"Για ημέρες παίζαμε με... τρικυμία εν κρανίω. Με μια φωνή να σου λέει στο μυαλό "μπορείς να τα καταφέρεις;". Όταν τελείωσε η δουλειά, δεν υπήρχαν λέξεις να περιγράψω το συναίσθημα" είπε ο Ουφούκ Σαρίτσα, με το πρόσωπο του να προδίδει ότι χρειάζεται κάποιον να τον τσιμπήσει, για να διαπιστώσει αν ονειρεύεται ή αν αυτό που ζει είναι αλήθεια. "Αυτό που ζήσαμε είναι όνειρο. Ας είμαστε ρεαλιστές. Η πρώτη σκέψη ήταν πως για πρώτη φορά στην ιστορία της, η ομάδα θα παίξει στη Euroleague. Όπως προχωρούσαμε στα playoffs το όνειρο μεγάλωνε. Κερδίζαμε τη Φενέρ και σκεφτήκαμε πως μπορούμε να πάμε στους τελικούς και όταν φτάσαμε εκεί, διαπιστώσαμε ότι είχαμε τη δυνατότητα να φορέσουμε το στέμμα". Παρεμπιπτόντως, για να φτάσει η KSK στο τέλος της διαδρομής, κέρδισε ομάδες με 10 φορές μεγαλύτερο μπάτζετ, σε σειρά πέντε και επτά ματς. Δεν ήταν το πρώτο πρωτάθλημα της ομάδας (έχει άλλα δυο). Ήταν όμως, το πιο μαγικό.

"Μετά την πρώτη νίκη επί της Φενέρμπαχτσε, πίστεψα πραγματικά πως μπορούμε να πάρουμε τον τίτλο" συνεχίζει ο Σαρίτσα, "πριν την ημιτελική σειρά, είχα πει πως είναι δύσκολο να περάσουμε τη Φενέρ. Είχα προσθέσει πως μπορούμε να είμαστε ανταγωνιστικοί και αν πάρουμε το πρώτο ματς, πιστεύω ότι μπορούμε να πάρουμε και το πρωτάθλημα. Πάντα πίστευα σε αυτά τα παιδιά. Ήξερα ωστόσο, ότι τίποτα δεν θα είναι εύκολο". Τα ίδια λόγια θα έλεγε... συμπτωματικά και ο ηγέτης αυτής της παρέας: ο Μπόμπι Ντίξον, ο οποίος πήρε τουρκικό διαβατήριο και άλλαξε το όνομα του σε Αλί Μοχάμεντ.

Θα έλεγε κανείς πως ο βραχύσωμος Αμερικανός αντιμετώπισε τη μεγαλύτερη πρόκληση της καριέρας του, όταν του δόθηκε ο τίτλος του ηγέτη στην KSK. Λάθος. Ο ίδιος είχε πει ότι " οι παίκτες της Καρσίγιακα παίζουν σε κάθε ματς, σαν να είναι το τελευταίο της ζωής τους". Και δεν μιλούσε μεταφορικά, γιατί έτσι αντιμετωπίζει τα πάντα στη ζωή του. Έτσι έμαθε να αντιμετωπίζει τα πάντα στη ζωή του, από έφηβος.

Γεννήθηκε σε σκάλες πολυκατοικίας

Το μπάσκετ ήταν διέξοδος για τον ύψους 1.78 παίκτη, από μια ζωή που φάνταζε δύσκολη. Κατ' αρχάς... γεννήθηκε σε σκάλες πολυκατοικίας. Στις 10/4 του 1983, η μητέρα του Lawanda επέστρεφε από τα πλυντήρια, στο διαμέρισμα της οικογενείας που ήταν στον τρίτο όροφο, όταν "έσπασαν" τα νερά. " Προσπάθησα να φτάσω στον τρίτο, αλλά δεν τα κατάφερα" θυμάται "με τη βοήθεια του άνδρα μου (Johnny Newell), ξεγέννησα στις σκάλες. Ήταν πραγματικά οδυνηρό".

Οι γονείς του ήταν χρήστες και "βαποράκια", σε όλα τα παιδικά χρόνια του Μπόμπι. Δεν ήξερε αν θα "βγάλει" την ημέρα ή αν θα τον "βρει" ξώφαλτσα κάποια σφαίρα, από συμμορία της γειτονιάς του, κάτι που συνέβη στον μεγαλύτερο αδελφό του (όταν εκείνος ήταν 10, ο Μπράιαν ήταν 13). Ο ήρωας της ιστορίας μας θυμάται τον αδικοχαμένο αδελφό του στο φέρετρο, με την αγαπημένη μπλούζα του baseball και τη μάνα του να εμφανίζεται στην κηδεία παρουσία έντονης αστυνομικής δύναμης. Βλέπετε, μπαινοέβγαινε στη φυλακή, για πώληση ναρκωτικών (εκείνη την περίοδο, συνελήφθη γιατί παρασκεύαζε τις ουσίες), κάτι στοίχισε και την ελευθερία του πατέρα του. Τα πέντε παιδιά τους μεγάλωναν σε συγγενείς σε τέσσερις διαφορετικές περιοχές (Uptown, Rogers Park, Gabrini-Green, Humboldt Park). " Δεν έμαθα ποτέ πώς είναι να σου λένε πως σε αγαπούν", εξομολογείται.

Oι συμπλοκές των συμμοριών ήταν κάτι το σύνηθες, εκεί που μεγάλωνε ο Ντίξον. Δεν γινόταν καν είδηση στα ΜΜΕ. Όταν ήταν νεαρός έγινε μέλλον συμμορίας και συνελήφθη να πουλά ναρκωτικά, στην τελευταία του χρονιά στο high school. Όπως είπε αργότερα "ή ταν family business, καθώς πέραν των γονιών μου, η εμπλοκή με τις ουσίες έστειλε στη φυλακή και τους τρεις μεγαλύτερους αδελφούς μου. Ήταν κάτι που έβλεπα διαρκώς γύρω μου, ενώ μεγάλωνα. Δεν ήξερα να κάνω κάτι άλλο. Έβαλα το χέρι μου και κάηκα. Ένιωσα πως η ζωή μου μόλις είχε τελειώσει. Ήμουν τόσο εκνευρισμένος με τον εαυτό μου, που με έβαλα σε αυτή την άσχημη κατάσταση, που υποσχέθηκα πως αν τελείωνε αυτή η ιστορία, θα έμπαινα στο σωστό δρόμο".

Το δικαστήριο αποφάσισε να του δώσει μια ευκαιρία. Θα περνούσε έξι μήνες στην Cook County Jail και όταν αποφυλακιζόταν (σημειωτέον, ως τρόφιμος πήρε το απολυτήριο λυκείου), θα δούλευε για το Unitel Parcel Service -ως αποθηκάριος στο ταχυδρομείο. Ξυπνούσε στις 4 τα ξημερώματα και έπειτα από ταξίδι 2.30 ωρών έφτανε στην εργασία του, που ήταν να διαχωρίζει τα πακέτα. Όταν τελείωνε η βάρδια του, έκανε πάλι το ταξίδι της επιστροφής. Δούλευε κάθε μέρα, έως τις 10 το βράδυ. Σε γιορτές, σε αργίες. Κοιμόταν λίγες ώρες και μετά εμφανιζόταν στις προπονήσεις του Bryan McKinney. "Ήμουν σαν ζόμπι" ομολογεί. Ο McKinney είχε συναντήσει τον Ντίξον, όταν ήταν αθλητικός διευθυντής του Boys&Girls Club. Είδε πως αυτό το 17χρονο παιδί έχει δυνατότητες. Είδε και ότι δεν έχει πειθαρχία, όπως και ότι δεν εμπιστεύεται κανέναν ενήλικα. Χρειάστηκε μήνες για να κερδίσει την αποδοχή του Ντίξον. Μετά έγιναν οικογένεια. " Η θέληση και η αποφασιστικότητα που είχε να πετύχει, ήταν απίστευτη" εξηγεί " με τις προπονήσεις ήθελα να τον κάνω να μάθει να σκέφτεται από μόνος του τις λύσεις. Να γίνει πνευματικά δυνατός". Ο Ντίξον παραδέχεται ότι " οι προπονήσεις του ήταν πολύ σκληρές, αλλά με έκαναν να ξεχωρίσω. Η θέληση που είχα ήταν μεγαλύτερη όλων. Τότε ήταν που κατάλαβα ότι κανείς δεν πρόκειται να με σταματήσει". Ο McKinney άρχισε να τηλεφωνεί σε σχολεία και τελικά βρήκε ένα που δέχθηκε να δει τον Ντίξον.

Η ανεξάντλητη προσπάθεια να ξεφύγει

Γα αυτούς τους έξι μήνες που πέρασε στο σωφρονιστικό σύστημα (αποφυλακίστηκε τον Φεβρουάριο του 2001), τα κολέγια δεν ήθελαν την παραμικρή σχέση μαζί του (φευ). Ώσπου το Kankakee Community College του πρόσφερε τη δυνατότητα να περάσει από δοκιμαστικό. Αυτή θα ήταν η μία και μοναδική ευκαιρία του Ντίξον. Ή θα έμενε στο ταχυδρομείο μια ζωή ή θα άλλαζε άρδην τη ζωή του. "Ό ταν πήγα στην προπόνηση, ήμουν αποφασισμένος να αποδείξω ποιος είμαι. Δεν μπορούσα να αφήσω την ευκαιρία να γλιστρήσει από τα χέρια μου". Δεν την άφησε. Ήταν τόσο καλός που η ομάδα του έδωσε θέση -αν προλάβαινε να γυρίσει σπίτι του, να μαζέψει τα πράγματα του και να είναι την επομένη στο campus-, αλλά δεν γινόταν να του δώσει πλήρη υποτροφία. Με εγγυητή το κοινοτικό κολέγιο, πήρε δάνειο και άρχισε η διαδρομή, που στην εκκίνηση της ήταν λίγο προβληματική. Στα τρία πρώτα ματς δεν πήρε λεπτά συμμετοχής "ώ σπου στο τέταρτο παιχνίδι, σηκώθηκα από τον πάγκο και σκόραρα 21 πόντους. Στο πέμπτο έφτασα τους 25π." και μετά έγινε βασικός. " Σκέφτομαι τώρα τι πέρασα και τα βρίσκω απίστευτα". Τελείωσε ως ο κάτοχος του ρεκόρ στα τρίποντα -στο κολέγιο- και αυτό ήταν αρκετό για να βρει τον επόμενο σταθμό.

Το πρόγραμμα που ακολούθησε στο Kankakee Community College ήταν διετές. Το 2004 ολοκληρώθηκε και εκείνος κέρδισε υποτροφία από το Troy University. Παρακολούθησε χωρίς διακοπή τα μαθήματα και αποφοίτησε (το 2006), έχοντας και έντονη κοινωνική δράση, καθώς βοηθούσε ως εθελοντής σε διάφορα ιδρύματα. Παράλληλα, οδήγησε τους Trojans του σε μια σεζόν που έχει καταγραφεί ως μια από τις πιο σημαντικές στην ιστορία του κολεγιακού μπάσκετ (έπαιξε σε 59 ματς, είχε 16.3π., 4.6ριμπ., 5.3 ασίστ). Παρεμπιπτόντως, έως το Troy έπαιζε ως σούτινγκ γκαρντ. Εκεί έγινε "άσος". " Δεν υπήρχε μέση λύση για εμένα. Έπρεπε να μάθω να τα κάνω όλα σωστά. Ποτέ δεν σταμάτησα να παίζω πεινασμένος, σκεπτόμενος πως πρέπει να αποδείξω πως μπορώ να τα καταφέρω". Παράλληλα, δεν έχασε ένα μάθημα. " Θα απουσίαζα μόνο αν είχα πεθάνει", είχε πει. Ο προπονητής του, Don Maestri, είχε σχολιάσει " είναι παίκτης, με προορισμό στη ζωή. Ήλθε εδώ με έναν σκοπό: να πάρει το πτυχίο του και να γυρίσει στο Σικάγο, για να δουλέψει με παιδιά που δεν έχουν ευκαιρίες. Να τα βοηθήσει να γλιτώσουν από καταστάσεις που έδειξε ο ίδιος". Όσο καλός και αν ήταν, ήταν και ρεαλιστής. Ήξερε πως το ύψος του (1.60) δεν θα τον βοηθήσει να βρει συμβόλαιο στο ΝΒΑ. "Θ α έπρεπε να ήμουν απίστευτος για να τα καταφέρω, γιατί οι θέσεις είναι περιορισμένες. Ήξερα πού είναι η διαχωριστική γραμμή μεταξύ του τι ονειρευόμουν και του τι μπορούσα να επιτύχω".

Δεν ξέχασε

Του προσφέρθηκαν πολλές ευκαιρίες για δουλειά, ως πτυχιούχος σε υπηρεσίες υγείας. Σε κοινωφελή ιδρύματα, ενώ εκείνος σκεφτόταν να επιστρέψει σπίτι του και να βοηθήσει παιδιά που περνούσαν ό,τι είχε περάσει εκείνος. Τελικά, διάλεξε το μπάσκετ και το καλοκαίρι του 2006 ήλθε η πρόταση από τη Γαλλία (Saint Etienne Basket). Τον Μάιο του 2007 μετακόμισε στην Gravelines, έως το τέλος της σεζόν, ακολούθησε η Πολωνία (Polpak Świecie 2007-08), η Ιταλία (Treviso 2008-09), η επιστροφή στη Γαλλία για τη Le Mans, πριν τη Βιλερμπάν (2009-10), τη Brindisi (2010-11), τη Dijon (2011-12) και το καλοκαίρι του 2012 συνδέθηκε με την Καρσίγιακα. Αυτή τη φορά, θα έμενε εκεί περισσότερο από ένα χρόνο. "Ο Σαρίτσα είναι ο άνθρωπος μου. Ως πρώην παίκτης, μπορεί και καταλαβαίνει τις συμπεριφορές μας. Πότε να σε πιέσει, πότε να σε αφήσει σε ησυχία. Καταλαβαίνουμε τι πρέπει να γίνει, την ίδια ώρα. Τον ευχαριστώ". Τη συνοδοιπόρο του σε αυτή τη ζωή (Tangela Oliver) τη γνώριζε από το δημοτικό. Πλέον έχουν δυο κόρες: την 8χρονη Heaven και την 4χρονη Angel. " Είμαι αποφασισμένος να τους δώσω όλη την αγάπη και τη φροντίδα που δεν είχα εγώ. Ο κύκλος της κακοποίησης στην οικογένεια μου, θα τελειώσει εδώ. Θυμάμαι πώς ένιωθα όταν δεν είχα κοντά μου τους γονείς μου. Το μόνο που ήθελα, ήταν να είμαι παιδί, αλλά δεν είχα αυτήν την ευκαιρία".

Η μητέρα του μετρά 16 χρόνια αποτοξίνωσης (" μετά τη δολοφονία του παιδιού μου, ζήτησα τη βοήθεια του Θεού για να βάλω τη ζωή μου σε τάξη", αποκάλυψε) και αποτελεί μέρος της ζωής του. Μάλιστα, της αγόρασε ένα μικρό σπίτι στο Roseland, το 2011. " Η αρραβωνιαστικιά του με πήγε σε ένα σπίτι και μου είπε "υπέγραψε αυτά τα χαρτιά για να γίνει δικό σου. Έκλαιγα με τις ώρες. Mε συγχώρησε για όλα τα λάθη μου και δεν θα μπορούσα να είμαι περισσότερο ευγνώμων" εξήγησε η Lawanda. Της αγόρασε και καθιστικό, μαζί και τραπεζαρία. Μετά, της πήρε και αυτοκίνητο.

Όλοι μαζί έχουν δημιουργήσει τον οργανισμό Lionheart, στο Σικάγο, με κοινωνική προσφορά που αφορά και τη δημιουργία ρούχων. " Θέλω να αλλάξω ζωές" επιμένει " θέλω να σταματήσω κάποια από τα παιδιά να τραβήξουν το δρόμο που χρειάστηκε να περπατήσω εγώ. Η ζωή μου δεν ήταν εύκολη και η μαμά μου δεν την έκανε ευκολότερη. Αλλά τώρα είναι καλά και αξίζει όλα τα καλά. Έχεις μόνο μία μάνα στη ζωή και τώρα που είναι "καθαρή" θέλω να τη βοηθώ όσο μπορώ. Όταν έχεις αυτήν την ευκαιρία, να βοηθάς, δεν την προσπερνάς". Και η ζωή κάποιες φορές ανταποδίδει.