Σαν σήμερα πριν από 22 χρόνια ο Άρης στο Τορίνο της Ιταλίας κατακτούσε τον πρώτο του ευρωπαϊκό τίτλο βάζοντας στην συλλογή του το Κύπελλο Κυπελλούχων με το 50-48 επί της Εφές Πίλσεν και το Sport24.gr έκανε ένα ταξίδι στο χρόνο με την βοήθεια του Ντίνου Αγγελίδη.

Ο τίτλος του Τορίνο είναι ένας από τους 21 που κοσμούν την οροφή του «Nick Galis Hall» με την σημερινή επέτειο να είναι ξεχωριστή σε σχέση με τις 21 που είχανε προηγηθεί. Κι αυτό γιατί είναι η πρώτη που δεν είναι πλέον στην ζωή ο πρώτος σκόρερ του Άρη και του τελικού. Ο Ρόι Τάρπλεϊ.

Ο Στιβ Γιατζόγλου ήταν ο προπονητής που τον είχε φέρει στον Άρη το καλοκαίρι του 1992 με πρόεδρο τον Θεόφιλο Μητρούδη και ο Ισραηλινός Σβι Σερφ εκείνος που τον είχε κοουτσάρει την βραδιά του τελικού στο Τορίνο έχοντας αναλάβει την τεχνική ηγεσία της ομάδας της Θεσσαλονίκης δύο μήνες νωρίτερα.

Ένας τίτλος και μάλιστα ο πρώτος ευρωπαϊκός που είχε έρθει στην πρώτη μετά-Γκάλη χρονιά του Άρη. Σε έναν επεισοδιακό τελικό, με τους χιλιάδες των φιλάθλων του Άρη να έφθασαν με κάθε τρόπο στο Τορίνο και τον Μέμο Ιωάννου να ήταν ο παίκτης που είχε παίξει την άμυνα πάνω στον Ναουμόσκι στην τελευταία επίθεση της Εφές Πίλσεν.

Μία άμυνα που είχε την δική της συμβολή στο τελικό 50-48 ενώ ο Βαγγέλης Βουρτζούμης φρόντισε μετά το άκουσμα της λήξης να αφήσει για λίγο στην άκρη τα πανηγύρια και να πάει να κόψει το ένα από τα δύο διχτάκια. Αυτό που δεν θα μπορούσε παρά μέχρι σήμερα να το έχει ως ενθύμιο και με ξεχωριστή αξία. Κι αυτό γιατί ήταν το πρώτο από τα τρία της συλλογής του. Το επόμενο ήταν αυτό στον τελικό του Final Four του Κυπέλλου Πρωταθλητριών με τον Παναθηναϊκό στο Παρίσι και εκείνο στην Βαρσοβία με το Μαρούσι στον τελικό του Κυπέλλου Saporta.

Η πορεία του Άρη

Ο Άρης στον δρόμο για το Τορίνο έκανε μία συνολικά εκπληκτική πορεία με ρεκόρ 16-1 με μοναδική ήττα στο Ισραήλ από την Χάποελ Γκαλίλ στις 13 Ιανουαρίου πριν αναλάβει δράση ο Σβι Σερφ. Ο «Τσβίκα» μάλιστα από την μέρα που ανέλαβε οδήγησε τον Άρη στην κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων χωρίς ήττα με εφτά νίκες σε ισάριθμα παιχνίδια.

Στα δύο προκριματικούς γύρους ο Άρης πραγματοποίησε εντυπωσιακές εμφανίσεις πετυχαίνοντας να προκριθεί αήττητος και με τρεις 100άρες.

29/09/1992 Μινσκ-Άρης 59-117

06/10/1992 Άρης-Μινσκ 107-70

27/10/1992 Σλάβια Βρότσλαβ-Άρης 80-90

03/11/1992 Άρης-Σλάβια Βρότσλαβ 102-75

Στην προημιτελική φάση οι πέντε αντίπαλοί του ήταν οι Χάποελ Γκαλίλ Ελιόν, Σολέ, Μπενφίκα, Σπλιτ και Μπουντιβέλνικ που όπως αποδείχθηκε δεν ήταν δυνατόν να του δημιουργήσουνε κάποιο πρόβλημα στο να κατακτήσει την 1η θέση του ομίλου του.

15/11/1992 Άρης–Χάποελ Γκαλίλ 88-75

01/12/1991 Άρης–Σολέ 104-72

08/12/1992 Μπενφίκα–Άρης 67-75

15/12/1992 Άρης–Σπλιτ 89-56

05/01/1993 Άρης–Μπουντιβέλνικ 67-61

13/01/1993 Χάποελ Γκαλίλ–Άρης 80-69

19/01/1993 Σολέ–Άρης 60-70

26/01/1993 Άρης–Μπενφίκα 83-72

02/02/1993 Σπλιτ–Άρης 66-76

09/02/1993 Μπουντιβέλνικ–Άρης 80-94

Στα ημιτελικά ο Άρης βρήκε στον δρόμο του την ισπανική Σαραγόσα και την απέκλεισε φθάνοντας στον τελικό του Τορίνο με δύο νίκες.

18/02/1993 Σαραγόσα–Άρης 84-86

23/02/1993 Άρης–Σαραγόσα 82-66

Μετά την πρόκριση επί της Σαραγόσα ο χρόνος μετρούσε ήδη αντίστροφα στις τάξεις της ομάδας του Άρη αλλά και των φιλάθλων του μέχρι το βράδυ της 16ης Μαρτίου στο Τορίνο. Η αποστολή με απόφαση του Σερφ είχε φροντίσει να πάει νωρίτερα στην Ιταλία και να κάνει μίνι προετοιμασία σε μία περιοχή κοντά στο Μπόρμιο.

Ένα σκεπτικό που δικαίωσε τον Ισραηλινό τεχνικό που πέτυχε να απομονώσει το σύνολό του για την μεγάλη μάχη που όλο και πλησίαζε και δικαιώθηκε. Ο Άρης σήκωσε την κούπα με το 50-48 επί της Εφές Πίλσεν παρουσία 5.000 φίλων του στις κερκίδες και μόλις 200 της τουρκικής ομάδας. Τα σοβαρά όμως επεισόδια που έγιναν στις κερκίδες είχανε σαν αποτέλεσμα η ομάδα της Θεσσαλονίκης να τιμωρηθεί με διετή αποκλεισμό από τις διοργανώσεις της FIBA.

16/03/1993 Εφές Πίλσεν-Άρης 48-50

Τελικός: Παλακανέστρο Ρουφίνο Οξίλιουμ, Τορίνο (16/03/1993)

Εφές Πίλσεν: Όιγκουτς 5, Αγιντίν 16, Σαρίτσα 11(2), Ναουμόφσκι 7(1), Οζτούρκ 2, Ρίτσαρντ 7, Κορουτσού.

Άρης: Γιαννάκης 2, Μισούνοφ 10, Τάρπλεϊ 19, Ιωάννου, Άντερσον 15, Αγγελίδης 2, Βουρτζούμης 2, Γάσπαρης, Μωραϊτοφ.

Η ανάμνηση του Αγγελίδη

Το Sport24.gr εντόπισε τον Ντίνο Αγγελίδη και του ζήτησε να γυρίσει τον χρόνο 22 χρόνια πίσω με την πρώτη απάντηση του διεθνή φόργουορντ να ήταν: «Με πας πολλά χρόνια πίσω. Σε εκείνη την αξέχαστη βραδιά στο Τορίνο».

Τι είναι όμως αυτό που έχει μείνει χαραγμένο στην μνήμη του Αγγελίδη: "Είχαμε μείνει σε ένα ξενοδοχείο που έμοιαζε με βίλα έξω από την πόλη και θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα περιστατικό που είχε γίνει λίγο πριν ξεκινήσουμε για το γήπεδο. Εμφανίστηκε ένας φίλαθλός μας που είχε ανάγκη από ιατρική βοήθεια γιατί πηδώντας από το καράβι εξαιτίας του ότι αποκοιμήθηκε είχε σπάσει και τις δύο του φτέρνες. Δείγμα της δίψας που υπήρχε στις τάξεις των φιλάθλων για την κατάκτηση αυτού του πρώτου ευρωπαϊκού τίτλου για τον Άρη".

"Απαίτηση του κόσμου"

Ο Αγγελίδης δεν παραγνωρίζει πως και στις τάξεις των παικτών του Άρη υπήρχε άγχος για την κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων με άπαντες να ήταν φορτισμένοι με άγχος κάτι που φάνηκε ακόμη και στην διάρκεια του παιχνιδιού. "Το σημαντικό όμως είναι ότι παρόλα αυτά όλα πήγανε καλά και στο τέλος ήμασταν εμείς οι νικητές σε ένα επεισοδιακό παιχνίδι που κρίθηκε στις λεπτομέρειες. Ήταν απαίτηση του κόσμου του Άρη να κατακτηθεί αυτός ο πρώτος ευρωπαϊκός τίτλος όπως και έγινε πράξη".

Κι όσο για μετά την λήξη του και μετά το ότι ακολούθησε: "Θυμάμαι σαν τώρα που ήμασταν μέσα στα αποδυτήρια και αντί να πανηγυρίζαμε για το ότι είχαμε καταφέρει ξεφυσούσαμε. Στη συνέχεια όμως το πανηγυρίσαμε και κρίμα που η φετινή είναι η πρώτη επέτειος χωρίς τον Τάρπλεϊ. Σίγουρα δεν πρόκειται να ξεχάσω και τα επεισόδια που γίνανε που δυστυχώς ο Άρης το πλήρωσε".

"Μαγική επιστροφή"

Πάντως στην μνήμη του διεθνή φόργουορντ θα μείνει για πάντα χαραγμένη και η επιστροφή στην Θεσσαλονίκη με τον Αγγελίδη να θυμάται: "Η επιστροφή ήταν μαγική. Μέσα στο αεροπλάνο είχαμε συνειδητοποιήσει πλέον όλοι μας τι είχαμε καταφέρει ενώ δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ τι έγινε στην άφιξη. Ήταν κάτι το ασύλληπτο το ότι γινόταν στο αεροδρόμιο αλλά και η διαδρομή μέχρι τον Λευκό Πύργο και τα πανηγύρια εκεί. Πρόκειται για μία ανάμνηση ζωής όπως όλη η πορεία της χρονιάς μέχρι να φθάσουμε στην βραδιά της κατάκτησης στο Τορίνο του Κυπέλλου Κυπελλούχων πριν από 22 χρόνια".