Η εντυπωσιακή εμφάνιση του Ντομινίκ Ουίλκινς, οι κρίσιμοι πόντοι του Νίκου Οικονόμου, το λάθος του Παναγιώτη Γιαννάκη, η τάπα του Στόγιαν Βράνκοβιτς. Στιγμές μόνο από το βράδυ που ο Παναθηναϊκός ανέβηκε στο υψηλότερο σκαλί του ευρωπαϊκού βάθρου, για πρώτη φορά στην ιστορία του. Τότε, στο Παρίσι, η ομάδα του Μπόζινταρ Μάλκοβιτς κατακτούσε τον τίτλο του Πρωταθλητή Ευρώπης, ξεκινώντας την... καταμέτρηση των ευρωπαϊκών διακρίσεων.

Στις τάξεις των φίλων του Παναθηναϊκού υπάρχουν δύο τάσεις. Από τη μία, αυτοί που θεωρούν πως η ιστορία της ομάδας άλλαξε με την κατάκτηση της Ευρωλίγκας το 1996 και αυτοί που οριοθετούν την... αλλαγή τρία χρόνια μετά, με την κατάκτηση του πρωταθλήματος στο ΣΕΦ (το 1999).

Ο Νίκος Οικονόμου είχε να πει στο Sport24.gr πως " νομίζω πως στο μυαλό του κόσμου, η ιστορία του Παναθηναϊκού άλλαξε όταν πήραμε το πρωτάθλημα στο ΣΕΦ, το 1999. Εκείνη τη χρονιά αποτύχαμε παταγωδώς να πάρουμε το πρωτάθλημα, με τον Ντομινίκ που έφυγε από την ομάδα. Ο κόσμος αυτό περίμενε με μεγάλη προσμονή. Αυτό περιμένει πάντα ο κόσμος. Νομίζω ότι είναι ό,τι πιο χαραγμένο στο μυαλό του κόσμου του Παναθηναϊκού".

Αφήνοντας κατά μέρους τι έγινε στο ΣΕΦ, η συζήτηση πήγε στο βασικό ζητούμενο. Δηλαδή το βράδυ της κατάκτησης της Ευρωλίγκας. Τότε ήταν μόλις 22 χρονών, μένοντας στο ίδιο δωμάτιο με τον Φραγκίσκο Αλβέρτη. Γι αυτό και " όταν γυρίσαμε μαζί με τον "Φράγκι" στο δωμάτιο, αναρωτιόμασταν τι είχαμε καταφέρει. Είναι κάτι που το κυνηγούσαν τόσοι, αλλά ήμασταν τυχεροί που το ζήσαμε. Ο τρόπος που ήρθε θα μείνει για πάντα χαραγμένος στο μυαλό μας. Ήταν για να γίνει".

"Συνειδητοποιείς τι έκανες πολλά χρόνια μετά"

Όταν έχεις μία τόσο μεγάλη επιτυχία, το καταλαβαίνεις μετά από χρόνια. Προσωπικά το συνειδητοποίησα με το πέρασμα των χρόνων, όταν ο κόσμος συνέχιζε να μνημονεύει εκείνη τη βραδιά. Είναι αναμνήσεις που κρατάς για μια ζωή! Τα πάντα είναι θέμα διάρκειας και αυτό αποδεικνύει πόσο σημαντικό είναι αυτό που έχεις πετύχει. Είχαμε την τύχη να ζήσουμε κάτι τόσο μεγάλο σε μικρή ηλικία".

Η τύχη που αναφέρει βέβαια απαιτεί θυσίες. Γιατί " δεν ζήσαμε καθόλου την εφηβεία. Ήμασταν επαγγελματίες στα πάντα. Μπορεί να μην είχαμε κάποιες άλλες χαρές που είχαν τα παιδιά της ηλικίας μας". Κάτι που προφανώς δεν τον ενοχλεί. Λογικό, από τη στιγμή που αποτέλεσε κομμάτι της μεγαλύτερης -μέχρι τότε- στιγμής της ιστορίας του Παναθηναϊκού.

Μια στιγμή που ακόμη και τώρα επαναφέρει στη μνήμη του, γιατί ο κόσμος δεν σταματάει να τον ρωτάει για όσα έγιναν στο Παρίσι: " Ακόμα και τώρα με ρωτάνε για τότε, άρα καταλαβαίνεις ότι έχεις κάνει κάτι πολύ σημαντικό".

Ενθυμούμενος στιγμές από το παιχνίδι, είχε να πει πως " κάποια στιγμή, που ήμασταν μπροστά στο σκορ με δέκα πόντους, έφεραν το Κύπελλο στη γραμματεία. Τότε αισθανθήκαμε πως καταφέραμε αυτό που θέλαμε. Μπλοκάραμε! Το συζητούσαμε μετά. Θέλαμε να τελειώσει το παιχνίδι εκείνη τη στιγμή και να πάρουμε το Κύπελλο".

Πέραν των αναμνηστικών φωτογραφιών πάντως, δεν έχει κάτι άλλο που να του θυμίζει τον τελικό. " Δεν έχουμε τίποτα αναμνηστικό. Δεν έχουμε κάτι αναμνηστικό από εκείνη την κατάκτηση. Δεν έχω κάτι από εκείνο βράδυ. Δεν υπήρχε απονομή, όπως τώρα", αναφέρει, για να εξηγήσει πως " ούτε το διχτάκι δεν έχω. Το πρόλαβαν άλλοι (γελάει). Προσωπικά έχω κρατήσει μέρος από το διχτάκι του ΣΕΦ, μετά το τέλος του πέμπτου τελικού το 1999".

Η επιβράβευση του Βράνκοβιτς

Πηγαίνοντας πάλι στα του αγώνα, είπε πως " με το που μπήκαμε στο γήπεδο μέσα λέγαμε μεταξύ μας "που είμαστε"; Είχαμε δέκα χιλιάδες κόσμο στο Παρίσι για να μας στηρίξει. Δε νομίζω να είχε υπάρξει ξανά τέτοια προσέλευση του κόσμου", για να προχωρήσει λίγο και να πάει στην τελευταία φάση του αγώνα. Αυτή που έκρινε τον τίτλο. Την τάπα τον Στόγιαν Βράνκοβιτς.

Άμα δεις προσεκτικά τη φάση, με το που γλιστράει ο Γιαννάκης όλοι κοκκαλώσαμε. Σα να σταμάτησε ο χρόνος. Λέγαμε "δεν είναι δυνατό αυτό που συνέβη" και μετά ξεκινάμε όλοι και τρέχουμε, με εξαίρεση τον Στόικο, που έκανε το σπριντ και πήδηξε ακόμη και πάνω από τον Κόρφα", λέει, για να μιλήσει μετά για το μεγαλείο του τότε σέντερ του Παναθηναϊκού:

" Ήταν πολύ σημαντικό αυτό για τον Στόικο. Αγαπούσε τον Παναθηναϊκό. Ήταν η επιβράβευσή του. Ποτέ δεν έβαζε είκοσι ή τριάντα πόντους. Από τότε απέκτησαν νόημα τα κοψίματα. Βοηθούσε πολύ την ομάδα. Δες τώρα πόσοι ψάχνουν ψηλούς. Δεν υπάρχει Βράνκοβιτς αυτή τη στιγμή. Χαρήκαμε πάρα πολύ για τον Στόικο. Για να κάνει κάποιος κάτι τέτοιο, με τον τρόπο που το έκανε, πάει να πει ότι αγαπούσε την ομάδα. Εμείς που ζούσαμε από μέσα το πράγμα, το ζήσαμε σαν επιβράβευση του Στόικο για όλα αυτά τα χρόνια που ήταν στον Παναθηναϊκό".

Ο ρόλος του Μάλκοβιτς

Μεγάλο μερίδιο της επιτυχίας ανήκει βέβαια και στον προπονητή. Ο Μπόζινταρ Μάλκοβιτς έγραψε το όνομά του με χρυσά γράμματα στην ιστορία των "πρασίνων" ως ο πρώτος προπονητής που τους οδήγησε στην κορυφή της Ευρώπης. Πέραν των όσων έκανε στο αγωνιστικό κομμάτι, ο Σέρβος κόουτς πέτυχε ακόμη κάτι σημαντικό.

" Με τη Μπαρτσελόνα δεν ήμασταν το φαβορί. Είχαμε χάσει ήδη δύο φορές με είκοσι πόντους εκείνη τη χρονιά. Μεγάλο μερίδιο επιτυχίας τότε είχε και ο Μάλκοβιτς. Μας είχε αποφορτίσει. Είπε αυτά που έπρεπε για να φτάσουμε σε αυτό το σημείο. Στον τελικό μάλιστα δεν κινδυνεύσαμε ποτέ, πλην της τελευταίας φάσης, που έγιναν τόσα πριν από αυτό".

"Θα είμαι για πάντα περήφανος"

θα έλεγα πως θα είμαι για πάντα περήφανος γι αυτό που πετύχαμε το 1996. Αυτή η λέξη νομίζω πως χαρακτηρίζει το βράδυ του τελικού, η περηφάνια. Ήμασταν η πρώτη ομάδα που κατακτούσε την Ευρωλίγκα και αυτό θα μείνει για πάντα". Για να κλείσει λέγοντας ξανά πως "βλέπουμε όλα αυτά τα αφιερώματα που γίνονται μέσα στα χρόνια και καταλαβαίνουμε πόσο μεγάλο είναι αυτό που καταφέραμε".

Ο Νίκος Οικονόμου, ο Παναγιώτης Γιαννάκης, ο Φραγκίσκος Αλβέρτης, ο Ντομινίκ Ουίλκινς, ο Τζον Κόρφας, ο Στόικο Βράνκοβιτς, ο Κώστας Παταβούκας, ο Τζανής Σταυρακόπουλος, ο Βαγγέλης Βουρτζούμης, ο Χρήστος Μυριούνης και ο Μίροσλαβ Πετσάρσκι "έγραψαν ιστορία" το βράδυ της 11ης Απριλίου 1996. Μαζί έβαλαν το πρώτο λιθαράκι για την κυριαρχία του Παναθηναϊκού την εικοσαετία που ακολούθησε.