Αυτός είναι ο διάδοχος του Δημήτρη Ιτούδη

Την Παρασκευή ανακοινώθηκε η συνεργασία του με τους Τούρκους για 2 + 1 χρόνια, με τον ίδιο να ανοίγει ένα νέο μεγάλο κεφάλαιο στην καριέρα του. Ο Σέρβος προπονητής, κέρδισε τη "μάχη" με δύο Έλληνες προπονητές (Πρίφτη και Ζούρο) και έγινε ο διάδοχος του Δημήτρη Ιτούδη στην Μπάνβιτ. Ο συγκεκριμένος πάγκος, ωστόσο, δεν αποτελεί το μοναδικό του κοινό σημείο με τον Έλληνα τεχνικό, αφού το καλοκαίρι που μας πέρασε αποτέλεσε έναν από τους βασικούς υποψήφιους για τον πάγκο της ΤΣΣΚΑ Μόσχας.

Ο Λούκιτς αν και τέκνο της "μεγάλης των πλάβι σχολής" καταξιωθήκε μακριά από την πατρίδα του. Και ακόμη και τωρα βλέπει τον εαυτό του να κάνει καριέρα μακριά από αυτή. Από μικρός, δηλαδή, έγινε πολίτης του κόσμου, φτάνοντας μέχρι την Ινδία! Συγκεκριμένα το 2006 δούλεψε ως ασίσταντ κόουτς στην εθνική ομάδα της χώρας, κάνοντας μια μικρή στάση στη μακρά του καριέρα στη Ρωσία.

Δούλεψε στους "μικρούς" της ΤΣΣΚΑ και στη συνέχεια στη Νίνζι, στον πάγκο της οποίας βρίσκεται από το 2009. Μάλιστα μια σεζόν (2008) ήταν συνεργάτης προπονητής σε ομοσπονδιακό επίπεδο στην εθνική Ρωσίας, κοουτσάροντας τους γεννημένους το 1992 και το 1993.

Ουσιαστικά έφτιαξε το όνομα του στη Νίζνι, την οποία οδήγησε πέρσι στην καλύτερη σεζόν της ιστορίας της, με συμμετοχή στους ημιτελικούς του Eurocup (ηττήθηκε δύο φορές από την μετέπειτα τροπαιούχο Βαλένθια) και στον τελικό του ρωσικού πρωταθλήματος, όπου "σκουπίστηκε" από την ΤΣΣΚΑ. Όχι κι άσχημα για την ομάδα του Νόβγκοροντ, μιας μικρής -πλην ιστορικής- πόλης της Ρωσίας με 218.000 κατοίκους, που έχει στο φετινό ρόστερ παίκτες όπως ο Λιούκ Μπάμπιτς, ο Πρίμοζ Μπρέζετς, ο Ζαμάρ Γιανγκ, ο Ντιζόν Τόμπσον και ο Σέμεν Αντόνοφ, ο αρχηγός της ομάδας και αγαπημένος αθλητής του Λούκιτς.

Στη Νίζνι είχε εξαιρετική συνεργασία με τον τζένεραλ μάνατζερ Σεργκέι Πανόφ (παλιά δόξα της ΤΣΣΚΑ και της εθνικής Ρωσίας), ο οποίος τον γνώριζε από την εποχή που ο Λούκιτς δούλευε στους "μικρούς" της ομάδας του στρατού. Εκτός από τη δουλειά του έκανε εκεί και το... μεταπτυχιακό του στην ΤΣΣΚΑ, παρακολουθώντας όλες τις προπονήσεις της ανδρικής ομάδας, κρατώντας σημειώσεις.

Δεν έκανε μεγάλη καριέρα (έπαιζε στο "2" και στο "3") και αποτελεί γνήσιο τέκνο της σέρβικης σχολής, έχοντας για ινδάλματα τους θρύλους Ζέλικο Ομπράντοβιτς, Ντούσαν Ίβκοβιτς και Σβέτισλαβ Πέσιτς. Ως προπονητής είναι από αυτούς που χρησιμοποιούν λίγα plays (σχολή "Ντούντα") και απαιτεί από τους παίκτες του να τα εκτελούν άψογα. "Λένε ότι είμαι τύρανος, αλλά δεν το νομίζω" λέει αναφορικά με την... δημοκρατικότητα του ως προπονητής, ενώ σχετικά με τα λάθη αναφέρει ότι "οι άνθρωποι πρέπει να τα παραδέχονται και να κοιτούν μπροστά", εννοώντας ότι ένας προπονητής δεν μπορεί να είναι ξεροκέφαλος ή να εθελοτυφλεί.