Του Θέμη Καίσαρη

Το 1993 ήμουν 16 χρόνων. Κατάλληλη ηλικία για να σου συμβούν πράγματα για πρώτη φορά, να πάθεις και να μάθεις. Πρώτος οδυνηρός χωρισμός, στην τρίμηνη σχέση που ξεκίνησε Ιανουάριο, τελείωσε Απρίλιο και με άφησε να ακούω τις μπαλάντες των Guns N’ Roses για όλο το καλοκαίρι.

Πρώτο αθλητικό “γιατί θεέ μου”, όταν ο Ζάρκο πάτησε τη γραμμή στη Γαλλία και γράφτηκε με άδικο τρόπο το φινάλε της ίσως πιο συγκλονιστικής προημιτελικής σειράς ever. (Που νά’ξερα πως ένα χρόνο αργότερα θα ερχόταν η πληγή του Τελ Αβίβ)

Πρώτο Final Four, με τον Ολυμπιακό απόντα, αλλά με παρόντα τον ΠΑΟΚ, την ομάδα που διάλεξα να υποστηρίζω όταν σ’όλη την Ελλάδα τέθηκε το δίλημμα Άρης ή ΠΑΟΚ. Είχα και κολλητό Αθηναίο ΠΑΟΚτσή και το γλυκό είχε δέσει. Βρήκε εισιτήρια στους επίσημους, φόρεσε 4-5 κασκόλ του ΠΑΟΚ και πήγε, ενώ οι υπόλοιποι είχαμε εισιτήρια απέναντι, στο πάνω διάζωμα. Το τρίποντο του Ραγκάτσι έβαλε το καρφί στο φέρετρο που είχαν φτιάξει τα πέντε τρίποντα του Ιακοπίνι, οι δέκα ασίστ του Κούκοτς και η “ιδέα” του Ίβκοβιτς να δώσει εντολή στον Φασούλα να παίξει over-play τον Ρουσκόνι.

Η κερκίδα των επισήμων άδειασε γρήγορα μετά τη λήξη κι από απέναντι μπορούσα να δω τον Ιάσονα, τον μοναδικό που είχε μείνει στη θέση του, αποσβολωμένος, ένα ράκος. Όχι ότι οι υπόλοιποι οπαδοί του ΠΑΟΚ ήταν σε καλύτερη κατάσταση, αλλά τουλάχιστον ήταν ανάμεσα σε ομοίους, είχαν συμπαράσταση.

Τελικά η πιο δυνατή στιγμή του “Athens 1993” δεν ήταν ούτε η θλίψη του φινάλε του ημιτελικού, ούτε το κλάμα του Κούκοτς που μετά τον τελικό είχε κάτσει στη βάση της μπασκέτας, μετά τη μοναδική του ήττα σε Final Four.

Όλοι θυμούνται πως οι φίλοι του ΠΑΟΚ έφυγαν μετά τη λήξη του μικρού τελικού, αφήνοντας άδειες τις κερκίδες για τον τελικό. Από μόνο του δεν λέει τίποτα. Η αξέχαστη στιγμή είναι η είσοδος και η έξοδος απ’το μικρό τελικό. Πριν τον αγώνα, δεκάδες οπαδοί του ΠΑΟΚ παρατάχθηκαν μπροστά απ’την είσοδο, στο πλάι της κεντρικής αρένας, σαν σώμα έτοιμο για παρέλαση. Μπροστά τους, ο τρομπετίστας.

Βάδισαν παρατεταμένοι, με την τρομπέτα να παίζει το “Ω, γλυκύ μου έαρ”, σε απόλυτο κλίμα πένθους. Ήταν άλλωστε Μεγάλη Πέμπτη. Πήραν τις θέσεις του, είδαν το ματς, και αποχώρησαν με τον ίδιο τρόπο. Αφού όλοι φώναξαν το “φεύγουμε από δω”, οι συγκεκριμένοι παρατάχθηκαν ξανά και αποχώρησαν υπό τους ήχους της ίδιας πένθιμης μελωδίας.

Πολλά έχουν γίνει έκτοτε στα πάντα απρόβλεπτα Final Four, αλλά το βάδισμα στους ήχους το “Ω, γλυκύ μου έαρ” δεν είχε προηγούμενο και δεν θα έχει επόμενο.

Ημιτελικοί

Λιμόζ-Ρεάλ: 62-52

Λιμόζ (Μάλκοβιτς): Μ. Γιανγκ 20, Ντακουρί 14, Φορτέ 9, Ρεντέν 6, Ζντοβτς 5, Μπιλμπά 4, Μπιτέρ 4, Μ' Μπαϊά, Βερόβ

Ρεάλ (Λιουκ): Σαμπόνις 19, Μπιριούκοβ 10, Καργκόλ 8, Μπράουν 6, Α. Μαρτίν 5, Λάσα 2, Αντούνεθ 2, Σάντος

Μπενετόν-ΠΑΟΚ: 79-77

Μπενετόν (Σκάνσι): Ρουσκόνι 23, Ιακοπίνι 17, Κούκοτς 15, Τιγκλ 9, Βιανίνι 7, Ραγκάτσι 5, Μιάν 3, Πελεκάνι, Σκαρόνε

ΠΑΟΚ (Ίβκοβιτς): Πρέλεβιτς 21, Λέβινγκστον 18, Μπάρλοου 14, Κόρφας 12, Φασούλας 9, Μπουντούρης 3, Φιλίππου, Μπαλογιάννης, Μαματζιόλας, Κουκλάκης

Μικρός τελικός

ΠΑΟΚ-Ρεάλ: 76-70

ΠΑΟΚ (Ίβκοβιτς): Μπάρλοου 20, Κόρφας 16, Πρέλεβιτς 15, Λέβινγκστον 11, Μπουντούρης 8, Φασούλας 4, Μαματζιόλας 2, Φιλίππου, Μπαλογιάννης, Κουκλάκης
Ρεαλ (Λιουκ): Μπιριούκοβ 16, Σαμπόνις 14, Μπράουν 12, Α.Μαρτίν 11,Σάντος 6, Λάσα 5, Καργκόλ 4, Αντούνεθ 2, Σίλβα, Ρομάι

Τελικός

Λιμόζ-Μπενετόν: 59-55

Λιμόζ (Μάλκοβιτς): Ζντοβτς 9, Βερόβ 3, Μ. Γιανγκ 18, Μπιλμπά 15, Ρέντεν 6 (10ρ.), Ντακουρί 3 (4ρ.), Φορτέ 4, Μπιτέρ 1.

Μπενετόν (Σκάνσι): Μιάν 5, Τινγκλ 19, Κούκοτς 14, Βιανίνι 2, Ρουσκόνι 13, Γιακοπίνι 2, Πελακάνι, Σκαρόνε.