Στους δρόμους που κάποτε περπατούσαν θριαμβευτικά ο Χίτλερ και ο Γκέμπελς, αλλά και πριν από 64 χρόνια τέτοια εποχή ήταν, ο "κόκκινος στρατός" έδινε τη χαριστική βολή στους Ναζί, εδώ που μέσα σε μια νύχτα χτίστηκε (13/8/1961) αλλά και έπεσε (9/11/1989) το τείχος-σύμβολο του "Ψυχρού Πολέμου", στην πόλη που ξανάγινε η πρωτεύουσα της (ενωμένης) Γερμανίας, είναι αλήθεια ότι έχεις να δεις πολλά και να κάνεις ακόμη περισσότερα.
Δεν είναι τυχαίο ότι το Βερολίνο φιλοξενεί (καλή ώρα την Πρωτομαγιά) αναρχικούς, αριστεριστές, σε φασαριόζικες διαδηλώσεις, ή τον Ιούνιο μια από τις μεγαλύτερες gay prides στην Ευρώπη. Είναι η μεγαλύτερη πόλη της Γερμανίας, ανοιχτή και φιλική, που συνεχώς ανοικοδομείται (ειδικά μετά την κατάρρευση της ΛΔΓ) και συγκεντρώνει κάθε καρυδιάς καρύδι.

Το κορυφαίο της ιστορίας

Εδώ, λοιπόν, θα δούμε από την Παρασκευή και το κορυφαίο φάιναλ-φορ της ιστορίας. Έτσι λένε τουλάχιστον οι πρωταγωνιστές και οι ουδέτεροι παρατηρητές και δεν έχουν, καθόλου, άδικο. Ένας μεγάλος ελληνικός ημιτελικός, ανάμεσα σε Ολυμπιακό-Παναθηναϊκό, μια σπουδαία μάχη νωρίτερα μεταξύ της Πρωταθλήτριας Ευρώπης ΤΣΣΚΑ Μόσχας και της ομάδας "χωρίς φρένο" φέτος, Μπαρτσελόνα.

Ομπράντοβιτς, Γιαννάκης, Μεσίνα, Πασκουάλ στους πάγκους. Παπαλουκάς, Βούισιτς, Μπουρούσης, Τσίλντρες, Γκριρ, Διαμαντίδης, Σπανούλης, Γιασικεβίτσιους, Μπατίστ, Πέκοβιτς, Λάνγκτον, Χόλντεν, Σμόντις, Λόρμπεκ, Ναβάρο, Μπαζίλε, Λάκοβιτς, Ιλιασόβα. Από πού να αρχίσουμε και πού να σταματήσουμε;

Καθώς οι ομάδες έρχονται σιγά-σιγά (η ΤΣΣΚΑ για να τηρήσει τη ρωσική παράδοση έφτασε πρώτη στο Βερολίνο, από την Τρίτη, την Τετάρτη ήταν η σειρά της Μπάρτσα και των δυο ελληνικών κλαμπ), αύριο το μεσημέρι είναι προγραμματισμένη η συνέντευξη Τύπου των τεσσάρων προπονητών (και ενός παίκτη από κάθε φιναλίστ), ξεκινούν οι προπονήσεις στην ολοκαίνουργια O2 World Arena, που φρόντισε να "ζεστάνει" όλη τη χρονιά η Άλμπα Βερολίνου, το 21ο φάιναλ-φορ μπαίνει στη ζωή μας.

Και μοιραία, όπως κάθε χρόνο, έρχονται στο μυαλό όλα όσα έχεις παρακολουθήσει σε όλη αυτή τη διαδρομή. Από την πρώτη διοργάνωση στη Γάνδη το 1988, μέχρι πέρσι στη Μαδρίτη και ...πάει λέγοντας. Φέτος Βερολίνο, του χρόνου δεν ξέρουμε ακόμη.

Να πω το καθιερωμένο; Πέρασαν σα νεράκι τα χρόνια; Πέρασαν! Αλλά πέρασαν ωραία, με το μπάσκετ να εξελίσσεται και να αλλάζει τόσο πολύ που αν κανείς δει βίντεο από τις πρώτες διοργανώσεις θα αναρωτηθεί δικαίως αν ...μιλάμε για το ίδιο άθλημα.

Από το Φλάντερς Εξπο στην Ο2World Arena

Αλλά όταν σκεφτείς ότι το 1988 στο αχανές Φλάντερς Εξπο, ένα εκθεσειακό κέντρο που οι Βέλγοι είχαν μετατρέψει σε γήπεδο, αντηχούσαν ακόμη τα πλήκτρα των γραφομηχανών, κάναμε ουρές για να στείλουμε σελίδες επί σελίδων σε φαξ ("έλα, έφτασαν όλες;") και τώρα γράφω σε ένα netbook, είμαι εφοδιασμένος με flip video (μεγαλεία) και γράφω στο twitter (τρομερό!) καταλαβαίνεις εύκολα ότι έχει αλλάξει η ίδια η ζωή.

Αξίζει, ωστόσο, να ανακαλείς στη μνήμη πρόσωπα (κυρίως αυτούς που δεν είναι πια μαζί σου), γεγονότα, νίκες και ήττες, που έγραψαν όλη αυτή την συναρπαστική ιστορία 21 χρόνων. Μια ζωή ολόκληρη, άλλωστε δεν είναι να πηγαίνεις σε φάιναλ-φορ από τα 23 σου. Και να΄σαι, ήδη, 44;

• Ήταν σα χθες που με τον συνάδελφο Τάκη Ευσταθίου (ακόμη πιο παλιά καραβάνα, που επίσης συνεχίζει απτόητος) ψάχναμε το 1988, να βρούμε (μετά τη λήξη του φάιναλ-φορ) το χαμένο στα δάση και τις εξοχές της Γάνδης, ξενοδοχείο που είχε διαλέξει ο Άρης (με έμβλημα τον μαύρο γάτο) καθώς η ομάδα της Θεσσαλονίκης είχε διοργανώσει μια μίνι δεξίωση για τους δημοσιογράφους. Όταν το βρήκαμε, όλοι είχαν πάει για ύπνο, εκτός από τον Νίκο Γκάλη, που σε μια γωνία έπνιγε τον πόνο του ...πίνοντας (όχι ΑΓΝΟ, αλλά) μπύρες.
• Πότε ήταν (στη Σαραγόσα το 90) που η εξέδρα του Άρη, μη έχοντας άλλον να βρίσει (τους είχε περάσει όλους ένα χεράκι) τα έβαλε στο τέλος με τον ταξιδιωτικό πράκτορα Κωνσταντινίδη, που τους είχε φεσώσει ως τα μπούνια.
• Ακόμη θυμούνται όσοι βρέθηκαν στη Κωνσταντινούπολη το 1992 (στο έπος της Παρτιζάν και το πρώτο θαύμα του Ομπράντοβιτς) την έκπληξη του αείμνηστου Θόδωρου Μπαλφούσια και την ιστορική φράση "Εγώ μια μακαρονάδα έφαγα". Η ...γραμμή, να χρεώνονται τα πάντα (από καφέδες, μέχρι γαστριμαργικά όργια) στο δωμάτιό του, έφερε ένα λογαριασμό που δεν είχε προηγούμενο.
• Σάμπως δεν έχουν περάσει 16 χρόνια από το πρώτο φάιναλ-φορ επί ελληνικού εδάφους. Με τον Ραγκάτσι να ευστοχεί από τη γωνία στον ημιτελικό ΠΑΟΚ-Μπενετόν, τον Κούκοτς να βάζει τα κλάματα μετά την ήττα από τη Λιμόζ και το "Τρίποντο" να κυκλοφορεί με τίτλο "Ο τελικός που σκότωσε το μπάσκετ". Πιο πολύ μας σκότωσε η ομαδική αποχώρηση των ΠΑΟΚτσήδων πριν από τον τελικό.
• Και μετά οι ...ρωμαϊκές εκστρατείες σε Τελ Αβίβ και Σαραγόσα. Με ελληνικούς εμφύλιους, τον Τάρπλεϊ να τσακώνεται με τον Παπαδάκη, τον Ιωαννίδη να φωνάζει στον Ολλανδό "πήγαινε βρες τον" και τον Κορνέλιους Τόμπσον να στέλνει τη Μπανταλόνα στα ουράνια. Ακόμη ...πατάει ο κομισάριος Ντάνγκαν το κουμπί να μη τελειώσει ο τελικός, αλλά (όπως θα΄λεγε κι ο Ιωαννίδης) ήταν γραφτό να μη βάλει κανείς (ερυθρόλευκος) καλάθι.
• Ο Ιωαννίδης που στη Σαραγόσα, σε ανύποπτο χρόνο, ετοιμαζόταν για ...αγρανάπαυση (καθώς με τον Κόκκαλη είχε ήδη ψυχρανθεί λόγω των γεγονότων στα προημιτελικά με την ΤΣΣΚΑ) αλλά να θριαμβεύει πάλι στον ημιτελικό (αφήνοντας τον Κιουμουρτζόγλου άυπνο για ένα βράδυ και στέλνοντας τον αείμνηστο Μπλούη Διακάκη μια μέρα νωρίτερα στην Αθήνα) και να χάνει (πάλι από τον Ομπράντοβιτς) μια μέρα μετά στον τελικό.
• Ήρθε και το πρώτο Κύπελλο το 96. Με τον Γιαννάκη (του Παναθηναϊκού τότε) να το σηκώνει ψηλά, τον Βράνκοβιτς ήρωα της βραδιάς, την Μπαρτσελόνα να ουρλιάζει για κλοπή, την ΦΙΜΠΑ να συνεδριάζει μέχρι πρωίας στο Κονκόρτ Λαφαγιέτ στο Παρίσι και τον Μάλκοβιτς να περνάει ένα θριαμβευτικό βράδυ στην Σανς Ελιζέ...συντρώγοντας με το αντι-λόμπι των Σέρβων. Ήταν η εποχή που δεν μιλιόταν με Ίβκοβιτς και Ομπράντοβιτς!
• Ήρθε και το δεύτερο το 97, στη Ρώμη. Ο Ίβκοβιτς έβγαζε τους ολυμπιακούς για βόλτα στη παραλία, να πετάξουν ...πέτρες στη θάλασσα, για να αποβάλλουν το άγχος. Ο Ρίβερς που είχε ακούσει τα πάντα, εκείνη τη σεζόν, έκανε τα πάντα όλα για να πάρει ο Ολυμπιακός το τρόπαιο. Και μετά στο ιταλικό ρεστοράν, όπου τρώγαμε (όλοι οι Ελληνες δημοσιογράφοι) ο εστιάτορας μας κοιτούσε απορημένος: "Καλά έσεις γελάτε; Μα ...χάσατε σήμερα". Μας είχε περάσει για Καταλανούς, ο αθεόφοβος.
• Ήταν η ΑΕΚ ένα χρόνο αργότερα στη Βαρκελώνη, με κάποιους να θέλουν να κατασκοπεύσουν την τελευταία προπόνηση της Κίντερ πριν από τον τελικό. Ο Μεσίνα δεν είχε πρόβλημα. Οι παίκτες του, άλλωστε, έπαιζαν ποδόσφαιρο!!
• Μπήκε ο Σωκράτης Κόκκαλης στα αποδυτήρια του "Ολύμπια Χάλε" για να μιλήσει στον Ολυμπιακό μετά τη σφαλιάρα του 99 από την φοβερή και τρομερή Ζαλγκίρις: "Σε ποια γλώσσα να τους μιλήσω" αναρωτήθηκε μεγαλοφώνως... σα να λεγε "πολλοί ξένοι μαζευτήκαμε". Έξω στο γήπεδο, έπαιζαν σφαλιάρες οι οπαδοί της Βίρτους και της Φορτιτούτο Μπολόνια!
• Και ξανάρθε ο Παναθηναϊκός το 2000 στη Θεσσαλονίκη με τον Μποντιρόγκα να οδηγεί, τον Κάτας να οργιάζει και να...γεμίζει πίκρα τους Ισραηλινούς της Μακάμπι. Οι οπαδοί του ΠΑΟΚ έσπαγαν τα αυτοκίνητα με αθηναϊκές πινακίδες και ο Ομπράντοβιτς αναδεικνυόταν σε κυρίαρχο του "πράσινου" μπάσκετ. Το προσωπικό του masterpiece ωστόσο ήρθε δυο χρόνια αργότερα στη Μπολόνια, ανήμερα της Κυριακής του Πάσχα, κόντρα στη Κίντερ με ήρωα τον ξεχασμένο Λάζαρο Παπαδόπουλο.
• Εκείνος ο τρίτος θρίαμβος του Παναθηναϊκού είχε κοινά στοιχεία με τον...τέταρτο. Σα να το είχαν γούρι, Παύλος και Θανάσης Γιαννακόπουλος παραμονές των αγώνων, τα έβαζαν με τον Μπερτομέου!Κι ο Παπαλουκάς προσπάθησε, το 2007, να κερδίσει μόνος του, τον ΠΑΟ. Δεν τα κατάφερε, στον πιο συγκλονιστικό τελικό των τελευταίων ετών, ξέσπασε σε δάκρυα, ενώ είχε δώσει πραγματικό ρεσιτάλ.
• Ένα χρόνο πριν ήταν αυτός που γελούσε. Στον θρίαμβο της ΤΣΣΚΑ στην Πράγα.

Τώρα, που το καλοσκέφτομαι θα μπορούσα να γράψω ακόμη ...περισσότερα. Ακόμη θυμάμαι τον Μπομπ Μακάντου να αλώνει τη Γάνδη και μπερδεύομαι με τον Γκέρσον να κάνει τον καθιερωμένο (λόγω της αργίας του Σαββάτου) ποδαρόδρομο στο γήπεδο, για τη συνέντευξη πριν από τον τελικό. Σα να πέρασαν από μπροστά μου, Κακιούζης και Παπαλουκάς το 2003 στη Βαρκελώνη, κι ο Σιγάλας με τον Γκάλη, το 94 στο Τελ Αβίβ, ο φοβερός Χρυσανθόπουλος το 96 στο Παρίσι, ο ευτυχισμένος Αλβέρτης το 2007 στην Αθήνα. Κι ο Παβλίσεβιτς να δηλώνει "two cups", ο Ιωαννίδης "τα λίγα λόγια ζάχαρη και τα καθόλου μέλι", ο Ιβκοβιτς "ποιο 25% ήρθαμε να το πάρουμε".

Αλλά κάπου πρέπει να σταματήσω. Αρχίζει, άλλωστε, η γιορτή στο Βερολίνο!