλάξει και προσαρμοστεί στα δεδομένα της διοργάνωσης, με μπάτζετ περίπου 15 εκατομμυρίων ευρώ, με ένα σωρό παίκτες υψηλού επιπέδου, αντίστοιχου της διοργάνωσης. Για τον Παναθηναϊκό, τουλάχιστον, όπως εμφανίστηκε στην πρεμιέρα, δεν είμαστε καθόλου σίγουροι ότι μπορεί να ισχυριστεί το ίδιο.

Το μάθημα που πήραν οι αρκετοί ρούκι του ΠΑΟ στην Ευρωλίγκα, ήταν αρκετά σκληρό. Η διοργάνωση δεν χωρατεύει. Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο ματς υπάρχει η ίδια ένταση, η ίδια σημασία. Κάποτε έλεγαν ότι δεν έχει σημασία αν είσαι ανέτοιμος τον Σεπτέμβριο, αρκεί να κερδίζεις τον Απρίλιο-Μάιο. Ξεχάστε το. Μπορεί να είμαστε ακόμη νωρίς στη χρονιά, μόλις στην εκκίνησή της, όλοι όμως οφείλουν να είναι (όσο γίνεται) έτοιμοι και κυρίως να... κερδίζουν.

Στην Euroleague πέφτει "ξύλο", βγαίνουν χέρια παντού, το καλάθι δεν είναι εύκολη υπόθεση για κανέναν. Οποιοδήποτε χαλάρωμα δεν επιτρέπεται, κάθε λάθος τιμωρείται. Θα πει κανείς, μα καλά από που κι ως που, η πρωτοεμφανιζόμενη Μονακό να είναι ξεψάρωτη, απέναντι στον μπαρουτοκαπνισμένο Παναθηναϊκό των 660 αγώνων στη διοργάνωση (παίζει σερί από το 1999 και μετά); Αυτή είναι η μια όψη του νομίσματος. Η άλλη λέει ότι αρκετοί παίκτες του ΠΑΟ ναι μεν παίζουν σε μια ομάδα με την ιστορία των "πρασίνων", η δική τους εμπειρία, ωστόσο, στη διοργάνωση είναι σχεδόν μηδαμινή.

Μία ασίστ σε ένα ημίχρονο

Καθώς η Μονακό άρχισε με ένα κρεσέντο του Μάικ Τζέιμς (πέντε σερί πόντοι με ένα τρίποντο από τα εννιά μέτρα), ο Παναθηναϊκός βρέθηκε από τα πρώτα λεπτά ένα κλικ πίσω από τους Μονεγάσκους. Οι αντίπαλοι ήταν λίγο πιο αθλητικοί, λίγο πιο γρήγοροι, λίγο πιο καλοί στις συνεργασίες τους και σαφώς πιο εύστοχοι και δημιουργικοί.

Τα αμυντικά ξεσπάσματα από τις δοκιμές που έκανε ο Πρίφτης, περισσότερο συγκρατούσαν τη διαφορά παρά έδιναν την εντύπωση ότι η ομάδα του κάποια στιγμή θα επέστρεφε στη διεκδίκηση της νίκης. Μεταξύ μας, με μία ασίστ (!) σε ένα ημίχρονο και 1/7 τρίποντα, την ώρα που η Μονακό είχε 6/13 από τη γραμμή, πάλι καλά που η διαφορά έμεινε μόνο στους 10π στο τελείωμα της δεύτερης περιόδου.

Όταν, όμως, οι γηπεδούχοι ανέβασαν στροφές στο δεύτερο μέρος, συνέχισαν να συνεργάζονται σε απλές φάσεις δυο εναντίον δυο (τελείωσαν με 18 ασίστ, έντεκα περισσότερες από τον Παναθηναϊκό) το χάντικαπ πέρασε και τους 20 πόντους. Το τελικό -12 μάλλον κολακεύει την ελληνική ομάδα και οφείλεται περισσότερο στην πλήρη χαλάρωση της Μονακό και το ξέσπασμα του Ντάριλ Μέικον, που έβαλε όλους τους πόντους μαζεμένους στο τελευταίο τρίλεπτο.

Δεν φτάνει μόνο η δύναμη

Ο Παναθηναϊκός ήταν διαρκώς ένα βήμα πίσω. Δεν μπορεί κανείς να πει ότι δεν έβγαλε μαχητικότητα, δεν πάλεψε, υπήρξαν και ορισμένες εντυπωσιακές φάσεις στην άμυνα του, κυρίως πάνω από τη στεφάνη, όμως σε συνολικό επίπεδο η εικόνα του ήταν απογοητευτική. Μόνο με τη διάθεση και τις "εκλάμψεις" στα μετόπισθεν δεν γίνεται να απειλήσει κανείς. Ο Παναθηναϊκός μπήκε από νωρίς σε μια ανηφόρα, στην οποία πρέπει να αντέξει, μέχρι να βρει τα πατήματα του και τη χημεία του, αν κάτι τέτοιο, βέβαια, είναι εφικτό.

Οι αδυναμίες σε ομαδικό και ατομικό επίπεδο είχαν επισημανθεί έγκαιρα, αλλά "καλύφθηκαν" από τις νίκες στο "Παύλος Γιαννακόπουλος" και στο Σούπερ Καπ (όχι όμως στις πραγματικές συνθήκες αγώνων της Euroleague) φάνηκαν πεντακάθαρα στην πρεμιέρα της κορυφαίας διοργάνωσης.

✐ Ο Κέντρικ Πέρι, ελλείψει άλλου κλασικού "άσου", επωμίζεται το βάρος της οργάνωσης στο μεγαλύτερο διάστημα του ματς. Ο βραχύσωμος Αμερικανός κατάλαβε από πρώτο χέρι, πόσο δύσκολη είναι η διοργάνωση, πέφτοντας διαρκώς σε τοίχους, χάνοντας την μπάλα και κυρίως παίζοντας από ένα σημείο και μετά χωρίς αυτοπεποίθηση. Το 0/10 σουτ, που έγραψε η στατιστική του, λέει πολλά. Προφανώς, ο Πέρι είναι πολύ καλύτερος απ' αυτό που είδαμε την Πέμπτη, θα χρειαστεί ωστόσο και αγώνες, πολύ περισσότερο βοήθεια που προς το παρόν οι συμπαίκτες του δεν μπορούν να τη δώσουν. Ούτε ο Μέικον ούτε ο Νέντοβιτς είναι πόιντ-γκαρντ. Είναι χαρακτηριστικό ότι κάποια στιγμή στο δεύτερο μέρος, ο Πρίφτης έπαιξε με τον Παπαπέτρου στο "2", ώστε να βγάλει μια-δυο δημιουργίες για τον Παπαγιάννη.

✎ Αυτή τη στιγμή ο Νέντοβιτς δεν έχει τις δυνάμεις να παίξει σε επίπεδο Euroleague. Η πολύμηνη απουσία του από τα γήπεδα τον έχει επηρεάσει πάρα πολύ και τελείωσε το ματς με 0/7 σουτ και -9 στο σύστημα αξιολόγησης. Ο Παναθηναϊκός ήξερε τα ρίσκα, προσπάθησε να τα μειώσει με την απόκτηση του Μέικον, κάπως έτσι όμως (κι αφού ο Μπρέι, εν τέλει αποχώρησε) έμεινε ο Παναθηναϊκός με ένα κλασικό ποιντ γκαρντ.

✏ Το πρόβλημα στο "4" είναι επίσης ορατό. Τόσο ο Οκάρο Γουάιτ όσο και ο Τζέρεμι Έβανς πέρασαν απαρατήρητοι. Έχασαν τις περισσότερες μάχες και όσες κέρδισαν έμοιαζαν με ξεσπάσματα στη γενική τους μετριότητα. Η έλλειψη μακρινού σουτ από τους ψηλούς κάνει τον Παναθηναϊκό ακόμη πιο δυσκίνητο αλλά και εύκολα αντιμετωπίσιμο από κλειστές άμυνες.

Όλα από τον Παπαπέτρου

Κάπως έτσι ο Παναθηναϊκός βρέθηκε να τα περιμένει όλα από τον Ιωάννη Παπαπέτρου που έπαιξε 34 λεπτά, προσπαθώντας να κρατήσει όρθια την ομάδα του. Ο αρχηγός χρειάζεται επειγόντως συμπαράσταση, την οποία σε αυτή την πρεμιέρα δεν είχε, σχεδόν, από κανέναν ειδικά από την περιφέρεια της ομάδας. Με μηδενική δημιουργία, ήταν πολύ δύσκολο και για τους ψηλούς να πάρουν την μπάλα και να απειλήσουν.

Ο ακατέργαστος Τζεχάιβα Φλόιντ μπορεί να είναι ένα κερδισμένο στοίχημα στο τέλος της χρονιάς, ενώ ο Γιώργος Παπαγιάννης πρέπει ίσως να βάλει λίγο περισσότερη ένταση στο παιχνίδι του. Και οι δυο, πάντως, προσπάθησαν όσο γινόταν περισσότερο.

Ο Παναθηναϊκός πρέπει την ερχόμενη εβδομάδα να βρει ένα τρόπο να νικήσει τη Φενέρμπαχτσε. Αν δεν τα καταφέρει, σημειώστε ότι ακολουθούν τρία εκτός έδρας ματς (με Μπασκόνια, Ρεάλ και Μακάμπι) ενώ το επόμενο εντός έδρας παιχνίδι είναι κόντρα στην πρωταθλήτρια Ευρώπης Αναντολού Εφές. Μπαίνει από νωρίς σε προβληματισμό και σκέψεις, αλλά αυτό λίγο πολύ το ήξερε. Απλά τώρα θα πρέπει να συμβιώσει με την ρεαλιστική πραγματικότητα και να κάνει (αν μπορέσει) τις μεγάλες υπερβάσεις. Όπως έπαιξε με τη Μονακό, βέβαια, αποκλείεται.